อัปสรามนตรา

อนินนาถ ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ทำงานอย่างเหนื่อยใจ แหงนศีรษะพิงพนักแล้วหลับตา เธอเพิ่งได้รับคำสั่งให้ทำงานอีกครั้งที่ เขาพระวิหาร ทั้งๆ ที่เพิ่งจะกลับจากแม่ฮ่องสอน เมื่อไม่กี่อาทิตย์นี่เอง

ชีวิตของอนินนาถ วนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ตามชายแดนเสมอ บรรณาธิการข่าว ดูเหมือนจะเข้าใจว่าเธอคือ คนชายขอบกระมัง จึงตั้งหน้าตั้งตาแต่จะให้เธอทำงานชายแดน คำพูดเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมายังดังก้องอยู่ในหูของเธอ

“ผมไม่อยากได้การเสนอข่าว ว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่นั่น แต่ผมอยากได้ วิถีชีวิตและร่องรอยของประวัติศาสตร์ที่นั่น”

“แต่นิน กำลังจะแต่งงานนะคะ”

“ให้มันรอไปก่อน และผมว่าคุณไม่เห็นเหมาะกับมันสักเท่าไหร่ เจ้าทศมันเป็นช่างภาพที่หงออยู่ตลอดเวลา ไม่มีความเป็นผู้นำเลย ให้ตายซิ”

อนินนาถ ลอบถอนใจ กับความอคติของ หัวหน้าสายงานที่มอง คู่รักของเธอต่ำต้อยนัก ทศวารเป็นช่างภาพชายหนุ่มผอมสูงที่ทำงานคล่องแคล่วว่องไว สายงานอาชญากรรมที่มักพ่วงติดไปกับนักข่าวสาวหญิงสาวสวยที่ลับๆ แล้วพัวพันกับท่านนายพลระดับสูง เธอไม่รู้ว่า การแลกตัวเพื่อข่าว หรือว่าแลกตัวเพื่อเงิน กันแน่ แต่หลายคนให้เธอคิดใหม่ว่า การทำงานดังกล่าวได้ทั้งข่าวและเงิน...พิเศษ

ทศวาร ไม่เคยเล่าเรื่องคู่หูนักข่าวหญิงนั่นให้ อนินนาถฟัง แต่ผู้หวังดีที่อยู่สายงานเดียวกัน มักจะเปรยอยู่บ่อยๆ ทำให้ทศวารกลายเป็นเบ๊ที่ต้องเทียวรับเทียวส่งสาวสวย ราวกับคนขับรถก็ไม่ปาน แต่เธอรู้ดีว่า ทศวาร เป็นคนอ่อนโยน และมักอ่อนข้อ เพื่อไม่ให้เกิดความขัดแย้ง เขาจึงเป็นผู้ตามที่ดี แต่ทุกครั้งที่มีปัญหาทศวารก็ให้คำปรึกษากับอนินนาถด้วยดี ไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิด

“คุณกลับไปทำงานชิ้นนี้มาเถอะ ผมอยากรู้วิถีชีวิตของหมู่บ้านภูมิซลอนและโกมุย ที่เกี่ยวข้องกับปราสาทเขาพระวิหาร”

“แต่หัวหน้าก็รู้ ว่าบทความชิ้นที่แล้ว นินบอกไปแล้วว่า มันเป็นหมู่บ้านใหม่ทั้งคู่”

“แต่ผมอยากได้ร่องรอยของมัน คนอ่านอยากรู้ว่ามันมีร่องรอยอย่างไร หมู่บ้านตั้งใหม่ แต่เชื้อสายของผู้คนไม่เคยหายไป คุณเชื่อผมซิ”

“แต่นินไม่อยากไป”

“นิน มีเพียงคุณเท่านั้นนะ ที่รู้เส้นทางดีที่สุด คุณคุ้นเคยกับเขา”

“นิน ขอบายค่ะ ไม่อยากไปจริงๆ “อนินนาถยืนยันเสียงแข็ง พงษ์ศักดิ์ หัวหน้า บก.ข่าว เม้มปากนิ่งชั่วครู่ ก่อนจ้องตาอย่างคาดคั้น จับผิด

“คุณกำลังกลัว อะไรนิน ผมว่า งานแต่งงานที่คุณนำมาอ้างนั้น ไม่ใช่!”

