Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
นักเขียน
นิยาย
นารียั่วรัก
346·อินทุภา"นั่นพี่รักจะทำอะไรคะ!" วินารีร้องถามเสียงหลง ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ "แก้ผ้าไง บอกไปแล้วนี่ว่ายั่วเก่งนัก เดี๋ยวพี่จะจัดเสียให้เข็ด" ชายหนุ่มตอบพร้อมขยิบตา "ไม่ได้นะคะ! ลืมไปแล้วเหรอว่าเราตกลงกันไว้..." "พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่สน วิเป็นฝ่ายยั่วพี่ก่อนเอง" "ไม่ได้ค่ะ ยังไงก็ไม่ได้ วิไม่พร้อม!" เธอยกมือขึ้นทาบอก หัวใจเต้นรัวจนแทบทะลุออกมากองบนพื้นแล้ว "ได้สิ ยังไงก็ต้องได้ วิไม่พร้อม แต่พี่พร้อม!" "ไม่เอานะคะ" เธอถอยหนีไปจนชนเข้ากับเตียงนอน "แต่พี่จะเอา!" รักชาติไล่ตามไปประชิด ใบหน้าทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ จนเธอได้กลิ่นเหล้าจางๆ เจือปนออกมากับลมหายใจอันร้อนระอุของเขา นิ้วเรียวยาวแบบผู้ชายไล่ขึ้นมาสัมผัสบนพวงแก้ม แนวกราม แล้ววกมาทาบอยู่บนริมฝีปาก เขากระตุกยิ้ม โน้มตัวเข้าไปหาทีละน้อย งานนี้จะรอดหรือจะร่วงกันแน่นะ!
เมียร่านสวาท
2.0K·อินทุภา“ถ้าเกลียดกันนัก เราควรหย่ากันเลยจะดีกว่านะคะ ถึงเราจะเพิ่งจดทะเบียนกันได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม ฉันจะอธิบายทุกอย่างกับคุณพ่อคุณแม่ของคุณเอง” “หย่าเหรอ? โอ้...ไม่หรอกคนดี ขืนทำแบบนั้น เธอก็ต้องลำบากไปถ่างขาให้ผู้ชายคนอื่นน่ะสิ ลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองทั้งร่านทั้งเห็นแก่เงิน ถ้าไม่มีขุมสมบัติอย่างฉันให้ถลุง คนอย่างเธอก็คงทำได้แค่ขายตัว!” “ก็อาจจะใช่ค่ะ บางทีการเป็นผู้หญิงขายตัว อาจจะมีความสุขกว่าการเป็นเมียของผู้ชายใจร้ายอย่างคุณก็ได้” คำพูดนี้ทำเอาภูริหน้าชาราวกับถูกตบ ชายหนุ่มกระชากผ้าห่มออกจากร่างเปลือยของคนบนเตียง ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ นั่นทำให้ดารินญาหน้าซีดหนักขึ้นอีก และก่นด่าตัวเองอยู่ในใจที่เผลอทำตัวปากดีใส่เขาอีกแล้ว “ดูเหมือนเธอจะต้องเรียนรู้ใหม่นะ เพราะต่อให้เธอไปขายตัวให้ไอ้หน้าไหน เธอก็จะไม่มีวันเจอคนที่เก่งเรื่องบนเตียงอย่างฉันแน่ รับรองได้เลย!” ภูริประกาศกร้าว “ฉัน...ฉันอยากเข้าห้องน้ำ” ดารินญาเปลี่ยนเรื่องเอาเสียดื้อๆ ขยับจะก้าวขาลงจากเตียงเพื่อยุติการเผชิญหน้า แต่ความปวดร้าวที่กลางกาย ทำให้เธอเคลื่อนไหวได้ช้ากว่าปกติอย่างมาก สุดท้ายจึงถูกร่างกำยำใหญ่โตกระชากตัวเข้าไปหา แล้วกดให้นอนลงบนเตียงตามเดิมด้วยท่าทีคุกคาม “อยากไปไหนก็ไสหัวไป แต่ก่อนไป เธอต้องถ่างขาให้ฉันอีกรอบก่อน!” ภูริตวาด
เหยื่อรักนักรบเดนตาย
1.0K·อินทุภา“อย่าทำอะไรฉันเลย!” หญิงสาวยกมือไหว้อ้อนวอนและวิ่งข้ามเตียงไปอีกฝั่ง มือเล็กกำลังจะแตะลงบนลูกบิดประตูห้องนอน ทว่าช้ากว่ามือหยาบกร้านที่คว้าหมับเข้าที่ข้อมือ แล้วเหวี่ยงอย่างแรงให้ล้มถลาไปบนพื้น เขาจู่โจมรวดเร็ว ลงมือฉีกกระชากเสื้อผ้าออกจากตัวเธอจนขาดวิ่นไปหมด “กรี๊ด! อย่านะ! ปล่อยฉันนะ! อย่า!” ชายหนุ่มไม่คิดจะหยุดยั้งตัวเอง รีบปลดกางเกงให้ร่นลงไปอยู่ตรงต้นขา มือใหญ่แยกแย้มเรียวขานุ่มเนียนให้อ้ากว้าง ก่อนจะนำพาความใหญ่โตยัดเยียดเข้าสู่ตัวเธอในทันที นักรบหน้าชาไปทั้งแถบ... แปลกใจเหลือเกินที่พบว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่!
