


นิยาย


หลินรั่วหลาน เจ้าสาวผู้โชคดี
หลินรั่วหลาน เจ้าสาวผู้โชคดี . โดย . กุ้บฉิน . รั่วหลานถูกคนใส่ร้าย ซ้ำยังถูกกรอกยาให้ตายในวันที่นางสมควรจะออกเรือน ชีวิตจึงพลิกผันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา . โจวหยวนที่เก็บสาวงามอย่างรั่วหลานได้ เขาไม่มีทางปล่อยนางไปแน่นอน จึงจับคนแต่งงานกับเขาเสียเลย เพียงแต่เรื่องบางอย่างก็ไม่ได้ดั่งใจเขาเช่นกัน คนที่ไม่อยากเจอ ก็ได้เจอ สถานที่ที่ไม่อยากไป ก็ต้องไป เรื่องที่ไม่อยากทำ ก็จำต้องทำและสะสางให้แล้วเสร็จ ทุกอย่างนี้ ก็เพียงเพื่อชีวิตสงบสุข และสาวงามข้างกาย


หากท่านจะ(ไม่)รัก ก็ไม่เป็นไร
>>> หากท่านจะ(ไม่)รัก ก็ไม่เป็นไร > ตัวอย่าง


อวี้หลันเปื้อนฝุ่น
>>> อวี้หลันเปื้อนฝุ่น


เหมยพรางรัก
>>> เหมยพรางรัก


โบตั๋นในม่านหมอก
>>> โบตั๋นในม่านหมอก


สาวทอมที่รัก
>>> สาวทอมที่รัก


หมอหญิงในหอโคมแดง
*** หมอหญิงในหอโคมแดง *** โดย กุ้ยฉิน . นิยายเรื่องนี้เป็นแนวจีนโบราณ ไม่อิงประวัติศาสตร์นะคะ เนื้อหาเป็นอีโรติก มีคำหยาบ พฤติกรรมไม่เหมาะสม *** โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ *** . กัวจือหราน เด็กสาวที่ถูกแม่เล้าสวีเก็บมาเลี้ยง หวังให้เป็นหญิงงามในหอนางโลมที่มีชื่อว่าหอราตรีสวรรค์ แต่กัวจือหรานกลับไม่งดงามเท่าเด็กสาวคนอื่นที่นางมีอยู่ ในเมื่อใช้ความงามหาเงินไม่ได้ เช่นนั้นก็ต้องให้นางหาความรู้ใส่ตัวเสียจะได้ทำประโยชน์ได้ ด้วยความที่นางชอบวิชาแพทย์ แม่เล้าสวีจึงสนับสนุนอย่างไม่เกี่ยงงอน นางจึงเติบโตขึ้นเป็นหมอหญิงประจำหอราตรีสวรรค์ ---------------------------------------------- *** กัวจือหราน เด็กสาวที่เติบโตมาจากหอโคมแดง หน้าตาไม่งาม กิริยาท่าทางไร้จริตจะก้าน จึงหมดหวังจะเป็นหญิงงามเมือง นางคือหมอหญิงวัยสิบแปดปีผู้มีกลิ่นสมุนไพรติดกายอยู่ตลอด ใบหน้าเฉยชา ผิวขาวจัด ไร้ท่าทางอย่างเด็กสาวในวัยเดียวกัน *** โจวเฟิง เขาคือเจ้าบ้านสกุลโจววัยยี่สิบสี่ปี เป็นบุตรชายคนโตสกุลโจว วาณิชหลวงแห่งซ่งเจียงที่มีแต่คนอยากมาแทนตำแหน่งเขา แต่โจวเฟิงกลับอาภัพเรื่องคู่ครอง ใกล้สตรีคนไหน คนนั้นมีจุดจบเหมือนกันหมด นั่นคือ... ตาย!


