นิยาย
ไม่เคยลืมคุณ
ทันทีที่ได้สบเข้ากับดวงตากลมโตทั้งสี่ดวง ปรินทร์ก็สัมผัสได้ถึงความพิเศษบางอย่าง ยลรดา... เด็กสองคนนี้คล้ายกับยลรดานัก "พ่อแม่ไปไหนหรือครับ ทำไมถึงมานั่งเล่นที่ศาลากันแค่สองคน" เดินเข้าไปใกล้อีกนิด พิศมองให้ถี่ถ้วนกว่าเดิม เหมือนมาก เหมือนจนใจของเขาสั่นสะท้าน "แม่อยู่ในศาลาค่ะ น้องโปรดกับน้องปรานก็เลยออกมานั่งเล่นที่นี่" เด็กแฝดทั้งสองขยับตัวเข้ามาจนนั่งตัวติดกันแล้วพร้อมใจกันมองคนแปลกหน้าที่ยืนห่างไม่ถึงเมตรด้วยท่าทีระแวดระวัง "พี่โปรด เรากลับไปหาแม่แยมกันเถอะ น้องปรานกลัว" แฝดผู้น้องจับมือของพี่แน่นพลางมองไปยังคนแปลกหน้าสลับกับมองหน้าพี่สาว กระตุกมือพี่ถี่รัวเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นก้าวฉับเข้ามาหาอย่างไว "เมื่อกี้หนูพูดว่าแม่หนูชื่ออะไรนะครับ" ย่อตัวนั่งลงต่อหน้าเด็กแฝดทั้งสองด้วยความร้อนใจ เมื่อกี้เขาไม่ได้หูฝาด เด็กน้อยคนนี้เอ่ยชื่อใครบางคนที่เหมือนกับชื่อของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด "อย่าเข้ามาใกล้พวกหนูนะ ไม่อย่างนั้นหนูจะฟ้องแม่แยม!" เด็กหญิงปรินดาโน้มตัวบังน้องสาวไปทั้งตัวแล้วพูดเสียงแข็ง ทำหน้าดุใส่คนแปลกหน้าที่ทำท่าทางแปลก ๆเห็นเขาลุกขึ้นแล้วขยับออกไป แฝดผู้พี่ก็คว้าข้อมือของน้องสาวแล้วดึงให้ลุกวิ่งออกไปจากศาลาริมน้ำทันที 'แม่แยม' "ใช่แยมคนเดียวกันกับที่พี่ตามหาหรือเปล่า" พึมพำกับตัวเองแล้วมองตามแผ่นหลังของเด็กทั้งสองที่วิ่งหายเข้าไปในศาลาอย่างมีความหวัง ถ้าลูกยังอยู่ก็คงมีอายุเท่ากับเด็กสองคนนี้ เขามันโง่และสารเลวนัก เลวที่ทิ้งเมียกับลูกได้อย่างลงคอ
ลลิลนำพา
"ต้องให้ลิลตายตามลูกเลยไหม พี่ต้นถึงจะพอใจ" "เอาสิ ถ้าทำได้ก็ทำเลย" ดวงตาของต้นกล้าไม่ปรากฏแววอาทรเหมือนในอดีต เขาไม่รู้ว่าที่ผ่านมา ลลิลอยู่ได้อย่างไรกับการสูญเสีย แต่สำหรับเขา 'ตายทั้งเป็น' คือสิ่งที่ทนทุกข์มาตลอดสิบปีเต็ม "สิบปีที่ผ่านมาลิลไม่รู้ว่าชีวิตพี่ต้นเป็นยังไง แต่ชีวิตของลิลตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าจะตายอีกครั้ง ลิลก็ไม่มีอะไรต้องกลัว" น้ำตาหยดสุดท้ายไหลย้อยลงบนแก้ม เธอจะไม่เสียน้ำตาให้ต้นกล้าอีกแล้ว พอกันที... ไม่ว่าอีกกี่ชาติ ขอภาวนาอย่าได้กลับมาเจอกันอีกเลย
เมียถูกทิ้ง
“ถ้าหยาบอกว่าอยากได้ความรักจากพี่เจ๋ง พี่เจ๋งให้หยาได้ไหมล่ะคะ กระเป๋า รองเท้า หยาไม่อยากได้” “…” หน้าของเจ๋งนิ่งไปทันที ไม่คิดว่าหยาจะกล้าเอ่ยปากขอความรักจากเขาโต้ง ๆ แบบนี้ ถ้าให้ได้ เขาให้หยาไปตั้งแต่วันที่แต่งงานกันแล้ว “ว่ายังไงล่ะคะ ให้หยาได้ไหม?” ไม่มีอะไรจะเสีย ไหน ๆ ก็จะหย่ากันอยู่แล้ว ลองลดศักดิ์ศรีขอความรักจากเจ๋งสักครั้ง เผื่อว่าเจ๋งจะมีน้ำใจ “ขอมากไป เธอก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้” “โอเคค่ะ หยาเข้าใจแล้ว หยาก็ถามไปอย่างนั้นแหละค่ะ เผื่อฟลุ๊ค” ยิ้มกลบเกลื่อนความเศร้าในดวงตา เจ๋งก็ยังเป็นเจ๋ง เย็นชาและใจร้าย