เพรงพันธกานต์
811·อินทุภา“ปล่อยฝันนะคะคุณปราชญ์!” ทอฝันน้ำตาร่วงพรูดูน่าเวทนา ชั่วขณะหนึ่งหัวใจของปราชญ์รู้สึกผิดที่คิดทำร้ายเธอ เขาอยากปล่อยเธอไปให้พ้นจากชีวิต แต่พอนึกถึงสิ่งที่เธอทำอย่างหยาบช้า แรงโทสะก็ทำให้เขาหน้ามืดตามัว ลืมสิ้นทุกสิ่งที่ผิดชอบชั่วดี “ฉันไม่ปล่อย! คืนนี้ฉันจะทำให้เธอรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดเองทอฝัน ต่อไปเธอจะได้ไม่กล้าเข้ามาทำลายครอบครัวฉันอีก” ปราชญ์ถูลู่ถูกังพาหญิงสาวตรงไปยังประตู รีบนำกุญแจที่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มออกมา เมื่อประตูกระจกบานใหญ่ถูกไขให้เปิดออกแล้ว ชายหนุ่มจึงผลักร่างบางให้เข้าไปข้างในเป็นคนแรก ด้วยความที่ไม่ทันระวังทำให้ข้อเท้าเล็กพลิกแพลงจนหกล้มไม่เป็นท่า “คุณปราชญ์...” เสียงของทอฝันสั่นเครือ “อย่ามาทำสำออย ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลย!” เขาฉุดข้อมือที่แดงช้ำให้ลุกขึ้นยืน แต่ด้วยความที่รู้สึกเจ็บแปลบตรงข้อเท้า หญิงสาวจึงล้มลงไปกองบนพื้นอีกครั้ง ปราชญ์สบถเสียงดังลั่นอย่างหงุดหงิดใจ ในเมื่อทอฝันแสร้งมารยาไม่ยอมลุกขึ้นตามคำสั่ง ชายหนุ่มจึงเป็นคนช้อนร่างบอบบางขึ้นเสียเอง เธอดิ้นรนสุดแรง รัวกำปั้นเล็กลงบนไหล่และแผ่นอกของเขา แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฝีเท้าที่มั่นคงหยุดลงแต่อย่างใด
ชิงรักหักเหลี่ยมซาตาน
1.0K·อินทุภา“ฉันขอเวลาอีกหน่อยนะคะ...ได้โปรดเถอะ” หญิงสาวอ้อนวอนน่าสงสาร “ผมบอกแล้วว่าไม่! มานี่ ผมไม่ชอบวิ่งไล่จับนักหรอกนะ” ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้ม “ไม่...ฉันยังไม่พร้อม!” “ก็ได้! คุณคงชอบอะไรที่มันตื่นเต้นสินะ” ธีโอยิ้มเจ้าเล่ห์ ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเพื่อหยั่งเชิงอีกฝ่าย ทันทีที่เขาตั้งใจจะวิ่งขึ้นเตียงไปคว้าตัวเธอไว้ เธอก็กรีดร้องเสียงดังและรีบวิ่งไปอีกทาง ตั้งใจจะมุ่งหน้าไปที่ประตูห้อง แต่นั่นเป็นกลลวงของธีโอ เพราะจู่ๆ เขาก็เปลี่ยนใจไม่ใช้เตียงเป็นทางผ่าน แต่เคลื่อนตัวด้วยความรวดเร็วมาคว้าเอวบางของคนที่กำลังคิดหนีเอาไว้ได้ทัน “ปล่อยนะ!” พลอยญาวีดิ้นรนเต็มกำลัง แต่มือหนาที่รัดรอบเอวแน่น แล้วดึงตัวเธอเข้าไปแนบชิดทำให้ยากต่อการหลบหลีก ลมหายใจที่เป่ารดอยู่ตรงข้างใบหูเล็กทำให้ร่างทั้งร่างสั่นหนักขึ้น ฉับพลันดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้น เมื่อจู่ๆ ริมฝีปากได้รูปก็แนบลงบนฐานไหล่อย่างแผ่วเบา “คุณหนีผมไม่พ้นหรอก” เสียงที่เคยทุ้มลึกฟังดูแหบพร่า “อย่า...ว้าย!” เธอกำลังจะห้าม แต่เขากลับลดแขนข้างหนึ่งลงสอดใต้เข่า อุ้มร่างบอบบางลอยละลิ่วขึ้น และพากลับไปวางลงบนเตียงอีกครั้ง คราวนี้เธอหมดหนทางเอาตัวรอดอย่างแท้จริง เพราะถูกสองขากำยำของเขากักกันคร่อมทับเอาไว้
พันธะรักกับดักอสูร
848·อินทุภา“แกปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า...ปล่อยสิ!” อนันตญาดิ้นพล่าน สองมือเล็กรัวกำปันใส่แผ่นหลังกว้างของคนฉวยโอกาสชนิดไม่ยั้งมือ “คุณหาเรื่องเองแท้ๆ เลยนะ!” นราภัทรสบถฉุนเฉียว เหวี่ยงร่างบอบบางลงบนเตียงนุ่มอย่างไม่ปราณี ก่อนจะทาบทับร่างกำยำตามลงมาแนบชิดติดผิวเนื้อนวลของคนที่ดิ้นรนอยู่ใต้ร่าง เวลานี้บาดแผลเล็กน้อยที่ได้รับไม่ได้ทำให้เขาสนใจมันไปมากกว่าเธอได้เลย
พ่ายรักเจ้าสาวจอมพยศ
2.0K·อินทุภา“อาแวน! พีชไม่ยอมนะคะ พีชไม่แต่งเด็ดขาด พีชไม่อยากได้คนแก่มาเป็นสามี!” “ผู้ชายอายุสามสิบห้ามันแก่ที่ไหนกัน รับรองว่าอายังใช้งานได้ดีมาก...มากกว่าพวกเด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ เลยด้วยนะ ถ้าพีชไม่เชื่อ ลองทดสอบดูสักนิดก็ได้ อาไม่ถือ” พูดจบแวนก็คว้าเอวบางเข้ามาแนบชิด ใช้มือใหญ่อบอุ่นรั้งปลายคางมนให้เงยขึ้น แล้วโน้มใบหน้าประกบริมฝีปากเข้าหาอย่างเร่าร้อน เรเน่นิ่งอึ้งยอมให้เขาเคล้าคลึงเรียวปากสีกุหลาบ เพราะตกตะลึงกับการกระทำอันอุกอาจของอีกฝ่ายจนทำอะไรไม่ถูก อย่าว่าแต่เธอเลย.. แม้แต่แวนก็ยังคาดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าจะกล้าจูบหลานสาวตัวเอง!
