Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
“นางนี้คือหนึ่งเดียวในดวงใจ แม้มิได้เคียงคู่กาย แต่ใจรักนั้นเคียงคู่กันตราบนิรันดร” “เพชรแรก” วณิชชาหนุ่มเชื้อสายกษัตริย์แห่งเมืองอมริสา ผู้เปี่ยมไปด้วยศรัทธาแห่งองค์พระกฤษณะ เดินทางรอนแรมค้าขายจนได้มาพบกับ “มณี” หญิงงามแห่งลุ่มน้ำนครไชยศรี รักแรกนั้นตราตรึงจนทำให้ชายหนุ่มอย่างเขา ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้หญิงอันเป็นที่รักนั้นพึงใจและมีความสุข ส่วนฝ่ายหญิงเองแม้จะแสร้งทำเป็นว่ามิสนใจ แต่ภายในนั้นตระหนักดีว่าตนได้แอบมีใจให้กับชายหนุ่มไปแล้วมิใช่น้อย ความรักของทั้งคู่ดูแล้วน่าจะราบรื่น แต่ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้น เพราะทั้งสองต่างคนต่างมีหญิงและชายที่เฝ้าหมายปองต้องการจะครอบครองหัวใจของทั้งคู่
ep 1
เสียงอึกทึกแสดงถึงความเคลื่อนไหวให้รู้ว่าเวลาเช้าได้เดินทางมาถึงแล้ว ชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินแทรกผู้คนที่เบียดเสียดกันอยู่บนทางเท้า ต่างคน ต่างรีบ เขาอาศัยช่วงขาที่ก้าวยาวและเรือนร่างที่โปร่งเพรียว สวมชุดกูรตะสีอ่อน ทำจากผ้าไหมกั๊ดดี้ตัวหลวม แทรกตัวไปในทุกช่องว่างที่พอจะมีทำให้เขาสามารถเดินทางไปถึงจุดหมายในเวลาที่รีบเร่งได้
“ไปไหนครับพี่ ไปไหนครับ”
“ผมจะไปนครปฐม”
“อ๋อ งั้นพี่ลองถามช่องตั๋วราชรีเลยครับ” ราชบุรี ถูกกร่อนคำเหลือเพียง ราชรี เป็นความเคยชินที่ทำให้นักวิชาการบางคนไม่ชอบใจนัก
“ตั๋วไปนครปฐมที่หนึ่งครับ”
“เอ่อ ...พี่จะไปลงไหนครับ”
“ก็เข้าไปในตัวเมืองครับ แต่ผมยังไม่เคยไปนครปฐมเลย”
“รถจะผ่านแค่ห้างสรรพสินค้าของนครปฐมนะครับ พี่ต้องไปต่อรถเข้าตัวเมืองเอง”
“ครับ ค่าโดยสารเท่าไหร่ ผมไปคนเดียว”
ตั๋วโดยสาร ถูกฉีกให้ใบหนึ่ง มีลายมือที่แม้พยายามเพ่งอย่างไรก็อ่านไม่ออก แต่ก็พอรู้ว่า เป็นตั๋วรถของ กทม.- ราชบุรี แต่ผู้โดยสารลงแค่นครปฐม
๗ นาฬิกาตรง รถตู้จากท่ารถอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิก็วิ่งออกจากท่า มุ่งสู่จังหวัดราชบุรี เขาบอกคนขับว่า หากถึงนครปฐม ช่วยบอกให้เขารู้ด้วย
“คุณจะหลับหรือครับ”
“เปล่าหรอกครับ ผมเพิ่งเคยมา”
“ฟังเพลงไปเพลิน ๆ ไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงแล้วครับ แล้วผมจะบอก”
ชายหนุ่มเอนตัวลงกับพนักเก้าอี้ที่ถูกดัดแปลงให้มีความจุของจำนวนที่นั่งมากขึ้น ร่างสูงใหญ่ แม้โปร่งเพรียว แต่ก็ทำให้ที่นั่งนั้นดูน่าอึดอัด
นครปฐม เขาอยากเดินทางมาเที่ยวเสียนานแล้วแต่ไม่มีโอกาส โชคดีที่เมื่อค่ำวานนี้ เพื่อนที่ไปพานักเรียนไปฝึกภาคสนามโทรศัพท์มาชวนเขาไปเที่ยว เห็นว่า มีงานสัมมนาอะไรนิดหน่อยอยากให้เขาลองไปฟังดู
นครปฐม กับงานสัมมนาทางประวัติศาสตร์ก็คงไม่พ้นเรื่องของทวารวดี นั่งอยู่ในห้องประชุมแอร์เย็น ๆ คงไม่กระไรนัก เพราะเจ้าเพื่อนของเขา มีคิวช่วงบ่ายที่จะออกไปดูหลุมขุดค้นทางโบราณคดี หลุมขุดค้นต่างหากที่เขาอยากไป เขาอยากไปดูว่า ไอ้ที่เพื่อนบ่นนักบ่นหนาว่า เป็นงานที่ยากลำบาก ต้องใช้ทุนมากมายนั้น มันยากแบบไหน
“คุณครับ ถึงแล้วนะครับ ข้ามฝั่งไปที่หน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง จะมีรถรับจ้างเข้าไปในเมือง คุณอยากไปไหนก็บอกรถรับจ้างได้เลยนะครับ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ทันทีที่ชายหนุ่มเหยียบยืนอยู่ในถิ่นที่เรียกว่านครปฐม ความรู้สึกสะท้านจนตัวเองรู้สึกหนาวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“เป็นบ้าอะไรนี่”
ท้องฟ้าของเมืองนครปฐมก็เหมือนกับเมืองอื่น ๆ ของเมืองไทย เมื่อฟ้าโปร่งแดดก็ร้อนเป็นปกติ แม้ยามเช้าอากาศไม่ร้อนเท่าช่วงบ่าย แต่ความรู้สึกเยือกเย็นเข้าจับขั้วใจนั้น เป็นความรู้สึกภายในที่เขาก็บอกตัวเองไม่ได้
“ไปไหนครับพี่” รถจักรยานยนต์รับจ้างเตร่เข้ามาถาม คงเห็นท่าทีรีรออะไรบางอย่างของเขา
“ผมจะไปศูนย์ศึกษาทวารวดี ราชภัฏนะครับ” เสียงที่ไต่ถามนั้น ทำให้อาการจนลุกซู่บรรเทาลง แทนที่ด้วยความร้อนของสภาพอากาศปกติในยามเช้าของเมืองนครปฐม
“อ๋อ ไปราชภัฏเชิญทางนี้ครับ”
เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มต้องแทรกตัวไปกับถนนหนทางกับสลับซับซ้อน ตรอกเล็กซอยน้อยของพื้นที่เพื่อไปให้ถึงจุดหมาย ต่างกันแต่เพียงการแทรกตัวครั้งนี้ กระทำผ่านเครื่องยนต์แรงดีมีคนขับให้
“พชร” เสียงเรียกเบา ๆ จากด้านหลัง ขณะที่เขากำลังจ่ายค่ารถจักรยานยนต์
“ดร.เจนภพ เป็นไงบ้างสบายดีหรือ?”
“นายไม่เปลี่ยนเลยนะเพื่อน นครปฐมแค่นี้ ทำไมไม่ขับรถมาเองล่ะ แล้วนี่กลับจากปากีสถานเมื่อไหร่ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย ถ้าเจ้าแต้วไม่บอก ฉันก็ไม่รู้ว่า นายกลับมาแล้ว”
ดร.เจนภพ วิชชาการ ผู้เชี่ยวชาญด้านโบราณคดี ตรงเข้าสวมกอดเพื่อนด้วยรักใคร่ ตบหลังไหล่แสดงความดีใจตามประสาคนไม่เจอกันมานาน
“กลับมาได้พักหนึ่งแล้ว โชคดีที่นายโทรหาฉัน ฉันกำลังเบื่อ ๆ กับงานที่โรงแรมอยู่พอดี” พชร ยิ้มรับกับไมตรีของเพื่อน ยิ้มเต็มหน้าเพราะสายใยของเพื่อนไม่เคยเหือดหาย
“มาเจอความลำบากอย่ามาว่ากันนา แล้วห้ามถอนทุนคืนด้วย” ดร.เจนภพกันไว้ก่อน เมื่อนายทุนที่มอบเงินให้เขาส่วนหนึ่งเพื่อทำการสำรวจแหล่งโบราณคดีจะมาเยี่ยมหลุมขุด เกรงว่าถ้าเห็นงานไม่คืบ อาจทำให้เพื่อนลังเล ไม่สนับสนุนต่อ
“บ้าน่า ฉันบอกจะช่วยก็ช่วยสิ อยากจะรู้เหมือนกันว่า งานที่นายทำ แล้วบอกว่ายิ่งกว่ากรรมกรแบกหามนี่มันยังไง”
“แล้วนายก็จะเห็น แต่ว่าวันนี้ นายเข้าไปฟังฉันบรรยายเรื่องทวารวดีก่อน มีเอกสารที่ทางเจ้าหน้าที่เขาจัดไว้ให้ นายอ่านไปพลางๆ ก่อนก็ได้ ฉันไปเตรียมตัวก่อน ใกล้เวลาแล้ว”
ดร.เจนภพ พาเพื่อนเข้าสู่บริเวณงานสัมมนาก่อนจะขอเอกสารของการสัมมนาส่งให้เพื่อนหนึ่งชุด
พชร ส่ายหน้ากับเพื่อน
“ไม่เอาดีกว่า มาคุ้ยแคะเอาความรู้กับนายน่าจะสนุกกว่า นายก็กำลังจะบรรยายไม่ใช่หรือ รอนายบรรยายก็ได้ความรู้เหมือนกัน”
“ฮ่า ๆ ๆ เออน่า ฉันก็กลัวว่านายจะไม่มีอะไรทำตอนนี้”
พชร ยิ้มเล็กๆ เขาเป็นคนพูดน้อย ใช้ชีวิตสมถะแบบที่เพื่อน ๆ เองก็ไม่เข้าใจกับการใช้ชีวิตของเพื่อนคนนี้ พ่อของพชรเป็นเจ้าของกิจการโรงแรมและรีสอร์ทในสถานที่ท่องเที่ยวหลายแห่ง แต่บุตรชายกลับแปลกแยก ชอบใช้ชีวิตลำพัง และสวดมนต์อยู่กับวัดพระวิษณุ หรือวัดสุทัศน์อยู่บ่อย ๆ ถ้าพชร บวช ก็คงไม่มีใครแปลกใจที่เขาจะเลือกทางเดินแบบนั้น แต่พชรกลับไม่สนใจที่จะบวช ไม่ว่าจะพุทธหรือฮินดู บางทีเพื่อนก็มักจะแซวว่า ให้ พชร ศึกษาอิสลาม คริสต์ ไปเสียให้ครบ