Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
องค์หญิงใหญ่ดวงใจท่านแม่ทัพทมิฬ
3.0K·sanvittayamหัวใจของนางทั้งหมดเป็นของบุรุษผู้หนึ่งที่ดูแลและสอนสั่งนางมาตั้งแต่ครั้งยังเยาว์ ภายใต้กรอบของจารีตและการดำรงตนตามขนบในฐานะองค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นหลิน ทำให้หลินซุมี่ได้แต่ซุกซ่อนความรู้สึกอุ่นหวานที่มีต่อแม่ทัพใหญ่อย่างเสวี่ยเยวียนสือไว้ในหัวใจ นางจึงยินยอมทำทุกทางเพื่อให้ได้เป็นหนึ่งเดียวกับเขา ในฐานะองค์หญิงนางทราบดีว่าไม่ควรเอาอารมณ์อยู่เหนือหน้าที่และเหตุผล แต่การที่จะให้นางต้องเป็นชายาของคนที่ไม่เคยพานพบนั้นเป็นเรื่องที่ทำใจได้ยากยิ่ง หลินซูมี่จึงทำผิดต่อครอบครัวและชิงหนีไปไกลสุดหล้า ชาตินี้พบนี้คนที่นางจะมอบกายและหัวใจให้ย่อมมีเพียงแค่เขาผู้นั้นเท่านั้น ทว่าหนทางข้างหน้านั้นไม่มีอะไรง่ายดาย นางจึงต้องพานพบเรื่องราวที่พลิกผันมากมาย ในขณะเดียวกันแม่ทัพใหญ่เองก็ต้องตัดสินใจเลือกเพียงหนึ่งเดียว ระหว่างหน้าที่แม่ทัพที่ต้องดูแลความสงบสุขของแคว้น หรือทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจที่ถวิลหาเพียงไข่มุกบนฝ่ามือขององค์จักพรรดิ ซึ่งเป็นสิ่งที่ชาตินี้เขายากที่จะเอื้อมถึงได้
หงส์กลางใจอสุรา
1.0K·จิ๋วโหย่วเพราะความรักมันบังตา เพราะความดีมันจอมปลอม เพราะเกิดมาบนกองเงินกองทอง นอนอยู่บนตั่งแห่งอำนาจ นางถึงไม่เคยคิดว่าตัวเองจะถูกล่อลวงและหักหลังจากคนที่นางทุ่มเททั้งชีวิต ทั้งอำนาจเพื่อส่งเขาถึงจุดสูงสุด
นางบำเรอของแม่ทัพวิปริต
9.0K·อวิ๋นจวิ้นชิงเยวี่ยทะลุมิติมาเป็นนางบำเรอของแม่ทัพวิปริตผู้มีปัญหานอนไม่หลับมาหลายปีอย่างงงๆ ทว่าทุกสิ่งกลับเปลี่ยนแปลงไปเมื่ออาการนอนไม่หลับของเขาหายไปอย่างน่าพิศวงนั้นเริ่มต้นจากการร่วมเตียงกับนางโดยไม่รู้ตัว
กลวิธีเปลี่ยนนางร้ายเป็นนางเอก
11.0K·กะปอมพ่นไฟเมื่อดาราสาวผู้ที่เคยรับแต่บทนางเอกต้องมาสวมร่างเป็นนางร้ายที่ถูกเกลียดชังและไม่ตายดี เช่นนั้นนางก็จะทำให้ชีวิตของนางร้ายผู้นี้รุ่งโรจน์ดั่งนางเอก! แผนการที่จะเปลี่ยนโชคชะตาของนางร้ายจึงได้เริ่มขึ้น!