เสียงฝีเท้ารัวเร็วตรงเข้ามาที่อนินนาถนั่งอยู่ เธอลืมตาขึ้นทันที พยายามทำตัวปกติ

“พี่นิน หัวหน้าใจดีให้ผมไปกับพี่นินด้วยล่ะคราวนี้” ติว หรือตติยะ เอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นขณะเดินตรงรี่มาที่เธอ ติวเป็นนักข่าวฝึกหัดเส้นใหญ่ที่เพิ่งเข้ามาขอฝึกงานที่หนังสือพิมพ์แห่งนี้ เขาเป็นเด็กหนุ่มที่กระตือรือร้นไปเสียทุกอย่าง จะว่าไปใครๆ ก็อยากจะไปผจญภัยกับหล่อน เส้นทางที่ถูกบันทึก บอกเล่าเรื่องราวของชายแดนในมุมมองต่างๆ ผ่านสายตาของอนินนาถน่าสนใจเสมอ แต่ใครจะรู้บ้างว่า หลายครั้งที่หล่อนเกือบเอาชีวิตไม่รอด

“อืม ดีใจด้วย เขียนพินัยกรรม ร่ำลากับทางบ้านไว้ด้วยล่ะ” อนินนาถเอ่ยเสียงเรียบ

“เอ๊า พี่นินทำไมพูดอย่างนั้นล่ะครับ” ติวแสร้งตกใจ ทั้งๆ ที่รู้ว่า รุ่นพี่กล่าวแซวเล่นด้วยบุคลิก อำสนิทแบบนี้บ่อยๆ

“ไปค้นข้อมูลกับพี่ที่ห้องสมุดดีกว่า บางทีเราอาจได้อะไรที่แตกต่าง ปีนี้พี่เข้าเขมรแบบอนาถาเป็นครั้งที่ 3 ในรอบปีนี้แล้ว” อนินนาถ ปัดเรื่องหงุดหงิดใจออกไป ก้าวนำหน้ารุ่นน้องไปห้องสมุดเพื่อเตรียมงานที่ได้รับมอบหมายมาใหม่ แม้ไม่เต็มใจนักก็ตาม

…………………….

“พี่นิน ทางนี้ครับ” ติวตะโกนโหวกเหวกอยู่ลานจอดรถ ของบริษัท เมื่อเห็นอนินนาถแบกเป้มาแต่ไกล พี่โย หรือยศไกร ช่างภาพเดนตายคนหนึ่งนั่งทอดหุ่ยอยู่ไม่ไกลนัก โดยมีลุงนิ่ม เช็ดถูรถรอเวลาอยู่

“ขอโทษที่มาช้าค่ะ เราไปกันได้เลย”

ทีมข่าวชายขอบทยอยขึ้นรถขับเคลื่อนสี่ล้อ 4 ประตู คันเก่งที่พาพวกเขาลุยไปทุกที่ในประเทศไทยจนชินทาง ตติยะโดดขึ้นหน้ากับลุงนิ่ม ส่วนอนินนาถ และยศไกรนั่งด้านหลัง ลุงนิ่มแกขับรถนิ่มสมชื่อ ปกติแกจะขับอยู่แถวทำเนียบเท่านั้น แต่วันนี้ได้รับมอบหมายให้ขับรถไปจังหวัดสุรินทร์

“ปกติ แกไม่เคยสายนี่ ทำไมวันนี้ปล่อยให้รอได้” ยศไกร บ่นเรื่อยๆ แบบไม่จริงจังนัก เขาเป็นช่างภาพที่เดินทางกับอนินนาถบ่อยครั้งเป็นคู่หูที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาด้วยกัน จนมีภาพและเรื่องราวน่าติดตามหลายชิ้น ยศไกร จึงไม่ใช่แค่เพียงช่างภาพ หากแต่เขายังเป็นพี่ชายและเพื่อนคู่คิดที่ดีของอนินนาถอีกด้วย

“ขอโทษค่ะพี่โย นินคุยเรื่องงานแต่งดึกไปหน่อย เลยตื่นสาย”

“เขาว่ายังไงบ้าง”

“จริงๆ ก็ไม่มีอะไร งานเล็กๆ นินขอเวลา 1 เดือนสำหรับข่าวชิ้นนี้”

ตติยะ หูผึ่ง เขาเพิ่งรู้ว่า เขาพระวิหารที่เขาต้องไปกับรุ่นพี่คนนี้ ต้องใช้เวลาถึง 1 เดือนเชียวหรือ

“ให้เขาเตรียมงานไปก่อนเลยหรือ”

“เปล่าค่ะพี่ ไม่ต้องอะไรทั้งนั้น นินกลับมาถึง ก็นิมนต์พระ ทำบุญ แล้วก็จัดงานเลี้ยงเล็กๆ ที่ร้านอาหารสักแห่งกับญาติๆ และเพื่อนกลุ่มเล็กๆ ก็พอแล้ว”