วิวาห์บำเรอรัก
457·อินทุภา“หวังว่า...” เมื่อพบว่าเสียงของตัวเองสั่นเกินไป ชายหนุ่มจึงหยุดกระแอมเบาๆ รวบรวมสติก่อนเอ่ยต่อ “หวังว่านี่จะเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับคุณนะ จำไว้ว่าอย่าใช้อิทธิพลของตัวเองทำร้ายคนอื่นอีก” “เลวที่สุด! ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้!” ปุษยาคว้าผ้าห่มที่อยู่ใกล้มือมาปิดบังเรือนร่าง ไม่ลืมต่อว่านพนทีด้วยน้ำเสียงขมขื่น “ช่วยไม่ได้ คุณอยากให้คนของคุณมาทำร้ายเลขาฯ ผมก่อนเอง” “ไอ้บ้า! อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่จัดการกับนาย!” “เอาเลย อยากแจ้งตำรวจหรือทำอะไรก็เชิญ แต่รู้ไว้ด้วยนะว่าในห้องนี้มีกล้องซ่อนเอาไว้ ถ้าคุณเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น ผมก็จะเอาฉากเด็ดเมื่อกี้ไปลงอินเทอร์เน็ตทันที...บางทีผมอาจจะหารายได้เสริมด้วยการทำแผ่นซีดีของคุณขายในตลาดมืดด้วยนะ” “ไอ้!...ไอ้บ้ากาม ไอ้คนวิปริต ไอ้หน้าตัวเมีย!” เมื่อคำด่าสุดท้ายหลุดออกจากปาก นพนทีก็พุ่งเข้าไปกระชากไหล่บางไว้แน่น สีหน้าและแววตาของเขาดูจริงจังจนน่ากลัว หากย้อนเวลาได้ ปุษยาคงเลือกที่จะใช้คำพูดที่นุ่มนวลกว่านี้ “ครั้งนี้ผมจะถือเสียว่าที่ได้ยิน มันเป็นเสียงสุนัขเห่าหอน แต่ถ้าผมได้ยินอีกครั้งละก็...คุณจะได้เห็นแน่ว่าไอ้หน้าตัวเมียที่แท้จริงมันเป็นยังไง!”
เล่ห์รักสลับใจ
952·อินทุภา“มีสติหน่อยสิคะคุณตะวัน! คุณคิดให้ดีสิว่าคุณกำลังจะทำอะไร ฉันไม่ใช่ยัยไอซ์นะคะ ฉัน...ฉันเป็นผู้หญิงหลอกลวงที่คุณรังเกียจไง คุณไม่ได้อยากจะแตะต้องฉันหรอก คุณก็กำลังเมาจนขาดสติ!” “ผมไม่ได้ขาดสติอะไรทั้งนั้น ผมรู้ตัวดีว่ากำลังจะทำอะไร” “งั้นก็อย่าลืมสิว่าฉันเป็นพี่สาวของคนที่คุณรัก ถ้าคุณทำแบบนี้ก็เท่ากับทรยศไอซ์” หญิงสาวยังพอมีหวังว่าอีกฝ่ายอาจจะยอมเปลี่ยนใจ “ทรยศเหรอ? คนที่เหมาะกับคำนั้นคือคุณต่างหาก!...คุณนั่นแหละทรยศน้องสาวตัวเอง” เขาแสยะยิ้มเหี้ยม “ผมต้องไม่ใช่คนเสียเปรียบในเรื่องนี้ คุณจะผ่านเข้ามาในชีวิตผม แล้วกลับออกไปง่ายๆ ไม่ได้หรอก” “แต่คุณกำลังเมา คุณไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังทำผิดอยู่” อลงกตอ้อนวอน คิดว่าการเตือนสติซ้ำไปซ้ำมาจะทำให้เขารู้ตัว แล้วหยุดยั้งตัวเองไว้ได้ทัน ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป แต่ภพตะวันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น “หลังจากคืนนี้สิ้นสุดลง คุณจะรู้เองว่าผมทำไปเพราะเมาหรือเปล่า”
เพลิงทรายสีกุหลาบ