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้ายยุค 90
2.0K·วริษาอ่านนิยายอยู่ดี ๆ ดันกลายมาเป็นนางเอกที่น่าสงสาร แถมยังเป็นภรรยาของพระเอกอย่างเขาที่นิสัยเหมือนตัวร้ายไม่มีผิด เธอจะไม่ยอมเป็นนางเอกผู้อ่อนแอไม่ว่ายังไงจะต้องหนีออกจากบ้านหลังนี้! หนีจากเขาให้ได้.. บทนำ โม่หยางอัน พนักงานสาวโสดใช้ชีวิตในวันหยุดด้วยการอ่านหนังสือนิยายที่เธอชื่นชอบ วันนี้เธอได้ซื้อหนังสือเรื่องใหม่มา คนขายบอกกับเธอว่าพระเอกธงเขียวแต่เมื่อเธอกลับมาที่บ้านเปิดอ่านกลับกลายเป็นพระเอกธงแดง เธอทั้งสงสารนางเอกที่ถูกครอบครัวลุงโขกสับ ออกมาจากนรกขุมแรกต้องมาเจอพระเอกที่คอยเอาแต่ทำร้ายจิตใจด้วยคำพูด กระทำกับเธอเหมือนไม่ใช่คน มองเธอเป็นเพียงแม่พันธุ์ผลิตลูกเท่านั้น โม่หยางอันวางหนังสือลงด้วยความโมโห แต่ใครจะคิดว่าชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปหลังจากที่เธอบ่นพระเอกนิยายเรื่องนี้ทำให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งอยู่ในอ้อมกอดของพระเอกจอมโหดร้ายที่เธอด่าทอเมื่อครู่ ในเมื่อเธอมาอยู่ในนิยายเธอจะไม่ยอมทนให้พระเอกทำร้ายจิตใจอีกต่อไป แต่หนทางของเธอช่างมืดมนเพราะนิยายเรื่องนี้เธอยังอ่านไม่จบด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะหาหนทางหนียังไงก็ไม่พ้นสายตาของเขาอยู่ดี แล้วอย่างนี้เธอจะทำอย่างไรต่อไปติดตามต่อไปในนิยายนะคะ * นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของนักเขียนเท่านั้นไม่ได้อ้างอิงตามประวัติศาสตร์ สถานที่ ชื่อเมืองเป็นเพียงเรื่องสมมุติเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537
สองขุนศึกขย่มนางพญาไม่อิ่มรัก
72.0K·ณ ธาราข้าจะอิ่มได้ต้องมีเพียงเจ้าสองคนเท่านั้น!!!
นางร้ายจำยอม
21.0K·หวังเสี่ยวชิงจะเป็นยังไง ถ้าจู่ๆ คุณเข้าไปอยู่ในโลกของละคร แถมไปเป็นตัวร้ายอีก คุณจะทำยังไงต่อ หวังเสวี่ยไปที่ร้ายกาจ จู่ๆ ก็กลายเป็นคนละคน สร้างความแปลกใจให้กับคนรอบข้าง โดยเฉพาะอู๋หย่งเจิ้ง ที่ชิงชัง นางเข้าไส้
เสน่หาบุปผาวสันต์ (คู่หมั้นคู่หมาย)
6.0K·หลี่หงการมีคู่หมั้นคู่หมาย ชีวิตช่างวุ่นวาย หาความสงบสุขมิได้ *** เพราะต้องการช่วยพี่สาวจัดการกำจัดคู่หมั้นเจ้าชู้ให้พ้นทาง นางจึงพลาดพลั้งไปกับความสัมพันธ์ที่ยากจะปฏิเสธ ทั้งที่แน่ใจว่าเราไม่รู้จักกันและไม่มีเหตุใดต้องสานสัมพันธ์ต่อจากวันนั้น ทว่ายิ่งหนีเหมือนยิ่งเจอ ยิ่งปฏิเสธยิ่งกลายเป็นพัวพันไร้หนทางให้เอ่ยปากไม่ยอมรับ "เจ้าไม่ใช่สตรีที่ขืนใจข้าวันนั้นจริงหรือ?" "ไม่ใช่แน่นอน ท่านจำคนผิดแล้ว" "เช่นนั้นเจ้าเป็นใครอย่าบอกว่าคือน้องสาวฝาแฝด" หญิงสาวอึ้ง หากบอกว่าใช่นั่นคือยอมรับ หากบอกว่าไม่นั่นคือใส่ร้ายพี่สาวตัวเองชัดๆ แย่แล้ว... ชายหนุ่มไม่สนอาการบื้อใบ้ จะใช่หรือไม่ นางตรงหน้าย่อมไม่ผิดตัว "เจ้าต้องรับผิดชอบข้าตลอดชีวิต..."
จอมนางพญามาร
66.0K·หลี่หงครั้งที่แต่งงานกัน ท่านก็ไม่ยอมร่วมหอ ยั่วยวนเท่าใด ก็ไม่เคยได้ผล เผยโฉมต่อหน้า ท่านก็ไม่เคยยล ข้าอดทนเนิ่นนาน ให้ท่านเหลียวแล แล้วเหตุใดจู่ๆ ท่านจึงกลายเป็นปีศาจราคะ จับข้ากดไม่ยอมปล่อยเล่า!
ลิขิตพยัคฆ์ พลิกชะตาร้าย
20.0K·น้องเหม่ยเหมยข้าหาได้ชอบสตรีอ่อนแอ เอาแต่ชี้นิ้วด่าทอ และเที่ยวผลาญเงินบุพการีเช่นเจ้า...หากท่านคิดว่าข้าเป็นสตรีเช่นนั้น ก็จงเก็บหนังสือหย่าเล่มนี้ไว้เสียเถิด!
