Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
นักเขียน
นิยาย
อุ้มรักองค์ชายรอง
9.0K·เทียนเหอ‘เหม่ยฟาง’ โฉมงามแห่งแดนใต้จำต้องฝืนดวงชะตาไร้คู่ รับหน้าที่อุ้มรักให้ ‘หวังจื่อเทียน’ เพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของพี่สาวและบ้านต้าหวัง ทว่าเสน่ห์อันเหลือล้นมิอาจล่อลวงองค์ชายผู้ทรงศีลให้เพลี่ยงพล้ำได้ แผนการหยอกเย้าปลุกปั่นองค์ชายรองจึงเริ่มขึ้น โดยมีหัวใจเป็นเดิมพัน! “ข้าเคยได้ยินมาว่า ห้ามร่วมรักขณะตั้งครรภ์มิใช่หรือ” เหม่ยฟางเอ่ยคำถามที่ทำเอาคนฟังทำแทบจะเสียกิริยา สำลักเสียงหัวเราะของตนเอง นางมองหน้าหวังจื่อเทียนด้วยไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงหัวเราะได้นานขนาดนี้ นางทวนคำพูดของตนเองอีกครั้งและไม่พบว่ามีคำไหนน่าขันพอที่จะทำให้หัวเราะได้ “เจ้าจะตั้งครรภ์ได้อย่างไรเหม่ยฟาง เราเพิ่งร่วมรักกันไปเพียงคืนเดียวเท่านั้น” องค์ชายรองฝืนตัวเองให้หยุดหัวเราะกับความใจผิดอย่างมหันต์ในครั้งนี้ เขารู้สึกราวว่าตนเองกำลังจะกลายเป็นคนไร้สติ ก่อนหน้านี้เขาผิดหวังจนแทบไม่อาจควบคุมตนเองได้ แต่ยามนี้กลับต้องหลั่งน้ำตาอย่างขบขับเพราะความไร้เดียงสาของนาง “เช่นนั้นเราต้องทำแบบเมื่อคืนอีกใช่หรือไม่” เหม่ยฟางเอ่ยถามอย่างคนไร้ประสบการณ์ นึกโกรธตนเองที่ไม่เคยศึกษาเรื่องประเภทนี้มาก่อน ทว่าโชคดีที่หวังจื่อเทียนมีประสบการณ์เรื่องนี้อยู่บ้าง นางจึงสอบถามเอาข้อมูลจากเขาโดยไม่ต้องเสียเวลาค้นคว้าอีก “ใช่แล้ว เราต้องร่วมรักกันทุกคืนวันจึงจะได้ผล” องค์ชายรองได้ยินคำพูดของตนเองก็ก่อให้เกิดอารมณ์ปั่นป่วน พลางนึกขอบคุณเหม่ยฟางที่ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น นางมิอาจเปิดเผยความรู้สึกของตน แต่ทว่าก็มิอาจซ่อนมันไว้ได้เช่นกัน หวังจื่อเทียนพอใจกับความคิดนี้และเลือกปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามธรรมชาติ “ข้ามิได้รักท่าน แล้วจะเรียกว่าร่วมรักได้อย่างไรกัน” เหม่ยฟางถามเขาโดยไม่ยอมสบตา ทว่าใบหูนั้นแดงจัดราวกับลูกไม้ป่าประเภทหนึ่ง หวังจื่อเทียนพยายามนึกหาคำที่มีความหมายใกล้เคียงอย่างระมัดระวัง แต่กลับพบว่าตนไม่กล้าเอ่ยคำเหล่านั้นให้นางฟัง “คำที่มีความหมายใกล้เคียงก็มีอยู่บ้าง ทว่าค่อนข้างหยาบคายไม่เสนาะหู คำว่าร่วมรักนั้นเหมาะสมดีแล้ว เพราะถึงเจ้าไม่ได้รักข้า แต่ข้าไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกับเจ้าเสียหน่อย” องค์ชายรองหว่านเสน่ห์โดยไม่รู้ตัว เหม่ยฟางเองฉลาดมากพอที่จะตีความหมายที่ซ่อนอยู่ จึงทำได้แค่เพียงหลบสายตาซ่อนความอายอยู่เช่นนั้น “เช่นนั้นเราร่วมรักกันคืนนี้ดีหรือไม่”
ร้อยเล่ห์ลวงนาง
3.0K·เทียนเหอคิดใช้เล่ห์เหลี่ยมกับเสือร้าย เจ้ากระต่ายจึงต้องถูกลวงให้รัก... หลิวซืออิง บัณฑิตหญิงปลอมตัวใช้ชื่ออาจารย์เหมย หมายลวงคุณชายเฉินซัวเหยียน ผู้เปลี่ยนแซ่ใช้สกุลโจว เสือร้ายจอมเจ้าชู้กลับสู่เมืองเซียงฉวน เดิมทีควรต้องลวงให้เขาคิดถึงบ้าน แต่เวลาเลื่อนผ่าน นางกลับถูกพ่อค้าโจวใช้เล่ห์ลวงให้รัก... “คุณชายโจว ท่านเป็นอะไรไป!” นางรีบตรงเข้าประคองเจ้าของบ้าน นึกไม่ถึงว่ากลวิธีดึงความทรงจำในอดีตจะทำให้เขาเจ็บจนถือช้อนเอาไว้ไม่อยู่ “ข้าปวดท้อง ซืออิง เจ้าพาข้ากลับห้องได้หรือไม่” มารยาของผู้ชายเจ้าชู้ มีหรือที่สตรีคลั่งตำราจะรู้ทัน “ข้าเรียกบ่าวให้ดีหรือไม่” “ข้ามิอยากรบกวนบ่าวไพร่ หากเจ้ามิสะดวกก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้านั่งพักสักครู่ก็คงจะดีพอที่จะเดินกลับห้องเองได้” เฉินซัวเหยียนไม่ลืมที่จะใช้มือบีบขมับ แสร้งว่าปวดหัวด้วยอีกประการหนึ่ง หลิวซืออิงทนมองคนป่วยมิได้ จึงสอดแขนประคองคุณชายกลับเข้าห้อง และพอจะออกจากห้อง เสียงร้องครวญครางคล้ายจะตายของเขากลับรั้งตัวนางเอาไว้ “ท่านไปทำอะไรมา ไยจึงมีอาการเช่นนี้” “วันนี้ทำงานกลางแจ้งตลอดทั้งวัน ตลอดร่างหนาวเหน็บทนไม่ไหว จึงดื่มสุราเกาเหลียงไปสองจอก” เฉินซัวเหยียนโกหกต่อว่าตนมิใช่คนสันทัดการดื่มสุรา พอดื่มเข้าไปก็ให้เกิดอาการร้อนวูบวาบทั่วท้อง เขาคิดว่าการดื่มน้ำแกงจะช่วยได้บ้าง