397·อินทุภา“คุณชากีร์ยัฟคะ! นี่คุณจะทำอะไร” ดวงหน้างามซีดเผือดไร้สีเลือด“เรียกผมว่าชากีร์”“ฉันถามว่าคุณจะทำอะไร!” หญิงสาวยังคงถามในคำถามเดิม แต่เขาไม่ตอบอะไร นอกจากก้าวเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พอลูกกวางน้อยที่น่ารักตั้งท่าจะวิ่งหนีไป ราชสีห์ตัวใหญ่ก็กระโดดไปคว้าตัวเข้ามากอดได้สำเร็จ ร่างบางถูกยกตัวให้ลอยละลิ่วขึ้นสู่อ้อมแขน และคนต้นเรื่องก็ไม่สนใจเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของเธอเลยสักนิด“อยากรู้จริงเหรอว่าผมจะทำอะไร” เสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยถามพร้อมยกยิ้มที่มุมปาก“ไม่นะคะ! คุณเป็นสุภาพบุรุษไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงคิดจะขืนใจฉันล่ะ” เธอแหวใส่อย่างเหลืออด แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกเขาวางลงบนเตียงนอน“ผมเป็นสุภาพบุรุษและยังคงเป็นมาตลอด แต่ทันทีที่ผมเจอคุณ...ผมก็อยากเปลี่ยนตัวเองเป็นคนป่าเถื่อนที่สามารถพรากพรหมจรรย์ผู้หญิงได้โดยที่ไม่รู้สึกผิด” ดวงตาของชากีร์ยัฟเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมา
ลวงรัก เล่ห์เสน่หา
101·อินทุภา“ขอบคุณมากนะที่ช่วยตอกย้ำความเจ็บปวดนี้ให้ฉัน ขอบคุณที่ทำให้ฉันตัดสินใจฆ่าไอ้แก่นั่นได้เร็วขึ้น!” อัมพิกาประกาศกร้าว ตั้งใจจะมุ่งหน้าไปตามทางตามที่ตั้งใจเอาไว้ในตอนแรก แต่ดูเหมือนสิ่งที่คิดจะไม่มีทางสมปรารถนา เพราะชายหนุ่มปราดเข้าไปขวางทาง แล้วรวบร่างบางขึ้นสู่อ้อมแขนแข็งแรงเสียก่อน “ผมคิดว่าจะไม่แตะต้องตัวคุณแล้วเชียว แต่ในเมื่อพูดกันไม่รู้เรื่องก็อย่าคิดว่าผมจะปล่อยให้คุณไปทำร้ายใครได้อีกเลย!” ภูผาสบถเสียงแข็ง ไม่สนใจร่างในอ้อมกอดที่กำลังดิ้นรนและทุบตีเขาพัลวัน “ปล่อยฉันนะ! คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้...ปล่อยฉัน!” อัมพิกาดิ้นแรงขึ้นกว่าเดิม เมื่อพบว่าเขากำลังพาเธอก้าวเข้าไปในบ้าน มุ่งหน้าไปยังห้องนอนก่อนจะโยนลงบนเตียง
ล่ารักซ่อนเสน่หา
303·อินทุภา“เอาเอกสารพวกนั้นกลับคืนมานะ! แกไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของผู้หญิงคนนั้น ทำให้พริมาต้องรีบเดินไปแอบอยู่หลังพุ่มไม้ใกล้ๆ ตั้งใจฟังบทสนทนาที่ดุเดือดของคนทั้งคู่ทันที “เธอแน่ใจเหรอว่าฉันไม่มีสิทธิ์ ลืมไปแล้วรึไงว่าฉันก็เป็นผัวคนหนึ่งของเธอนะเว้ย!” ชายหนุ่มตะคอกกลับ มือหนายื่นมากระชากต้นแขนเธอคนนั้นเข้าไปปะทะกับอกกว้าง แต่หล่อนกลับผลักไสอย่างไม่ใยดี และตวัดมือขึ้นตบไปบนใบหน้าคมคายนั้นสุดแรง “อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉัน! ฉันนอนกับแกก็เพราะคนที่ฉันรักขอร้องเท่านั้น” น้ำเสียงที่ดังขึ้นฟังก็รู้ว่าคนพูดโมโหแค่ไหน แต่สิ่งที่พริมาจับได้มากกว่านั้น มันคือความเสียใจ “เธอมันโง่ ทำไมต้องทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากด้วยหา!”
