Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
นักเขียน
นิยาย
ทะลุมิติมาเป็น หญิงบ้า ณ ทุ่งแดง
13.0K·有缘千里 โหย่วหยวนเชียนหลี่จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อวิศวกรจากอนาคตต้องติดอยู่ในโลกอดีต..คนทั้งหมู่บ้านทุ่งแดงมองว่าลิลี่เป็นหญิงบ้าเสียสติ แต่สามีผู้ยากจนกลับเห็นว่านางฉลาดจนใต้หล้าตามไม่ทัน สิ่งที่นางสร้างล้วนแปลกประหลาดและซับซ้อน *** จู่ๆ หลี่เอ้อร์กัวก็ถูกบังคับให้แต่งงานกับสตรีที่ทุกคนในหมู่บ้านทุ่งแดงต่างรู้ว่านางเป็น หญิงบ้า แม้เขาจะมีคนรักอยู่แล้ว แต่เขายากจนเกินกว่าจะมีปากเสียง อีกทั้งสตรีสติฟั่นเฟืองนั่นยังบอกว่าอยากแต่งงานกับเขาอีก เขาจึงได้แต่จำใจแต่งงานกับหญิงบ้าผู้นั้น แต่หลังจากอยู่กันไป เขากลับพบว่าภรรยาประหลาดของเขาฉลาดมาก ทุกสิ่งที่นางทำล้วนเก่งกาจเกินกว่าเขาจะเข้าใจได้ ราวกับนางเป็นผู้ที่มาจากอนาคตอันไกลพ้น *********** “เจ้าจะทำอะไร” นางไม่ตอบคำถาม แต่กลับกดตัวเขาลงนั่งบนแผ่นหินข้างโอ่งดินใส่น้ำ ที่ซึ่งนางใช้สำหรับอาบน้ำทุกวัน เขาขัดขืนเล็กน้อย แต่นางกลับตีแขนของเขา ท่าทางมุ่งมั่นของนางทำให้เอ้อร์กัวต้องยอมนั่งลงแต่โดยดี แม้จะหงุดหงิดเพียงใดก็ตาม เจี่ยนหรงดึงผ้ามัดผมของเขาออกอย่างรวดเร็ว ผ้ามัดผมนั้นทั้งเก่าและเปื้อนจนแทบดูไม่ออกว่าเคยมีสีอะไร นางมองมันด้วยสายตารังเกียจ ก่อนจะโยนทิ้งและตักน้ำในกระบวยไม้ราดลงบนศีรษะของเขาอย่างไม่ลังเล “นี่! เจ้า!” เขาอุทานเสียงหลงตกใจ แต่นางกลับไม่สนใจ เจี่ยนหรงหยิบกระบอกไม้ไผ่ใบเล็กที่วางอยู่ใกล้แผ่นหินขึ้นมา เทน้ำยาสีคล้ำลงบนเส้นผมของเขา ของเหลวนั้นกลิ่นเหม็นเขียวคละคลุ้งจนเขาต้องเบือนหน้าหนี แต่สองมือเล็กของนางกลับเกาผมให้เขาอย่างแรง ราวกับกำลังพยายามขุดรากถอนโคนอะไรบางอย่าง “หยุดนะ เจ้าจะทำสิ่งใด เจ้าสติไม่ดีไปแล้วหรือ!” เขาบ่นแต่ไม่กล้าผลักมือนางออกไป ไม่กล้าลุกขึ้นหนีอย่างรุนแรง เพียงขัดขืนเล็กน้อยเพื่อแสดงออกว่าเขาไม่ยินยอม “โตจนป่านนี้ยังปล่อยให้มีเหาอีก เสียดายสมองฉลาดๆ” นางตำหนิเสียงแข็ง พลางเกาผมของเขาด้วยท่าทีขะมักเขม้น ไม่ยอมปล่อยให้เขาลุกขึ้นหนี หัวใจของเอ้อร์กัวกระตุกวูบ ใบหน้าแดงก่ำ คำพูดของนางทำให้เขาทั้งอับอายและแตกตื่น ยังดีที่แสงอาทิตย์สีชาดของบ้านทุ่งแดงช่วยกลบให้ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีเหา! “ข้าไม่มีเหา เจ้าพูดเรื่องอะไร..” เขาพยายามโต้เถียงด้วยเสียงที่เบา อับอายและเจือไปด้วยความไม่แน่ใจ “เจ้ามีเหา” นางตอบห้วนๆ ขณะที่มือยังคงทำงานต่อไป “ข้าไม่..