แต่กลับทำให้อาการแย่ลงกว่าเดิม “สุราก็มีฤทธิ์ร้อน โสมในน้ำแกงก็มีฤทธิ์ร้อน ท่านคงจะปวดท้องเพราะฤทธิ์ของสุราและโสมกระมัง” หลิวซืออิงมิได้มีความรู้เรื่องสุรา จึงกล่าวออกไปเช่นนั้น “ความจริงข้อนี้ข้าก็ทราบดี ทว่าพอได้กลิ่นน้ำแกงก็พลันนึกถึงบ้าน เลยดื่มโดยไม่ทันได้ตรองดูก่อน” เฉินซัวเหยียนกดที่ท้องของตัวเอง ทำสีหน้าเจ็บปวด ทว่าก็ไม่แสดงอาการว่าปวดจนถึงขั้นต้องตามหมอ ทำแค่พอให้นางนึกสงสารเท่านั้น “ข้าช่วยอะไรท่านได้บ้าง ตามหมอดีหรือไม่” “อาการเช่นนี้ข้าเคยเป็นมาก่อน เพียงแค่เช็ดเนื้อเช็ดตัวสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว” เฉินซัวเหยียนยืนยันว่าเช็ดตัวด้วยน้ำธรรมดาก็เพียงพอแล้ว มิจำเป็นต้องตามหมอให้ยุ่งยาก ระหว่างที่นางไปเตรียมน้ำ ก็แสร้งใช้ทั้งมือและหน้าผากอังตะเกียง จนได้ยินเสียงฝีเท้าจึงรีบกลับไปนอนบนเตียงตามเดิม “ข้าไปเพียงครู่เดียว ไยอาการของท่านจึงหนักถึงเพียงนี้” นางใช้มือวัดความร้อนที่หน้าผาก และพอจะชักมือคืน กลับถูกบุรุษมากมารยาคว้าเอาไว้ “มือของเจ้าเย็นดีทีเดียว หากนำมาวางไว้ที่ท้อง ข้าคงจะรู้สึกดีขึ้นมาก” “เห็นทีจะไม่เหมาะ ท่านเป็นชาย ข้าเป็น...” นางยังมิทันจะพูดจบประโยค เขาก็โอดโอยขึ้นมาเสียก่อน หลิวซืออิงจึงตัดสินใจวางมือเย็นเฉียบลงบนท้องของคุณชายเฉินทันที “ท่านรู้สึกดีขึ้นหรือไม่” “ควรต้องสอดมือไปด้านใน จึงจะดีขึ้น” พูดจบเฉินซัวเหยียนก็ปลดเครื่องแต่งกาย พร้อมกับจับมือนางไปวางแนบเนื้อ พร้อมทั้งทำเสียงครวญครางจนหลิวซืออิงเกิดความละอายจนอยากจะชักมือหนี ทว่ากลับถูกคุณชายกดวางไว้เช่นนั้น เฉินซัวเหยียนจับมือนางเลื่อนลงต่ำอีกหน่อย ทว่าผ่านไปสักพักเขากลับพลิกตัวนอนตะแคง พร้อมกับคู้ตัวราวกับว่าความเจ็บปวดนั้นเกินจะอดทนได้แล้ว ความต้องการของเฉินซัวเหยียนมีมากเกินกว่าจะทนได้ “หากท่านต้องการ ข้าอยู่เฝ้าท่านได้อีกสักครู่” หลิวซืออิงนึกสงสาร เป็นความผิดของนางที่ทำน้ำแกงผสมโสมในคืนนี้ “ความเจ็บปวดของข้า มือเจ้าคงมิอาจบรรเทาได้แล้ว” เฉินซัวเหยียนเอ่ยเสียงแหบแห้ง “ข้าทำเช่นไรได้บ้าง” “บรรเทาอาการมิได้ แต่อาจจะช่วยหันเหความสนใจข้าได้” เฉินซัวเหยียนลอบยิ้มเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน “หันเหอย่างไรได้บ้าง คุณชายบอกข้ามาเถิด” หลิวซืออิงเห็นอาการลูกชายของผู้พระคุณเป็นเช่นนั้นก็ถึงกับเหงื่อตก “หันเหเช่นนี้” คนที่ชำนาญในบทรักไม่รอช้า คว้าตัวของอาจารย์เหมยกลิ้ง ลงมาบนเตียงกว้าง ก่อนจะสอดลิ้นหมายมอบจูบหวานซึ้งให้นางประทับใจ และเมื่อนางดิ้นรนเรียกร้องขออิสระ ก็จับเอามือเย็นๆ นั้นซุกเข้าที่อกกว้าง ตวัดผ้าห่มขึ้นมาพันรอบตัวไม่ให้นางขยับไปไหนได้อีก เขาสอดมือเข้านวดบริเวณต้นคอของนางจนอุ่นขึ้นมาบ้าง และเมื่อลองใช้จมูกแตะจมูก ก็ปรากฏว่าความเย็นนั้นหายไปแล้วเช่นกัน ความจริงอยากจะล้วงให้ลึก ทว่ากระทำมากไป ก็กลัวว่านางจะตกใจจนหนีไปเสียก่อน
ทะเลอ้อนลม
1.0K·เทียนเหอ'กอหญ้า' สาวสวยซื่อบื้อ แต่แอบหื่นชอบดูหนังอีโรติกเป็นชีวิตจิตใจ หนีเจ้านายไปพักร้อนและเผลอปล่อยใจ (เกือบปล่อยตัว) ให้กับหนุ่มลูกเสี้ยวตาสวยอย่าง 'พี่พายุ' กว่าจะรอดจากความขาวอมชมพูมาได้ก็แทบหืดขึ้นคอ แต่พอเข้าบริษัทกลับพบว่าผู้ชายที่จ้องจะกินตับกัน ดันกลายเป็นบอสใจร้ายที่อยากจะไล่เธอออก! กอหญ้าเอ๊ย ซวยกว่านี้มีอีกไหมเนี่ย!!! ************ กอหญ้ากระโดดเข้าไปขวางคนที่กำลังจะหนีออกจากห้อง ทำตัวขี้ขลาดเหมือนเธอตอนที่อยู่ภูเก็ตไม่มีผิด เธอประสานสายตากับเขาอย่างไม่นึกเกรงกลัว จัดการเปลือยตัวเองอย่างเร่งรีบจนเหลือแค่บราเซียไร้สายกับแพนตี้ตัวเล็กจิ๋ว ตั้งใจงัดทุกกลเม็ดให้อีกฝ่ายยอมอยู่ด้วยกันตลอดทั้งคืน “กอหญ้า อย่าล้อเล่นกับความต้องการของผู้ชายสิ” “ไม่ได้ล้อเล่นค่ะ กอหญ้าเอาจริง” กอหญ้าไม่สนใจว่าถูกหรือผิด มือเรียววางทาบลงบนเป้ากางเกงของเจ้านายลูกเสี้ยวฝรั่งเศสและเริ่มนวดเบา ๆ ปลุกเร้าอารมณ์หวามที่ตื่นตัวมาได้สักพัก เหมือนในหนังที่เคยดูเป๊ะเลย สาวน้อยกอหญ้าไม่ต้องรอนาน เพราะแค่แรกสัมผัสกับความใหญ่โต เธอก็ถูกอุ้มขึ้นเตียงเสียแล้ว!