ฤทธิ์รักไร้เดียงสา
2.0K·อินทุภาเคยแอบรักแอบชื่นชมมาตั้งแต่เยาว์วัย แต่สุดท้ายโชคชะตากลับบันดาลให้เขากลายมาเป็นสามี! แล้วหัวใจใสซื่อดวงนี้จะรับมืออย่างไร ในเมื่อเขามุ่งมั่นเหลือเกินที่จะพรากความไร้เดียงสาไปจากเธอ... เพื่อทดแทนบุญคุณของผู้ที่อุปการะเลี้ยงดู รินนาราจึงตัดสินใจยอมแต่งงานกับอดีตพี่ชายข้างบ้าน ยอมเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย ยอมทิ้งชีวิตในเมืองหลวงกลายมาเป็นสาวชาวเกาะ หวังจะเริ่มต้นชีวิตเรียบง่ายกับอาชา ผู้ชายแสนดีที่เธอแอบหลงใหลในอดีต ผู้ชายที่มีรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยน ที่ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะได้เขามาเป็นสามี! "ดึกมากแล้ว ลูกหนูไปอาบน้ำเถอะ" เป็นอีกครั้งที่เขาเรียกเธอด้วยชื่อเล่นอย่างสนิทสนม สนิทสนมอย่างนั้นหรือ? ไม่เลย เธอไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยสักนิด…เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เคยรู้จักคุ้นเคยอีกต่อไปแล้ว อาชาคนเดิมผิวขาวสะอาด ขาวมากจนครั้งหนึ่งเธอยังเคยนึกอิจฉาเลยด้วยซ้ำ รูปร่างก็สูงโปร่งได้สัดส่วนกำลังดี แต่คนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอในเวลานี้ รูปร่างกำยำใหญ่โตเต็มไปด้วยมัดกล้าม จนเธอกลัวว่าแค่จับมือเบาๆ เขาก็อาจจะทำให้เธอกระดูกหักได้แล้ว แล้วไหนจะหนวดเครารกๆ นั่นอีกเล่า "ค่ะ" เธอนิ่งอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยปากรับคำ "อาบเสร็จก็มานอนให้พี่กอด ให้พี่ชื่นใจให้หายอยาก" “ค่ะ..." หญิงสาวเผลอหลุดปากรับคำด้วยความเคยชิน "คะ! เมื่อกี้คุณอาชาว่าอะไรนะคะ" "ก็ตามที่พูดนั่นแหละ ผัวจะกอดเมีย จะชื่นใจเมีย จะทำหน้าที่ของผัวให้สมบูรณ์ ลูกหนูไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่" "เอ่อ คือฉัน..." "แทนตัวว่าฉันกับผัว แล้วก็เรียกผัวว่าคุณ มันห่างเหินเกินไป ต่อไปอย่าให้พี่ได้ยินอีกนะ” อาชาตัดบท ปลดกระดุมออกจากรังดุมทีละเม็ดแล้วเอ่ยย้ำอีกครั้ง “ไปอาบน้ำได้แล้ว หรือจะไม่ต้องอาบดี เพราะยืนอยู่ห่างกันขนาดนี้ พี่ยังได้กลิ่นหอมจากตัวลูกหนูชัดเจนเลยทีเดียว" เมื่อคนพูดเดินเข้ามาใกล้ ทำท่าจะยื่นหน้ามาสูดกลิ่นหอมน่าหลงใหลจากซอกคอขาวผ่อง รินนาราก็ถอยกรูดโดยอัตโนมัติ “พี่เอื้อ...” เสียงเล็กได้แต่พึมพำเรียกชื่อเขา “ไว้เรียกแบบนี้ตอนที่เรากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มนะ นุ่มนวล...เร้าใจดี” ว่าแล้วชายหนุ่มก็โน้มใบหน้าลงจุมพิตมัดจำที่ข้างแก้มนุ่ม หนวดเคราที่ไม่เคยใส่ใจจะโกนทำให้เขานึกสงสารเนื้อนวล คงไม่ดีแน่ถ้าปล่อยให้มันทิ่มแทงกวนใจผิวสวยๆ ของเมียเข้า เห็นทีคงต้องโกนหนวดออกให้เกลี้ยงในคืนนี้เสียแล้ว…
แรกสวาท
1.0K·อินทุภาบทเรียน 'แรกสวาท' เธอตัดสินใจขายมันให้กับชายปริศนา แต่เมื่อพบว่าเขาคือคนในอดีต ซึ่งตอนนี้มี 'พันธะ' ผูกมัดทั้งใจและกาย เธอจะเลือกสิ่งใด ระหว่าง 'เงิน' กับ 'ความถูกต้อง' ++++++++++++++++++++++++++ โรคร้ายที่ผู้เป็นพี่สาวต้องเผชิญด้วยความทรมาน ทำให้ 'ไปรยา' ตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ความสาวที่หวงแหนมานาน ถูกเสนอซื้อด้วยราคาที่น่าพอใจ ในเมื่อไม่มีทางเลือก เธอจึงก้าวเข้าไปสู่สถานการณ์อันแสนบีบคั้นความรู้สึก ก่อนจะพบว่า 'ลูกค้า' กระเป๋าหนักคนนั้น คือหนุ่มรูปงามนามว่า 'วินธัย' อดีตคนรักที่เคยทอดทิ้งเธอไปแต่งงานสร้างครอบครัวกับหญิงอื่น ไปรยาปวดร้าวขมขื่น ทันทีที่รู้ว่าต้อง 'ขายตัว' ให้กับผู้ชายที่แต่งงานแล้ว แม้จะเดือดร้อนเรื่องเงิน แต่สำนึกด้านดีเตือนให้รีบถอนตัว ทว่าช้าไปแล้ว คนอย่างวินธัยไม่มีทางปล่อยเธอไปเด็ดขาด!