ช่วยด้วย! ข้าทะลุมิติมาเป็นนางโลม
3.0K·น้องเหม่ยเหมยเมื่อหญิงสาวจากโลกปัจจุบันที่มีพลังสื่อสารกับวิญญาณได้ ถูกโชคชะตาพัดพาให้มาเกิดในร่างของลูกสาวบ้านยากจนที่ถูกขายให้หอคณิกา!!!
ตำนานรักลิขิตสวรรค์ (เล่มที่ 2)
476·ณ ธาราการพบกันครั้งที่สองบนสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ทำให้ฝูหลินได้พบเจอเขาอีกครั้ง แต่เขากลับจำเรื่องราวความรักของเขาที่มีต่อนางไม่ได้เสียเลย ฝูหลินเองก็ไม่รื้อฟื้นความหลังแต่เก่าก่อน
กลร้ายทรายเสน่หา
4.0K·ศิรารัย..เธอทำให้เขาเสื่อมเสียเกียรติยศชื่อเสียงเพื่อแก้แค้นแทนพี่สาวที่ตรอมใจตาย แต่เขากลับวางกลร้ายลวงหลอกพาเธอมาเผชิญหน้ากับภัยร้ายนานา ท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ แล้ววางกลรักหมายเก็บเธอไว้ข้างกาย... ***************** พระเอกเป็นเจ้าชายในราชสกุลหนึ่งที่ผู้เขียนสมมุติขึ้นมา โดยตั้งชื่อสกุลว่า...มุนายันห์...ให้ออกเสียงว่า...Munnayanh(มุน-นา-ยันห์)... ****************** กรามแข็งแรงใต้เคราดกครึ้มขบแน่นจากภาพความทรงจำของสาวงามแต่งกายด้วยเสื้อผ้านางระบำเปิดเผยเรือนร่างงดงามสะดุดตาสะดุดใจด้วยผิวเนียนละเอียดขาวลออผุดผ่องน่าสัมผัสลูบไล้ ทรวดทรงอรชรงดงามยามสะเอวคอดเล็กพาสะโพกผายกลมกลึงส่ายพลิ้วไหวเย้ายวนอารมณ์ตามจังหวะดนตรีที่สามารถกระชากความดิบเถื่อนของชาติบุรุษออกมาอย่างง่ายดาย หญิงสาวเจ้าเล่ห์คนนี้ใช้ความสวยงามของรูปร่างหน้าตากับมายาเย้ายวนจากระบำรำฟ้อนมาเป็นสิ่งดึงดูดให้เขาสนใจในตัวหล่อน และทำได้สำเร็จเมื่อเขาได้เห็นรอยยิ้มหวานบาดใจกับนัยน์ตาหวานเชื่อมสีอำพันสุกใสที่ส่งประกายท้าทายเชิญชวนยามมองสบตากัน โดยไม่รู้ว่าสิ่งนั้นเป็นกับดักที่วางไว้เพื่อทำลายชื่อเสียงของเขา...และวันนี้ถึงเวลาที่เขาจะเอาคืนหล่อนบ้างแล้ว...
ภพเพาะรัก (พีเรียดร่วมสมัย โรแมนติก วรรณกรรมสำหรับผู้ใหญ่)
1.0K·คีตะธาราหนุ่มชาวดูไบย้อนเวลากลับไปตามหารักแท้ในสมัยอยุธยา เขามักจะฝันเห็นภาพต่าง ๆ ในอดีตรวมทั้งเธอ หญิงสาวที่แสนงดงามและอ่อนโยน ฝันเห็นช่วงเวลาแห่งความสุขกับบรรยากาศเก่า ๆ ที่แสนโรแมนติก ทั้งขบวนพยุหยาตราชลมาค ประเพณีลอยกระทง และการละเล่นต่าง ๆ รวมทั้งบรรดาเพื่อน ๆ ที่สนทนาด้วยถ้อยคำโบราณอีกทั้งยังยศตำแหน่งของเขาที่ได้รับใช้ใกล้ชิดสมเด็จพระนารายณ์ ในฐานะเป็นหัวหน้ามหาดเล็ก ทุกอย่างติดตราตรึงใจเขา และที่สำคัญคือทุกครั้งที่เขาฝันเห็นเธอ หัวใจของเขามันร่ำร้องหาแต่เธอ ทำให้เขาไปที่อยุธยาและได้พลัดตกลงไปในรอยเลื่อนขณะเกิดแผ่นดินไหว เขาย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่เกิดการรัฐประหารโดยฝ่ายหนึ่งคือพระเพทราชา อีกฝ่ายหนึ่งพระยาวิชเยนทร์ ภาพของสามีที่ปรากฏเสมือนคนแปลกหน้าในชุดแต่งกายแบบฝรั่งทำให้เธอรู้สึกราวกับฝันไป แต่ก็ดีใจเหลือเกินที่ได้พบเขาอีกครั้ง แต่เขาก็ได้รับการฝากฝังเธอไว้ ให้ช่วยพาเธอหนีไปจากแผ่นดินที่กำลังจะเปลี่ยนยุคสมัย เขาจึงพยายามสุดชีวิตฝ่าฟันอุปสรรคและความตายพาเธอกลับมาในภพปัจจุบันที่เธอรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่กับสิ่งที่ไม่คุ้นตา เธอจึงต้องเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ เธอจะปรับตัวได้หรือไม่ แล้วยังต้องเผชิญกับหญิงสาวคนหนึ่งที่เฝ้ารักและปรารถนาเขาอยู่ เธอจะสามารถครอบครองหัวใจของเขาไปชั่วกัลป์นานได้ดั่งคำอธิษฐานหรือไม่
อัปสรามนตรา
1.0K·จุติศรอนินนาถ หญิงสาวผู้ถูกชักจูงเข้าไปในอดีตแห่งเมืองวิเภทะ มนตราได้พาเธอกลับไปสู่ยุคแห่งการรวมอาณาจักรเจินละ และได้กลายเป็นผู้รู้เห็นโศกนาฏกรรมแห่งสัญญาที่ไม่อาจปฏิบัติตาม
บ่วงเงา
742·จุติศร'ตะวัน' นายทหารหนุ่มรูปงามกำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับ 'สโรชา' แฟนสาวที่คบหากันมานาน แต่ยิ่งใกล้วันวิวาห์ตะวันกลับมีเรื่องให้ต้องกังวลใจ เพราะยามหลับตาครั้งใดเสียงฝีเท้าม้าจะต้องมารบกวนทุกราตรี ทำให้เขาพยายามค้นหาความจริงว่าเหตุใดเสียงนั้นจึงมีอิทธิพลต่อเขานัก จากการแนะนำของเพื่อนรักให้ได้รู้จักกับแพทย์ผู้มีชื่อเสียงซึ่งทำการรักษาด้วยการสะกดจิต ตะวันจึงได้รับรู้ถึงอดีตที่ผ่านมาของตนว่า เขาเคยเป็นทหารในองค์อุปราชแห่งเวียงจันทร์ มีความรักความผูกพันกับแม่หญิงลาวผู้เลอโฉมนามว่า 'คำสี' เงาอดีตทำให้ตะวันพยายามตามหาแม่หญิงคำสีในชาติภพปัจจุบัน แต่ตะวันก็มิอาจสมหวังเพราะไม่เคยมีผู้ใดในลาวพบเห็นหญิงสาวที่มีใบหน้าเหมือนนางเลย ยิ่งผิดหวังก็ยิ่งเหมือนติดอยู่ในบ่วงเงาแห่งอดีต เพราะตะวันไม่สามารถลืมคำสีนางอันเป็นที่รักยิ่งในอดีตได้ สโรชาจะมีส่วนช่วยให้ตะวันหลุดพ้นจากบ่วงเงาแห่งอดีตนั้นได้อย่างไร เขาจะกลับมาอยู่กับปัจจุบันได้หรือไม่คงต้องให้บทอวสานแห่ง "บ่วงเงา" เป็นผู้เฉลยคำตอบ
ถ้าจะรัก ภพชาติก็แค่ปากซอย
18.0K·เลอบัว ผลิกาเธอจากไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง ในขณะที่เขากลับยังอยู่เพื่อเฝ้ารอด้วยความคะนึงหา เมื่อคนหนึ่งอยากลืม แต่อีกคนกลับจดจำทุกลมหายใจ แล้วจะมีหนทางไหมที่จะทำให้หัวใจของพวกเขากลับมาเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน “นี่ฉันหลุดมาอยู่ในยุคไหนวะเนี่ย บทจะข้ามภพก็ข้ามกันได้ง่ายๆ แบบนี้เลย? นี่ข้ามภพนะเว้ย ไม่ใช่ข้ามถนนหน้าปากซอย” “เจ้าเป็นตัวอะไร” คำถามโต้งๆ ทำเธอชะงัก ก่อนหันมาจ้องเขาตาขวางพลางบ่นงึมงำ “ถามแบบนี้ สู้ชี้หน้าด่ากันยังดูหยาบคายน้อยกว่า” “เป็นปิศาจรึ” คำถามนี้ทำเธอราวกับถูกตบหน้าอีกครั้ง “ไม่รู้ว่าข้าจะอดทนได้อีกนานเพียงใด