ไม่มี..” “ดูผมเจ้าเสียก่อน สกปรกจนไม่น่าเข้าใกล้! ข้านอนกับเจ้าหลายคืนจนข้าติดเหาไปด้วย ยังดีที่ข้าสระหัวทุกวัน ข้าจึงไม่มีเหาแล้ว แต่หากเจ้ายังมีเหาต่อไป ข้าก็ไม่หายขาดสักที วันนี้ข้าจึงทำน้ำยาฆ่าเหาให้เจ้าโดยเฉพาะ” เขานั่งนิ่งด้วยความกระดากอาย ใบหน้าร้อนผ่าว รู้สึกทั้งขุ่นเคืองและอับอายเกินกว่าจะยอมรับความจริง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่กล้าผลักไสมือของภรรยาที่ทำงานบนศีรษะของเขาอย่างขันแข็ง แม้นางจะไม่อ่อนโยนเลยสักนิดเดียว ***
ลัทธินิยมสาวอ้วน
1.0K·有缘千里 โหย่วหยวนเชียนหลี่ไอดอลหนุ่มที่บูชาสาวอ้วนจนตาย ได้เกิดใหม่ในยุคโบราณพร้อมภรรยาอ้วนที่น่ารักเกินต้าน เขาอยากบูชาสาวอ้วนทุกคน แต่หัวใจก็พ่ายแพ้ให้กับภรรยา…หรือสุดท้ายเขาต้องมีนางเพียงผู้เดียว? ไม่นะ! เขาเป็นของทุกคนนนนน **** “ท่านพี่..ท่านกลับมาแล้วหรือ” นางยิ้มให้สามี เขารูปร่างสูงโปร่งและยังหล่อเหลา ทั้งใจดีกับนางมาก สายตาที่ราวกับเทิดทูนบูชานางเช่นที่เขากำลังมองอยู่นี้ก็เช่นกัน ราวกับไม่มีอยู่จริง นางยังไม่อยากเชื่อว่าจะได้แต่งงานกับคนเช่นนี้ “เจ้างดงามนัก ลี่เอ๋อร์ เจ้าเป็นเทพธิดาจำแลงใช่หรือไม่” ฟางหลินเฉินคุกเข่าลงตรงหน้าของภรรยาและกอดเอวกลมอวบอ้วนของนางไว้ ซบหน้าบนตักของนางราวกับพยัคฆ์ที่ยอมจำนนเป็นเพียงลูกแมวไร้เขี้ยวเล็บ “ท่าน..ท่านพี่” หลิวลี่อินมองไปรอบๆ นางกังวลว่าอาจมีคนเห็นพวกเขาแสดงความใกล้ชิดมากเกินไปเช่นนี้ และอาจถูกตำหนิ แต่รอบๆ กลับไม่มีผู้ใดเลย อีกทั้งประตูหน้าต่างของห้องโถงก็ถูกปิดมิดชิดเรียบร้อยแล้ว “เจ้าตัวหอมยิ่งนัก” เขาสูดดมกลิ่นดอกไม้แห้งจากตักของภรรยาอย่างหลงใหล “เอ่อ..ข้ากำลังเย็บถุงหอมอยู่เจ้าค่ะ จึงเตรียมดอกไม้หอมไว้บ้าง..หากท่านพี่ชอบ ข้าจะ..” “ข้าชอบ..แต่ชอบดมจากตัวเจ้ามากกว่า” ฟางหลินเฉินวนเวียนอยู่บนตักของภรรยา เขาค่อยๆ ลากปลายจมูกไปตามแนวพุงกลมของนางแผ่วเบา ไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างอ่อนโยน จนกระทั่งมาถึงอกอิ่มที่เคลื่อนไหวตามจังหวะหายใจ เขาบดจมูกสูดดมเอาความหอมเข้าปอดอย่างคลั่งไคล้ “ท่าน..