Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
Genres
ชาตินี้ข้าขอเป็นชายาองค์ชายจอมโฉด
17.0K·ลออจันทร์ / เลี่ยงจิน 亮金องค์ชายเก้าจอมโฉดผู้นั้นข้าจะให้เขาเป็นสามี! หวนคืนกลับมาครานี้ข้าขอตัดวาสนากับสามีเก่า เดินหน้าแก้ไขชีวิตไปพร้อมๆ กับยั่วยวนว่าที่สามีใหม่ ทว่า...เหตุใดจึงกลายเป็นนางที่ถูกเขายั่วยวนเล่า! ++++++ “ให้ตายเถอะเจ้าตัวแสบ!” องค์ชายเก้าถานซีหยางใช้มือข้างหนึ่งประคองร่างบางที่ถูกสกัดจุดจนสลบให้นอนลงบนฟูก ก่อนจะหันไปมองมือเล็กที่ยังคงกำกระบอกไม้ไผ่ของเขาเอาไว้แน่น “ยุ่งยากแล้ว” องค์ชายหนุ่มมีสีหน้าปั้นยาก ค่อยๆ แกะนิ้วมือที่เหนียวดั่งตีนตุ๊กแกของเจ้าลิงน้อยทีละนิ้ว ความอุ่นนุ่มของมือที่กุมแท่งหยกของเขานั้นยิ่งทำให้เอ็นอุ่นขยายใหญ่ขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม ปวดตุบๆ หน่วงไปทั้งหน้าขาด้วยต้องการปลดปล่อย ใบหน้าของเขาเหยเก ลมหายใจติดขัด ลอบมองคนเมาที่ยังคงหลับตาพริ้มเป็นระยะ “ให้ตายเถอะ! เจ้าคิดว่าแท่งหยกของข้าเป็นกระบอกไม้ไผ่ไปได้อย่างไรกัน” คิดแล้วก็ถึงกับเผลอหลุดหัวเราะออกมา ไม่คิดเลยว่าเฟิ่งเยว่สือยามเมามายจะทำเรื่องตลกน่าขบขันถึงเพียงนี้ แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องบิดเบี้ยวใบหน้าเหยเกเมื่อนิ้วชี้และนิ้วกลางที่แกะออกไปแล้วดีดกลับมากำรอบแท่งหยกของเขาเอาไว้อีกครา “อา...” องค์ชายถานซีหยางหน้าแดงก่ำ เม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง พยายามควบคุมหัวใจไม่ให้เต้นกระโจนแรงไปมากกว่านี้ เขาตั้งใจแกะนิ้วตุ๊กแกออกอีกครั้งอย่างระมัดระวังยิ่งกว่าเดิม เพราะไม่เช่นนั้นคืนนี้ทั้งคืนเขาอาจต้องนั่งให้นางกุมกระบอกไม้ไผ่จนถึงรุ่งสาง ครานี้เรื่องที่เขาปลอมเป็นสตรีคงได้ถูกเปิดโปงเป็นแน่! แล้วในที่สุดเขาก็แกะนิ้วสุดท้ายของนางออก ทันทีที่แท่งหยกเป็นอิสระชายหนุ่มผงะถอยหลังไปหลายก้าวราวกับต้องการเวลาตั้งตัว เขายกมือลูบหน้าตนเองหลายๆ ครั้งเพื่อเรียกสติ จากนั้นจึงเดินวนไปวนมาในห้องจนแท่งหยกแข็งขึงค่อยๆ สงบลง เมื่อแน่ใจว่านางจะไม่ตื่นขึ้นมาแน่ๆ แล้ว จึงได้เดินกลับเข้าไปหาแล้วห่มผ้าให้นางอย่างเบามือ “ขยันทำให้ข้าเป็นห่วงเสียจริง” ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยไปตามเส้นผมที่ระกรอบหน้าหวาน ก่อนจะสัมผัสเบาที่ใต้ตาแดงช้ำ หยาดน้ำตาของนางทำให้เขาเจ็บปวดใจยิ่งนัก ชาติก่อนนางลำบากมากเหลือเกินแล้ว ชาตินี้เขาจะไม่ให้นางต้องพบเจอกับความลำบากอีก “เจ้าลิงน้อย เจ้าจับแท่งหยกของข้าแล้ว อย่างไรเจ้าก็ต้องรับผิดชอบตัวข้า ต้องเป็นเจ้าสาวของข้า เข้าใจหรือไม่...” เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะโน้มใบหน้าลงไป สัมผัสเบาๆ ที่ริมฝีปากอวบอิ่มเย้ายวน อยากจะ ‘จูบ’ มากกว่าแค่ประกบปากสัมผัส แต่ก็จำต้องหักห้ามใจ “ฝันดีนะเจ้าลิงน้อย”
หลังเกิดใหม่ ฉันจะล้างแค้นให้ลูกสาวที่เสียชีวิต
356.0K·-หลังจากปล่อยตัวปล่อยใจไปกับกวีวัธน์ น้องชายสามีในนามในคืนนั้น ขวัญรัตน์ทนทุกข์ทรมานมานานถึง8ปี ตอนที่เขากอดอัฐิลูกสาวไว้พร้อมจะฆ่าตัวตาย กวีวัธน์กลับไปจัดงานฉลองวันเกิดยิ่งใหญ่ของลูกชายหญิงในใจ ไม่เหลียวแลเธอเลยสักนิด พอลืมตาขึ้นอักครั้ง เธอที่เกิดใหม่อีกครั้ง จะทำให้กวีวัธน์ต้องได้ชดใช้อย่างสาสม! ชาติที่แล้ว เธอได้อธิบายอย่างหนักแน่น กวีวัธน์ว่าเธอมีเจตนาแอบแฝงคิดจะจับเขา ชาตินี้เธอได้ขีดเส้นความสัมพันธ์ให้ชัดเจนต่อหน้าทุกคน! ชาติที่แล้ว หญิงในใจขโมยผลงานของเธอไปหน้าด้านๆ กวีวัธน์ว่าเธออิจฉาริษยาเป็นนิสัย ชาตินี้เธอจะเหยียบหญิงในใจของเขาขึ้นไปรับรางวัลให้ดู! ชาติที่แล้ว เธอถูกเจาะจงใส่ร้ายป้ายสีมาตลอด กวีวัธน์ก็เอาแต่เข้าข้างหญิงในใจอยู่เรื่อยไป ชาตินี้ เธอจะตบๆๆนังผู้หญิงคนนั้นให้คว่ำไปซะ! กวีวัธน์นึกว่าขวัญรัตน์จะรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง ถึงตอนที่ขวัญรัตน์จากไปโเยไม่หันกลับมา เขาใจลนลานอย่างแปลกๆ กวีวัธน์ผู้หยิ่งยโสคนนั้น ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธและเศร้าใจปะปนกัน ดึงเธอไว้:"ขวัญ อย่าทิ้งผมไป ให้ผมไปกับคุณด้วยได้มั้ย"
หลังแต่งงาน ท่านบอสบ้าระห่ำตกหลุมรักฉันซะแล้ว
16.0K·-เพื่อเด็กในท้อง ลู่จือหลิงถูกบังคับให้แต่งงานกับผู้มีอิทธิพลบ้าระห่ำ ที่ใครต่างคาดว่าเธอคงอยู่ไม่ถึงวันคลอดบุตร เพื่อเอาตัวรอดเธอคิดวิธีรับมือ แต่ไม่ทันตั้งตัวเธอก็กลายเป็นแก้วตาดวงใจของเขาไปแล้ว ต่อมา เธอเตรียมจะหนี รถของเขาจอดอยู่บนหน้าผาสูงชัน สั่นคลอนไปมา เขาเหยียบคันเร่งโดยเตรียมที่จะเหยียบเบรค ยิ้มลอยๆ ฉันฟังไม่ค่อยชัดเลย เธอว่าไงนะ...... หย่า?หืม? ต่อมา เขาลูบหน้าเธอเบาๆ เสียงดูเซ็กซี่ปนโหดหน่อย อยู่ตรงนี้กับฉันดีๆ ถ้าคิดหนีเจอลงโทษแน่ และจากนั้นต่อมา เขาเลือดอาบเต็มตัว ร้องขอให้เธออย่าจากไป
ข้ามภพสยบอ๋องร้าย
713.0K·weiwei"เจ้ากล้าเข้าวังไปขอเสด็จพ่อหย่ากับข้าหรือไม่?" เหอะเจ้าอ๋องหลงตัวเอง "ได้ วันนี้ข้าจะหย่ากับท่านให้ได้" กลัวที่ไหนรู้จักข้าสตรียุคใหม่น้อยไปแล้ว "อยากหย่ากับข้าเพื่อไปอยู่ชายอื่นสินะฝันไปเถอะ.."
วันไนท์ฯมายบอส
6.0K·จินต์พิชาเธอเครียดจากเรื่องงานเธอจึงออกไปดื่มและได้เจอกับธันวา การเจอครั้งแรกก็คุยกันถูกคอและเมื่อบังเอิญเจออีกครั้งเธอเครียด เธอเมา เมื่อเขามาเสนอทำให้หายเครีดหญิงสาวก็ตกลงอย่างไม่ลังเล เธอกับเขาตกลงจะเป็นแค่วันไนท์สแตนด์ แต่พระเจ้าก็เล่นตลกเมื่อได้เจอกันอีกครั้งและความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาก็ดีขึ้น โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเขานั้นคือเจ้านายของเธอ
เด็กเลี้ยงหมอคีรินทร์
4.0K·จินต์พิชาในเวลาที่ผู้มีพระคุณหัวใจแตกสลาย เธอคอยอยู่ข้างๆ จนความสัมพันธ์มันเลยเถิด เพราะเขาคิดว่าเธอคือคนรัก แต่ใสถานะเด็กเลี้ยงเขาจะจริงจัง หรือจะเห็นแค่เธอเป็นตัวแทนของใครบางคน แต่สำหรับเธอแล้ว เขาคือทุกอย่างและรักเขาจนหมดใจ
ซาตานร้ายพ่ายเมียเด็ก
4.0K·จินต์พิชาจากจุดเริ่มต้นของความจำเป็น สู่ความรักที่ไม่อาจยอมปล่อยไป เขาจะทำอย่างไรเมื่อเธอจากไปแล้ว และเขาเพิ่งได้รู้ว่าตัวเองรักเธอหมดใจ
นางร้ายเจ้ามารยาแห่งจวนโหว
17.0K·ลออจันทร์ / เลี่ยงจิน 亮金เมื่อสตรีที่ขึ้นชื่อ 'นางร้าย' ถูกดึงดวงวิญญาณมาสวมร่างนางเอกในนิยายที่เคยอ่าน นางเอกแสนบอบบาง อ่อนแอ ไม่สู้คน ถูกข่มเหงรังแก สามีก็ไม่รักไม่ปกป้อง จนท้ายที่สุดต้องอุ้มท้องหนีสามี! แต่ 'หลิวเซียวหลิน' มีหรือจะยอมถูกรังแก เรื่องอะไรนางต้องอุ้มท้องหนี? เรื่องอะไรนางต้องแบกทุกข์ไว้บนไหล่เพียงลำพัง? นางจะใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย แล้วปล่อยให้คนรอบข้างทุกข์ใจแทน!
ชายาไร้ใจ
466.0K·weiweiเหลียงซิน นิติเวชที่ยอดเยี่ยมที่สุดในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดกลับข้ามภพกลายเป็นพระชายาที่ท่านอ๋องรังเกียจ แถมยัง ถูกเขาทรมานจนเกือบเสียชีวิต นางสาบานว่าจะต้องล้างแค้นให้ได้แล้วหย่ากับเขา แต่เขากลับไล่ตามนาง
พลิกชะตาจอมนางข้ามภพ
246.0K·weiweiข้ามภพมาปุ๊บก็มีเหตุจำเป็นต้องให้ฆ่าคนตาย พบเจอกับแม่เลี้ยงใส่ร้าย บิดาลำเอียงกล่าวหาว่านางเป็นฆาตกรฆ่าคนตาย "หากนางไม่ตายศพตรงนั้นก็คือศพของคุณหนูใหญ่" น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นมา เขาบุรุษผู้หล่อร้าย
ทาสสวาทวิศวะโหด
427.0K·อยู่ในตะเกียงแก้ว"เธอ...กินยาคุมฉุกเฉินรึยัง?" เสียงของฟาเรนเอ่ยถามดังมาจากทางด้านหลัง และคำถามของเขานั้น มันก็ทำเอาฉันชะงักไปเลยเหมือนกัน ฉันมัวแต่วิตกเรื่องอื่น ๆ จนลืมเรื่องยาคุมฉุกเฉินไปซะสนิทเลยจริง ๆ เพราะถึงแม้ว่าฟาเรนจะปล่อยน้ำสกปรก ๆ นั้นด้านนอก แต่มันก็ไม่ได้ปลอดภัยจากการตั้งครรภ์ได้ 100% เพราะเขาไม่ได้ใส่ถุงยางอนามัย ยังไงก็เสี่ยงท้องอยู่ดี "ทำไมฉันถึงลืมเรื่องนี้ไปได้นะ" ฉันยกมือทุบหัวของตัวเองอย่างเครียดหนักกว่าเดิมไปอีกเท่าตัว "ยัยโง่เอ๊ย!" ฟาเรนสบถออกมาทันทีก่อนจะปล่อยบุหรี่ทิ้งและขยี้มันด้วยเท้าของเขา เขาเดินมาหาฉันจากทางด้านหลัง และยังไม่ทันที่ฉันจะตั้งตัว ใบหน้าที่เย็นเฉียบของคนตัวสูงก็ยื่นมาข้าง ๆ ใบหน้าของฉันแล้ว "อสุจิของฉันเพียงหยดเดียว ถ้ามันพุ่งเข้าไปในตัวของเธอ" ฟาเรนกัดริมฝีปากเล็กน้อยและพูดอย่างตรงไปตรงมา "ก็ปั้นเด็กได้เป็นตัวแล้วนะ ยัยโง่!" เขาลูบที่หน้าท้องของฉันเบา ๆ ในท่าทางที่เหมือนเขากำลังโอบกอดฉันจากทางด้านหลัง "ปล่อยนะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น" ฉันพยายามจะสะบัดตัวออกแต่ฟาเรนก็รัดเอวของฉันเอาไว้แน่น "เธอคงไม่ได้คิดจะจับฉันด้วยวิธีนี้หรอกใช่ไหม?" แบดบอยอย่างฟาเรนกระซิบด้วยเสียงกระเส่า ๆ ที่ข้างใบหูของฉัน "ฉันจะไปซื้อยาคุมกินเดี๋ยวนี้แหละ" ฉันพยายามจะงัดฝ่ามือหนา ๆ ของเขาออกจากเอวของตัวเองให้ได้ "ไม่ต้องไป!" ฟาเรนถอนหายใจออกมา จู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือมาบีบปากของฉันและแกะยาคุมฉุกเฉินออกจากกล่อง และยัดใส่ปากของฉันสองเม็ดทันที "อื้อ ~" ฉันพยายามจะขัดขืนแต่ก็ต้องกลืนยาเม็ดนี้ลงคอไปในที่สุด _________ ตัวอย่างตอนสำคัญ ฟุ่บ ~ ทันทีที่กระดุมเม็ดบนของเสื้อเชิ้ตสีขาวหลุดออกมาได้สามเม็ดเท่านั้น... "ฟาเรน เดี๋ยว!" น้ำขิงหยุดชะงักทุกอย่างในทันที ฟาเรนเองก็ชะงักไปเหมือนกันเมื่อเห็นใบหน้าที่ดูตกใจของเธอในตอนนี้ "เธอหยุดทำไม มีอะไรสำคัญรึไงที่รัก ~" เขาขมวดคิ้วถามกลับอย่างข้องใจในตอนที่เกือบจะเข้าได้เข้าเข็ม "เป็นอะไรไป?" เขาถามเมื่อเห็นน้ำขิงนิ่งไปอยู่พักใหญ่ "รอยแดง ๆ นี่มันอะไร?" เธอมองที่แผ่นอกของเขา ก่อนจะแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตเพื่อสำรวจดูอย่างถี่ถ้วนด้วยความสงสัย... "ช่างมันเถอะน่า" ฟาเรนจับมือของเธอเอาไว้และดึงเธอมาจูบพร้อมกับตีหน้านิ่ง ๆ แต่น้ำขิงกลับไม่ยอมลดละ เธอยังคงพยายามจะเปิดเสื้อของเขาดูให้ได้ "ไปเอากับคนอื่นมาใช่ไหม?" ___________________ อ่านต่อได้ที่ ฟาเรนไฮต์คลั่งรัก ตัวอย่างตอนสำคัญ ในนิยายเรื่อง พิษสวาท ฟุ่บ! ร่างบางถูกผลักลงเตียงทันที รันเวย์ไม่รอช้าที่จะขึ้นคร่อมเธอเอาไว้ และยังไม่ทันที่เด็กสาวจะกรีดร้องออกมา ฝ่ามือหนาของเขาก็ปิดปากของเธอเอาไว้แทนที่ "หนึ่งบอกให้รอ..