เมื่อเจ้าช่างน่าปรารถนาเหลือเกิน” เขาบอกเสียงพร่า ขณะลูบไล้ที่แก้มนวลเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงมาแตะที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอ้อยอิ่ง “เช่นนั้นท่านก็อยู่ให้ห่างจากข้าเถิดท่านฝู” “อย่าว่าแต่จะให้อยู่ห่างกัน แม้แต่ละสายตาจากเจ้า ข้ายังทำมิได้ หากต้องทำเช่นนั้น ข้าคงขาดใจตายเสียก่อน” “สายตาของท่านกำลังทำข้าใจคอไม่ดี” “ไม่ดีเยี่ยงไร” “ก็…มันอาจทำให้ข้าเผลอทำอะไรๆ ท่านน่ะสิ” “เช่นนั้นก็จงรู้เอาไว้ว่าการกระทำเมื่อครู่ของเจ้า ก็ทำให้ข้าใจคอไม่ดีเช่นกัน” “ไม่ดียังไง” เธอย้อนถามบ้าง “ก็ไม่ดีตรงที่ มันจะทำให้ข้ามิอาจรักษาคำพูดที่ให้ไว้ หากว่าข้า…ปรารถนาในตัวเจ้าเกินกว่าจะทนรอได้” เสียงเขาแหบพร่า อีกทั้งนัยน์ตาก็ยังแดงก่ำด้วยไฟปรารถนาที่กำลังพลุ่งพล่าน “เช่นนั้น…ก็ไม่ต้องรอสิ”
เหมยฮวาบัญชาการ
21.0K·จิ้นอิ๋งม้าเร็วกำลังเร่งฝีเท้าควบผ่านแผ่นดินกว้างใหญ่โดยไม่คิดแม้แต่จะหยุดพัก วันเวลามิอาจคอยท่า สารด่วนมิอาจรอช้า ‘ฝูซิ่นเล่อ’ แม่ทัพใหญ่แห่งทัพไป๋หู่หรือกองทัพพยัคฆ์ขาว ต้องพิษหมื่นบุปผาของข้าศึกศัตรู เป็นเหตุให้ทัพใหญ่ที่กำลังกรำศึกอยู่ชายแดนไร้ซึ่งผู้นำ ความนี้ต้องส่งถึงองค์ฮ่องเต้โดยไวที่สุด หาไม่ ทัพไป๋หู่ที่ได้ชื่อว่ากองทัพไร้พ่าย อาจประสบกับความพ่ายแพ้ได้ “รายงาน!” พลทหารถือสารด่วนวิ่งเข้ามาในท้องพระโรง ขณะที่ฮ่องเต้กำลังประชุมกับเหล่าขุนนางอยู่ “สารด่วนจากทัพไป๋หู่พ่ะย่ะค่ะ!” “ว่ามา” ฮ่องเต้จินหยางหลงรับสั่ง “ทูลฝ่าบาท แม่ทัพฝูถูกทำร้ายด้วยพิษหมื่นบุปผาของต้าเจา บัดนี้ทัพไป๋หู่ไร้ผู้นำทัพ ขอฝ่าบาททรงพิจารณาแต่งตั้งแม่ทัพคนใหม่เป็นผู้นำทัพไป๋หู่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” “ฝูซิ่นเล่อถูกพิษเรอะ!” ไม่เพียงแต่จินหยางหลงเท่านั้นที่นั่งไม่ติด เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างก็พากันอกสั่นขวัญแขวน ที่ผ่านมาทัพไป๋หู่ไม่เคยพ่ายแพ้ ฝูซิ่นเล่อแม้บาดเจ็บมามาก แต่ก็ไม่เคยสาหัสถึงขั้นต้องส่งพลทหารมาขอให้ฮ่องเต้แต่งตั้งแม่ทัพคนใหม่ไปนำทัพ “ยามนี้ใครเป็นผู้บัญชาการทัพไป๋หู่” จินหยางหลงถาม “ทูลฝ่าบาท เป็นกุนซือฝูพ่ะย่ะค่ะ” องค์ฮ่องเต้ครุ่นคิดด้วยความหนักใจ มีเพียงกุนซือแต่ไร้ซึ่งแม่ทัพ แม้กุนซือเก่งกาจเพียงใดก็มีโอกาสที่จะพ่ายแพ้แก่ศัตรูได้ ท้องพระโรงจึงตกอยู่ในความเงียบครู่ใหญ่ แต่ในที่สุดจินหยางหลงก็เงยพระพักตร์ขึ้น “เว่ยหยางอ๋อง!” “พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” เว่ยหยางอ๋องหรือ ‘จินเกาหยาง' อนุชาร่วมสายโลหิตของฮ่องเต้ขานรับ ขณะก้าวออกมาข้างหน้า “เจ้าเคยเป็นแม่ทัพทหารม้ามาก่อน ประสบการณ์ในการรบก็มีมาก