แรกพบคืนฝนพรำ
1.0K·อินทุภาการพบกันในคืนฝนพรำ...ที่ทำให้ทุกอย่างไม่มีวันเหมือนเดิม 'มีนา' มีคนมาจีบไม่น้อย แต่ก็เมินใส่ เพราะไม่เคยมีใครเข้าตา ทว่าเมื่อได้พบกับ 'แทนไท' หนุ่มหล่อที่ลงจากรถมากางร่มให้ในคืนฝนพรำ มีนาก็คิดเข้าข้างตัวเองว่ามันคือพรหมลิขิตที่บันดาลให้ได้พบเจอเนื้อคู่ เธอเฝ้าเพ้อถึงคนที่เป็นรักแรก ทั้งที่ไม่รู้ชื่อแซ่ของเขาด้วยซ้ำ จนเมื่อบังเอิญมาพบกันอีกครั้ง มีนาก็หมายมั่นว่าจะ 'จับ' เขาให้อยู่หมัด แต่เธออาจจะลืมนึกไปว่า...คนหล่อๆ แบบนั้นอาจจะมีเจ้าของหัวใจแล้วก็ได้ เป็นไปตามคาด สุดท้ายก็อกหักรักคุด ที่แย่กว่านั้นคือต้องสูญเสียเวอร์จิ้นที่รักษามากว่ายี่สิบปีให้เขาไป ทั้งคู่เลือกเดินคนละเส้นทาง และโคจรกลับมาเจอกันอีกครั้งในฐานะ ‘เจ้านาย’ กับ ‘เลขา’ เธอตั้งใจจะไม่รื้อฟื้นคืนหวามในอดีต แต่กลับกลายเป็นแทนไท...ที่ทำให้ทุกอย่างกระจ่างชัดขึ้นมาอีกครั้ง “มีนไม่มีคำถามอะไรที่อยากถามพี่บ้างเหรอ?” “ไม่นี่คะ” ฉันทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่มีเป็นร้อยๆ เรื่องเลยที่อยากรู้ โดยเฉพาะประเด็นของแพรวพนิตและทายาทตัวน้อยที่เขาไม่เคยพูดถึงเลย ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กเป็นเพศไหน “โกหก” เขาเค้นเสียงด้วยความคุกรุ่นชัดเจน “โกหกไปทำไมกันคะ เราเป็นแค่เจ้านายกับเลขา คุณแทนคิดว่ามีนจะต้องมีคำถามอะไรคะ” “เจ้านายกับเลขางั้นเหรอ? พี่ว่า...มีนอาจจะลืมไปว่าพี่เป็นมากกว่านั้นอีก” ฉันรู้สึกหน้าชาไปทั้งแถบ ไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้ออกมา มันทำให้ภาพหวามในคืนนั้นผุดขึ้นมาในความทรงจำ จนพวงแก้มของฉันซับสีระเรื่อขึ้นมาด้วยความอับอาย “มีนคิดว่าคุณแทนน่าจะรู้นะคะว่าไม่ควรพูดถึงเรื่องในอดีตอีก มีนลืมมันไปหมดแล้ว ที่สำคัญคุณแทนเองก็มีครอบครัวแล้วด้วย ต้องให้คนที่อายุน้อยกว่าเป็นสิบปีอย่างมีนบอกด้วยเหรอคะว่าการพูดจาแบบนี้มันไม่ถูกต้อง” ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดจาก้าวร้าว แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่ต้องเตือนสติให้เขารู้ถึงสถานภาพของตัวเอง คุณแทนไทไม่ใช่แค่สามี แต่เขายังมีอีกสถานะหนึ่งด้วย นั่นก็คือความเป็นพ่อ “พูดเก่งขึ้นนี่ แต่พูดอะไรผิดๆ แบบนี้มันทำให้พี่เสียหายนะ” คุณแทนไทกระตุกยิ้มตรงมุมปาก ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง แล้วก้าวเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ หัวใจของฉันเต้นรัวเป็นจังหวะอัดกระแทกอยู่ในอก กำลังจะขยับเท้าถอยหลังหนีห่างออกไป แต่ช้ากว่าคนตัวโตที่ก้าวยาวๆ เพียงก้าวเดียวก็เข้ามาประชิดตัวฉันได้อย่างง่ายดาย หน้าอกหน้าใจที่มีอยู่น้อยนิดของฉัน เบียดชิดอยู่กับอกกว้าง มือใหญ่กอดรัดเอวฉันเอาไว้แน่นมากจนช่วงล่างแนบชิดกัน ดวงตาสีดำลุ่มลึกจ้องมองฉันแทบไม่กะพริบตา “พี่ให้เวลามีนได้เตรียมตัวเตรียมใจมานานถึงสองปีแล้ว ตอนนี้มีนไม่ใช่นักศึกษาวัยใสอีกต่อไป เพราะฉะนั้นเตรียมตั้งรับพี่ไว้ให้ดีๆ”
พิชิตรักจอมมาร
480·อินทุภาเมื่อ ‘นัทชา’ ถูกพ่อบังคับให้แต่งงานกับลูกชายของภรรยาใหม่ การหนีออกจากบ้านจึงเป็นหนทางเดียว! และเขา...