หวนคืนครานี้เห็นทีข้าคงต้องร้าย

เคียดแค้นชิงชัง หากเป็นก่อนที่ได้รับชีวิตใหม่ นั่นคงเป็นสิ่งที่นาง หลี่เยว่เล่อ ไม่คุ้นเคยรู้จักเลยแม้แต่น้อย

เต็มไปด้วยความสุขครอบครัวพร้อมหน้าบิดาและพี่ชายคนโตต่างเข้ารับราชการมีหน้ามีตาในราชสำนัก บิดานางรั้งตำแหน่งขุนนางขั้นสองเป็นถึงเสนาบดีกรมคลัง ชีวิตนางในยามนั้นช่างแสนสุขเป็นคุณหนูในห้องหอผู้สุขสบายไร้ซึ่งความกังวลใดๆ ในชีวิต

ทุกคืนวันผันผ่านไปอย่างสงบสุขเป็นเช่นนั้นเสมอมาจวบจนวันหนึ่ง บิดาของนางถูกกล่าวหาว่ายักยอกเงินหลวงซึ่งเป็นงบประมาณยุทโธปกรณ์ทางทหารที่สำคัญ ความผิดถึงขั้นเทียบเท่าการก่อกบฏ ต้องถูกตัดหัวเสียบประจานทั้งตระกูล

เวลานั้นจำได้ว่าสกุลหลี่นั้นลุกเป็นไฟ กว่าร้อยชีวิตในสกุลหลี่ถูกจับคุมขังทั้งหมด นางเองก็ไม่อาจรอดพ้น จากรุ่งโรจน์มอดดับแสงภายในไม่กี่อึดใจเท่านั้น

สิ้นหวัง เจ็บใจ โกรธจนกระอักเลือดออกมาเป็นอย่างไรในยามนั้นนางล้วนแล้วแต่เข้าใจได้อย่างลึกซึ้งโดยแท้

ยิ่งยังจำได้ดีว่าตนถูกหลอกใช้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแค่ไหน รอยยิ้มนั้นจวบจนกระทั่งวินาทีที่ศรีษะของนางกำลังจะหลุดจากบ่าด้วยคมดาบในลานประหาร สายตาของนางยังจับจ้องไปที่เจ้าของรอยยิ้มจอมปลอมที่แสร้งทำได้อย่างสมจริงยิ่งนักด้วยความเคียดแค้นชิงชังสุดหัวใจ

ในใจสาปแช่งมันผู้นี้ให้ตายตกไปตามกันในเร็ววัน ถึงขั้นภาวนาวิงวอนต่อทุกสรรพสิ่งไม่ว่าจะเทพ มาร ปีศาจ ขอให้ตัวนางนั้นได้มีโอกาสย้อนกลับมาเพื่อคิดบัญชีหนี้แค้นในครั้งนี้

ภายหลังจากที่นางสิ้นชีวิต คล้ายกับว่าตนหลงทางอยู่ที่ซึ่งไร้สิ้นแสงใด ๆ ไม่อาจมองเห็นหรือสัมผัสสิ่งใดได้เลยประหนึ่งอยู่ในห้วงไร้ซึ่งเวลาอันว่างเปล่ามีเพียงแสงหนึ่งจากที่ไกล ๆ เท่านั้น ที่พอจะสาดส่องมาถึง

หลี่เยว่เล่อเดินตามแสงเล็ก ๆ นั้นไปเรื่อย ๆ ทว่าไม่ว่าจะพยายามเร่งฝีเท้าก้าวไปหาเจ้าแสงนั้นเท่าใดก็ไม่อาจไปถึงได้ กลับพบว่าแสงนั้นยิ่งลอยออกไปไกลยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ ทุกขณะ

แม้หญิงสาวจะรู้สึกสิ้นหวังเพียงใดแต่ก็ไม่อาจจะละความพยายามหยุดฝีเท้าเลิกไล่ตามไปได้ เพราะแสงสว่างนั้นเป็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่จะทำให้นางหลุดออกจากความมืดมิดนี้ จะหลุดพ้นหรือไม่ความหวังเดียวก็คือแสงไฟเล็ก ๆ ดวงนี้แล้ว