รันก็รอ" ร่างสูงที่เปลือยท่อนบนยังคงเพ้อถึงคนรักเก่าของเขาไม่ยอมหยุด "แต่รอแล้วรันได้อะไร?" กลิ่นวอดก้าร้อนผ่าว ออกมาจากริมฝีปากเรียวบางของเขา เรือนร่างของเขาแดงก่ำและร้อนระอุไปหมด ".. (หนูไม่ใช่คุณหนึ่ง) .." คนตัวเล็กส่ายหน้าและเธอพยายามเปล่งเสียงบอกผ่านฝ่ามือหนาไปทั้งน้ำตา "เธอคือนับหนึ่ง.." คนเมาที่ขาดสติย้ำกับเธอไปอีกครั้งแววตาของเขาสื่อความหมายบางอย่างที่ยากจะเข้าใจได้.. เขาค่อย ๆ ปล่อยมือที่ปิดปากเธออยู่เลื่อนมาเช็ดน้ำตาให้แทน "และเธอเป็นของฉัน..." คนเมาหลับตาลงและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระเส่า "อย่าทำอะไรหนูเลยนะ มันเจ็บมาก....หนูไม่ไหวแล้วจริง ๆ คุณ" เธอยังคงพยายามขอร้อง ทั้ง ๆ ที่เขาไม่รับฟังอะไรทั้งนั้นก้มหน้าลงประทับริมฝีปากจูบเธออีกครั้ง ขณะที่เขาประกบปากจูบสาวน้อยอย่างดูดดื่ม มือสากค่อย ๆ ลูบไล้เรือนร่างของเด็กสาวก่อนจะล้วงเข้าไปใต้เสื้อเพื่อปลดตะขอชุดชั้นในออก พร้อมดันแผ่นหลังเธอขึ้นมา กดริมบดขยี้อย่างดิบเถื่อน ก่อนจะฝีปากผละออกจากเธอเพียงเล็กน้อย.. มือหนากระชากถอดเสื้อของเธอออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระแทกริมฝีปากจูบอีกอย่างรุนแรง เขาจูบเธออย่างบดขยี้ แลกปลายลิ้นเข้ามาในโพรงปากและตวัดเลียชิม แลกน้ำลายเธออย่างไม่รังเกียจใด ๆ แม้ว่าเด็กสาวไม่ได้ตอบรับจูบกลับไปเพราะเธอไม่เคยจูบกับใครมาก่อนเลย ยิ่งไปกว่าเธอคือเธอจูบไม่เป็นสักนิด เธอกลั้นหายใจอยู่นานจนแทบจะหมดลมหายใจตายคาจูบที่เร่าร้อนของเขาอยู่แล้ว พลั่ก! เธอผลักคนตัวใหญ่ออกไปในเฮือกสุดท้าย "เฮ่อ ๆ ๆ ๆ" สาวน้อยหายใจอย่างหอบเหนื่อย ร่างสูงกระชากกางเกงขาสั้นรวบพร้อมกับกางเกงในถอดออกและโยนลงพื้นไปทันที "…." เด็กสาวหายใจหอบเหนื่อยเงยหน้ามองเพดานห้องนอนหรูอย่างหมดเรี่ยวแรงจะขัดขืนแล้วจริง ๆ รันเวย์ลูบใบหน้า ของเธอก่อนจะไล่ต่ำลงมาถึงหน้าอกที่ขนาดเล็กกว่าฝ่ามือของเขา มือสากลูบลงมาจนถึงหน้าท้องของเธอก่อนจะแยกเรียวขาเล็ก ๆ ให้ถ่างออกเพื่อที่จะได้มองเห็นชอกช้ำตามผิวกายและเนื้อกายขาวเนียนนุ่มของเด็กสาววัยแรกแย้มตรงหน้า "หนูไม่ใช่คุณนับหนึ่ง..ปล่อยหนูไปนะ" เธอพูดออกไปอย่างแผ่วเบา สาวน้อยมองที่เรือนร่างแกร่งของรันเวย์อย่างหวาดผวา "งั้น..ฉันจะสมมุติว่าเธอเป็นหนึ่งก็แล้วกันนะ" ร่างสูงเอ่ยตอบเธอด้วยแววตาที่เศร้า ๆ สวบ!! "อะ.อึก... (กรี๊ด) " ร่างบางกระตุกเกร็งทันทีที่เขากระทำลงไปโดยที่เธอไม่เต็มใจ "หนูเจ็บ..ไม่ไหวแล้ว ๆ " เธอส่ายหน้าพร่ำบอกเขาไปทั้งน้ำตา แต่ทว่าตับ ตับ ตับ.. ____________________ ตัวอย่างตอนสำคัญ ในนิยายเรื่อง ทาสรัก ทาสรัก (1) “คือ...ฉันยังไม่พร้อมน่ะค่ะ” เธอตัดสินใจพูดออกไปอย่างเสียงสั่น ๆ และจับมือของคลินต์เอาไว้ คลินต์จึงค่อย ๆ ดึงปลายนิ้วจากร่องสวาทขึ้นมา ซึ่งมีเมือกน้ำใส ๆ ติดปลายนิ้วของเขามาด้วย และคลินต์ก็เลียชิมรสชาติความหวานของเซลีนอย่างหน้าตาเฉย “คุณคลินต์?” เซลีนเอ่ยขึ้นอย่างตกใจกับการกระทำของเขาเป็นอย่างมาก เพราะที่เขากินเข้าไปมันคือน้ำจาก...ร่องรักของเธอ... “ฉันไม่รังเกียจ...แล้วเธอล่ะรังเกียจฉันไหม?” เขาถามขึ้นอย่างลองใจอีกฝ่าย “ก็ไม่ค่ะ...เพียงแต่ว่า...” เซลีนส่ายหน้าตอบไปทันที คลินต์เลิกคิ้วมองเธอด้วยแววตาที่กดดัน ๆ เพราะเขาพร้อมที่จะสอดใส่แล้วแต่เหมือนเซลีนต้องการหยุดเอาไว้จนมันเริ่มน่ารำคาญเกินไปสำหรับคนใจร้อนอย่างคลินต์ “ฉันคิดว่ามันเร็วเกินไปที่เราจะ...” คนตัวเล็กพูดออกไปอย่างลำบากใจ ถึงเธอจะชอบเขามาก แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพียงแค่ไม่กี่วันเอง “ไม่มีอะไรเร็วเกินไป...ถ้ามันใช่ก็คือใช่...เซลีน~” คลินต์จ้องใบหน้าของอีกฝ่ายและพูดต่อด้วยแววตาที่แน่วแน่
อดีตสามีคุกเข่าง้อขอให้ฉันกลับมา
32.0K·-ในงานเลี้ยงวันเกิดพี่สาวลูกพี่ลูกน้อง ฉันท์ชนกถูกจัดฉากปีนขึ้นเตียงมีสัมพันธ์กับคนอื่น เพียงข้ามคืนกลายเป็นผู้หญิงที่น่าไม่อายที่สุดในแวดวงไฮโซ แถมยังกลายเป็นภรรยาซีอีโอผู้เย็นชาและมีอิทธิพลท่วมท้น แต่ทว่า หลังแต่งงาน ความรักทุ่มเทสุดหัวใจของฉันท์ชนก แลกมาด้วยการดูถูกเหยียดหยามรังเกียจสารพัด ในที่สุด ผู้หญิงดวงใจของเขาก็กลับมา ผู้ชายโยนหนังสือหย่าใส่เธอ "คืนตำแหน่งคุณนายศิริกําเนิด ให้กับเจ้าของตัวจริงซะ" กระทั่งเอาเซลล์ไข่ในท้อง ลูกของฉัน ไปให้คนรักที่"มีบุตรยาก" ฉันท์ชนกหมดหวังลงในที่สุด พาลูกหนีไปให้ไกลจากที่นี่ หายไปจากโลกของเขาอย่างไม่คืนกลับมา ณวันแต่งงาน ชเนนทร์มารู้ความจริงทีหลังว่า หญิงในใจของเค้าตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้เป็นฉันท์ชนกคนเดียวตลอดมา "ฉันท์ชนก ถ้าความรักเป็นเกาะร้างเกาะหนึ่ง ผมขอพักพิงอยู่เพื่อคุณตลอดกาล!"