ไพรสัณฑ์ พนาลี
"พนาลี...ถ้าคุณยังพอมีสติ โปรดทำอะไรก็ได้ให้ผมรู้ว่าคุณอยากได้ความช่วยเหลือจากผม" ลมหายใจของพนาลีอ่อนลงจนใจของไพรสัณฑ์หวาดหวั่น มือหนาลูบที่แก้มนวล เห็นเปลือกตาของคนที่นอนอยู่บนฟูกขยับเพียงนิดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลหยดลงข้างแก้ม ...พนาลีได้ยินที่เขาพูด เจ้าป่า เจ้าเขา ขุนเขาและสายหมอก โปรดเป็นพยาน ผ่านคืนนี้ไป... ผม 'ร้อยตำรวจเอกไพรสัณฑ์ วลัยพร' ขอให้คำสัตย์สาบานจะซื่อสัตย์และมั่นคงต่อพนาลีเพียงคนเดียว...
คุณแม่มือหนึ่ง
“พ่อไม่รักหนูก็ไม่เป็นไรนะลูก อย่างน้อยหนูก็ยังมีแม่” หมอหนุ่มกลอกตาเป็นเลขแปดพร้อมสะบัดหน้าอย่างหัวเสียพอเหลียวหน้ากลับมาก็สบสายตาเข้ากับดวงตาของเพื่อนร่วมงานอีกนับหลายสิบคู่ ไม่ใช่ลูกเขาโว้ย! ภัควรรธน์อยากแหกปากตะโกนให้ดังทั่วทั้งวอร์ด แต่ด้วยภาพลักษณ์ของหมอหนุ่มเจ้าเสน่ห์ เจ้าของวาทศิลป์ที่นุ่มลึกครองใจเหล่าสาว ๆ จึงทำได้แต่เพียงตีหน้านิ่ง ประเมินสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างใจเย็น ทั้งที่ใจจริงอยากขย้ำคอยายต้มตุ๋นคนนี้นัก “ผมว่าคุณคงเข้าใจอะไรผิดแน่ ผมยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่มีเมียไม่มีลูก บางทีมันอาจจะเป็นแค่ความคล้ายคลึงแต่รับรองว่าผมไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นแน่” “ใช่สิคะ คุณนั่นแหละที่เป็นพ่อของลูกฉัน ฉันรู้แม้กระทั่งว่าคุณมีปานอยู่ที่ราวนมข้างซ้าย ถ้าคุณมั่นใจว่าไม่ใช่คุณ ถ้างั้นคุณก็เปิดเสื้อให้ฉันดูสิคะ ให้ทุกคนช่วยเป็นพยาน” งัดไม้ตายอันสุดท้ายออกมาปราบหมอหนุ่มผู้แสนฉลาดและเย็นชา ขอบคุณสมองอันน้อยนิดที่สามารถจดจำรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้รับป้อนข้อมูลมา “เปิดสิคะ” “แอ๊ะ!” “หมอภัค พี่ว่าพาเมีย เอ๊ย! พาคุณคนนี้เข้าไปคุยในห้องทำงานหมอภัคก่อนดีไหมคะ คนเริ่มสนใจแล้ว” ได้ยินที่แพทย์หญิงรุ่นพี่พูด ภัควรรธน์ก็กวาดตามองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่าเป็นเช่นนั้นจริง เรื่องผัว ๆ เมีย ๆ มันฮอตฮิตกับพวกชอบกินเผือกนัก ตวัดสายตามองไปยังสองแม่ลูกนักต้มตุ๋นอีกครั้ง กล้ามาก กล้าเข้ามาสร้างความวุ่นวายและทำเขาขายขี้หน้าต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน รู้จักหมอภัควรรธน์น้อยไปเสียแล้ว เล่นกับใครไม่เล่นดันมาเล่นกับคนจริงอย่างเขา
สัญญาวิวาห์ลวง
การแต่งงานระหว่างเขาและเธอเกิดขึ้นเพราะความประสงค์ของผู้เป็นย่า เมื่อไม่อาจปฎิเสธ สัญญาแต่งงานจึงเกิดขึ้น ความสัมพันฉันสามีภรรยาจะมีแค่ทางนิตินัย ต่างคนต่างมีอิสระ ไม่มีข้อผูกมัด เมื่อพันธะสัญญาใกล้สิ้นสุด ทว่าตัวเขาเองที่อยากฉีกสัญญาทิ้ง เขาจะทำได้อย่างไรในเมื่อเขามีผู้หญิงที่เคยรักอยู่ข้างกาย.. ภามจะเลือกทำตามความเรียกร้องของหัวใจหรือจะทำตามความถูกต้อง....
