ไฟแค้นอัครา

“ได้ตัวมาแล้วครับนาย”

เสียงตามสายรายงานผลตามหน้าที่ที่ได้รับมอบจากเจ้านายหนุ่มก่อนจะหันมามองร่างสาวบอบบางที่กำลังนอนหลับเพราะฤทธิยานอนหลับอยู่ที่เบาะหลังรถยนต์คันหรู กว่าเธอจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พวกเขาก็คงถึงไร่อัคราแล้ว รถเอสยูวีสีดำแล่นไปตามถนนด้วยความเร็วสูงเพื่อให้ถึงที่หมายก่อนฟ้าสาง ชายหนุ่มสองคนหันมามองหน้ากันสลับมองไปที่หญิงสาวพลันความรู้สึกสงสารก็แล่นเข้ามา จากเด็กสาวที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงต้องถูกลักพาตัวมากักขังไว้ในที่ที่ไม่มีใครจะมาช่วยเหลือได้เลย เขาทั้งสองก็ได้แต่หวังว่าเจ้านายจะปรานีกับเธอบ้างสักนิดก็ยังดี

รถแล่นเข้ามาถึงอาณาเขตของไร่อัครา ถนนหนทางที่ทอดยาวอยู่เบื้องหน้าบ่งบอกถึงความกว้างใหญ่ของพื้นที่ ชายคนขับยังคงทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป รถคันหรูแล่นผ่านสวนผักผลไม้จนข้ามมาถึงเขตหวงห้ามที่เป็นที่พักอาศัยของเจ้าของไร่ บ้านไม้ชั้นเดียวหลังเล็กตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ล้อรถหยุดอยู่บริเวณหน้าบ้าน ลูกน้องหนุ่มเดินขึ้นไปบนบ้านเพื่อรอรับคำสั่งของเจ้าของไร่

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงใหญ่เปิดประตูเดินออกมา ใบหน้าของเขาฉายแววเคร่งขรึม แววตาแฝงไปด้วยความแข็งกระด้างจนคนที่มาเยือนรู้สึกเสียวสันหลังวาบพลางให้นึกสงสารคนที่นอนหลับใหลอยู่บนรถขึ้นมาทันที

“ผู้หญิงคนนั้นฟื้นรึยัง?”

“ยังครับนาย”

“เอาเธอไปไว้ในห้องเล็ก”

เขาเอ่ยเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความแข็งกร้าว นัยน์ตาสีดำสนิทดูเข้มขึ้นกว่าเดิม คนที่รอรับคำสั่งพยักหน้าตอบรับก่อนจะออกจากห้องไปทำตามที่นายสั่ง

ร่างอรชรถูกอุ้มวางลงที่พื้นไม้เย็นเฉียบด้วยอุณหภูมิของอากาศในฤดูหนาว เธอยังคงหลับสนิทด้วยฤิทธิยานอนหลับพร้อมกับลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

ภัทรมองไปที่หญิงสาว เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ ชายหนุ่มมองไปรอบๆ ห้องที่ว่างเปล่าไร้เครื่องอำนวยความสะดวก ไม่มีแม้แต่ผ้าห่มให้เธอไว้ห่มเพื่อคลายความหนาวเย็น ภัทรเดินออกไปหาเจ้านายหนุ่มอีกครั้ง

“นายครับขอผ้าห่มให้เธอสักผืนได้ไหมครับ”

อัคราเงยหน้ามองลูกน้องพลางขว้างบุหรี่ที่อยู่ในมือออกไปนอกหน้าต่าง ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินออกไปที่ระเบียงบ้าน มือสองข้างกำราวระเบียงแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือนูนขึ้นมา

“ถ้ามึงยังเห็นว่ากูเป็นนายมึงอยู่ อย่าเสือกกับเรื่องนี้อีก” อัคราพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่แฝงไปด้วยการข่มขู่

“เธออาจจะหนาวตายได้นะครับ”

สายตาคมตวัดมองลูกน้องหนุ่ม นัยน์ตาสีดำสนิทดูกราดเกรี้ยว กรามสองข้างขบเข้าหากันจนสันเป็นนูน ภัทรหลุบตาลง เขาสัมผัสถึงไฟโทสะที่แผ่กระจายออกมาจากแววตาของผู้เป็นเจ้าของไร่

“ไสหัวออกไป!”