Love My Boss
56.0K·Phat_sara“ฉันจะไปฝึกงานที่เชียงใหม่นะแก” “ฮะ?” “จริง ๆ” “บ้า~ ที่ฝึกงานไม่มีที่เชียงใหม่ซะหน่อย” “เดี๋ยวก็มี” ขวัญเอยเพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้นแล้วยิ้มบาง ๆ แต่ทำไมยัยเอยยิ้มเศร้าจังเลย มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า ทั้งคำพูดทั้งสีหน้าทุกอย่างดูแปลกไปหมด “มีอะไรรึเปล่าแก” “...” “เอย แกเป็นไร” ฉันย้ำถามเพราะเพื่อนไม่ตอบแต่เพื่อนมองฉันแล้วน้ำตาคลอแทนทำฉันใจคอไม่ดีทันที “...ฉันท้อง” “อะไรนะ!” “ฮึก!” “เฮ้ย ๆๆ ใจเย็น ๆ เอยอย่าเพิ่งร้อง” ตอนแรกตกใจนึกว่าอำเล่นแต่ร้องแบบนี้ไม่อำแล้วล่ะเรื่องจริงแน่นอน แค่ได้ยินเรื่องเล่าที่ไม่มีรายละเอียดก็รู้สึกมวนท้องขึ้นมาทันทีเลยมิ้งค์เอ้ย~ “...อย่าเพิ่งบอกใครนะแก ฮึก!” “ไม่บอก ๆ ฉันไม่บอกใครแน่นอน” จะไปบอกใครได้ยังไงเรื่องใหญ่ขนาดนี้ อย่าว่าแต่จะไปบอกใครเลยลำพังตอนนี้แค่ตั้งสติของตัวเองยังทำไม่ได้ เกิดเรื่องใหญ่กับเพื่อนรักแถมตอนนี้เพื่อนรักของฉันก็เลิกกับแฟนไปแล้วด้วย ตายห่าคุณมิ้งค์คนนี้จะช่วยอะไรได้มากกว่าปลอบใจไหมเนี่ย! -สองอาทิตย์ต่อมา- “แม่คะ” “จ้ะ” “มิ้งค์จะฝึกงานแล้วนะ” “รู้จ้ะ แล้วที่ฝึกงานไกลไหมแม่ว่าจะถามก็ลืมตลอดเลย” “ไกลค่ะ” “เดินทางไหวไหมล่ะลูก ฝึกงานตั้งหลายเดือนไปหาหอใกล้ ๆ อยู่ระหว่างฝึกงานไหม” “ค่ะ ก็ต้องเอาแบบนั้นล่ะค่ะแม่เพราะว่าที่ฝึกงานของมิ้งค์ไกลมาก~” ฉันเน้นคำว่าไกลมากเป็นพิเศษ “มิ้งค์ดูที่พักรึยังล่ะหรือจะให้แม่พาไปดู” “ไม่ต้องดูค่ะแม่ ที่ฝึกงานมีที่พักให้ค่ะ” “จริงเหรอจ้ะถ้างั้นก็ดีสิ ว่าแต่หนูฝึกที่ไหนทำไมสวัสดิการดีจังเลย” “ฝึกที่ไร่สิริภัคดิ์ค่ะ” “ไร่? สำนักงานของไร่เหรอ ชื่อไร่คุ้น ๆ นะเหมือนเคยได้ยิน” แม่ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินชื่อบริษัทที่ฉันจะไปฝึกงาน “ไร่สิริภัคดิ์ที่เป็นไร่ชาที่ใหญ่ที่สุดของไทยไงคะ มีโรงแรมแล้วก็โรงงานผลิตชาส่งออกแม่น่าจะรู้จักนะคะ เหมือนแม่เคยแท็กมิ้งค์ด้วยนะว่าอยากไปเที่ยวที่ไร่เขา” “อ้อก็ว่าอยู่ชื่อคุ้น ๆ ฝึกที่สำนักงานใช่ไหม ตั้งใจนะยัยมิ้งค์อย่าไปโก๊ะเด็ดขาด” “ค่า~ มิ้งค์ไม่ปล่อยโก๊ะหรอกค่ะแม่สบายใจได้เลย” “แล้วว่าแต่ที่ฝึกงานอยู่แถวไหนล่ะลูก” “...เชียงใหม่ค่ะ” “อะไรนะ?” “เชียงใหม่ค่ะแม่ มิ้งค์จะไปฝึกงานที่เชียงใหม่ค่ะ” “อำแม่เหรอยัยมิ้งค์” แม่ทำหน้าไม่เชื่อแต่ฉันก็ยังมีสีหน้ามุ่งมั่นแน่วแน่เหมือนเดิม จะไม่ให้แน่วแน่ได้ไงก็มิ้งค์มีความฝันที่ทำให้อยากไปมากพอมีโอกาสก็ต้องรีบคว้าไว้แล้วไปให้ได้ “ไม่อำค่ะแม่มิ้งค์จะไปฝึกงานที่เชียงใหม่กับเอยค่ะ” “...ไกลเลยนะลูก” ยิ่งย้ำแม่ก็ยิ่งอึ้งแต่ฉันก็เข้าใจนะใครจะคิดว่าลูกสาวจะไปฝึกงานไกลถึงเชียงใหม่จริงไหม กรุงเทพ-เชียงใหม่ ไม่ใกล้เลยนะคะ “ค่ะแม่แต่มิ้งค์อยากไป มีโอกาสก็เลยไปดีกว่า แม่ไม่โกรธใช่ไหมคะ” “ไม่โกรธหรอกจะโกรธทำไมมิ้งค์ไปฝึกงานนี่จ้ะไม่ได้ไปตามผู้ชายซะหน่อย” “...” เจอคำนี้ของแม่เข้าไปแอบสะอึกไปเหมือนกันนะมิ้งค์ “แม่แค่ตกใจแค่นั้น แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะลูก” “...วันจันทร์หน้าค่ะ” “ฮะ!” -หลายวันต่อมา- “เป็นไรแก” ขวัญเอยเพื่อนรักหันมามองฉันที่ขยับตัวหยุกหยิกไม่หยุดมาสักพักแล้ว “ฉันตื่นเต้น” “ตื่นเต้น? ไม่ต้องกลัวหรอกน่าวันนี้ยังไม่ได้เริ่มฝึกงานสักหน่อย” “อื้อ” เพื่อนจะคิดแบบนั้นก็ให้เพื่อนคิดไปเลยดีกว่าค่ะสบายใจทั้งสองฝ่ายดี แต่มันใช่แบบนั้นหรอกค่ะ มิ้งค์ไม่ได้ตื่นเต้นเพราะเรื่องฝึกงานเลยสักนิด “เดี๋ยวไปถึงไร่รับรองว่าความสวยของที่นั่นจะทำแกลืมความตื่นเต้นไปเลยเชื่อฉัน” “นั่นสิเนอะฉันดูรีวิวมาไร่สิริภัคดิ์สวยมากเลยนี่นา” “ใช่แต่ในรูปไม่สวยเท่าของจริงหรอกของจริงสวยกว่ามาก ๆ” ขวัญเอยเพื่อนฉันเป็นหลานสาวของเจ้าของไร่ค่ะ ที่เรามาที่นี่ก็เพราะเหตุผลก่อนหน้านี้นั่นแหละ ยัยเอยจะท้องโตขึ้นทุกวันเลยเลือกมาฝึกงานในบริษัทของบ้านตัวเองแล้วที่เลือกมาที่นี่เพราะยัยเอยอยากหนีอะไรบางอย่างมา ซึ่งอะไรบางอย่างก็คงไม่ต้องเดาให้ยากหรอกค่ะก็หนีพ่อของลูกมานั่นแหละ ส่วนฉันเป็นห่วงเพื่อนเลยตามมาฝึกงานที่นี่ด้วย แต่นั่นก็แค่หนึ่งเหตุผลนะคะเพราะฉันยังมีอีกหนึ่งเหตุผลที่ขอไม่บอกดีกว่า มันเป็นเหตุผลฟลุ๊ค ๆ ที่ทำให้ฉันแอบมีความสุขมากเหมือนกัน “แก” “ว่า” “พี่ชายแกดุไหม” “พี่แทนน่ะเหรอ ไม่ดุหรอกพี่แทนใจดี” “อื้อ” “ทำไมจ้ะกลัวว่าที่เจ้านายเหรอ” “อื้อ ก็ต้องกลัวไหมล่ะแกเล่นจะให้อยู่บ้านเดียวกันกับเจ้านายเลย ถ้าดุฉันอยู่ลำบากแน่ ๆ” “ฮ่า ๆๆ ไม่ต้องกลัวหรอกเพราะพี่แทนใจดีมาก~ ที่สำคัญหล่อมากด้วยนะจ้ะ” “โม้รึเปล่า” “ไม่โม้ รับรองถ้าแกเห็นพี่แทนแกจะต้องอยากยื่นใบสมัครเป็นพี่สะใภ้ฉันแน่นอนจ้ะยัยมิ้งค์คนสวยเพราะพี่แทนทั้งหล่อรวยนิสัยดีทุกอย่างดีหมดเลย ดีมากเหมาะเป็นแฟนเพื่อนมาก~” ฉันฟังคำพูดของยัยเอยแล้วก็เบ้ปากใส่เพื่อนที่พรีเซ้นส์พี่ชายตัวเองเต็มที่มาก แต่ฉันก็ไม่เถียงคะนะเพราะใคร ๆ ก็รู้ว่าคุณแทนคุณรองประธานกรรมการของสิริภัคดิ์ที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งได้ไม่นานหลังจากที่กลับมาจากอเมริกาหล่อมากเกินคำว่าหล่อด้วยซ้ำ พูดแล้วอยากเห็นตัวเป็น ๆ เลยแต่ถึงเห็นก็คงไม่รู้สึกอะไรเพราะฉันเคยเห็นคนที่หล่อมากเกินคำว่าหล่อมาแล้ว แฟนขวัญเอยไง รายนั้นก็หล่อมากเกินคำว่าหล่อเช่นกัน แต่หล่อให้ตายยังไงก็ทำได้แค่มองเพราะนั่นคือแฟนเพื่อน แหะ ๆ “อันนี้ไร่อะไรเหรอยัยเอย” ฉันชี้ไปที่ด้านหนึ่งที่เป็นทางเข้าไร่แต่อ่านป้ายได้ไม่ชัดเท่าไหร่ “นี่เหรอ ไร่ชาเหมือนกันนี่แหละแต่ไม่ได้เน้นชาเป็นพิเศษเท่าไร่เรา ทำหลายอย่างข้างในสวยนะเคยเข้าไปตอนเด็ก ๆ ตามคุณลุงไปทำอะไรไม่รู้จำไม่ได้เหมือนกัน” “อ้อ~” ฉันพยักหน้ารับแล้วมองไปที่ป้ายชื่อขนาดใหญ่ของไร่ ...