Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
นักเขียน
นิยาย
我已经爱上你了 ฮูหยินน้อยปรารถนาเคียงรัก
6.0K·อาหลานเร่อได้รักท่านหมดหัวใจถือเป็นวาสนาของข้า ถึงจะเป็นเพียงข้าที่รักท่านเพียงฝ่ายเดียวก็ไม่เป็นไร เช่นเดียวกับการได้ใช้ชีวิตคู่กับท่าน นั่นคงเป็นเพราะสวรรค์เบื้องบนเห็นใจสตรีขี้โรคเช่นข้ากระมัง นี้ถือเป็นเรื่องเดียวในชีวิตข้าที่ช่างวิเศษที่สุด หากการตายจากจะมาถึงในอีกไม่ช้าก็ถือว่าข้าได้ใช้โชคดีของตัวเองในชาตินี้ไปจนหมดสิ้นแล้วเพียงเท่านั้น หาได้มีสิ่งใดต้องตัดพ้อต่อชะตาชีวิตตนไม่... “ค่อยๆหายใจ อย่าได้เร่งรีบนัก” เสียงเรียบเอ่ยขึ้นในความเงียบ น้ำเสียงของเขาที่ดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้เหลียงซูเมิ่งนั้นแน่นใจในที่สุดว่ายามนี้การที่นางได้นอนเคียงข้างอยู่กับบุรุษที่นางแอบมีใจมานานไม่ใช่ความฝัน ยามนี้การที่นางแต่งงานเป็นภรรยา เป็นฮูหยินของเขาคือเรื่องจริง เรื่องที่นอนบนเตียงเดียวกันข้างๆเขาก็เป็นเรื่องจริง
รักรุ่มเร้า
2.0K·อาหลานเร่อ“คนที่ไม่ชอบหน้ากัน ทำไหมเวลา แซ่บ กันมันถึงได้รู้สึกดีนักนะ เราสงสัยเหมือนที่พี่สงสัยไหมหวาย” ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา มันควรจะเป็นแค่เพื่อนสนิทของน้องสาวกับพี่ชายเพื่อนสนิทเพียงท่านั้น ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความสัมพันธ์ของเธอและเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ทุกอย่างระหว่างพวกเราเริ่มที่จะไม่อาจจะควบคุมและเก็บซ่อนมันเอาไว้ได้แล้วอีกแล้ว “ระหว่างเราเป็นมากกว่านี้ได้ไหม” “พี่ว่า พี่ไม่ได้อยากเป็นแค่พี่ชายเพื่อนสนิทหวายอีกแล้ว” “มึงเคยคิดไหม ถ้าคำตอบที่มึงรอ มันไม่ได้เป็นคำตอบที่มึงหวังเอาไว้ ตอนนั้นมึงจะเป็นยังไง” “ถึงตอนนั้นกูก็คงจะต้องยอมรับการตัดสินใจและคำตอบของเขา แม้ว่ากูจะไม่อยากยอมรับมันก็ตาม
บุปผาไร้ใจแห่งตำหนักทิศประจิม
27.0K·อาหลานเร่อข้ามิหมายหมั่นเป็นหนึ่งเหนือสตรีใดในตำหนักบูรพา หวังเพียงชั่วชีวิตที่มิอาจเลือกชะตาตนเองนี้ ตัวข้าที่มิอาจหลุดพ้นกรงทอง ใจแท้จริงจะหลุดพ้นเป็นอิสระชั่วกาล ***************************************************************** เพราะความฝันบอกเหตุร้ายที่กำลังกล้ำกลายถึงชีวิต นางจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตตนไว้ ซ้ำร้ายนางยังถูกราชโองการโยนเข้าตำหนักบูรพาที่มีแต่การแย่งชิง ทำให้ต้องระแวดระวังยิ่งขึ้นทุกฝีก้าว สงครามการแย่งชิงความโปรดปรานจากองค์ไท่จื่อ ใครอยากจะเข้าร่วมก็ตามสบาย นางของนั่งจิบชาดูเฉย ๆ ดีกว่า จะไม่ขอแกว่งเท้าหาเสี้ยนเร่งเวลาตายให้ตนเองเป็นเด็ดขาด แต่ดูเหมือน องค์ไท่จื่อ ผู้ชื่นชมความครื้นเครงนั้นจะไม่อยากปล่อยให้นางได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขยืนยาวนี่สิ ***************************************************************** “เจ้า…กำลังทำสิ่งใด” นางนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะอ้างตอบกลับไป “อุ่นผ้าห่มให้พระองค์ไงเพคะ” “พระชายารองของข้าช่างใส่ใจนัก” “เป็นเรื่องที่หม่อมฉันควรใส่ใจเพคะ” “ได้ยินเจ้าเอ่ยเช่นนี้ก็แสดงว่าเป็นผู้ที่รู้จักหน้าที่ของตนเองเป็นอย่างดีใช่หรือไม่” คราวนี้ชายหนุ่มตรัสออกมาด้วยพระสุรเสียงที่จริงจัง พระพักตร์คมเข้มน่ามองยามนี้ดูเจ้าเล่ห์เล็กน้อย “หม่อมฉันไหนเลยจะกล้าเอ่ยว่ารู้ชัดเจนทุกเรื่อง” “เช่นนั้นในฐานะที่เจ้าเป็นชายารองของข้าหน้าที่สำคัญหลัก ของเจ้าคือสิ่งใด” โม่หลงอวี้ตรัสถาม สายพระพักตร์ยังคงจับจ้องไปที่เจ้าของร่างบางที่ยามนี้ยังคงนั่งห่อตัวเป็นเม่นน้อยอยู่ด้านในเตียงใหญ่ “หน้าที่ของหม่อมฉัน แน่นอนว่าย่อมต้องเป็นการตั้งใจดูแล ปรนนิบัติพระองค์เพคะ” เจ้าของใบหน้าอ่อนหวานเอ่ยตอบกลับไป “ปรนนิบัติอย่างไร” “เวลาเสวยหม่อมฉันคอยดูแล ยามพระองค์อ่านหนังสือหม่อม ฉันก็ควรคอยรินชาแก้กระหาย หากทรงอักษรหม่อมก็ควรคอยฝนหมึก เพคะ” “ที่เจ้าเอ่ยมาล้วนเป็นการปรนนิบัติข้าก็จริง แต่กลับเป็นเพียง การปรนนิบัติบนโต๊ะ การปรนนิบัติจริง ๆ กลับยังขาดอยู่”
มัจจุราชโอบรัก [愛毒藥]
9.0K·อาหลานเร่อเพราะความนึกสนุกเป็นเหตุทำให้นางเสียความทรงจำ แถมพอฟื้นขึ้นมากลับพบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แถมมีสามีพ่วงมาด้วยอีกต่างหาก สิ่งเดียวที่นางมีหลังจากที่ฟื้นขึ้นมาและพบว่าตัวเองสูญเสียความทรงจำไปจนหมดสิ้นคือสามีที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ที่นางสามารถพึ่งพาและพึ่งพิงได้หลังจากเสียความทรงจำ แม้เขาจะดูเย็นชาสายตาที่มองนางก็ไร้ซึ่งความรัก หากแต่ในเมื่อเขาเป็นผู้ยืนยันว่านางคือฮูหยินของเขาและเขาก็คือสามีของนาง อย่างไรเสียอยู่กับเขาก็เป็นทางเลือกเดียวของนางแล้ว เพียงเพราะรักจึงทุกข์ถึงเพียงนั้น เพียงเพราะรักจึงสุขถึงเพียงนี้
ประดุจหนึ่งหอมหวานปานน้ำผึ้ง [你笑得甜蜜蜜.]
9.0K·อาหลานเร่อกาลก่อนไม่เคยสัมผัสกับรัก ครั้งเมื่อได้สัมผัสกลับดำดิ่งหลงใหลลึกซึ้ง ไร้ขอบเขต ถลำลงสู่ห้วงรักอย่างมิอาจหักห้ามใจ ********** ไม่ว่าสิ่งใดก็ตามที่ทำให้นางได้เกิดใหม่ในมิตินี้ ให้นางได้มีโอกาสกลับมามีชีวิตอีกครั้งในฐานะ หลิวซือนัว บุตรสาวคนเล็กของสกุลหลิวที่ทำการค้าเกี่ยวกับอาภรณ์ ซ้ำยังร่ำรวยเป็นอันดับต้นๆของเมือง ด้วยฐานะใหม่อันแสนมั่งคั่งนี้ นางจึงตัดสินใจอย่างแนวแน่ว่า จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในโลกต่างมิติที่แสนรุ่งโรจน์นี้อย่างกระตือรือร้น อย่างน้อยๆก็ไม่ให้ชีวิตใหม่ในมิตินี้ต้องมีจุดจบอย่างน่าอเนจอนาถเช่นกาลก่อนอีก ********** “ตัวข้าแม้ไม่ได้สูงส่งมาจากไหน