รักรุ่มเร้า

คนเราปกติแล้วเวลาไม่ถูกชะตากับใคร เขาทำยังไงกันนะ คงจะตีตัวออกห่าง หรือไม่ก็หลีกหนีสุดชีวิต ทำทุกวิธีทางให้ไม่ต้องเจอคนที่ไม่ถูกชะตาอีกหรือไม่ชอบขี้หน้าอีก

ตัวฉันเองก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่ติดอยู่ตรงที่ว่า ไอ้คนที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าอีกทั้งไม่ถูกชะตาสุดๆดันเป็นพี่ชายเพื่อนสนิทของฉัน จะหนีจะหลบยังไงก็ต้องเจอกันอยู่ดี

นี่ยังไม่รวมที่จู่ๆฉันก็พบว่าคนที่ย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันห้องตรงข้ามดันเป็นเขาอีก มีบางครั้งเปิดประตูออกมาเจอกันแล้วโคตรจะอึดอัดเลย ถ้าฉันรวยก็ไม่เสียดายค่าเช่ารายปีที่จ่ายไปแล้ว และก็คงออกไปหาที่อยู่ใหม่ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

ตัวฉันเองก็รู้สึกได้ว่าไม่ใช่แค่ตัวฉันเองที่ไม่ชอบขี้หน้าพี่เป้พี่ชาย ยัยแป้งเพื่อนฉันเพียงฝ่ายเดียว ฝ่ายพี่โป้งเองก็ดูจะไม่ได้ชอบขี้หน้าฉันเช่นกัน เห็นได้ชัดจากที่ชอบมองฉันด้วยสีหน้าแววตาหงุดหงิดไม่พอใจอยู่เสมอ ใบหน้าหล่อๆนั่นยับเหมือนผ้าที่ยัดไว้ในตะกร้าไม่มีผิด

"ห้องแกกับห้องพี่เป้อยู่ตรงข้างกันแบบนี้ดีจัง มาหาแกก็แวะหาพี่เป้ได้เลยดีสุดๆ"

ยัยแป้งคงเป็นคนเดียวที่ดีใจออกหน้าออกตา ส่วนฉันก็ได้แต่ส่งยิ้มให้นางโดยไม่ได้พูดอะไร

แกดีใจยัยแป้ง ส่วนฉันทุกใจหวายได้แต่คิดอยู่ในใจ

"วันนี้เราจัดงานเลี้ยงให้พี่เป้ดีไหม เลี้ยงที่ยินดีย้ายเข้าห้องใหม่"

"พี่เป้เพิ่งย้ายมา ห้องน่าจะรก ข้าวของคงยังจัดไม่เข้าที่เข้าทาง ฉันว่าอย่าเพิ่งไปรบกวนพี่เขาเลย"

"ห้องพี่เป้รก ไม่เป็นไรนิ เราก็เปลี่ยนมาจัดห้องแกก็แล้วกัน"

"จัดห้องฉัน แต่งานเลี้ยงห้องใหม่พี่เป้ อย่างนี้ก็เหรอแป้ง"

หวายตะโกนถามเพื่อนสนิท ที่ตอนี้รีบพุ่งเตรียมจะออกนอกน้องของเธออยู่แล้ว และจุดหมายที่ยัยแป้งจะไปก็คือห้องตรงข้ามเธอนั่นเอง

"ได้สิแก พวกเราคนกันเองทั้งนั้น เดียวฉันรีบไปบอกพี่เป้ก่อนแล้ว พวกเราค่อยออกไปซื้อของกัน"

ยัยแป้งตะโกนมาบอกเธอก่อนจะรีบร้อนวิ่งออกไปทันที

หวายมองภาพนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมา อย่างเหลืออด

"เฮ้อ เอาที่คุณเพื่อนสบายใจเลยค่ะ"