เมื่อทอดมองไปที่แสงสว่างนั้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่จากที่แสงไฟนั้นที่ควรจะถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ เช่นแต่ก่อนกลับดูเหมือนจะค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามาหานางแทน ความเร็วที่เคลื่อนตัวเข้ามาดูเหมือนจะเริ่มเร็วขึ้นตามลำดับ

จากที่นางเร่งฝีเท้าก้าวตามไปในตอนแรก ยามนี้กลับต้องเป็นฝ่ายถอยหลังหนีแสงไฟที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาหาแทน

เพราะความรีบร้อนทำให้นางล้มลงในที่สุด ไม่ทันได้ตั้งตัวแสงสว่างนั้นก็เข้ามาปะทะตัวนางอย่างรวดเร็วในทันที

“คุณหนูสายมากแล้วนะเจ้าคะ หากท่านยังไม่ลุก เห็นทีฮูหยินคงได้มาตามคุณหนูด้วยตัวเอง ถึงเวลานั้นท่านคงได้ถูกฮูหยินสั่งลงโทษอีกแน่”

น้ำเสียงเมื่อครู่คุ้นหูยิ่งนัก

คล้ายกับเป็นเสียงของอาหวนสาวใช้คนสนิทของนางอย่างไรอย่างนั้น แต่จะเป็นไปได้อย่างไรก็ในเมื่อทุกคนต่างก็ประสบเคราะห์ร้ายจนต้องจบชีวิตไปจนสิ้น

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูตื่นเถอะเจ้าค่ะ”

เสียงเรียกอันคุ้นหูยังคงดังไม่หยุด

หลี่เยว่เล่อบังเกิดความตื่นเต้นดีใจขึ้นมา อยากจะลืมตาตื่นขึ้นตามที่ถูกเรียกแต่กลับไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นางพยายามที่จะลืมตาขึ้นแต่ร่างกายกับไร้ซึ่งความสามารถใด ๆ คล้ายกับนายไม่มีความสามารถแม้แต่จะขยับหรือควบคุมร่างกายได้เลย

ความหวังใหม่อยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือ อย่างไรนางก็ไม่อาจตัดใจ

สุดท้ายความพยายามของนางก็เป็นผล ดวงตาของนางสามารถลืมขึ้นได้อีกครั้ง ร่างกายก็เช่นเดียวกัน นางลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงทอดมองไปยังอาหวนและบรรยากาศภายในห้องนอนของตนที่ยังคงคุ้นตา

ราวกับว่าฝันไป….

ความปรารถนาของนางกลายเป็นจริง ในที่สุดหลี่เยว่เล่อก็สามารถย้อนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

“คุณหนูท่านตื่นแล้วก็รีบลุกขึ้นมาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิดเจ้าค่ะ ฮูหยินรอคุณหนูนานแล้วนะเจ้าคะ”

“ท่านแม่รอข้า?”

“คุณหนูลืมแล้วหรือเจ้าคะ วันนี้ท่านกับฮูหยินและนายท่านนัดแนะกันไว้ว่าจะขึ้นเขาไปสักการะองค์เทพเนื่องจากใกล้ถึงวันคล้ายวันเกิดของนายท่านในอีกไม่กี่วันอย่างไรเล่าเจ้าคะ”

วันเกิดท่านพ่อ วันคล้ายวันเกิดท่านพ่อเช่นนั้นหรือ แสดงว่านางย้อนเวลากลับมาก่อนที่สกุลหลี่จะเกิดเรื่องหนึ่งปี

เช่นนั้นแปลว่านางมีเวลาที่จะเปลี่ยนแปลงชะตาและชำระแค้นให้สกุลหลี่แล้วสินะ

ดี ช่างดียิ่ง แค้นเมื่อชาติก่อน ข้าจะให้ต้องจ่ายคืนมาอย่างสาสมทีเดียว!!!