ไฟแค้นอัครา
เพราะความเข้าใจผิดคิดว่า 'บุญนิสา' เป็นต้นเหตุทำให้น้องชายเพียงคนเดียวของเขาฆ่าตัวตาย ความเสียใจก่อเกิดเป็นไฟแค้น 'อัครา' จึงเลือกที่จะลงทัณฑ์เธอด้วยความโกรธทั้งหมดที่เขามี
รักหมดใจ
"เราหย่ากันเถอะ" "พี่ดนย์ เล่นอะไรคะเนี้ย ข้าวไม่ขำด้วยนะคะ" ขวัญข้าวพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ส่งสายตาค้อนให้ชายคนรัก สองมือเล็กวุ่นอยู่กับจานอาหาร "พี่ดนย์ ขึ้นไปอาบน้ำก่อนดีไหมคะ? กลับมาเหนื่อยๆ จะได้สบายเนื้อสบายตัวค่ะ เดี๋ยวข้าวจัดโต๊ะรอค่ะ" รอยยิ้มหวานประทับบนใบหน้าสวย ธีรดนย์ทรุดกายลงนั่งที่เก้าอี้ หลุบตาลง มือหนาบีบเข้าหากันแน่น ถอนหายใจเสียงยาว "ข้าว...พี่ต้องการหย่า" เสียงทุ้มหนักเน้นย้ำ เพล้ง! เสียงจานข้าวหล่นกระทบพื้น มือเล็กสั่น หัวใจดวงเล็กเต้นเร็วแรง "ขะ..ขอโทษค่ะ ข้าวนี่ซุ่มซ่ามจริงๆเลย" เสียงเล็กสั่น ร่างบางก้มลงไปเก็บจานและเศษข้าวที่หล่นกระจายอยู่บนพื้น "พี่ดนย์ หิวเเล้วใช่ไหมคะ? ถ้าอย่างนั้นข้าวตักข้าวให้เลยนะคะ " ขวัญข้าวก้มหน้างุด พยายามกั้นน้ำตาไม่ให้ไหล สองมือง่วนอยู่กับสิ่งตรงหน้า ทำทีไม่สนใจกับคำพูดของเขา "ข้าว...พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง" ธีรดนย์พูดเสียงอ่อน แววตาเศร้าแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด "ทะ..ทำไมคะ ข้าวทำอะไรผิดหรือทำอะไรให้พี่ดนย์ไม่พอใจหรือเปล่าคะ ข้าวขอโทษ ขอโทษจริงๆค่ะ" เสียงเล็กสะอื้นไห้ น้ำตาหยดเล็กไหลลงอาบบนแก้มสวย สองมือพนมยกไหว้ ร่างกายสั่นไหว "ไม่ใช่ความผิดของข้าว" ธีรดนย์เงยหน้ามองใบหน้าหวานดวงตาแดงเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา เจ้าของใบหน้าหวานมองกลับมาด้วยสายตาตัดพ้อ เขามองเห็นความเสียใจ ผิดหวัง ในแววตาของเธอ "ขอโอกาสให้ข้าวอีกครั้งนะคะ พี่ดนย์" น้ำเสียงอ้อนวอนปนเสียงสะอื้นไห้เปล่งออกมาจากริมฝีปากบาง มือเล็กสั่นไหวเอื้อมไปกุมที่มือเขาส่งสายตาขอความเห็นใจ ธีรดนย์หันหน้าหนี เสตามองไปที่อื่น ดึงมือออกจากการเกาะกุมของมือเล็ก ลุกขึ้นประจันหน้ากับเธอ "พี่ไม่ได้รักข้าวแล้ว"
คืนคลั่งรัก
ก็แค่ผู้หญิงที่เรียกมาบริการแค่คืนเดียว แต่ทำไมถึงได้เป็นคนที่ต้องนอนอยู่ข้างกายไปจนตาย...