No Kissing ห้ามจูบ ห้ามรัก
1.0K·เทียนเหอความจำเป็นทำให้ ‘แก้มหวาน’ ยอมรับหน้าที่เป็นของเล่น กฎห้ามนอกกายนั้นไม่ใช่เรื่องยาก ส่วนเรื่องห้ามจูบ ห้ามรักก็คงทำได้ไม่ลำบาก หาก ‘คุณ’ ไม่ใช่คนน่ากอดmและใช้เสน่ห์มัดใจเธอจนแทบดิ้นไม่หลุดแบบนี้ *************************************** “ยังไม่มีอารมณ์อีกเหรอ” เขากระซิบถามอย่างไม่พอใจ เมื่อสัมผัสได้ว่าร่างเล็กสะดุ้งแรงเพราะความไม่พร้อม “คือว่าหนู…” “ไม่มีชื่อหรือไง ถึงได้แทนตัวเองว่าหนู” เขาพลิกตัวลงนอน กลิ่นเหล้าผสมกับกลิ่นสบู่อาบน้ำของผู้ชายหอมกรุ่น ส่วนกลิ่นบุหรี่นั้นหายไปแล้ว เธอจึงเดาได้ว่าเขาไม่ได้สูบ แต่น่าจะเป็นกลิ่นที่ติดตัวมามากกว่า “แก้มหวานค่ะ” “รับงานครั้งแรก?” เขาขยับตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะจ้องมองผ่านเธอท่ามกลางความมืด “ค่ะ” ปัณณิกายอมรับอย่างอาย ๆ “ถ้ายังไม่มีอารมณ์ก็ทำอย่างอื่นไปก่อน” ‘คุณ’ ชี้ไปตรงกลางที่ปัณณิกามองเห็นไม่ชัดเพราะความมืด พอเขาถามว่าอยากเปิดไฟไหม เธอก็รีบส่ายหน้าและพลิกตัวคร่อมร่างสูงใหญ่ราวกับคนเป็นงานทันที
No Touching อาหมอ รอรัก
2.0K·เทียนเหออาไม่เคยใจดี...อาไม่ใช่คนดี ยิ่งเห็นหน้าของเอรินทร์แล้ว อยากจะทำชั่วให้เต็มที่ด้วยซ้ำไป ************* “ไม่เอา! ปล่อยรินทร์!” “อย่าทำอินโนเซนต์หน่อยเลยรินทร์ สามปีก่อนอาก็เคยทำให้แล้ว ไม่ใช่ครั้งแรกของเราสักหน่อย อายังจำเสียงครางของรินทร์ได้อยู่เลยนะ” เอรินทร์หยุดดิ้น ประโยคหว่านล้อมของเขาได้ผล เดาว่าเธอคงเลิกอาย พร้อมรับความหวามใจที่อยากจะมอบให้เต็มทีแล้ว ทว่าพอตั้งใจจะถอดกางเกงนอนของเธอออกเพื่อที่จะได้มอบความสุขให้กันถนัด กองทัพก็ถึงกับชะงักเพราะสาวน้อยตรงหน้ากำลังน้ำตาไหลพราก แววตาเจ็บปวดรุนแรงจนเขารู้สึกวูบโหวงอยู่ในใจ “รินทร์! ร้องทำไม!” กองทัพปล่อยมือทันที “คืนนั้นอาหมอทำอะไรรินทร์?” “ก็ทำอย่างที่รินทร์อยากให้ทำไงละ อะไรกัน? คืนนั้นแกล้งหลับจนลืมว่าอาทำอะไรงั้นเหรอ” กองทัพส่ายหน้า คืนนั้นเขาเมาจนจำไม่ได้ว่าผู้หญิงบนเตียงคือใคร รู้แค่ว่าเธอแกล้งหลับ ปล่อยให้เขามอบความสุขให้จนถึงปลายทาง แต่ยังไม่ทันจะได้ปลดปล่อยบ้าง คุณกานต์ก็เข้ามาขัดจังหวะกันเสียก่อน “รินทร์จำอะไรไม่ได้เลย” “ไม่ต้องอายหรอกน่า รินทร์วางแผนอยากนอนกับอา เพราะอยากได้อาเป็นแฟน ถึงมันจะร้ายเกินเด็กไปสักหน่อย แต่มันก็ได้ผลไม่ใช่เหรอ อากำลังง้อขอนอนกับรินทร์อยู่นี่ไง” “วางแผน?” “เอาเถอะ ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ร้องไห้ใส่กันแบบนี้เป็นใครก็ต้องหมดอารมณ์อยู่แล้ว ยังไงเก็บของให้เรียบร้อยด้วยนะ อาขอตัวไปจัดการธุระก่อน” กองทัพไม่อยากฝืนใจใคร เลือกกลับห้องไปจัดการตัวเองน่าจะเหมาะที่สุดแล้ว
ไม่กล้าลืมคุณ
1.0K·เทียนเหอไม่กล้าลืมคุณ ความพลาดพลั้งในครั้งนั้น ทำให้ฉันไม่กล้าลืมคุณ ‘ธีรักษ์’ มีกฎไม่ทำงานกับนางแบบที่เห็นแล้วอยากจับปล้ำ เขาจึงเสนองานนั่งดื่มเป็นเพื่อนตลอดคืนให้กับสาวสวยอายุสิบเก้าปีอย่าง ‘น้ำหวาน’ และทิ้งเธอไว้คนเดียวในเช้าวันถัดมา หลายปีผ่านไปทั้งคู่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง น้ำหวานเลยอดไม่ได้ที่จะเอาคืน แต่เขากลับร้ายกาจกว่าที่คิดไว้มาก หาข้ออ้างบังคับให้เธอมาอยู่ด้วย เดี๋ยวก็ทำตัวแปลก ๆ ถามอะไรงง ๆ เหมือนกับคนแก่ขี้ลืม แล้ววันดีคืนดีก็กลายเป็นป๋าสายเปย์ หรือไม่ก็ปากร้ายขี้วีนใส่คนที่มาแกล้งเธอ... ********** “น้ำหวานไม่อยากเป็นของเล่นคุณเหมือนเมื่อห้าปีก่อน คุณปล่อยน้ำหวานเถอะนะคะ” ภัควรินทร์รับมือกับการถูกทิ้งไม่ไหวจริง ๆ หากต้องเริ่มต้นใหม่หลังจากถลำลึกทั้งกายและใจ เธอต้องเจ็บมากกว่าครั้งก่อนแน่ ๆ ธีรักษ์ไม่สนใจฟังคำขอร้องออดอ้อน รีบถอดแว่นตาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ตามด้วยเสื้อผ้าที่เกะกะขึ้นมาเสียอย่างนั้น และก่อนที่ภัควรินทร์จะตั้งสติคลานหนีไปได้ เขาก็พาร่างเกือบเปลือยเปล่าโถมทับเธอให้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน “ไม่ปล่อย ผมชอบหนูมากขนาดนี้ พลาดจากหนูมานานขนาดนี้…” เขางับใบหูเล็กที่จำได้ว่าเป็นจุดอ่อนของเธอเบา ๆ ก่อนกระซิบประโยคที่ทำให้คนฟังแทบจะละลายไปทั้งตัว “ถ้าคืนนั้นหนูไม่บ่นอยากกินโจ๊ก ผมกับหนูคงใช้คำว่าโสดไม่ได้มาตั้งนานแล้ว” “คุณธาร…” ภาพในหัวของภัควรินทร์ฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง ใช่แล้ว เธอบ่นว่าหิวและอยากกินโจ๊กร้านประจำที่หน้ามหาวิทยาลัย เขาจึงจูบเธอ บอกเธอว่าจะจัดการให้ อยากได้อะไรจะตามใจทุกอย่าง ขอแค่เธอไม่ดื้อ รีบโตเร็ว ๆ และมีเขาคนเดียวก็พอ “อื๊อ คุณธาร...