ท่านพี่..” หญิงสาวเสียงสั่น เพราะรู้สึกว่าเขากำลังแทรกตัวเข้ามาระหว่างขาของนาง นิ้วเรียวยาวบีบพุงนุ่มนิ่มผ่านเสื้อผ้าของนางราวกับต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ เขายังคงหลับตาเบียดเข้าหาอกอิ่ม เอื้อมมือไปหยิบถุงหอมและเข็มปักในมือนางย้ายไปวางบนโต๊ะข้างๆ “ท่านพี่..” เสียงหวานของนางพยายามเรียกให้เขามีสติ เพราะยามนี้ เขาทำท่าราวกับจะกลืนกินนางตรงนั้นให้ได้ หลิวลี่อินกลัวว่าเขาอาจไม่ยอมรอจนกลับไปถึงห้องนอน ****
ทะลุมิติมาเป็นนักกายภาพบำบัดของท่านแม่ทัพ
8.0K·有缘千里 โหย่วหยวนเชียนหลี่เขาเป็นอดีตแม่ทัพที่ได้รับบาดเจ็บจนไม่อาจทำหน้าที่ได้ รักษาอย่างไรก็ไม่หาย จนได้พบกับสตรีประหลาดผู้มีผมสีทอง เขาจำต้องพานางเข้าจวนเป็นอนุ เพื่อจะได้รักษาอาการบาดเจ็บและอาการนกเขาไม่ขันได้ตลอดเวลา ***ส่วนหนึ่งในนิยาย*** หงเจี้ยนหยางได้ยินเสียงเคาะประตูจึงลืมตาตื่นแต่พยายามแล้วก็ยังลืมตาไม่ขึ้น เขารู้สึกง่วงจนคล้ายตื่นไม่ไหว ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่สามารถข่มตาหลับด้วยซ้ำ ยามนี้กลับลืมตาไม่ขึ้น เพียงรู้สึกหนักหน่วงบนอกและระคายตามแก้มกับลำคอ บุรุษตัวใหญ่ยกมือขึ้นปัดไปมาเพื่อไล่ความระคายที่รู้สึก แต่คล้ายว่าปัดอย่างไรก็ไม่หาย อีกทั้งเจ้าสิ่งนั้นยังพันไปตามนิ้วมือของเขาจนยุ่งเหยิง ด้วยความรำคาญเขาจึงออกแรงดึง “โอ๊ย!!..เจ็บ” หงเจี้ยนหยางชะงักค้าง เขาลืมตาตื่นทันที เสียงสตรีที่ได้ยินและความหนักตรงอกบ่งบอกว่าอนุคนใหม่ของเขาปีนขึ้นมานอนบนตัวเขาอีกแล้ว แต่เพราะยังมืดมาก ชายหนุ่มจึงยกมือขึ้นมาลูบคลำเพื่อความแน่ใจ เผื่อว่าเขาอาจกำลังฝันร้ายถึงช่วงเวลาที่พ่ายแพ้ศึกอีกครั้ง ร่างนุ่มนิ่มดิ้นขลุกขลักไปมาอยู่บนตัวของหงเจี้ยนหยาง เขาค่อยๆ วางมือลงบนบริเวณที่คาดว่าเป็นเอวของหญิงสาว มืออีกข้างที่ถูกเส้นผมพันอยู่ก็ต้องค่อยๆ ดึงออก เขากลัวว่าอาจทำให้นางเจ็บ ในใจก็นึกสงสัยว่าเหตุใดสตรีผู้นี้ถึงได้ชอบนอนบนร่างกายของผู้อื่นนัก เมื่อสองมือจับรวบบนเอวของหญิงสาว เขาก็ได้รู้ว่าที่แท้รอบเอวของนางเล็กจนเขาใช้สองมือจับได้รอบ เขาพยายามดันตัวนางให้ลงไปนอนด้านข้าง แต่หญิงสาวผู้นั้นกลับไม่ยินยอม นางกอดไหล่เขาเอาไว้จนแน่น “อื้อ..” นางส่งเสียงครางในลำคอเพื่อดุให้หมอนข้างอยู่นิ่งๆ “จะ..เจ็บหรือ” เขาถามเสียงแผ่วเบา “อือ..” ด้วยความง่วงนอน อันเยว่ฉีจึงส่งเสียงครางตอบโดยไม่ใส่ใจ นางทำเพียงพลิกหน้าและขยับตัวให้สบายขึ้น “ขะ..