ชายหนุ่มรูปร่างกำยำ ผู้มีดวงตาสีเทาและโคตรหล่อคนนั้น คือเป้าหมายที่เธอเลือกแล้วว่าจะหนีตามไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว! แต่ใครจะไปรู้เล่าว่าหนุ่มหล่อตรงหน้านั้น ไม่ใช่เทพบุตรอย่างที่คิด เขาคือ ‘จอมมาร’ ปากจัด! ขี้แกล้ง แถมยังใจร้ายสุดกู่อีกต่างหาก “เฮ้ย! นี่เธอแอบขึ้นมาบนรถฉันตอนไหนเนี่ย!” ชายหนุ่มผงะด้วยความตกใจ เมื่อเปิดประตูหลังเพื่อจะหยิบกระเป๋าสัมภาระ แต่กลับพบผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งขดอยู่ตรงที่วางเท้าของเบาะหลัง แถมยังจ้องมองมาตาแป๋ว “อ้าว พูดไทยได้ด้วยหรือคะ อุตส่าห์นั่งเรียบเรียงประโยคภาษาอังกฤษมาตลอดทางเลย” เธอจ้องมองมาอย่างตกตะลึง แล้วยิ้มร่าเมื่อพบว่าอีกฝ่ายพูดภาษาไทยได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ “แหม อย่าโมโหสิคะลุง ไหนๆ หนูก็หนีตามลุงมาแล้ว ช่วยรับผิดชอบชีวิตลูกแมวตาดำๆ อย่างหนูหน่อยเถอะนะ” “บ้าไปกันใหญ่แล้ว ฉันไม่อยากติดคุกติดตารางเพราะคดีพรากผู้เยาว์หรอกนะ เธอลงมาจากรถแล้วรีบไปให้พ้นจากที่นี่...เดี๋ยวนี้!” “รับรองว่าไม่ติดคุกแน่ หนูไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะลุง” “ฉันอายุสามสิบห้า ไม่ใช่ห้าสิบ! ฉะนั้นเลิกเรียกฉันว่าลุงเสียที!” “แล้วถ้าเรียกว่าพี่ จะยอมให้เค้าอยู่ด้วยไหมล่ะตัวเอง” นัทชากะพริบตาปริบๆ ทำเอาคนที่ยืนตระหง่านค้ำอยู่ตรงประตูรถถึงกับพูดไม่ออก เพราะไม่เคยพบเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อนในชีวิต ลุยซ์ขบกรามแน่นก่อนจะปิดประตูลง เด็กนี่หน้าด้านหน้าทนยิ่งกว่าหนังควาย แล้วเขาจะจัดการอย่างไรกับเจ้าหล่อนดี! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ครวญรักพิศวาส
1.0K·อินทุภาเพียงเพราะกลิ่นน้ำหอมอันยั่วยวนจากผิวกายขาวเนียนละเอียด ทำให้ชีคหนุ่มคาสโนว่าผู้ไม่ฝักใฝ่ในยศศักดิ์อย่าง 'กัฟฟาห์ ชาร์จาราห์' ถึงกับเร่าร้อนด้วยความปรารถนาอันยากจะหักห้าม คอยตามวนเวียนข้างกายหวังจะช่วงชิงพรหมจรรย์อันหอมหวาน ลงทุนเสนอเงินทองและข้าวของมากมายเพื่อแลกกับการได้ตัวเธอมาเชยชมชั่วข้ามคืน ซึ่งนั่นถือเป็นการทำร้ายความรู้สึกของลูกผู้หญิงอย่างร้ายกาจที่สุด! พิมพ์ประภัทรบอกกับตัวเองว่าจะไม่มีวันยอมญาติดีกับผู้ชายเจ้าเล่ห์ที่อาจหาญดูถูกศักดิ์ศรีของเธออย่างเด็ดขาด แต่โชคชะตาดันทำให้ทั้งเธอและเขาต้องเข้ามาพัวพันกันในฐานะน้องสาวชีคคาและลูกพี่ลูกน้องชายของชีคหนุ่มผู้ครองเมืองซิย่า ยิ่งหนีเขาก็ยิ่งตาม ยิ่งด่าเขาก็ยิ่งชอบใจ เมื่อเธอหาทางหลบเลี่ยง เขาก็มีเหตุผลมารั้งไว้ได้ทุกครั้ง “คุณคงพอได้ยินมาบ้างแล้วว่าผมเป็นคนยังไง เพราะฉะนั้นคุณคงพอทำใจให้ชินได้ ถ้าผมจะขอพูดตามตรงว่าผมต้องการตัวคุณ หมายถึงอยากให้คุณ...ขึ้นเตียงกับผมน่ะครับ” เขารู้ตัวเสมอว่าเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมา ไม่นิยมอ้อมค้อมชักแม่น้ำทั้งห้าให้เสียเวลา แต่พอพูดออกไปแล้วก็ยังนึกทึ่งตัวเองเหมือนกัน ว่าผีห่าซาตานตนไหนมาดลใจให้พูดออกมาเต็มปากเต็มคำขนาดนี้ เขากล้าใช้คำว่า ‘ขึ้นเตียง’ กับเธอได้อย่างไรกัน! พิมพ์ประภัทรผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้แทบจะทันทีที่สมองประมวลความหมายของคำพูดเหล่านั้นเสร็จสิ้น อยากคว้าแก้วน้ำดื่มสาดใส่หน้ากัฟฟาห์เสียจริง เผื่อจะตาสว่างขึ้นมาบ้างว่าผู้หญิงไม่ใช่ดอกไม้ริมทาง คิดจะเด็ดไปเชยชมเมื่อไรก็สามารถทำได้ตามใจชอบ “ฉันอยากออกไปจากที่นี่...เดี๋ยวนี้!” “ผมเกรงว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้น” คาสโนว่าหนุ่มลุกขึ้นพูดพร้อมยกมือขึ้นคลายเน็กไทอย่างช้าๆ “ถ้าคุณไม่พาฉันกลับ ฉันไปเองก็ได้ค่ะ” พิมพ์ประภัทรประกาศด้วยความมั่นใจ ก่อนจะก้าวอาดๆ ตรงไปยังประตูห้อง มือเรียวบางยกขึ้นขยับลูกบิดสองสามที ใบหน้าซีดเผือดเมื่อพบว่ามันถูกล็อกเอาไว้จากทางด้านนอก ยิ่งเมื่อหันกลับไปมองแล้วเห็นรอยยิ้มอย่างผู้มีชัยของกัฟฟาห์ หัวใจเธอก็เต้นรัวราวกับตีกลอง “กวางน้อยเดินมาถึงถ้ำเสือทั้งที คุณคิดว่ามันจะรอดพ้นเนื้อมือเสือไปได้ง่ายๆ เหรอครับ จัสมินที่รัก”
กรงรักมัจจุราช