ศึกครั้งนี้คงต้องพึ่งเจ้าแล้ว” จินหยางหลงว่า “พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร หากข้าจะแต่งตั้งให้เว่ยหยางอ๋องเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งทัพไป๋หู่ นำทัพออกศึกกับแคว้นต้าเจา จนกว่าฝูซิ่นเล่อจะหายเป็นปกติ” “ฝ่าบาททรงปรีชา ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี” บรรดาขุนนางต่างพากันถวายคำนับ เมื่อไม่ผู้ใดคัดค้าน ฮ่องเต้จึงพระราชทานป้ายหยกตราพยัคฆ์อันเป็นตราประจำตัวแม่ทัพให้จินเกาหยาง “จงรีบเตรียมตัวไปชายแดน แล้วนำชัยชนะมาสู่ต้าจินให้จงได้!” “รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ!” จินเกาหยางและผู้ติดตามออกเดินทางติดต่อกันโดยแทบไม่ได้หยุดพักเป็นเวลาสิบวันสิบคืน เขาเลือกใช้การเปลี่ยนม้าแทนการพักม้า แม้เป็นยอดอาชาฝีเท้าว่องไวเพียงใด ก็ยังไวไม่เท่ากับใจของจินเกาหยางที่ต้องการไปถึงที่ตั้งทัพไป๋หู่ให้เร็วที่สุด เพราะไม่รู้ว่ายามนี้กองทัพที่ไร้ซึ่งแม่ทัพจะเป็นเช่นไรบ้าง ในที่สุดเช้าของวันที่สิบเอ็ด จินเกาหยางก็มาถึงที่ตั้งทัพไป๋หู่ แม่ทัพคนใหม่ได้รับการต้อนรับจากเหล่าพลทหารเป็นอย่างดี ชายหนุ่มร่างสูงสง่าลงจากหลังม้าแล้วมองไปรอบ ๆ ทุกอย่างในกองทัพยังคงเป็นระเบียบเรียบร้อย ทหารมิได้แตกตื่นเสียขวัญที่แม่ทัพใหญ่ได้รับบาดเจ็บ ทุกคนยังปฏิบัติหน้าที่ของตนได้ตามปกติ จนจินเกาหยางอดไม่ได้ที่จะชื่นชม ‘กุนซือฝู’ ผู้ซึ่งพลทหารรายงานว่าเป็นผู้บัญชาการทัพไป๋หู่อยู่ในขณะนี้ ‘เขา’ ผู้นั้นคงเป็นผู้ที่มีความสามารถในการบัญชาการเป็นอย่างดีเลยทีเดียว “ยามนี้กุนซือฝูอยู่ที่ใด” จินเกาหยางถาม “เรียนท่านแม่ทัพ ขณะนี้ท่านกุนซือกำลังวางกลศึกกับนายกองคนอื่น ๆ อยู่” พลทหารตอบ “ท่านกุนซือกล่าวว่า หากท่านแม่ทัพมาถึงแล้ว ให้เชิญท่านไปเข้าร่วมการประชุมด้วยขอรับ” “เช่นนั้นจงนำทางข้าไปพบกุนซือฝู” “ขอรับ” จินเกาหยางเดินตามพลทหารไป พลางกวาดสายตามองรอบ ๆ ค่ายทหารแห่งนี้ หลายปีที่ผ่านมา ทัพไป๋หู่กรำศึกอยู่ชายแดนมาโดยตลอด นานทีพลทหารจะได้ผลัดเปลี่ยนกันกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดของตน ก่อนจะกลับเข้ากองทัพโดยไม่มีใครคิดหนีทัพแม้แต่คนเดียว ไม่รู้ว่าแม่ทัพและกุนซือฝูทำให้ทหารจงรักภักดีถึงเพียงนั้นได้อย่างไร พูดถึงเรื่องที่พลทหารผลัดเปลี่ยนกันกลับบ้านเกิดแล้ว จินเกาหยางก็อดคิดถึงแม่ทัพและกุนซือแห่งทัพไป๋หู่ไม่ได้ พี่น้องสกุลฝูแทบไม่เคยกลับเข้าเมืองหลวงเลย ยามที่ฮ่องเต้พระราชทานรางวัล ก็ทำได้เพียงส่งไปที่จวนสกุลฝู โดยผู้ที่ได้รับปูนบำเหน็จไม่เคยกลับมารับรางวัล หรือกลับมาใช้ทรัพย์สินเงินทองที่ได้รับพระราชทานแต่อย่างใด นับตั้งแต่อดีตแม่ทัพฝูหานบิดาของทั้งสองเสียชีวิตในสงคราม