สวยเหรอ เดี๋ยวต้องหาโอกาสเข้าไปดูไร่นี้สักครั้งแล้วล่ะค่ะ อยากรู้เหมือนกันว่าจะสวยอย่างที่เขาบอกไหม ^^ รถขับผ่านไร่นั้นได้ไม่กี่ร้อยเมตรก็เลี้ยวเข้าจุดมุ่งหมายของเรา ไร่สิริภัคดิ์ ไร่ชาที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทยแล้วก็มีโรงแรมที่สวยอลังกาลมาก ๆ อยู่ในนี้ด้วย ที่ที่ฉันต้องฝึกงานและใช้ชีวิตที่นี่ไปอีกสี่เดือน “สวัสดีค่ะคุณเอย” “สวัสดีค่ะคุณมิลิน” พอลงรถหน้าส่วนที่ยัยเอยบอกว่าเป็นออฟฟิตก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมาก ๆ มาต้อนรับ ใส่ชุดทำงานแสดงว่าเป็นพนักงานที่นี่สินะ เห็นยัยเอยไหว้ฉันก็ไหว้ด้วย “นี่มิ้งค์เพื่อนเอยที่จะมาฝึกงานด้วยกันค่ะ” “ค่ะ ยินดีต้อนรับนะจ้ะ คุณเอยกับเพื่อนไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่านะคะวันนี้ยังไม่ต้องรายงานตัว” “พี่แทนล่ะคะ” “ไปธุระค่ะ” “อ้อ ค่ะ ถ้างั้นเอยไปบ้านเลยดีกว่า ไปกันแก” ยัยเอยพยักหน้ารับแล้วก็หันมาชวนฉันจากนั้นเพื่อนฉันก็ขึ้นรถเลยส่วนฉันก็งง ๆ แต่แว๊บหนึ่งฉันเห็นผู้หญิงคนนี้แอบทำหน้าไม่สบอารมณ์ไล่หลังยัยเอยนะ “แก” พอรถปิดสนิทฉันก็สะกิดเพื่อนรักทันที “ฉันรู้นะว่าแกจะถามอะไร” “ฮ่า ๆๆ นี่สิเพื่อนรัก แค่มองตาก็รู้ว่าจะนินทาใคร” “เดี๋ยวเถอะยัยมิ้งค์นี่ ไม่ได้จะนินทาสักหน่อย เมื่อกี้คุณมิลินเป็นผู้จัดการทั่วไปของที่นี่” “อ้อเป็นผู้จัดการนี่เองไม่น่าล่ะจัดการให้เสร็จสรรพเลย” ตอนที่เห็นแว็บแรกก็ว่าสวยนะคะแต่พูดออกมาไม่กี่ประโยคก็รู้เลยว่ายัยเจ้นั่นฤทธิ์เยอะแน่นอน แล้ว! ที่สำคัญ! สิ่งที่ฉันรู้สึกไม่เข้าตาที่สุดคือการที่น้องสาวของเจ้าของไร่ถามหาพี่ชายแล้วเจ้แกตอบว่า ไปธุระค่ะ ฮัลโหล~ ไม่ได้จะเบ่งนะแต่ยัยเอยเป็นหลานสาวของเมียประธานบริษัทนะเว้ยเฮ้ย! บอกตรง ๆ นะคะว่าคำตอบของยัยเจ้นั่นทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองพบเจอคนหวงก้างแล้วหนึ่ง ท่าทางพี่ชายเพื่อนจะฮอตแล้วก็เป็นที่หมายปองของสาว ๆ ในไร่เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย แล้วเด็กฝึกงานสวย ๆ อย่างมิ้งค์ที่อยู่บ้านเดียวกันกับคุณแทนคุณจะโดนเพ่งเล็งจากสาว ๆ มากแค่ไหนกันนะไม่อยากจะคิดเลย -_-! “เสียดายเนอะเลยไม่ได้แนะนำให้ว่าที่พี่สะใภ้เจอพี่ชายเลย” “หืม~ เรียกซะ เดี๋ยวเจ้มิลินอะไรนั่นก็มาแหกอกเพื่อนหรอก” “ฮ่า ๆๆ ไม่ใช่แค่คุณมิลินหรอกที่จะแหกอกแกแกเชื่อฉันสิ” “ฉันก็ว่างั้นเพราะฉะนั้นมิ้งค์ขอบายจ้ะเพื่อนรัก” “อย่าเพิ่งพูดแบบนี้รอเจอพี่แทนก่อนสิ” “ฉันไม่ได้คลั่งคนหล่อนะแก ฉันคลั่งคนดีจ้ะคนสวย” “พี่ชายฉันก็ดีไง” “เชียร์เก่งจัง เป็นไรเนี่ยพี่ชายแกหล่อมากจนหาแฟนไม่ได้รึยังไง” “เปล่า~ แค่เห็นแกสวยเลยอยากได้มาเป็นพี่สะใภ้ อิอิ” “ฮ่า ๆๆ เจ้มิลินนั่นก็สวยไม่เชียร์เหรอจ้ะ” “ไม่เอาอ่ะ ละไว้ในฐานที่เข้าใจเนอะ เจอหน้าไม่กี่ครั้งก็รู้แล้วว่าเป็นยังไง” ขวัญเอยยิ้มแห้งฉันเลยขำเบา ๆ จากนั้นรถก็พาเราไปหยุดที่บ้านหลังใหญ่ที่...สวยมาก~ อ้อ! ไร่ก็สวยนะคะ โคตรสวยเลย สวยมาก ๆ เหมือนอยู่ในวิมานไม่มีผิดคิดไม่ผิดเลยที่มาฝึกงานที่นี่ เราสองคนเข้าไปในบ้านแม่บ้านก็พาฉันไปที่ห้องพัก ห้องสวยค่ะแต่เปิดไปที่ระเบียงสวยมากกว่าเพราะเห็นวิวที่มองไปเห็นไร่ตรงหน้าได้ชัดเจน บ้านอยู่บนเนินเขานี่สวยจริง ๆ เลยนะ อิจฉาเจ้าของบ้านจังที่มีบ้านสวยขนาดนี้ส่วนฉันคงได้แค่ฝัน สิบปีคงไม่มีแม้แต่ปัญญาจะซื้อที่ตรงตีนเขา แหะ ๆๆ “อยู่ตรงไหนนะ” ฉันพึมพำออกมาคนเดียวตรงริมระเบียงหลังจากที่ยืนกวาดสายตามองวิวตรงหน้าแล้วหาอะไรบางอย่าง “ตรงนั้นรึเปล่า” น่าจะใช่รึเปล่านะเพิ่งมาถึงเลยยังไม่ค่อยรู้ทิศรู้ทางเท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไรหรอกมิ้งค์อีกสักพักเดี๋ยวก็รู้เอง ฉันนอนพักผ่อนเพราะเพิ่งมาถึงไม่ได้มีอะไรให้ทำจนถึงช่วงบ่ายคล้อยเลยออกมาเดินเล่นส่วนยัยเอยน่าจะนอนอยู่นะคะเลยไม่ได้กวนเพื่อน “สวยจัง” ฉันเดินเล่นมาเรื่อย ๆ ออกจากตัวบ้านเดินลัดเลาะมาตามเนินเขาด้านหลังแล้วมองวิวที่หาซื้อไม่ได้ ธรรมชาตินี่สวยมากเลยเนอะมองตอนไหนก็เพลินตาไปหมด “คิดถึงมากเลยค่ะ” “...” หือ ใครคุยโทรศัพท์กับแฟนแถวนี้? “เมื่อเช้าก็เจอกันแล้วไง” อ้าว! ไม่ใช่เสียงคุยโทรศัพท์นี่คะมีเสียงผู้ชายด้วย “แต่มันไม่เหมือนกันนี่คะ” “เหมือนกันนั่นแหละ” “คุณจะไปรู้อะไร แล้วนี่ยังไงคะไปที่บ้านไม่ได้เลยเหรอ” “ไม่ได้ วันนี้ไม่ได้อยู่คนเดียว” “ก็แค่น้องสาวรึเปล่า พี่ชายจะพาผู้หญิงเข้าบ้านก็ไม่เห็นเป็นอะไรสักหน่อย” ฉันไม่ได้แอบฟังนะคะแต่บังเอิญว่าสองคนนี้คุยกันเข้าหูฉันเอง “บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้อย่าเซ้าซี้” เสียงผู้ชายเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาฉันว่าฉันพาตัวเองไปจากตรงนี้ดีกว่ามันดูเสียมารยาทยังไงก็ไม่รู้ ฉันรีบขยับตัวมองซ้ายมองขวาหาทางที่จะเดินไปต่อให้พ้นจากตรงนี้ทันที “อย่าเข้าใจผิดสิคะไม่ได้เซ้าซี้ซะหน่อย ไม่เอาค่ะไม่อารมณ์เสียนะทำงานมาเหนื่อย ๆ อุตส่าห์มาเจอกันตรงนี้ทั้งที มาค่ะเดี๋ยวทำให้หายเหนื่อยดีกว่า~” ทำไมผู้หญิงต้องทำเสียงเซ็กซี่ด้วย ที่นี่มีคนงานในไร่มาพลอดรักกันแบบนี้บ่อย ๆ รึเปล่าเนี่ยไม่อายเจ้าป่าเจ้าเขาก็ช่วยเกรงใจเจ้าของไร่ไม่ได้รึ...ไง แกร็บ~ ขวับ! “ว้าย!” “เอ่อ...” “เธอเป็นใคร!” “คือ...