ขอโทษ ข้าจะเบามือ” หงเจี้ยนหยางเอื้อมมือไปโอบไหล่ของนางและค่อยๆ จับร่างนุ่มนิ่มพลิกตัวไปไว้ด้านข้างอย่างเบามือ คราวนี้นางยอมหันไปนอนด้านข้างโดยดี ก่อนจะลุกขึ้นออกไปเปิดประตูดูว่าใครมาเรียก แม้ท้องฟ้าจะเริ่มเป็นสีเทาแล้ว แต่บนพื้นยังมืดมิดอยู่ โชคดีที่จวนของท่านกั๋วกงมีเงินทองมากมาย จึงสามารถใช้จ่ายซื้อน้ำมันสำหรับจุดโคมได้ทั้งคืน ด้านนอกประตูเรือนนอนของอนุอันเยว่ฉีจึงยังสว่างไสว อดีตแม่ทัพหงเห็นชัดว่ากุนซือของเขายืนรออยู่ที่หน้าประตู ใบหน้าของกุนซือแดงก่ำ แม้เขาจะใส่ชุดดำช่วยอำพรางไปกว่าครึ่งแล้ว “เจ้าป่วยหรือ” บุรุษตัวใหญ่เอ่ยถามก่อน “..เจ้าหายแล้วหรือ” กุนซือจางถามถึงเรื่องที่หงเจี้ยนหยางนกเขาไม่ขัน “ฮะ?” แต่บุรุษตัวใหญ่กลับไม่เข้าใจ “ช่างเถิด..” จางป๋อเหวินพูดไม่ออก เขาจะบอกได้อย่างไรว่าเมื่อครู่เขาได้ยินหมดแล้ว ยามนี้เขาก็กำลังรู้สึกผิดที่มาปลุกเขาในช่วงกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม “ข้าก็บอกแล้วว่าอย่าหักโหม..ป่วยก็ไปนอน จะตื่นเช้าเพื่ออันใด ข้าไม่ได้บังคับให้เจ้าต้องมาคอยปลุกข้าทุกเช้า” หงเจี้ยนหยางดุกุนซือจาง แม้อีกฝ่ายจะอายุมากกว่าแต่เขาก็ไม่ได้เป็นเด็กแล้ว “อืม..เจ้ากลับไปต่อเถิด ข้า..จะไม่ให้ใครมารบกวน” จางป๋อเหวินพูด ก่อนจะหันหลังเดินจากไป “นี่ อย่าหักโหมมากนัก เดี๋ยวผู้อื่นจะสงสัย” หงเจี้ยนหยางตะโกนตามหลัง ‘ใครกันแน่ที่หักโหม ยามนี้แล้วยังไม่หยุดอีก’ จางป๋อเหวินได้แต่กัดฟันบ่นในใจ
การเดินทางข้ามเวลาของเสี่ยวเหอ
2.0K·有缘千里 โหย่วหยวนเชียนหลี่เสี่ยวเหอเห็นคนรักตายต่อหน้าต่อตา นางแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่นางโชคดีที่มีโอกาสข้ามเวลา หรือข้ามภพ นางเองก็ไม่แน่ใจ ทำให้นางได้มาพบคนที่นางรักอีกครั้ง แต่...เหตุใดผู้อื่นเขาข้ามเวลาย้อนภพกันคนละครั้งสองครั้ง แต่พอเป็นนางกลับต้องข้ามเวลากันทุกครั้งที่นางนอนหลับ ทุกเช้านางจะต้องมานั่งลุ้นว่าตัวเองจะอายุเท่าไร เดินทางไปที่ใด ภพนี้ที่นางอยู่ ยังเป็นภพชาติเดิมหรือไม่ ชิงชิงของนางนั้น ตอนเด็กๆ ยังน่ารักน่าชัง เหตุใดพอโตแล้วถึงได้ขี้โมโหอารมณ์ร้อน เป็นเพราะนางต้องข้ามเวลาทุกวันจึงทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายเข้าใจผิดกันมากมาย บางวันก็เดินทางไปในช่วงที่ชิงชิงอายุสองสามขวบ น่ารักน่าหยิก แต่บางวันเดินทางไปตอนที่เขาอายุสี่สิบกว่า แก่คราวลุง เสี่ยวเหอยังเข้าใจผิดว่าชิงชิงของนางเป็นท่านตา! ยังมีอยู่วันหนึ่งที่นางข้ามเวลาไปตอนเขาอายุสิบเก้าปี เขาทั้งโมโหทั้งโกรธเคืองนาง จับนางกลืนกินทั้งๆ ที่นางไม่ยินยอม เหตุใดชิงชิงของนางจากเด็กน้อยน่ารัก ทักเมื่อใดก็หน้าแดง วันนี้จึงกลายเป็นเจ้าคนบ้าคลั่งราวกับหมาบ้าเช่นนี้ไปได้เล่า เสี่ยวเหอไม่เข้าใจจริงๆ บางส่วนจากในเนื้อเรื่อง “ข้า..