เมื่อสิ้นแม่ทัพฝูหาน ฝูซิ่นเล่อก็ขึ้นเป็นแม่ทัพแทนบิดา แม้เขาจะอายุยังน้อย แต่ก็มากด้วยฝีมือและเปี่ยมด้วยความสามารถ ชายหนุ่มวัยเพียงสิบเจ็ดปีสามารถนำทัพต่อสู้กับข้าศึกศัตรูตามกลศึกที่กุนซือฝูผู้เป็น ‘พี่ชาย’ วางไว้ จนได้รับชัยชนะนับครั้งไม่ถ้วน ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วแคว้น ผู้คนต่างเคารพยกย่อง แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะไม่เคยพบหน้าทั้งสองมาก่อนเลยก็ตาม “ถึงแล้วขอรับ” พลทหารพาจินเกาหยางมาถึงกระโจมสีขาวขนาดใหญ่ที่มีทหารเฝ้ายามอยู่ด้านหน้า “เข้าไปเรียนท่านกุนซือว่าท่านแม่ทัพคนใหม่มาถึงแล้ว” พลทหารคนเดิมบอกกับทหารยาม ทหารยามเดินหายเข้าไปในกระโจม จินเกาหยางรออยู่ครู่หนึ่ง ทหารคนเดิมก็เดินออกมาเชิญเขาเข้าไปด้านใน “เชิญท่านแม่ทัพขอรับ” ทหารผู้น้อยแหวกผ้าม่านให้ จินเกาหยางเดินเข้าไปในกระโจม เหล่านายกองในชุดสีกรมท่าต่างมองมาที่เขาเป็นตาเดียว จินเกาหยางไม่คิดว่าเขาจะได้รับความศรัทธาจากคนเหล่านี้ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง นายกองย่อมภักดีต่อแม่ทัพของตน และแม่ทัพของนายกองเหล่านี้คือฝูซิ่นเล่อ หาใช่ตัวเขา แต่เพื่อต้าจิน เขาจะต้องเป็นผู้นำทุกคน ณ ที่แห่งนี้ในฐานะแม่ทัพคนใหม่ให้ได้ ระหว่างที่จินเกาหยางกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น สายตาของเขาก็สะดุดกับผู้ที่ยืนอยู่ในตำแหน่งประธาน สองเท้าของชายหนุ่มพลันหยุดชะงัก สายตาจับจ้องไปยังสตรีรูปร่างบอบบางในชุดขาวเรียบง่าย ท่าทางของนางดูอ่อนแอขี้โรค ใบหน้าขาวซีดคล้ายคนป่วย หากดวงตาที่มองมายังเขานั้นกลับเปี่ยมด้วยอำนาจอย่างไม่น่าเชื่อ สตรีในกองทัพเป็นเรื่องต้องห้ามมิใช่หรือ แล้วสตรีผู้นี้มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน!? “ท่านแม่ทัพ” ทั้งหมดหันมาประสานมือคำนับจินเกาหยาง รวมทั้งสตรีชุดขาวด้วย “ยินดีที่ได้พบทุกท่าน” จินเกาหยางประสานมือตอบ ก่อนจะก้าวเดินต่อ โต๊ะสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดใหญ่มีแผนที่กางไว้ และมีการปักธงรวมถึงทำสัญลักษณ์ต่าง ๆ มากมาย จินเกาหยางมองแผนที่อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาสนใจกับเหล่านายกองและสตรีตรงหน้า “ข้าจินเกาหยาง รับพระบัญชาจากฝ่าบาทให้มาร่วมทำศึกกับพวกท่าน ขอพวกท่านโปรดรับข้าเป็นพี่น้อง เพื่อร่วมต่อสู้กับพวกท่านด้วยเถิด” เมื่อแรกที่ได้ยินข่าวว่าฮ่องเต้ส่ง ‘เว่ยหยางอ๋อง’ มาเป็นแม่ทัพแทนฝูซิ่นเล่อ เหล่านายกองต่างก็พากันคิดไปต่าง ๆ นานาว่าเขาจะเป็นคนเช่นไร จะถือตัวดังเช่นเชื้อพระวงศ์ทั่วไปหรือไม่ หากจินเกาหยางกลับพูดจาเป็นกันเอง เขากล่าวทุกถ้อยคำด้วยความอ่อนน้อม แต่ก็ดูน่าเกรงขาม ทั้งยังเรียกแทนตัวเองว่า ‘ข้า’ ไม่ใช่ ‘อ๋องอย่างข้า’ ทำให้เหล่านายกองรู้สึกดีต่อเขามากขึ้นกว่าตอนที่ได้สดับนามเป็นครั้งแรก สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของจินเกาหยางจับจ้องไปยังสตรีชุดขาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้า นางอาจไม่ใช่หญิงงามสะคราญโฉม แต่ก็นับว่าเป็นหญิงงามคนหนึ่ง แม้ว่าใบหน้านั้นจะขาวซีดไปสักหน่อยก็ตาม ราวกับรู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องมองด้วยความสงสัย สตรีชุดขาวประสานมือขึ้นแล้วจึงเอ่ยแนะนำตัว “หม่อมฉันฝูซิ่นฮวา กุนซือแห่งทัพไป๋หู่ ยินดีที่ได้รู้จักท่านอ๋อง” จินเกาหยางนิ่งอึ้ง แทบไม่เชื่อในสิ่งได้ยิน และไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น! กองทัพทหารม้าสองแสนนายอย่างทัพไป๋หู่ อยู่ภายใต้การบัญชาการของสตรีอ่อนแอท่าทางขี้โรค เป็นไปได้อย่างไรกัน!
ทวารวดีศรีนระ
384·จุติศร“นางนี้คือหนึ่งเดียวในดวงใจ แม้มิได้เคียงคู่กาย แต่ใจรักนั้นเคียงคู่กันตราบนิรันดร” “เพชรแรก” วณิชชาหนุ่มเชื้อสายกษัตริย์แห่งเมืองอมริสา ผู้เปี่ยมไปด้วยศรัทธาแห่งองค์พระกฤษณะ เดินทางรอนแรมค้าขายจนได้มาพบกับ “มณี” หญิงงามแห่งลุ่มน้ำนครไชยศรี รักแรกนั้นตราตรึงจนทำให้ชายหนุ่มอย่างเขา ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้หญิงอันเป็นที่รักนั้นพึงใจและมีความสุข ส่วนฝ่ายหญิงเองแม้จะแสร้งทำเป็นว่ามิสนใจ แต่ภายในนั้นตระหนักดีว่าตนได้แอบมีใจให้กับชายหนุ่มไปแล้วมิใช่น้อย ความรักของทั้งคู่ดูแล้วน่าจะราบรื่น แต่ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้น เพราะทั้งสองต่างคนต่างมีหญิงและชายที่เฝ้าหมายปองต้องการจะครอบครองหัวใจของทั้งคู่
คุณพระของบ่าว
722·เทียนเปียว/ไมเลอร์/กอบแก้ว/อักษรปรุงรักความจำเป็นทางบ้านทำให้ ‘เปลว’ ต้องถูกพ่อแม่ขายไปเป็นทาสในเรือนของ ‘พระพิชิตพลเดชา’ ขุนศึกผู้เกรียงไกร มีนิสัยเย็นชาและแข็งกระด้าง หน้าที่ของเปลวคือรับใช้คนอย่างคุณพระ แม้จะเป็นหน้าที่อันหนักหน่วงหากทว่าเขากลับไม่ยอมแพ้ให้กับความเย็นชานั่น พยายามทำทุกอย่างเพื่อลดความเย็นชาของคุณพระให้ได้ ..... “บ่าวขอตัวนะขอรับ” “จะไปไหน” “จะกลับไปเรือนนอนของบ่าวขอรับ” “ข้าบอกให้นอนอยู่ที่นี่อย่างใดเล่า อย่าออกไปเพ่นพ่านด้านนอก ไม่เช่นนั้นข้าจะลงโทษเอ็ง” “แต่...” กล่าวคำนี้จบเปลวก็รีบยกมือขึ้นมาปิดปากตนเอง เพราะเมื่อครู่หลังจากพูดคำนี้จบเขาต้องเจอกับอะไรบ้าง ไม่อยากจะโดนอย่างนั้นอีก “เอ็งก็รู้หากดื้อกับข้าจะต้องโดนอะไรบ้าง” “แต่คุณพระก็ไม่มีสิทธิ์ทำกับบ่าวเยี่ยงนี้นะขอรับ” “ข้ามีสิทธิ์ในตัวบ่าวทุกคนในเรือนนี้ แค่นี้เอ็งคงจะรู้นะว่าต้องทำตัวเยี่ยงไร” “แล้วเหตุใดต้องเป็นบ่าวด้วยขอรับ”