เราคุยกันก่อนดีไหมคะ” “หมดเวลาคุยแล้วน้ำหวาน” ธีรักษ์ยิ้มกริ่ม ตรึงข้อมือเล็กไว้แล้วปลดบราเซียร์สีหวานออกอย่างเชื่องช้าทะนุถนอม เผยความงดงามที่กระตุ้นให้ความเป็นชายของเขาปวดร้าว ปรารถนาที่จะถูกความอ่อนนุ่มโอบกอดรัดรึงให้หลุดพ้นจากความทรมานอันแสนหวาน “ตอนนี้ถึงเวลากิน...ผมจะกินหนูให้หายอยากเลย” $$$$$$$$$$_____$$$$$$$$$$ ไม่กล้ารักคุณ ความผิดพลาดในคืนนั้นทำให้ฉัน...ไม่กล้ารักคุณ ปานวาดถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมือ ทำให้ผู้ชายที่เธอเคยหลงรักต้องสูญเสียเพราะภาพฉาวที่ปรากฏอยู่ในสื่อออนไลน์ เธอแค่ต้องการกล่าวคำขอโทษ แต่เรื่องราวกลับเลยเถิดจนน่าหวั่นใจ เพราะทิวากรไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ ยื่นข้อเสนอว่าเธอจะต้องมีลูกกับเขาเพื่อชดใช้ความผิด แล้วคนที่เคยรักจะห้ามใจตัวเองไม่ให้ถลำลึกได้อย่างไรไหว ********** “ฉันลองคำนวณแล้วอีกสิบวันเธอน่าจะไข่ตก ตอนนั้นค่อยใช้หมอนรองก้นจะได้มีโอกาสท้องมากหน่อย” ทิวากรไม่ได้ย้ำให้อีกฝ่ายนึกถึงข้อตกลง เขาแค่พูดกับตัวเองเพื่อไม่ให้ใจอ่อนกับคนที่คุ้นเคยกันมาก่อน “ค่ะ พี่แทน” “คำว่าพี่เอาไว้เรียกตอนอยู่บนเตียงก็พอ” “ค่ะ คุณแทน” ปานวาดหันมาสบตากับเขา ทำท่าคิดครู่หนึ่งจึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “วาดเคยได้ยินว่าถ้ามีความเครียดสะสมอาจทำให้ท้องยาก ถ้าคุณอยากให้วาดท้องจริง ๆ รบกวนไม่พูดเรื่องที่วาดไม่ชอบด้วยนะคะ” ปานวาดยิ้ม ทว่ารอยยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตาและไม่น่ามองอย่างที่เขาจำได้ พอคิดดูอีกที”””เธอยิ้มแบบนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ปานวาดเหนื่อยแทบหมดแรง แต่กลับถูกย้ำให้นึกถึงสัญญาที่ไม่น่าฟัง หากทิวากรตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เขาคงอาละวาดหรือไม่ก็เดินจากไปนานแล้ว ‘แล้วจะสนใจคนที่ทำให้มึงเสียลูกทำไมวะ!’
แรกรักหวานล้ำ My Beloved
542·เทียนเหอปกป้องเกลียดชังลูกเมียน้อยอย่างส้มหวานจนเข้าไส้ ทว่าวันแรกที่ทั้งคู่พบกัน เขากลับพลั้งเผลอจูบเธอไปโดยไม่ตั้งใจ และตอบแทนจูบนั้นด้วยการสั่งให้เธอต้องระเห็จออกจากบ้านศุภสวัสดิ์ไป สี่ปีต่อมา ส้มหวานจำเป็นต้องผิดคำสัญญา หวนคืนกลับมาคืนที่บ้านหลังนี้อีกครั้งเพื่อดูแลผู้มีพระคุณ และหนึ่งในหน้าที่สำคัญนั้นรวมไปถึงการต้องใกล้ชิดและช่วยงานปกป้อง ซึ่งรับหน้าที่ท่านประธานคนใหม่ด้วย เธอถูกเขากลั่นแกล้งรังแกสารพัด แต่เพราะแอบรักตั้งแต่แรกพบ เธอจึงมองว่าความร้ายกาจของเขานั้น...กลายเป็นสิ่งที่น่ารักเสียมากกว่า ส้มหวานไม่รู้หรอกว่าเธอมองโลกในแง่ดีเกินไปหรือเปล่า แต่ขอเพียงแค่ชายที่เป็นรักแรกมีความสุข ความฝันหวานล้ำของเธอก็ถูกเติมเต็มแล้ว ********** “แต่คุณแม่บอกว่าลูกไม้มักหล่นไม่ไกลต้น ฉันเองก็มีสิทธิ์ที่จะสงสัยเธอกับแม่ของเธอ ส้มหวาน…เธอบอกว่าเวลาจะพิสูจน์การกระทำของเธอเอง เอาเป็นว่ารอให้คุณพ่อหายดีแล้วค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกทีเถอะนะ” “ไม่ค่ะ ส้มไม่อยากรอแล้ว ส้มจะพิสูจน์ให้คุณป้องรู้เดี๋ยวนี้เลยว่าส้มไม่ได้ทำอย่างที่คุณดุจดาวพูด แล้วก็ไม่เคยทำอะไรก็ตามอย่างที่คุณคิด!” หญิงสาวอาศัยจังหวะที่เขาไม่ทันตั้งตัว เขย่งปลายเท้าพร้อมกับโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาจูบ เธอไม่ได้ใช้ปากแตะปากแบบที่เขาเคยทำ ทว่าจูบเน้น ๆ ที่ริมฝีปากหยักและเผยอปากน้อย ๆ เมื่อสัมผัสได้ว่าเขารุกเร้าดุดันกลับมา จนตัวเองแทบจะหมดลมหายใจนั่นแหละถึงได้ดันอกกว้างออกอย่างไม่จริงจังนัก “ช้าหน่อยสิคะ ส้มหายใจไม่ทัน…” “ฉัน…ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ชายหนุ่มพูดสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความคิดโดยสิ้นเชิง เขาอยากจูบส้มหวานมาตั้งนานแล้ว… “แต่ส้มตั้งใจค่ะ ส้มอยากให้คุณจูบส้ม…” คนใจกล้ากลั้นหายใจ หลับตาครู่เดียวก็เปิดเปลือกตามองเขาอย่างเด็ดเดี่ยว “ส้มอยากให้คุณป้องทำมากกว่าจูบค่ะ” “แน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้ ฉัน…ฉันไม่อยากเอาเปรียบเธอ” “ส้มต่างหากที่เป็นฝ่ายเอาเปรียบคุณ คุณคงไม่รู้ว่าส้มแอบชอบคุณตั้งแต่วันแรกที่เราสองคนพบกัน…” หญิงสาวมองตาชายที่เธอรักและเทิดทูนอย่างแน่วแน่ ไม่ได้กังวลกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น เพราะถ้าอีกฝ่ายคือคุณปกป้องแสนดี เธอก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้เขาพึงพอใจและเข้าใจเธอให้ถูกต้องเสียที “ทุกอย่างที่ส้มเลือก ส้มคิดดีแล้ว” “จริงนะ…” เขากระซิบถาม “แต่ถ้าคุณป้องไม่ต้องการ” ส้มหวานสบตาอีกฝ่ายแล้วก้มหน้างุด ความมั่นใจเหือดหายเมื่อความเงียบมาเยือน จนเธอทำท่าว่าจะไปเปิดประตูเชิญเจ้าของบ้านออกไปนั่นแหละ เขาถึงได้ดึงเธอเข้าไปกอดและเอ่ยประโยคที่ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามจนน่ากลัว “ถ้าเริ่มแล้วฉันคงไม่หยุดง่าย ๆ เธออย่ามาร้องไห้เสียใจทีหลังก็แล้วกัน…”
หวนรักเพื่อนสนิท With Benefits
1.0K·เทียนเหอ‘ถ้าเป็นแฟนกันเดี๋ยวก็เลิก…เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า’ *************** “หยุดนะกิตต์ ปล่อยเราเดี๋ยวนี้!” อัณณิการ้องห้ามพร้อมกับผลักเขาเต็มแรง ทรวงอกของเธอสะท้อนขึ้นลงเพราะยังเหนื่อยกับการจูบ ส่วนมือเล็กสองข้างยึดผ้าเช็ดตัวไว้แน่น ไม่อยากให้ตัวเองเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา แม้จะคุ้นเคยกันมาก่อนก็ตาม “เข้ามาในบ้านได้ยังไง!” “กุญแจบ้านซ่อนไว้ที่เดิม กิตต์ก็แค่ไขเข้ามา” ดนัยกิตต์ขยับไปหาร่างบางที่ยังตกใจไม่หาย แต่เจ้าตัวกลับถอยหนีไปอีกก้าว “กิตต์ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับเรานะ!” ดนัยกิตต์ได้ยินเช่นนั้นจึงยกมือสองข้างเป็นเชิงว่าจะไม่ทำอะไรต่อ ก่อนหยิบเสื้อที่ถอดทิ้งมาสวมให้เรียบร้อยทั้ง ๆ ที่ข้างล่างอึดอัดแทบระเบิด “แล้วนี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” เธอถามขณะหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับ “ก็…มาทันได้เห็นน้องณดาเป่าเค้ก” ดนัยกิตต์เอ่ยเสียงเรียบ หย่อนตัวนั่งบนเตียงด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่ข้างในร้อนรุ่มโกรธเคืองที่ถูกปิดบังเรื่องที่ควรรู้เป็นคนแรกมานานหลายปี “กิตต์…” อัณณิกาไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร “ห้าปีก่อนขวัญกลับมาที่ไทย ขวัญโทรไปเล่าให้กิตต์ฟังว่าเห็นอ้อนที่ซูเปอร์ อ้อนกำลังท้องและมากับไอ้ป้อง กิตต์เลยเข้าใจผิด คิดว่าอ้อนมีลูกกับมัน ทั้ง ๆ ที่ความจริง…ณดาคือลูกสาวของกิตต์ แล้วก็ไม่ต้องปฏิเสธเลยนะ พ่อกับแม่บอกกิตต์หมดแล้ว ว่าอ้อนขู่ว่าจะพาลูกหนีถ้าเอาเรื่องนี้มาบอกกิตต์” “ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำยังไงจริง ๆ” “กิตต์เข้าใจนะว่าตอนนั้นกิตต์บอกว่าคบกับขวัญ แต่กิตต์ก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ มีสิทธิ์ที่จะได้ทำหน้าที่พ่อ แต่อ้อนคงเกลียดกิตต์มากสินะ เพราะนอกจากจะไม่บอกแล้ว อ้อนยังตัดกิตต์ออกจากชีวิตด้วย” ดนัยกิตต์ยั่วยุเธอเพื่อให้ได้คำตอบและมันก็ได้ผลดีเกินคาด “พอแล้วกิตต์! ที่เราบล็อกทุกทางก็เพราะต้องการตัดใจไง! แค่นั้นแหละ! เราไม่ได้เกลียดหรือว่าอะไรทั้งนั้น!” “ตัดใจ? แสดงว่าที่ผ่านมา อ้อนรักกิตต์งั้นเหรอ?” ชายหนุ่มถามอย่างตื่นเต้น ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะโง่ถึงขั้นมองไม่ออกว่าเธอเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน เพียงแต่เขาเข้าใจคำว่ารักช้าหน่อยก็เท่านั้น “กิตต์เองก็…” “เคยรัก! แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันจบไปแล้ว เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับกิตต์แล้ว!”