สาวใช้ส่วนตัว
*** สาวใช้ส่วนตัว *** โดย กุ้ยฉิน อิ๋นจื่อคือเด็กกำพร้าที่มีฐานะกึ่งเจ้านาย กึ่งสาวใช้ในจวนสกุลซ่ง นางต้องคอยดูแลคุญชายใหญ่แทบทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องในม่านมุ้ง -------------------------------------------- เป็นนิยายอีโรติกแนวจีนโบราณที่ไม่อิงประวัติศาสตร์ บทบรรยายมีคำหยาบ **โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ** -------------------------------------------- “คุณชาย ท่านสมควรหยุดได้แล้ว ถอนออกไปเถอะ” นางยังซบหน้าไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่เดิม เอ่ยเสียงแผ่วต่ำกับเขา “ยังถอนไม่ได้ หากข้าถอนออก น้ำเชื้อพันธุ์ของข้าก็ไหลออกมาหมด ข้าบอกแล้วว่าเรามาทำลูกกัน ไม่มีทางที่ข้าจะปล่อยให้เชื้อพันธุ์ของข้าต้องสูญเปล่า” “ท่านพูดจริงหรือ?” “ใครว่าข้าโกหก แม้คนสกุลซ่งของข้าจะมีบุตรยากมาทุกรุ่น แต่ก็ใช่ว่าจะมีไม่ได้ ก่อนหน้านี้ที่เจ้าไม่ตั้งครรภ์เพราะข้ายังไม่ต้องการ ตอนนี้ข้าต้องการลูกแล้ว อีกไม่นานเจ้าต้องตั้งครรภ์แน่ ทำตัวว่าง่ายๆ ดูแลตัวเองให้ดี อย่าให้ลูกข้ากับเจ้าต้องลำบาก” อิ๋นจื่อไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เขาดื้อรั้นมากกว่านาง หากเขาบอกว่าอยากให้นางตั้งครรภ์ ไม่นานนางก็คงตั้งครรภ์บุตรของเขาจริง แต่ฐานะของนางต่ำต้อยนัก ถึงเขาจะยกฐานะให้นาง มากสุดก็แค่อนุภรรยา เป็นเมียบ่าว หากลูกเกิดมาเป็นผู้ชายย่อมลำบากและจะมีปัญหาในภายหลัง หากเป็นบุตรสาวก็คงจะเบาใจได้ระดับหนึ่งเพราะหลี่ซื่อคงไม่คิดอิจฉาเด็กสาวที่ต้องแต่งออกไปซึ่งในท้ายที่สุดก็ไม่ได้มีผลอะไรกับบ้านเดิม บุตรสาวที่เกิดจากอนุภรรยาย่อมไม่มีความเสี่ยงอะไรกับผู้นำสกุลคนต่อไปซึ่งหลี่ซื่อย่อมวาดหวังให้เป็นลูกของนางเอง สกุลซ่งนี้เป็นของหลี่ซื่อไปแล้วส่วนหนึ่ง ยิ่งนางมีบุตรชายให้ซ่งเว่ยเหลียงได้ หลี่ซื่อก็จะมีฐานะที่มั่นคง เพียงแต่นางแต่งเข้าจวนมาหลายปียังไม่มีวี่แววว่าจะตั้งครรภ์ หรือว่าเพราะเรื่องนี้ซ่งเว่ยเหลียงจึงอยากพยายามกับตนอีกคน อิ๋นจื่อคิดไปคิดมาก็ต้องส่ายหน้า ไม่ใช่ หลี่ซื่ออาจทำเรื่องไม่งามกับซีเสวี่ยไปแล้ว คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างซ่งเว่ยเหลียงคงไม่นิ่งนอนใจ ซ่งเว่ยเหลียงเห็นอิ๋นจื่อเงียบไป เขาหัวเราะเสียงต่ำในลำคอและเอ่ยขึ้น “หลี่ซื่อก็จะตั้งครรภ์... แต่ไม่ใช่ลูกข้า!”


เป็นฮูหยินอีกครั้ง
พราะสามีมักมากมีเหล่าสตรีล้อมหน้าล้อมหลัง อู๋ชิวอิ่งถูกภรรยารองของสามีวางยาพิษจนนางต้องตายเพราะพิษกัดกร่อนตอนอายุ22 ก่อนตายยังได้รู้อีกว่านางถูกแม่สามีวางยาไร้บุตรมาตลอด นางได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง กลับมายังเช้าวันที่ต้องออกเรือน ในเมื่อล้มพิธีแต่งงานไม่ได้แล้ว ไยนางถึงไม่เป็นฮูหยินของหลิวเต๋อหมิงอีกครั้งเล่า ถึงตอนนั้นนางจะเป็นผู้กุมชะตาตัวเองและชะตาของทุกคนที่ทำร้ายนาง *** นิยายจีนโบราณแนวอีโรติก *** มีคำหยาบ พฤติกรรมไม่เหมาะสม ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน