เสน่หาล่ารัก

ปึง! โคร้ม!!! เสียงรถเบนซ์สุดคลาสสิคพุ่งประสานงานกับรถซุปเปอร์คาร์คันหรู ดังสนั่นกึกก้องไปทั่วถนนพระรามเก้า เมื่ออยู่ ๆ มีรถคันหนึ่งพุ่งออกมาจากตัวบ้านด้วยความเร็ว กัปตัน หรือ กาลภิภพ นั่งมองภาพนั้นด้วยท่าทีหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้เปล่งวาจาใดใดออกไป ก่อนจะก้มมองแล็ปท็อปเครื่องโปรดเพื่อคุยงานต่อ

“นายครับดูนั่นสิ”

กัปตันละสายตาจากสิ่งที่ทำอยู่ ก่อนจะมีเด็กสาวคนหนึ่งในชุดมัธยมปลาย กำลังพยุงร่างชายชรากำยำอาบโชกไปด้วยเลือด ทั้งที่ชนกันเมื่อครู่ ไม่น่าทำให้เจ็บหนักขนาดนั้นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงก้าวลงจากทันทีด้วยท่าทีเร่งรีบ ก่อนจะเข้าไปพยุงชายชราร่างท้วม

เด็กสาวข้างกายร่ำไห้ด้วยความเสียใจแต่พยายามตั้งสติ และช่วยเหลือชายชราคนนี้ กัปตันเก็บความสงสัยไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะพยุงร่างชายชราไปที่รถของตัวเอง คนขับรถคนสนิทเหยียบคันเร่งด้วยความเมื่อเหลือบเห็นคนเจ็บ

“เตี่ย อย่าเป็นอะไรนะ”

เด็กสาววัยมัธยมปลายร่ำไห้ด้วยความตกใจ ตลอดการเดินทางเธอกุมมือผู้เป็นพ่อไว้แน่นพร้อม ๆ กับพนมมือสวดมนต์ กัปตัน รับรู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มชราผู้นี้คือใคร แต่ที่แปลกใจคือ เจ้าสัวบุญชัย มีลูกสาวอีกคนงั้นเหรอ กัปตันเลือกที่จะไม่ถามอะไรออกไป เพราะนักธุรกิจส่วนใหญ่มักจะปกปิดข้อมูลส่วนตัวเพราะกลัวจะเป็นภัยกับครอบครัวตัวเอง...

ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาลเหล่าพยาบาลต่างกรูเข้ามา เมื่อเห็นเลือดจำนวนมากไหลหยดตลอด เด็กสาวยังคงร่ำไห้อยู่อย่างนั้น ก่อนที่กัปตันจะสวมกอดเธอ...

“เตี่ยของเธอจะปลอดภัย...”

คำพูดสุดท้ายเอ่ยออกมา ก่อนที่เด็กสาวจะเป็นลมสลบไป...

@มหา’ลัยคริสตัน

ตึก!ตึก!ตึก!

เสียงรองเท้าส้นสูงดังกึกก้องไปบริเวณทางเดินของรั้วมหา’ลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ผู้คนต่างหันมามองเป็นตาเดียวกัน

เพลินฝัน เด็กสาววัย 22 ปี เดินย่างกรายเข้ามาในคณะบริหารด้วยท่าทีมั่นใจ จะไม่ให้มั่นใจได้อย่างไร ก็ในเมื่อเธอนั้นเป็นถึงดาวมหา’ลัย แต่ใครจะรู้ว่าภัยความมั่น จะนำพาหายนะมาสู่เธอ

“อีเพลินฝัน!”

เสียงหญิงสาวเรือนร่างอรชรนับสิบ ยืนดักรอเธอบริเวณหน้าคณะ ด้วยท่าทีเอาเรื่อง เพลินฝันเองก็จ้องหญิงสาวพวกนั้นด้วยท่าทีเอาเรื่องไม่ต่างกัน

“มีอะไร อีเอลล่า!”

เพลินฝันตอบคนตรงหน้า เพราะรู้จักแค่หนึ่งในสิบคนเท่านั้น

“แกมาอ่อยพี่แบงค์ของฉันใช่ไหม”

เพลินฝันแสดงท่าทีงงงวยทันที เมื่อหญิงสาวเอ่ยถึงบุคคลที่สามที่เธอไม่รู้จัก

“พูดอะไรของเธอ”

“แล้วถ้าเธอไม่อ่อยเขา เขาจะฟอลไอจีเธอได้ยังไง”

เอลล่าเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีไม่พอใจก่อนที่ เพลินฝันจะกอดอกจ้องมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ขอโทษนะ! คนฟอลฉันเป็นแสนเป็นล้าน ฉันไม่แคร์ผู้ชายของเธอหรอก หลบไป!”