พ่ายรักไร้สถานะ
828·เทียนเหอไม่มีสถานะก็ไม่เป็นไร...ขอแค่ข้างกายยังมีเธอ 'อัญชิตา' พลาดพลั้งให้กับหนุ่มฮอตเนิร์ดในคืนวันแต่งงานของคนรู้จัก 'พันเดช' อ้างคำสัญญาตอนเธอเมามาผูกมัด และเมื่อเขายืนยันว่ารับได้กับความสัมพันธ์ที่ไร้สถานะ เธอจึงต้องเสี่ยงลองคบเด็กดูสักครั้ง ******************* “พันไม่ได้อยากหนีหน้า แค่ไม่อยากให้พี่อึดอัด อยากให้มีเวลาคิดด้วยว่าจะเอายังไงกับพันต่อ ไม่ใช่ง้อแล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิม เรื่องสถานะพันไม่สนหรอกนะครับ แต่มาห้ามไม่ให้รู้สึก...คนมันรู้สึกไปแล้ว ห้ามไม่ได้หรอก” “แค่เห็นหน้าแล้วไม่ได้คุย ไม่ได้กอด พี่ก็รู้แล้วละว่าขาดพันไม่ได้ พันเลิกโกรธพี่ได้ไหม นี่อุตส่าห์วางแผนจัดฉากใส่ชุดนอนไม่ได้นอนมาอ่อยแล้วนะ ยังไม่ใจอ่อนอีกเหรอ หรือว่าพันไม่อยากปล้ำพี่แล้ว หรือว่าโป๊ไม่พอ?” อัญชิตายิ้มยั่ว มั่นใจว่าชุดนอนที่ปิดอะไรแทบไม่ได้ดึงดูดสายตาของคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี แต่กระนั้นก็ยังเบียดอกอวบอิ่มเพื่อกระตุ้นไฟปรารถนาเร่าร้อนให้ลุกโชน “รู้ใช่ไหมครับว่าถ้าพูดแบบนี้แล้วจะไม่รอด” “ทำขนาดนี้แล้วพันคิดว่าพี่อยากรอดหรือไง?”
เล่ห์รักวิวาห์ลวง
670·เทียนเหอหมั้นหมายกับผู้ชายมากเสน่ห์... จะสู้เล่ห์กลเขาได้อย่างไร 'พริมา' สาวสวยดวงตกที่ต้องหมั้นหมายกับลูกชายคนโตของตระกูลทิวานันท์ เพราะเขาดันแอบเข้ามาปล้ำเธอแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้พร้อมกับหลักฐาน ซึ่งก็คือ 'แพนตี้สีหวาน' ที่อยู่ในมือ 'คุณปุณณ์' ขอเวลาหกเดือนเพื่อพิสูจน์ว่าเขาสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ แต่ข่าวฉาวที่หลุดออกมา ทั้งกับดาราหน้าหวานและนักร้องเสียงดี ทำให้พริมาไม่มั่นใจเอาเสียเลย ******************* “ไม่เอาน่าพริม ฉันรู้ว่าเธอกำลังเศร้า แต่ถ้าเธอนอนกับฉัน รับประกันได้ว่าต้องลืมผู้ชายทุกคนในโลกนี้แน่ๆ พริม... ฉันลีลาเด็ดไม่แพ้น้องชายหรอกนะ ถามสาวๆ ที่เคยนอนกับฉันดูก็ได้” “คุณ...” พริมาอ้าปากค้างและกดหัวคิ้วแทบชนกัน เริ่มเข้าใจแล้วว่าเขาเข้าหาเธอเพราะอะไร “นอนกับฉันแล้วเธอจะลืมนายปราชญ์ ฉันจะเล่นทุกท่าจนกว่าเธอจะลืมมัน ไม่คิดเข้าไปทำลายครอบครัวของมันอีก” พริมามองเขาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองอย่างเชื่องช้า รอยยิ้มยกมุมปากคงทำเธอใจละลาย หากไม่ได้ถูกกล่าวหาว่าคิดทำลายครอบครัวของเจ้านาย ทั้งๆ ที่เธอคอยแก้ปัญหาและเอาใจช่วยมาโดยตลอด หยามศักดิ์ศรีเกินไปแล้ว!
บ่วงรักวิวาห์ร้าง
1.0K·เทียนเหอบ่วงรักทำให้เธอต้องทวงสิทธิ์... ยึดติดกับทะเบียนสมรสและคำว่าภรรยา ******************* หนี้สินครอบครัวทำให้รสรินทร์ต้องยอมรับข้อเสนอ ทำหน้าที่ผู้ช่วยและ 'แฟนชั่วคราว' ของปราชญ์ เจ้าหนี้สุดหล่อ ความน่ารักของเขาทำให้เธอเผลอใจ บอกไปว่ารักแล้วอย่างไรก็จะรอ แต่พอกลับมาเจอกันอีกครั้งในวันเหงาๆ เขากลับฝากบ่วงรักที่ทำให้เธอต้องทวงสิทธิ์ ยึดติดกับทะเบียนสมรสและคำว่าภรรยา ******************* “อยากตบผมก็ตบเถอะ แต่คุณลองคิดให้ดีนะว่าถ้าคุณไม่ด่วนตัดสินใจเอง รอให้ผมกลับมา ผมก็คงไม่ต้อง...พูดออกไปแบบนั้น” “แล้วรินทร์จะรู้ไหมล่ะคะว่าคุณจะกลับมา! คราวก่อนคุณหายไปตั้งปีกว่า ข้อความก็ไม่ตอบ ปล่อยให้รินทร์รอแบบไร้ความหวัง คุณกลับมารินทร์ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันหมายความว่ายังไง แต่ตอนนี้รินทร์รู้แค่ว่าอยากให้ลูกมีพ่อ รินทร์ทำผิดมากเหรอคะ!” “รินทร์! คุณก็รู้ว่าเรื่องของเรามันจบตั้งแต่ผมบอกว่าจะกลับไปดูแลคุณแม่ที่สิงคโปร์แล้ว ผมไม่เคยบอกให้คุณรอสักคำ ย้ำด้วยซ้ำว่าอย่ารอ ส่วนเรื่องเมื่อเดือนที่แล้วมันก็แค่ความเหงาไม่ใช่เหรอ...ผมถามหน่อยเถอะรินทร์ ทำไมคุณไม่กินยาคุมฉุกเฉิน! ทำไมปล่อยให้ตัวเองท้อง!” “คุณมันเห็นแก่ตัว! รินทร์ถามแล้วว่าคุณได้ป้องกันหรือเปล่า แล้วคุณบอกว่าป้องกันทำไม!” “ผมใส่ถุงแค่สองครั้งแรก! เราเอากันตั้งกี่ครั้งคุณไม่ได้นับเลยหรือไง! รินทร์! อย่าบอกนะว่าคุณเมาจนจำไม่ได้ เหตุผลมันไม่ฟังดูง่ายไปหน่อยเหรอ!” ตรวนรักวิวาห์ร้าว คุณเอื้อ x กอบัว 'กอบัว' สาวสวยที่เรียนยังไม่ทันจบก็ต้องมาเข้าพิธีแต่งงานแทนพี่สาวต่างมารดาเพื่อไม่ให้งานวิวาห์ล่ม เรื่องคงไม่ซับซ้อนหาก 'คุณเอื้อ' ไม่ได้ขอตัวเธอกลับไปอยู่ที่บ้านเพื่อค้ำประกันสินสอดที่ต้องจ่ายไป ซ้ำร้ายเขายังเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอเคยสารภาพความใจเมื่อหลายปีก่อน... “ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้โกหก ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากอยู่ที่บ้านหลังนั้น ฉันรู้และเห็นทุกอย่าง...” นิ้วสากของเขาเกี่ยวปอยผมทัดใบหูเล็ก เลื่อนต่ำลงมายังรอยช้ำบริเวณมุมปาก บนแก้มนิ่มยังมีรอยนิ้วมือ... “อยู่กับฉัน ตามใจฉัน ฉันจะทำให้เธอมีความสุขจนลืมบ้านหลังนั้น ลืมเรื่องแย่ๆ ทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของเธอ ดีไหม บัว” “แต่บัว...” “เธอตัวหอมจังบัว หอมจนฉัน...หิว ยิ่งโตยิ่งสวยแบบนี้ ฉันจะอดใจยังไงไหว” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองใบหน้าหวานอยู่ชั่วขณะก็ขยับเข้ามาใกล้ ส่วนกอบัวที่กำลังตกใจก็ไม่กล้าปฏิเสธ เมื่อริมฝีปากอุ่นจัดทาบทับลงบนหน้าผาก เลื่อนลงมายังพวงแก้มนุ่ม เธอชอบเขา... ใช่แล้ว เธอยังชอบเขามาก ว่ากันว่าผู้ชายที่เป็นรักแรกมักจะลืมยาก แต่ไม่นึกว่ามันจะทำให้เธอลืมเรื่องถูกผิดไปจนหมดแบบนี้ “คุณเอื้ออย่าทำอะไรบัวเลยนะคะ” เขาตัวใหญ่มาก เธอสู้ไม่ได้แน่ๆ “ทำไมล่ะบัว เธอชอบฉันแล้วจะปฏิเสธทำไม” “บัวไม่ได้ชอบคุณแบบนั้น บัวแค่ชอบที่คุณใจดี น่ารักกับบัวเวลาแวะไปที่บ้าน...” “บัว ฉันไม่ใช่คนใจดี เรื่องน่ารักยิ่งไม่ใช่...ฉันเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่อยากจะกินเธอทั้งตัว” “คุณเอื้อ...”