ภัทรค้อมตัวพร้อมก้มศีรษะลงเพื่อบอกลา ก่อนที่จะหมุนตัวเดินออกไป อัคราเพ่งสายตาฝ่าออกไปท่ามกลางความมืด อากาศภายนอกเย็นเฉียบแต่ร่างกายของเขากับร้อนรุ่มดังกับไฟแค้นที่สุมในอกของเขาถึงวันที่จะได้ระบายมันออกมาแล้ว เธอจะต้องได้รับผลกรรมที่ทำไว้กับน้องของเขา อัคราล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาหยิบรูปถ่ายชายหญิงที่อยู่ในชุดนักศึกษาขึ้นมาดู คนทั้งสองยิ้มร่าแววตาเปล่งประกายอย่างคนมีความสุข

“พี่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้เจ็บปวดมากกว่าที่มันทำกับอัทธ์” มือหนาลูบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มที่อยู่ในรูปพลางเปลี่ยนสายตามองไปที่หน้าหญิงสาว “ฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็นเหมือนที่เธอทำกับน้องฉัน”

อัคราขย้ำรูปถ่ายแล้วขว้างลงไปที่พื้นห้อง

อัคราเดินเข้ามาในห้องเล็กพร้อมกับถังน้ำใบเล็ก สายตาคมเต็มไปด้วยไฟแห่งความแค้น เขาลากสายตาไปทั่วร่างบาง หญิงสาวนอนคุดคู้ร่างกายสั่นเพราะความหนาว

ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกน้ำที่เย็นเฉียบสาดมาที่ตัว เธอลืมตาตื่นก่อนจะชันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเร็ว ร่างบอบบางสั่นงกๆ ด้วยความหนาวจนจับหัวใจ บุญนิสาเพ่งมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าด้วยความหวาดกลัว

“คุณเป็นใครแล้วที่นี่ที่ไหนคะ” น้ำเสียงของเธอสั่นระรัว สายตาฉายแววหวาดหวั่น

อัครามองสบตาหญิงสาวด้วยสายตาแข็งกร้าว ใบหน้าของเขาถมึงทึง เขาย่างเท้าไปหยุดตรงหน้าร่างระหงแล้วค่อยๆนั่งยองๆ ดวงหน้าสวยหวานฉายชัดอยู่ตรงหน้า

มิน่าล่ะ! น้องชายของเขาถึงได้หลงใหลจนถึงกับยอมจบชีวิตลงเมื่อถูกหญิงสาวหักอกอย่างไม่ไยดี

“มองหน้าฉันสิแล้วนึกให้ออกว่าฉันเป็นใคร” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวแฝงไปด้วยความโกรธ

“ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใครและฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน คุณลักพาตัวฉันมาทำไมคะ”

“เธออยากรู้อย่างนั้นหรือว่าฉันพาเธอมาที่นี่ทำไม” ร่างสมส่วนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ดวงตาวาวโรจน์ไปด้วยไฟแห่งโทสะ เขากระชากร่างเล็กให้ลุกขึ้นพลางฉุดกระชากให้เดินตาม ร่างระหงเดินโซซัดโซเซ

อัคราเปิดประตูพลางเดินเข้าไปในห้องของน้องชาย เขาเหวี่ยงร่างเล็กให้ล้มลงกลางห้องอย่างแรง

“โอ๊ย!” บุญนิสาส่งเสียงร้องออกมาเมื่อรู้สึกปวดร้าวที่สะโพกเพราะแรงกระแทกกับพื้นห้อง

รูปภาพของอัทธ์ถูกแขวนอยู่ข้างฝาผนัง ที่ใต้รูปมีตัวอักษรที่เขียนบอกชาตะ มรณะ ร่างระหงตกใจสุดขีดเมื่อได้รู้ว่าเพื่อนสนิทที่เธอรักตายจากไปโดยไม่ได้ล่ำลากันเลย เธอยังจำครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกับอัทธ์ วันนั้นน้ำเสียงของเขาดูสร้อยเศร้า อัทธ์เอาแต่พร่ำเพ้อถึงปานวาด ทุกถ้อยคำล้วนตัดพ้อว่าผู้หญิงที่เขารักที่สุดทิ้งเขาไปคบกับผู้ชายคนอื่น

นับตั้งแต่นั้นมาเธอก็ติดต่ออัทธ์ไม่ได้อีกเลย