สวัสดีค่ะพี่แทน” “ใครเป็นพี่เธอ? ลงไปก่อน” เขาถามฉันเสียงไม่สบอารมณ์แต่ยังไม่ได้คำตอบจากฉันก็หันไปบอกผู้หญิงคนนั้นที่ฉันจำได้ว่าคือยัยเจ้มิลินให้ลงไปจากการนั่งคร่อมตักเขา “มาทำอะไรของเธอ คิดว่าจะเดินเล่นตรงไหนก็ได้รึไง” ยัยเจ้มิลินขยับตัวลงพร้อมกับต่อว่าฉันด้วยเสียงที่เหวี่ยงมาก อารมณ์เหมือนเจ้านายด่าลูกน้องไม่มีผิด แต่ก็คงจะอย่างนั้นไม่แปลกใจแล้วล่ะว่าทำไมถึงกล้าสั่งให้ยัยเอยไปพักที่บ้านแล้วตอบคำถามของยัยเอยแบบเมื่อกลางวันก็เพราะว่ายัยเจ้นี่ท่าทางจะเป็นว่าที่แม่เลี้ยงของไร่สิริภัคดิ์นี่ไง “ขอโทษค่ะ” ฉันได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาแล้วขอโทษนี่ล่ะ ถึงจะเป็นเพื่อนของยัยเอยแต่จะไปมีเพาเวอร์สู้แฟนเจ้าของไร่ได้ยังไงจริงไหมคะ เป็นทั้งผู้จัดการเป็นทั้งแฟนเจ้าของไร่ กินรวบหมดเลยโชคดีเป็นบ้า “ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” เสียงเจ้าของที่นี่ถามขึ้นฉันก็ยิ่งก้มหน้า หล่อเกินคำว่าหล่อจริง ๆ นั่นแหละแต่น้ำเสียงไม่น่าสบตาคนหล่ออย่างเขาเลย “เพื่อนคุณขวัญเอยที่จะมาฝึกงานที่นี่ไงคะ เด็กเส้นของท่านประธาน” ฉันแค่เด็กติดสอยห้อยตามเถอะไม่ได้เป็นเด็กเส้นอย่ามาแอบแขวะ! “ไปก่อนไป” “...” “ไปสิ” เสียงแข็งจากยัยเจ้นั่นพูดออกมาเหมือนฉันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องทำให้ฉันได้แต่ก้าวขาแล้วเก็บความโกรธไว้ในใจ นี่สินะชีวิตจริงของการเป็นผู้ใหญ่ ชีวิตของการเป็นผู้น้อย! “ขอผมคุยกับเด็กคนนี้แบบส่วนตัว” ฉันก้าวขาได้ขาเดียวเสียงเขาก็พูดขึ้นทำเอาฉันแทบหลุดขำ นี่เขาบอกให้ยัยเจ้มิลินแฟนเขาไปหรอกเหรอ ฮ่า ๆๆ แอบสะใจมากเหมือนกันนะที่ยัยเจ้นั่นหน้าแตก “คะ?” นี่ยังต้องทำหน้างงอีกเหรอคะเจ้ขา~ “คุณกลับบ้านพักได้แล้ว” “แต่...ก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ” ยัยเจ้มิลินอะไรนี่พูดจบก็เขย่งปลายเท้าทำท่าจะหอมแก้มแฟนเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของแต่อีกฝ่ายมองหน้าเธอนิ่ง สายตาเย็นชาพอสมควรทำให้อีกคนชะงัก ยัยเจ้มิลินหน้าเสียแต่สุดท้ายก็ยิ้มให้เขาแล้วไม่วายหันมามองจิกฉันแล้วเดินไปทางที่ฉันเพิ่งเดินมาพอยัยเจ้นั่นเดินห่างไปไกลฉันก็รีบปรับสีหน้าให้ดีขึ้นแล้วยกมือไหว้เจ้าของที่นี่ให้เป็นทางการ “สวัสดีค่ะ หนูชื่อมิ้งค์ค่ะเป็นเพื่อนของยัย... / ห้ามบอกเอยเด็ดขาด” “คะ?” ยังพูดไม่จบเลยมือก็ยกไหว้ค้างอยู่เลยเนี่ยแต่เขาก็พูดแทรกซะก่อน น้ำเสียงเต็มไปด้วยคำสั่งแกมข่มขู่ทำฉันใจไม่ดีขึ้นมา First Impression ของฉันกับเขาโคตรแย่เลยสินะ -_-! “ห้ามบอกเรื่องที่เธอเห็นให้เอยรู้เด็ดขาดไม่งั้นเธอฝึกงานไม่ผ่านแน่นอน” เขาไม่เป็นมิตรกับฉันเลย เพราะอะไรแค่เพราะฉันบังเอิญมาเห็นเขากำลังจะพลอดรักกับแฟนของเขาเนี่ยนะ? แฟน รึเปล่านะ? ไม่หรอกไม่ใช่แน่นอน อาการแบบนี้แอบแซ่บกันชัวร์ “หนู...มิ้งค์ไม่เอาเรื่องใครไปพูดหรอกค่ะโดยเฉพาะเรื่องส่วนตัว” “ก็ดี อย่าให้รู้ว่าเอยรู้เรื่องนี้ก็แล้วกัน” เขาทิ้งท้ายไว้แค่นี้แล้วเดินผ่านหน้าฉันไปอีกทางทิ้งไว้แค่ฉันที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก ก็เห็นยัยเอยเชียร์ฉันอยู่นะ คุยเรื่องพี่ชายก็คุยปกติไม่เห็นจะมีท่าทางเหมือนน้องสาวที่หวงไม่อยากให้พี่ชายมีแฟนเลยแล้วจะต้องกลัวยัยเอยรู้เรื่องนี้จนถึงขั้นขู่จะให้ฉันฝึกงานไม่ผ่านเลยเหรอ? ไม่เวิร์คว่ะมิ้งค์ การฝึกงานที่นี่แม่งไม่เวิร์คแน่ ๆ เพราะมาวันแรกแกก็ไม่เข้าตาคนที่มีอำนาจในนี้ซะแล้วทั้งยัยผู้จัดการตัวร้ายกับเจ้าของไร่หน้าหล่อ “เฮ้อ! เจ้าป่าเจ้าเขาเจ้าที่เจ้าทางเจ้าขา หนูแค่ตั้งใจมาฝึกงานแล้วก็มาดูแลเพื่อนของหนูเท่านั้นหนูไม่ได้มีเจตนาจะมารับรู้เรื่องส่วนตัวของใคร ขอให้การฝึกงานของหนูผ่านไปอย่างราบรื่นด้วยเถอะนะคะ หนูมาไกลหนูไม่มีที่พึ่งทางไหนเลยได้โปรดเมตตาหนูด้วยนะคะ” #MING END #TANKUN TALK “เฮ้อ! เจ้าป่าเจ้าเขาเจ้าที่เจ้าทางเจ้าขา หนูแค่ตั้งใจมาฝึกงานแล้วก็มาดูแลเพื่อนของหนูเท่านั้นหนูไม่ได้มีเจตนาจะมารับรู้เรื่องส่วนตัวของใคร ขอให้การฝึกงานของหนูผ่านไปอย่างราบรื่นด้วยเถอะนะคะ หนูมาไกลหนูไม่มีที่พึ่งทางไหนเลยได้โปรดเมตตาหนูด้วยนะคะ” ...ประสาท ผมไม่ได้จะแอบฟังเด็กคนนี้ยกมือไหว้สวดมนต์ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรอกแต่ผมแค่บังเอิญได้ยินเพราะเด็กคนนี้เปล่งเสียงพูดออกมาเองต่างหาก โคตรบ้าเลยว่ะแต่เห็นแบบนี้ก็อดขำไม่ได้ ไม่ได้ตั้งใจอยู่รอหรอกครับแค่เมื่อกี้เดินไปอีกทางแล้วกลัวว่ามิลินจะแอบดักรอขู่อะไรเธอเพราะผมพอจะรู้นิสัยของผู้จัดการของที่นี่ก็เลยเดินย้อนกลับมา ว่าจะเดินนำไปก่อนไปดูให้แน่ใจว่ามิลินไปแล้วแค่นั้นเอง ผมหยุดยืนมองท่าทางของเด็กคนนี้แล้วก็เผลอยิ้มขำแต่แทนที่จะกลับบ้านเธอกลับนั่งลงตรงม้านั่งที่มิลินเพิ่งนั่งคร่อมผมแล้วมองดูวิวจากภูเขาตรงหน้า “คิดถึงแม่มากเลยค่ะ อยากให้มาด้วยจัง” ยัยเด็กนี่ชอบพูดคนเดียวเหรอวะ? มันก็ไม่แปลกที่คนเราจะคุยกับตัวเองแต่ยัยนี่แม่งเล่นพูดออกมาเลยมันก็เลยแปลกกว่าคนปกติทั่วไปที่เขาจะคุยกับตัวเองในใจ “แต่ดีแล้วค่ะที่แม่ไม่ได้มาด้วย เพราะถ้าแม่มาด้วยแล้วมาเห็นภาพบัดสีแบบเมื่อกี้แม่เป็นลมแน่เลย” ??? นี่ผมโดนแอบเหน็บสินะ หึ ๆๆ ท่าทางจะแสบไม่ใช่เล่นแล้วล่ะเพื่อนขวัญเอยคนนี้ ผมปล่อยให้เธอนั่งเล่นต่อแล้วก็เดินอ้อมไปอีกหน่อยจากนั้นก็เดินกลับบ้าน ระหว่างที่เดินกลับก็โทรหามิลินเพื่อเช็คถึงได้แน่ใจว่าเธอถึงบ้านพักของเธอแล้ว “ไงคะพี่แทน” กำลังจะเดินเข้าบ้านก็เห็นคนคนหนึ่ง คนที่อยู่ในใจผมตลอดมาเดินมาทักทายพอดี “ไงเรา เดินทางเหนื่อยไหม” “นั่งเครื่องชั่วโมงเดียวคิดว่าจะเหนื่อยไหมคะ” ขวัญเอยแกล้งถามผมเลยได้แค่ยิ้มก่อนจะมองที่หน้าท้องของเธอที่ตอนนี้เริ่มนูนขึ้นมานิดหน่อย “รู้ว่านั่งเครื่องแป๊บเดียวแต่ห่วงหลานของลุงไง” ผมพูดจริง