เพลินฝันตวาดเสียงดังลั่น ก่อนจะเดินกระแทกไหล่เอลล่าออกไป แต่ก็โดนเพื่อนอีกสองคนของหล่อนนั้น กระชากผมตรงท้ายทอยของเธออย่างแรง

“จะไปไหน...”

เพื่อนของเอลล่าเอ่ยขึ้น ก่อนที่เพลินฝันจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เธอไม่รู้ว่าทั้งสองเกี่ยวอะไรด้วย แต่ถ้าพร้อมจะมีปัญหา เธอก็พร้อมบวก เพลินฝันจัดการรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ผลักร่างของเพื่อนเอลล่ากระเด็นไปคนละทิศละทาง สร้างความโกรธเคืองให้เอลล่าเป็นอย่างมาก

“อย่างแรกเลยนะ เอลล่า เธอควรไปจัดการผู้ชายของตัวเอง ไม่ใช่ฉัน ฉันอยู่ของฉันเฉย ๆ กลับถูกเธอหาเรื่อง ด้วยเหตุผลที่มันไร้สาระปัญญาอ่อนมาก ๆ”

เพลินฝันเอ่ยทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะเดินออกไปทันที

ในขณะที่เธอกำลังเดินออกมาจากขณะ อยู่ ๆ เธอก็เดินสวนกันกับชายคนหนึ่ง ซึ่งเอาเข้าจริงก็ค่อนข้างหน้าตาดีมาก ๆ เพลินฝันจ้องมองชายหนุ่มไม่ละสายตา ก่อนจะเห็นหญิงหญิงเพื่อนสนิทเธอเดินออกมาพอดี

“เพลิน มีอะไรรึเปล่า”

หญิงหญิงเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองนั้น จ้องมองชายหนุ่มที่เพิ่งเดินผ่านไปไม่ละสายตา ชายหนุ่มคนนั้นเองก็เช่นกัน ใบหน้าคมคายดุจเจ้าชายในนิยาย สายตาคู่นั้น จับจ้องหญิงสาวไม่ลดละเช่นกัน ทั้งสองสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เพื่อนของชายหนุ่มจะดึงแขนออกไป เพลินฝันที่อยู่ภายใต้ชุดนักศึกษานั้นทำได้เพียงมองตามร่างชายหนุ่มที่เพิ่งเดินผ่านพ้นไป เธอเก็บความสงสัยเอาไว้ภายในใจก่อนจะเดินตามเพื่อนตัวเองออกไปเช่นกัน

เธอเดินเข้ามาในคลาสเรียนด้วยท่าทีร้อนรน เมื่อเธอสายไปหลายนาที

“ขอโทษค่ะ”

เพลินฝันมองไปที่เก้าอี้ว่าง มีเพียงข้าง ๆ ชายหนุ่มที่เธอเห็นเมื่อครู่ เพลินฝันเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มช้า ๆ ก่อนจะสบตาด้วยท่าทีเขินอาย

“ขอนั่งได้ไหมคะ”

“ครับ”

เพลินฝันส่งยิ้มให้ชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองใบหน้าหญิงสาวตลอดการเรียน เพลินฝัน รู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ ๆ ชายหนุ่มข้างกายก็เอาแต่จ้องเธอ

“เอ่อ...มีอะไรรึเปล่าคะ”

เพลินฝันเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั้นจ้องมองเธอนานเกินไป

“ชื่ออะไรครับ”

“เพลินฝันค่ะ”

“ผม รันเวย์”

เพลินฝันพยักหัวเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนที่ชายหนุ่มจะจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น

“ผมอยากรู้จักคุณจัง”

รันเวย์ยังคงใช้เสน่ห์ตัวเองในการทำความรู้จักกับหญิงสาว ตัวเพลินฝันเองก็เริ่มรู้สึกเขินอายในการถูกจ้องมอง

“หยุดจ้องสักทีได้ไหม”

“เวลาคุณเขินน่ารักดีนะ”