นางบำเรอรับจ้าง
เพราะต้องการรักษาชีวิตของผู้หญิงที่เธอรักที่สุด นลิน..เด็กสาวที่อยู่ในช่วงวัยที่สดใสกลับต้องมากลายเป็นหญิงสาวร่านสวาทที่คอยบำเรอกามให้กับเขาเพื่อแลกกับเงินก้อนโต พร้อมเพชรจะทำเช่นไร เมื่อนางบำเรอที่แสนหวานคนนี้ทำให้เขาเสพติดและลุ่มหลงจนยากที่จะถอนตัว...
เล่ห์ร้ายขังรัก
คุณหมอเจ้าเล่ห์กับเด็กสาวไร้เดียงสา "หนูดาไม่มีเงินหรอกค่ะ" "ไม่มีเงินก็ชดใช้ด้วยอย่างอื่น..."
สมรสไร้ค่า
“เสียใจด้วยนะคะที่ดาวไม่ได้ตายสมกับที่พี่จิณต์อยากให้เป็น ไม่คิดบ้างเหรอคะว่าบางทีโชคชะตาอาจจะกำหนดให้เราเกิดมาเป็นคู่กันก็ได้และการที่พี่เดือนตายจากพี่ไปมันอาจจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว” “สารเลว! ผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอ ไม่ตายดีแน่ ฉันสาบานว่าจะทำทุกทางลากเธอเข้าคุกให้ได้ ฆาตกร ฆ่าได้แม้แต่พี่สาวตัวเอง”
บ่วงรักลวง
เธอท้องทั้ง ๆที่ยังเรียนไม่จบเสียด้วยซ้ำ
รักไม่เป็นดั่งใจ
"พี่แค่ทำผิดครั้งเดียว ฟ่างจะให้อภัยพี่ไม่ได้เลยเหรอ ฟ่างก็รู้ว่าพี่รักฟ่างมาก" "ถ้าพี่คินรักฟ่างมากพอ พี่คินจะไม่มีทางนอกใจฟ่างไปเอากับเพื่อนของฟ่างอย่างที่พี่ทำ ยอมรับเถอะค่ะ ว่าเรื่องของเรามันจบไปแล้ว อย่าให้ฟ่างรังเกียจและขยะแขยงพี่คินไปมากกว่านี้เลย" อคินคือรักแรกและรักเดียวของเธอ เขาเป็นผู้ชายในฝัน เป็นคนรักที่ดี แต่ใครจะไปคาดคิดว่าวันหนึ่ง ทุกอย่างที่เห็นมันจะเป็นแค่ภาพลวงตา ฟาริดาเจ็บปวดที่สุด ถ้าคนในความลับของเขาเป็นคนอื่นไม่ใช่ปารดี...เพื่อนสนิทของเธอ บางทีเธออาจจะเจ็บน้อยกว่านี้ก็ได้... "กับปาล์มพี่แค่สนุก คนที่พี่รักคือฟ่างคนเดียวเท่านั้น" "อยากพูดอะไรก็พูดเถอะค่ะ มันไม่มีความหมายต่อความรู้สึกฟ่างอีกแล้ว เราเลิกกันแล้ว ถ้าพี่คินอยากคบกับปาล์มอย่างเปิดเผย ก็ทำได้เลยนะคะ แต่ถ้าเกิดว่ามีใครสงสัยก็ช่วยแก้ต่างให้ฟ่างหน่อยว่าฟ่างกับปาล์มไม่ได้มีผัวคนเดียวกัน"
เลือดรักร้าว
เธอเป็นแค่เมียตีทะเบียนที่รอวันที่สามีขอหย่า...