ๆ ผมเป็นห่วงหลานในท้อง ตอนที่รู้ว่าขวัญเอยท้องผมทั้งช็อคทั้งเสียใจมากแต่พอเวลาผ่านไปสักพักก็เริ่มทำใจได้ ก็จะให้ทำใจยังไงในเมื่ออีกคนไม่คิดที่จะกลับมาผมก็คงทำได้แค่ทำใจต่อให้ไม่อยากทำเลยก็ตามแล้วจากนี้ไปก็คงทำหน้าที่พี่ชายคิดไม่ซื่อคอยดูแลเธอกับหลานให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ขอบคุณนะคะแต่ไม่ต้องห่วงเลยหลานคุณลุงแทนแข็งแรงดีค่ะ” “หึ ๆๆ เก่งทั้งแม่ทั้งลูกนั่นแหละ โทษทีนะที่พี่ไม่ได้ไปรับวันนี้มีประชุมด่วนน่ะ” “ไม่เป็นไรค่ะแต่จะว่าไปก็เป็นนั่นล่ะค่ะ” ขวัญเอยพูดแล้วแอบทำหน้าเซ็งนิดหน่อย “เป็นอะไร มีอะไรเหรอ” “ก็พี่แทนพลาดการไปรับคนสวยน่ะสิคะ เซ็งมาก ๆ น่าจะได้เจอกันตั้งแต่แรกที่มาถึง” “เราหมายถึงเพื่อนเรา?” ผมถามตรง ๆ ขวัญเอยก็ยิ้มจนตาหยีแล้วพยักหน้า “ใช่ค่ะ เอยเซ็งมากที่พี่แทนไม่ได้ไปรับเพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะว่าเพื่อนเอยสวยมาก~ รับรองว่าถ้าเห็นแล้วพี่แทนต้องอยากจองมาเป็นพี่สะใภ้เอยแน่นอน” “หึ ๆๆ พูดอย่างกับพี่เจอคนสวยแล้วต้องอยากได้มาเป็นเมียทันที” ผมหัวเราะส่ายหน้าเบา ๆ แต่ก็สวยมากอย่างที่ขวัญเอยบอกนั่นแหละผมไม่เถียงหรอก “รู้ค่ะว่าเจอคนสวยมาเยอะแต่เพื่อนเอยมีมากกว่าความสวยนะคะ ทั้งสวยแล้วก็น่ารักที่สำคัญนิสัยดีมาก ๆ เลยนะ” “อื้ม” ผมพยักหน้ารับแล้วก็ยิ้ม สงสัยจะนิสัยดีจริง ๆ ล่ะมั้งเพิ่งพูดคนเดียวแล้วแอบเหน็บผมอยู่เลย “ไม่เชื่อเหรอคะ” “คนเรามีหลายมุมอยู่ที่ว่าอยู่กับใคร อยู่กับเราอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีแต่ถ้าอยู่กับคนอื่นอาจจะไม่ดีก็ได้” “อะไรคะทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ไม่ชอบเพื่อนเอยรึเปล่าเนี่ย” “เปล่า พี่แค่พูดไปงั้นไม่ได้ไม่ชอบอะไรสักหน่อยคนยังไม่เจอกันจะไม่ชอบได้ยังไง พี่แค่จะบอกว่าเรื่องนิสัยมันต้องดูเอง จะให้เชื่อคำพูดคนอื่นเลยมันก็ไม่ได้จริงไหมล่ะ” “ก็จริงค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงค่ะเพราะเดี๋ยวพี่แทนก็เชื่อคำพูดเอยเพราะเพื่อนเอยเป็นอย่างที่เอยอวยทุกอย่าง นั่นไงมาแล้ว ค่อย ๆ หันไปมองนะคะแล้วอย่าตะลึงในความสวยล่ะ อิอิ” หึ ๆๆ ตลกขวัญเอยว่ะแต่ผมก็ทำตามนะครับ หันไปมองเด็กคนนั้นที่กำลังเดินกลับมาที่บ้านแต่ก็ไม่ได้ตะลึงหรอกจะตะลึงได้ยังไงในเมื่อเพิ่งคุยกันได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เธอสวยมากอย่างที่ขวัญเอยบอกแต่ชื่ออะไรผมจำไม่ได้แล้วตอนนั้นมัวแต่โมโหที่มีคนไปเห็นแล้วก็กลัวว่าเรื่องจะถึงหูขวัญเอยผมเลยลืมสนใจความสวยกับชื่อของเธอไปเลย “เป็นไงคะ สวยใช่ไหมล้า~” เสียงสดใสจากคนข้างหลังทำให้ผมยิ้ม ดีนะที่ขวัญเอยยืนอยู่ข้างหลังเลยไม่เห็นหน้าผมไม่งั้นเธอคงผิดหวังน่าดูที่ผมไม่ตะลึงอย่างที่เธอคิด “อื้ม” “อะไรอ่ะ ตอบแค่นี้เองเหรอพี่แทน” “ก็สวยไงจะให้พูดอะไรล่ะ” ผมหันกลับมามองขวัญเอยส่วนเด็กคนนั้นเมื่อกี้ก็ทำหน้าลำบากใจนิดหน่อยตอนที่เห็นหน้าผม “ชิส์! มิ้งค์จ๋า~ มานี่เร็วมารู้จักคุณแทนคุณพี่ชายเพื่อนเลย~” ขวัญเอยเรียกเพื่อนของเธอด้วยท่าทางตื่นเต้น นี่คงอยากจับคู่ให้ผมกับเพื่อนรักของตัวเองสินะ หึ ๆๆ ความหวังที่มีแค่ริบหรี่ในใจไอ้แทนดับมอดลงไปแล้วล่ะครับ “สวัสดีค่ะ” ยัยเด็กคนนี้เดินเข้ามาแล้วยกมือไหว้ผมอีกครั้ง ก็ดีที่ทำเหมือนเราเพิ่งเจอกันไม่งั้นขวัญเอยถามต่อแน่ว่าเจอกันเมื่อไหร่แล้วคุยอะไรกันบ้าง บอกตรง ๆ ว่าไม่อยากโกหกคนท้อง “ครับ” ผมยกมือรับไหว้ทำให้คนที่ไหว้ผมเผลอทำหน้ากระอักกระอ่วนใจออกมา อ่าส์! ฉันก็ไม่อยากแกล้งทำเป็นมีมารยาททั้งที่เพิ่งขู่เธอไปเมื่อกี้เหมือนกันนั่นล่ะวะ “พี่แทนคะนี่มิ้งค์คนสวยของเอยเองค่ะ ดูแลดี ๆ นะคะไม่งั้นร้องไห้กลับบ้านตั้งแต่ยังฝึกงานไม่เสร็จแน่เลย” “ครับ ตามสบายนะที่นี่อยู่กันเหมือนพี่น้องอยู่กันแบบครอบครัวไม่ต้องเกร็ง ทำตัวตามสบายเหมือนอยู่บ้านตัวเองได้เลย” “...ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณแทนคุณ” “แก~ ไม่ได้อยู่ที่ออฟฟิตเรียกธรรมดาก็ได้คุณเคินอะไร” “ไม่ดีกว่าแกเดี๋ยวไม่ชินขอเรียกแบบนี้ดีกว่า” “แต่... / อย่าบังคับเพื่อนเลยเอยเอาตามที่เพื่อนสะดวกดีกว่า หิวรึยังแม่บ้านน่าจะทำอาหารเสร็จแล้วมั้ง” ผมก็ไม่อยากให้เด็กคนนี้เรียกผมว่าพี่เหมือนกัน ไม่รู้ว่ะ ไม่ใช่ไม่ชอบหน้าแต่ไม่อยากให้เรียกเฉย ๆ หรือถ้าจะเรียกก็คงไม่ใช่ตอนนี้แน่นอน “โอเคค่ะถ้างั้นไปกินข้าวกันดีกว่าเอยก็เริ่มหิวแล้ว ไปกันแกแม่ครัวที่นี่ทำอาหารเหนืออร่อยมาก~” ขวัญเอยเดินผ่านผมไปเกาะแขนเพื่อนแล้วพาเพื่อนของเธอเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับโม้เรื่องอาหารไปด้วย ผมได้แต่ยืนมองผู้หญิงสองคนที่จะมาอยู่ด้วยอีกหลายเดือน สวยเหมือนกันทั้งคู่แต่นิสัยจะเหมือนกันไหมผมไม่รู้หรอก แต่ต่อให้เหมือนก็ไม่มีทางมีใครมาแทนที่เธอได้เพราะขวัญเอยก็คือขวัญเอย #TANKUN END #MING TALK ...ตามสบายนะที่นี่อยู่กันเหมือนพี่น้องอยู่กันแบบครอบครัวไม่ต้องเกร็ง ครอบครัวแบบไหนเหรอ ครอบครัวเลือดข้นคนจางเหรอ? ใช่แน่นอนเพราะดูจากยัยเจ้มิลินของเขาแล้วก็น่าจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ ...ทำตัวตามสบายเหมือนอยู่บ้านตัวเองได้เลย ใครจะไปทำตัวตามสบายได้ถามจริงในเมื่อเจ้าของบ้านเพิ่งขู่คนที่มาขออาศัยไปหยก ๆ ที่พูดเมื่อกี้แค่เอาใจน้องสาวตัวเองเท่านั้นแหละ ท่าทางอีตาแทนคุณอะไรนี่จะเกรงใจน้องสาวตัวเองมากน่าดู เฮ้อ! ท่าไม่ดีตั้งแต่วันแรกแต่ก็ทนหน่อยนะมิ้งค์เอ้ยมาถึงขนาดนี้แล้ว อย่างน้อยยัยเอยก็น่าจะคุ้มกะลาหัวแกได้บ้างไม่มากก็น้อยล่ะวะ “แก” ฉันบอกเพื่อนดีไหมนะ “ว่า~” เห็นเพื่อนมีความสุขฉันก็ไม่กล้าพูดอะไรเลยค่ะ ฉันรู้นะว่ายัยเอยชอบไปแอบร้องไห้เวลาอยู่คนเดียวเพราะฉะนั้นเรื่องที่อึดอัดใจเก็บไว้ก่อนก็ได้มั้งมิ้งค์ อย่างน้อยก็ช่วยให้คนท้องมีสุขภาพจิตดีตอนที่อยู่กับแกเถอะนะ “ไม่มีอะไรแค่จะบอกว่าหิว” “อ้อ ถ้างั้นรีบมาเลยจ้ะมิ้งค์เดี๋ยวเพื่อนพาไปกิน” ขวัญเอยลากฉันให้เดินเร็วกว่าเดิมจนต้องห้ามให้เดินช้าลงเผื่อเพื่อนลืมว่าตัวเองท้องอยู่ พอมาถึงโต๊ะอาหารเจ้าของบ้านก็เดินตามมาฉันถูกจัดให้นั่งตรงข้ามยัยเอย แน่นอนว่าเจ้าของบ้านนั่งหัวโต๊ะและใช่ค่ะฉันกับยัยเอยนั่งขนาบเขาซ้ายขวา เกร็งเป็นบ้าเลยอาหารที่จัดไว้บนโต๊ะน่ากินแต่ไม่รู้ว่าตัวเองจะกล้ากินเยอะรึเปล่า “น่ากินมาก~ อาหารของที่นี่เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เอยเลือกมาฝึกงานที่นี่เลยนะคะ” “หึ ๆๆ ถ้างั้นก็กินเยอะ ๆ ทั้งคุณแม่แล้วก็คุณลูกล่ะ” “ค่า~” ฉันนั่งฟังสองพี่น้องที่ไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือดแต่ดูสนิทสนมกันดีแล้วก็เกร็งไปอีกเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองจมหายไปจากโต๊ะอาหารในชั่วขณะหนึ่ง ชิส์! คนก็อุตส่าห์คิดว่ามาแล้วจะต้อนรับกันแบบน้องนุ่งที่ไหนได้ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิด ก็อุตส่าห์จะฝากตัวเป็นน้องสาวเพราะเห็นเป็นพี่ชายของเพื่อนรักแต่บอกตรง ๆ นะคะตอนนี้ในสายตาฉันเขาเป็นแค่เจ้าของบริษัทที่ฉันมาฝึกงานแล้วฉันก็ต้องวางตัวให้นอบน้อมที่สุดก็เท่านั้น ถ้าคลานเข่าเป็นทาสในเรือนเบี้ยได้ก็คงทำไปแล้ว -เวลาต่อมา- “มาทำอะไรทำไมไม่เข้านอน” “อุ้ย!” ฉันสะดุ้งแล้วรีบหันไปตามเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง “ว่าไงทำไมไม่เข้านอน” เสียงเจ้าของบ้านโคตรดุเลย นี่เพิ่งสี่ทุ่มเองนะจะรีบไล่ไปนอนถึงไหน “พอดีเห็นตรงนี้วิวดีค่ะเลยออกมานั่งเล่น” “นี่ไม่ใช่เวลามานั่งเล่น” ฉันพยายามจะสร้างมิตรภาพเพื่อให้ตัวเองอยู่ที่นี่ได้อย่างไม่ยากลำบากแต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ชอบเท่าไหร่ -_-! “...ทราบค่ะ” “ขึ้นนอนซะแล้วคราวหลังอย่าทำอะไรตามใจตัวเองอยากออกไปไหนทำอะไรก็ทำแบบนี้อีก มันไม่ใช่บ้านของเธอ” โห~ อาการออกขนาดนี้ทำไมไม่ให้ฉันไปนอนบ้านพักคนงานล่ะยะไปได้นะแบบนั้นน่าจะสบายใจกว่า “ค่ะ!” ฉันรับคำแล้วเดินหนีเขาทันที เผลอแสดงกิริยาไม่เหมาะสมใส่เขาด้วยนะ ฉันกระแทกเสียงใส่แล้วสะบัดหน้าหันหลังให้เขาทันที “เหอะ! กลัวฉันจะไปเห็นว่าแอบพลอดรักกับผู้จัดการอีกรึไงยะ!”
ข้าจะร้ายให้พวกเจ้าจดจำ
42.0K·ลออจันทร์ / เลี่ยงจิน 亮金ไม่มีอีกแล้วหุ่นเชิดผู้โง่เขลาบูชารักดั่งตามืดบอด หวนคืนมาครั้งนี้ ข้าจะร้ายให้พวกเจ้าจดจำจนตาย ไม่สนวิธีถูก-ผิด ต่อให้ต้องร่วมมือกับทรราชผู้นั้นก็ตาม ทว่าเขากลับตามคลั่งรักข้า! ผะ...ผิดแผนเสียแล้ว!
ข้าคือภรรยาตัวร้ายของกั๋วกง
52.0K·ลออจันทร์ / เลี่ยงจิน 亮金บุตรสาวพ่อค้าหวนคืนกลับมาเพื่อเก็บดอกเบี้ยแห่งความแค้นอย่างสาสม! เริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยสามีใหม่หุ่นเชิด แต่ไฉนเลยสามีใหม่ถึงเจ้าเล่ห์ช่างเอาอกเอาใจ(ช่างเอา)นักเล่า! อีกทั้งตัวตนของเขาหาใช่คุณชายตกอับ!
รักเกินเลย
107.0K·ณดารินทร์เป็นแค่ผัวชั่วคืนอย่ามาวุ่นวาย เสร็จแล้วก็จบๆ กันไป ของไม่อร่อย..แป้งหอมไม่กินซ้ำ
ทายาทมาเฟียหวงรัก
2.0M·ณดารินทร์ความเข้าใจผิดทำให้เขามีค่ำคืนอันเร่าร้อนกับเธอ..และเขาจะถือว่าเธอเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจก็ตาม และของที่เป็นของเขา จะไม่มีวันปล่อยให้ใครหน้าไหนได้เชยชมทั้งนั้น..อย่าฝันจะเป็นอิสระ
เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น
469.0K·BUNNYพี่สาวแต่งงาน เจ้าสาวกลับเป็นน้องสาวภรรยา กลร้ายหนึ่งครา ทำให้เธอแต่งงานกลับชายผู้มีอำนาจล้นฟ้า เขาเป็นเจ้าแห่งวงการธุรกิจ ที่มีฝีมือยอดเยี่ยมระดับเทพ หยิ่งยโสเลือดเย็ด เห็นผู้หญิงเป็นเหมือนกองขี้ แต่ทว่า ครั้งแรกที่เจอเขาเป็นเสือตัวผู้ พอหลังๆก็รักถนอมเธอดั่งไข่ในหิน ในขณะที่เธอกำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความสุข กลับมีทะเบียนสมรสโยนมาหน้าเธอ “เหลือเด็กไว้ สำหรับเธอจากไปซะ”
แฟนเก่าใกล้ฉัน
6.0K·อิงอรทัย"เราจะจบกันด้วยดีไม่ได้หรือ" ในวันที่เขาขอเลิกวันนั้นเธอประสบอุบัติเหตุ จึงรู้ว่าตัวเองท้องและแท้ง ในวันเดียวกัน จบกันด้วยดี คือต่างคนต่างอยู่ การไม่เจอกันอีกคงดีที่สุด แต่เธอไม่กล้าบอกที่บ้านเรื่องอุบัติเหตุและแท้ง เพราะพี่ชายคอยย้ำเสมอว่าไม่ให้ยุ่งกับเพื่อนพี่ทุกคน แต่ถ้าไม่บอกพี่ชายกับแม่ เงินที่ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลก็หาไม่ได้ เธอตัดสินใจส่งข้อความไปหาเขาเป็นครั้งสุดท้าย เงินสี่หมื่นบาท แลกกับอิสรภาพ เขาเรียนจบ เธอได้เรียนต่อไม่ต้องดร็อป เจ็ดปีผ่านไปเธอก็ยังไม่กล้าเริ่มต้นใหม่ แต่ในวันที่เจอเขาอีกครั้งในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง หัวใจเธอกลับเต้นแรงอีกหน
คุณพ่อหนูคือทันตแพทย์
1.0K·ปะหนันคุณพ่อหนูเป็นทันตแพทย์ ในวันที่ชีวิตกำลังผิดหวังทันตแพทย์หนุ่ม มองไม่เห็นใครนอกจาก เธอ เปรมิกา ผู้หญิงที่คอยอยู่เคียงข้างเขาในทุกความเสียใจ ในเมื่อทุกอย่างมันไม่มีทางเป็นไปได้ คุณหมออยากให้เธอได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่แต่สุดท้ายแค่เธอหายไป เขากลับเป็นฝ่ายเสียใจและทำทุกทางให้ได้เธอคืนมา...แม้มันจะดูไม่มีทางเพราะเธอไม่ได้จากไปแค่คนเดียว ยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่กลายเป็นความไร้ค่าในวันที่ถูกสามีอย่างคุณหมอผลักไส