ทว่ากลับเข้าใจดีว่าผู้ที่ได้รับการอบ รมสั่งสอนมาอย่างดีนั้นย่อมไม่นินทาว่าร้ายผู้อื่นลับหลังอย่างสนุกปากเช่นที่พวกเจ้าทำเมื่อครู่” “นินทาผู้อื่นแล้วเกี่ยวอันใดกับเจ้า อย่ามายุ่งเรื่องของผู้อื่นจะดีกว่า หรือว่าบังเอิญคุณหนูสกุลหลิวนั่นเป็นคนรู้จักของเจ้า เจ้าถึงได้เป็นเดือดเป็น ร้อนแทนนางเช่นนี้” “นั่นสิ ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ ช่างยุ่งไม่เข้าเรื่องเสียจริง” “พวกเรากล้าพูดย่อมไม่กลัวถูกผู้อื่นได้ยินอยู่แล้ว อีกอย่างเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะต้องยุ่งให้ได้เสียหน่อย เช่นนั้นก็อย่าให้ต้องมีเรื่องมีราวกันเลยจะดีกว่า” “เอาอย่างนี้เป็นอย่างไร ร้านเครื่องหอมนี้เป็นของสกุลอี้ข้า ไม่สู้เจ้าเลือกเครื่องหอมที่ถูกใจสักสองสามอันสิ ข้ายินดีจะมอบให้เจ้านำกลับไปได้เลย ถือซะว่าเป็นของขวัญจากข้า” หลิวซือนัวจ้องมองไปที่เจ้าของคำพูดเมื่อครู่ ซึ่งนางเพิ่งบอกว่าตัวเองคือคุณหนูสกุลอี้ผู้เป็นเจ้าของร้านเครื่องหอมแห่งนี้ แถมนางยังมาแสดงความใจกว้างเพื่อแก้ปัญหา ทว่าทีท่าของแม่นางอี้ผู้นี้ช่างดูเย่อหยิ่งขัดใจนางยิ่งนัก นางยิ่งมองก็ยิ่งไม่ชอบใจแม่นางอี้ผู้นี้มากขึ้น มากยิ่งขึ้น “เครื่องหอมบ้านข้ามีมากมายพอแล้ว คงไม่ต้องรบกวนแม่นางอี้หรอก ท่านเก็บเอาไว้ให้พวกนางก็แล้วกัน” “อวดดีเสียจริง” “ร้านเครื่องหอมสกุลอี้ขึ้นชื่อแค่ไหนในเมืองนี้เจ้าไม่รู้หรืออย่างไร ระวังจะเสียดายภายหลัง” “ของสิ่งใดที่ข้าหลิวซือนัวไม่ต้องการ ข้าย่อมไม่มีวันนึกเสียใจแน่ พวกเจ้าเองก็อย่าได้เสียใจต่อการกระทำของตนที่หลังก็แล้วกัน”
เล่ห์แผนรัก
22.0K·อาหลานเร่อเขา...โหดและเย็นชากับทุกคนแต่ทำไมกับเธอเขาถึงได้อยู่เฉยไม่ได้เมื่อต้องเจอ เธอ...เขาเป็นใครถึงกล้ามาดูถูกฉันเห็นอย่างนี้ฉันก็มีดีทั้งตัวนะยะ เมื่อเขาและเธอต้องมาแต่งงานกันจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อคนหนึ่งแสนเย็นชาส่วนอีกคนก็ดื้อไม่ยอมใคร “ใช่…ฉันเป็นภรรยาของลูกชายเจ้าของบ้านหลังนี้” เห็นท่าทีที่ชะงักและเหมือนจะตกใจกับสิ่งที่ได้ยินของอีกฝ่ายทำให้เธอไม่รอช้าที่จะพูดย้ำอีกครั้งเมื่อโดนคนตรงหน้าเอ่ยถาม “ แล้วเราก็รักกันมากด้วย…รู้อย่างนี้แล้วก็ปล่อยมือฉันซะไม่งั้นนายจะเดือดร้อน” หญิงสาวต่อรองอย่างเป็นต่อใจนึกว่าคนตรงหน้าคงจะปล่อยเธอแน่ “ฉันจำไม่เห็นได้ว่าตัวเองมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่” ราฟาเอลเอ่ยออกมาอย่างตั้งใจจะตอกหน้าคนตรงหน้าให้หน้าชาและก็เป็นไปตามคาด เมื่อคนตรงหน้าทำตาโตอ้าปากค้างหมดเคล้าท่าทางมั่นใจที่มีเมื่อครู่ไปจนหมด “ว่าไง…ฉันไปได้กับเธอตอนไหน” ราฟาเอลเอ่ยถามก่อนจะดึงคนตรงหน้าเข้ามาและโอบล็อกเอวไว้แน่น ไม่สนว่าหญิงสาวจะพยายามดิ้นหนี้สุดกำลังเพียงใด