เมื่อแรกปลูกชะตารัก
18.0K·เทียนเหอหลี่ซินเหมยย้ายเมืองหนีอดีต นางจำต้องขโมยของจากแปลงผักหลวง หากมิได้บุรุษเจ้าสำอางเข้าช่วย นางก็คงจะถูกจองจำเพราะขโมยหัวไชเท้าแล้ว ทุกอย่างเหมือนจะดี เว้นแต่คุณชายโจวที่ชอบทำตัวประหลาด เห็นแล้วรำคาญตายิ่งนัก! *********** กว่านางจะรู้ตัวว่าไม่ได้อยู่ตามลำพัง เรือนร่างบอบบางนั้นก็ถูกอ้อมกอดแข็งแกร่งรัดแน่น กลิ่นหอมของกายบุรุษทำให้นางตัวแข็งไปชั่วขณะ แค่คิดจะขยับก็ยังทำไม่ได้ กระทั่งรู้สึกว่าจมูกโด่งนั้นฝังลงคอซอกคอขาวแล้ว หลี่ซินเหมยก็ยังไม่คิดปัดป้องหรือปฏิเสธ มือหนาข้างหนึ่งบีบเคล้นบั้นท้ายหนักแน่น ส่วนอีกข้างกลับเคล้าคลึงทะนุถนอมดอกบัวคู่งามอย่างระมัดระวัง “ให้ข้ารอนานเกือบห้าปี ซินเหมยไม่คิดว่าตัวเองใจร้ายไปหน่อยหรือ” เสียงแหบพร่าอันมีเอกลักษณ์ทำให้นางขาอ่อนจนแทบจะร่วงลงไปกองอยู่กับพื้น ทว่าร่างสูงใหญ่กลับจับตัวนางหันมาพิงแผ่นอกกว้างเสียก่อน “คุณชาย...” นางกล่าวออกมาได้เท่านั้นจริง ๆ “ยังจำสามีของตนเองได้อยู่หรือซินเหมย” เสียงแหบนั้นกระซิบถาม ก่อนจูบนางจาบจ้วงรุนแรง
ชะตารักนางรอ
44.0K·เทียนเหอแม่ทัพหยางเหวินเย่ทิ้งภรรยาหลังแรกวิวาห์ ปล่อยให้นางรอนานกว่าห้าปีจึงยอมพบหน้า ทว่าเถียนเถียนน้อยกลับมิได้อัปลักษณ์ดั่งที่จำได้ ดวงตาสีน้ำผึ้งนั่นก็อันตราย ล่อลวงหัวใจไร้รักให้กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง **************** ‘นางสูญเสียบิดา ยังโวยวายน้อยกว่าเจ้าเสียอีก!’ ประโยคของท่านพ่อ ช่วยให้หยางเหวินเย่ได้สติขึ้นมาบ้าง เขายอมเข้าพิธีโดยไม่ปริปากบ่น ในเมื่อสาวน้อยหน้าตาอัปลักษณ์ยังอดทนต่อความสูญเสียได้ แม่ทัพมากฝีมืออย่างเขาก็ควรจะอดทนได้มิต่างกัน หยางเหวินเย่อดทนจนกระทั่งนาทีที่ถูกบิดาบังคับให้ร่วมหอกับนาง “นอนมิหลับหรือ” หยางเหวินเย่เอ่ยถามเจ้าสาวที่นอนขยับตัวไปมาอยู่บนพื้น “ท่านพี่ เถียนเถียนมีเรื่องอยากจะถาม” นางลุกขึ้นนั่งและมองตรงไปยังเจ้าบ่าวจำเป็น “สงสัยอะไรก็ถามมา” “ทราบดีว่าท่านพี่จะไม่มีวันรักข้า แต่เถียนเถียนอยากจะขออนุญาตรักท่านพี่ได้หรือไม่” นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำขอเช่นนี้จากภรรยาอัปลักษณ์ แต่จะให้ใจร้ายตัดรอนสาวน้อยที่ไม่เหลือใครก็คงจะอำมหิตมากไปสักหน่อย หากยอมอ่อนข้อลงสักเล็กน้อยเพื่อให้นางมีอะไรยึดเหนี่ยวในภายภาคหน้า ก็มิใช่เรื่องผิดอันใดมิใช่หรือ “เจ้ารักข้าได้ แต่ย่อมจะเป็นแค่รักข้างเดียว” “รักข้างเดียวก็ดีมากพอแล้ว”
ภรรยาลับพ่อค้าสกุลหลี่
38.0K·เทียนเหอ“หากรักแล้วต้องถูกเอาเปรียบมากมายถึงเพียงนี้ ข้าควรจะยังรักท่านต่อไปอยู่อีกหรือ...” เมื่อผู้ให้กำเนิดออกคำสั่งให้แต่งงาน ทว่าหัวใจดวงน้อยของเสวียนหนิงอันกลับไม่เหลือพื้นที่ไว้ให้ผู้ใด นอกจากบุรุษที่นางใฝ่ฝันว่าจะได้เขามาเป็นสามี ด้วยเหตุนี้พ่อค้าสกุลหลี่ที่เพิ่งสูญเสียภรรยาได้ไม่นาน จึงถูกสาวงามวางแผนลวงและจำต้องแต่งนางเข้าบ้านในฐานะ ‘ภรรยาลับ’ ************************ เสวียนหนิงอันเป็นถึงบุตรสาวของตวนอ๋องเลื่องชื่อ แต่กลับลดตัวมอบความรักให้กับพ่อค้าอายุมากแทนการคบหาชายหนุ่มอนาคตไกล มีสิ่งเดียวที่เขามอบให้ได้คือการทำให้นางมีความสุขอย่างที่ภรรยาสมควรได้รับจากสามี ทว่าร่วมเรียงเคียงหมอนมิทันข้ามวัน เขาก็หักหลังนางด้วยการมอบน้ำแกงเลี่ยงบุตรให้เสียแล้ว “เหตุใดจึงไม่ดื่มน้ำแกงบำรุง” “หมอหวงให้ข้ากินสมุนไพรบำรุงร่างกายมาตั้งแต่เริ่มมีระดู ร่างกายแข็งแรงดี ไม่จำเป็นต้องดื่มน้ำแกงบำรุงเพื่อช่วยตั้งครรภ์เจ้าค่ะ” “ที่แท้เจ้าไม่อยากตั้งครรภ์” หลี่จินหมิงชิงชังตนเองนักที่ต้องเล่นละครฉากใหญ่ โกหกภรรยาคนงามอย่างหน้าไม่อายที่สุด “น้ำแกงนี้สตรีที่แต่งเข้าสกุลหลี่ดื่มทุกราย หากเจ้าไม่ต้องการมีลูกกับพี่ก็มิเป็นไร ค่อยบอกซุนหยาว่ามิต้องนำมาให้แล้ว” “ท่านพี่อย่าเข้าใจผิดไป” เสวียนหนิงอันไม่กล้าดื่มก่อนหน้าเพราะเกรงว่าในน้ำแกงจะมีส่วนผสมขัดกับสมุนไพรที่กินอยู่เป็นประจำ แต่ในเมื่อเขากล่าวถึงขั้นนี้แล้ว “หนิงเอ๋อร์จะดื่มเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ วันต่อไปก็จะดื่มไม่ให้ขาด ท่านพี่อย่าโกรธเลยนะเจ้าคะ” เสวียนหนิงอันยกน้ำแกงเจ้าปัญหาดื่มรวดเดียวหมดในชั่วพริบตา! “เจ้าตามใจพี่อีกแล้ว ไม่กลัวว่าวันหน้าจะถูกเอาเปรียบหรืออย่างไร” “ไม่กลัวเจ้าค่ะ” เสวียนหนิงอันขยับตัวเล็กน้อยเพื่อนั่งบนตักแกร่ง ใบหน้าเล็กซบลงบ่ากว้างอย่างเอาใจ “รักท่านหมดหัวใจ อยากเอาเปรียบมากเพียงใดก็ทำตามใจเถิดเจ้าค่ะ” หลี่จินหมิงเกลียดชังตนเองจนมิรู้จะใช้คำพูดใดมาบรรยาย หลอกลวงภรรยาเช่นนี้ยังสมควรได้รับความรักจากนางอยู่หรือ
พระชายาตำหนักร้างรัก
97.0K·เทียนเหอตวนอ๋องจำใจต้องแต่งกับข้า ข้ารู้ว่าเขาเกลียดข้า แต่ถึงขั้นต้องส่งบุรุษอื่นมาให้ข้าดูแลปรนนิบัติเลยหรือ... เพื่อความอยู่รอดเสวียนซือชิงจำต้องแต่งกับตวนอ๋องไร้ใจที่ชิงชังนางและบิดาหลังจากถูกทิ้งไว้ในตำหนักร้างนานสามปี วันหนึ่งเขากลับส่งบุรุษอื่นมาให้นางปรนนิบัติดูแล เรียกร้องให้ตอบแทนที่เขายอมแต่งกับบุตรสาวนักโทษประหาร ************ “เหตุใดเจ้าต้องทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก เจ้าควรยินดีที่ได้ดูแลข้า ตอบแทนบุญคุณตวนอ๋องที่อุตส่าห์ยอมแต่งกับเจ้าไม่ใช่หรือ” “หากเป็นคำสั่งของท่านอ๋องจริง ข้าจะไม่เอ่ยขัดเลยแม้เพียงครึ่งคำ แต่นี่ท่านเล่นบุกรุกเข้ามา คิดบังคับใจข้า โดยไม่มีหลักฐานอันใดพิสูจน์ได้เลยว่าทุกอย่างที่ท่านพูดมาเป็นเรื่องจริง” “ที่แท้เจ้าต้องการหลักฐาน เรื่องนั้นจัดการได้ไม่ยาก ส่วนเรื่องบังคับใจเจ้า... เสวียนซือชิง เจ้าคิดว่าบุรุษรูปงามเช่นข้า จำเป็นต้องใช้กำลังบังคับจิตใจสตรีใดให้ยินยอมด้วยหรือ” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังลั่นตำหนักเยว่ฉี เสวียนซือชิงไม่แน่ใจว่าเขาเมาสุราหรือขบขันที่ถูกนางกล่าวหาว่าคิดบังคับใจ “แต่ท่านบังคับให้ข้าอาบน้ำให้” “เพราะข้าเหนื่อยเกินกว่าจะอาบน้ำด้วยตนเอง เอาเถิด ในเมื่อไม่เชื่อว่าเรื่องที่ข้าพูดเป็นความจริง คิดว่าอ้างเอาชื่อของตวนอ๋องมาข่มขู่กัน ข้าก็จะให้เจ้าครองตำแหน่งเจ้าของบ้านไปก่อน มีหลักฐานวันใดค่อยมาตกลงกันอีกที และหากเจ้าไม่อยากดูแลแขกเอง ก็จงไปเรียกสาวใช้มาปรนนิบัติ เติมน้ำให้ร้อนกว่านี้สักหน่อยก็ยังดี” เขาตำหนิเสียงแข็ง ก่อนเดินจากไปโดยไม่สนใจนางเลยสักนิด เสวียนซือชิงมองตามแผ่นหลังของเขา ความมืดมิดทำให้นางมองเห็นอันใดไม่ชัดนัก แต่พอแสงสว่างจากท้องฟ้าปรากฏขึ้นอีกครั้ง นางก็พลันกรีดร้องออกมาเบาๆ ไม่แน่ใจว่าตกใจเสียงและแสงที่เกิดจากภัยธรรมชาติ หรือเพราะช่วงเวลาสั้นๆ นางได้เห็นบั้นท้ายของบุรุษที่เดินกลับไปห้องอาบน้ำอย่างหน้าไม่อายที่สุด เขาเป็นใครกันแน่ เหตุใดจึงหยิ่งยโสยิ่งนัก!