1.0K·อินทุภาเมื่อภรรยากับลูกสาวเสียชีวิตไป เพราะความประมาทของผู้หญิงคนหนึ่ง ‘แทนธีรา‘ มีเหตุผลพอที่จะเข้าใจว่ามันคืออุบัติเหตุ แต่สิ่งเดียวที่ทำให้เขาเลิกคิดถึงเหตุผล นั่นคือการที่คู่กรณีบิดเบือนคดี ไม่แม้แต่จะมาร่วมเคารพศพภรรยาและลูกสาวของเขาเลยด้วยซ้ำ! หัวใจของชายหนุ่มมีแต่ความคลั่งแค้น ในเมื่อกฎหมายไม่อาจเอาโทษคนผิดได้ เขาก็จะตั้งตนเป็นมัจจุราช...เพื่อตัดสินโทษแก่เธอเอง! “หน้าตัวเมีย!” หญิงสาวพุ่งเข้าตบตีเขา แต่ถูกรวบตัวขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดาย “หน้าตัวเมียแต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นผัวเธอเชียวนะแม่ผู้ดีตีนแดง เสียเวลามาพอแล้ว ขึ้นห้องกันดีกว่า คนดีอย่างเธอยังต้องเกลือกกลั้วกับคนเลวอย่างฉันไปอีกนาน...รู้มั้ยว่าฉันคิดถึงผิวสวยๆกับแก้มหอมๆของเธอแค่ไหน” ท้ายประโยคแทนธีราจงใจพูดซ้ำกับตอนที่โทรศัพท์ไปก่อกวนเธอครั้งล่าสุด กุลธารินทร์กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง แม้จะดิ้นรนสุดแรงแต่ชายหนุ่มก็ยังพาเธอขึ้นสู่ห้องนอนชั้นบนได้อย่างง่ายดาย เขาโยนร่างบอบบางในชุดแต่งงานลงบนเตียง แล้วปล่อยให้เธอพลิกตัวหนีลงไปยืนอยู่อีกฝั่ง มันคงไม่เสียเวลานักหากเธอต้องการเล่นเกมวิ่งไล่จับ เพราะถึงยังไงเขาก็ต้องเป็นฝ่ายชนะอยู่ดี “ปล่อยฉันไปเถอะนะ แค่นี้ชีวิตฉันก็ย่อยยับแล้ว ฉันสัญญาว่าจะเอาไม่ผิดคุณ ฉันจะไปอยู่ต่างจังหวัดแล้วไม่กลับมาให้คุณเห็นหน้าอีก นะ...ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันอีกเลย” กุลธารินทร์คิดว่าไม้แข็งคงใช้ไม่ได้ผล เธอจึงเปลี่ยนมาอ้อนวอนขอร้องเขาแทน “อย่ามาใช้ไม้นี้เลยกุลธารินทร์ มันไม่ได้ผลหรอก” ชายหนุ่มตวัดเข็มขัดในมือไปมา ก่อนจะอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายมัวแต่คิดหาคำพูดมาต่อรอง รีบกระโจนขึ้นเตียงเพื่อพุ่งเข้าหาเธอ สายตาของเขานิ่งเฉย ไม่ดูหื่นกามเหมือนตัวร้ายในละคร แต่อีกไม่นานเธอจะได้รู้ว่าเขาร้ายกาจได้มากแค่ไหน ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเย็น...ไม่มีเหตุผลที่ต้องเป็นสุภาพบุรุษกับคนที่ทำให้ลูกเมียเขาต้องตาย!
กบฏรัก จำเลยหัวใจ
1.0K·อินทุภาเขา...ต้องทรมานอยู่ทุกลมหายใจ กับการที่น้องสาวอันเป็นที่รักต้องถูกพรากไปอย่างน่าอดสู และเธอ...ลูกสาวของกบฏที่มีโทษตาย ก็คือสิ่งที่เขานำมาเพื่อชดเชยความแค้นนั้นอย่างสาสม และสิ่งเดียวที่จะสามารถลดโทษให้กับบุคคลอันเป็นที่รัก ก็มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น... เธอต้องยอมตกเป็นนางบำเรอ ของผู้ชายที่มีเสน่ห์มากล้นจนน่ากลัวอย่างเขา... มาร์คัส แวนเดอคอร์ฟ! “รู้ไหมว่าการเข้ามาหาฉันถึงที่นี่ อาจเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องนัก” “ไม่มีอะไรที่ไม่ถูกต้องหรอกค่ะ เพราะว่า... ฉันคือนางบำเรอของคุณ” “พูดแบบนี้แสดงว่าคงพร้อมแล้วสินะ” คนถามกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะขยับเข้ามายืนแนบชิดร่างบางให้มากขึ้นอีก นลินดันแผ่นอกกว้างที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวเดิมเอาไว้เบาๆ เมื่อเขาโน้มตัวลงมาหา “ทานยาก่อนเถอะค่ะ” “ฉันไม่ได้ต้องการมันตอนนี้” พูดจบเจ้าของมือหนาก็ยึดข้อมือหญิงสาวเอาไว้ โน้มใบหน้าลงมาจูบบนกลีบปากอิ่มในทันที นลินผงะถอยหลังด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากสัมผัสร้อนแรงที่อีกฝ่ายพยายามมอบให้ได้ “ตัวหอมจัง... เพิ่งอาบน้ำมาใช่ไหม” ชายหนุ่มกระซิบถาม ไม่ลืมแกล้งให้คนในอ้อมกอดตัวสั่นมากขึ้นกว่าเดิมด้วยการเม้มเบาๆ ที่ริมหู “ชะ...ใช่ค่ะ” นลินตอบเสียงแหบพร่า รู้สึกราวกับตัวเองกำลังจะละลายอยู่ภายในอ้อมกอดแข็งแกร่งนี้เสียให้ได้