อื้อ..ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้นกับคุณชายตระกูลหยวน..เจ้า..เจ้าใจเย็นก่อน ได้หรือไม่” เสี่ยวเหอกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดจึงพยายามอธิบาย แต่การพูดถึงผู้ชายคนอื่นในเวลาเช่นนี้ สำหรับชิงถิงก็ไม่ต่างจากการเทน้ำมันบนกองไฟ เขาโมโหมาก “แล้วเจ้าไปกับมันทำไม ข้าชวนเจ้า เจ้ากลับบอกว่ามันไม่งาม แต่ไปเที่ยวกับเจ้านั่นได้ เช่นนี้หรือที่บอกว่าตัวเองไม่ได้ทำ” พูดมาถึงตรงนี้ ชิงถิงคล้ายจะนึกถึงความเป็นไปได้บางสิ่ง ทั้งรู้สึกหวาดกลัวและโมโหท่วมท้น เขาถามเสียงดุอย่างไม่พอใจที่สุด “คืนนั้น เจ้าได้ ทำ กับมันหรือไม่!!” เสี่ยวเหอไม่เข้าใจคำที่เขาเน้นถาม เขาหมายถึงสิ่งใดกัน ฟังดูจากการที่เขาพยายามเน้นคำนั้น คงจะเป็นเรื่องที่หญิงกับชายทำกันสองคน ตอนอยู่สองต่อสอง แต่นางก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องใด ถ้าหากเป็นจุมพิต คล้ายว่านางจะจูบกับเขาตอนที่ยังไม่แต่งงานเพียงสองครั้งไม่ใช่หรือ แล้วชิงถิงหมายถึงสิ่งใดที่นางให้เขา ทำ มาแล้วหนึ่งครั้ง หญิงสาวได้แต่พยายามทบทวนว่าตัวเองทำสิ่งใดไปบ้าง ชิงถิงเห็นว่าเสี่ยวเหอเอาแต่นิ่งเงียบ จึงคิดว่านางคงให้คุณชายตระกูลหยวน ทำ ไปแล้วจริงๆ ครานี้ความโมโหจนแทบระเบิดกลายเป็นเยียบเย็น เขาหน้าแดงตัวสั่นเทา ชิงถิงก้มลงไปกัดไหล่เสี่ยวเหออย่างแรงเพื่อทำโทษ “โอ๊ย..ชิงชิง เจ็บ” หญิงสาวรู้สึกว่าเนื้อตรงไหล่ที่ถูกเขากัดคล้ายถูกฉีกเป็นชิ้น
วิหคกระพือปีก
2.0K·有缘千里 โหย่วหยวนเชียนหลี่เมื่อมือของเขาแตะโดนข้างแก้มของหญิงสาว เขาก็ต้องสะดุด เพราะแก้มหมั่นโถวนั่นเย็นเฉียบจนคล้ายร่างคนตาย เขาตกใจรีบปีนขึ้นไปนอนข้างๆ ใช้ผ้าห่มของตัวเองห่มนางไว้อีกชั้น ก่อนจะกอดกระชับร่างเล็กเข้าอ้อมอก หย่งจื้อยื่นมือไปแตะลำคอ มือของเขาที่นอนพื้นเย็นๆ มาเกือบครึ่งคืนยังอุ่นกว่าตัวของนางเสียอีก ยามนี้เขาอยากปลุกนางมาดุด่าเสียให้เข็ดหลาบ ตัวเย็นแล้วยังไม่รู้จักดูแลตัวเอง แต่คล้ายว่าลูกๆ ของตระกูลหมิงจะหลับลึกกันทุกคน ขนาดเขาดึงหญิงสาวมากอดนางก็ยังไม่ตื่น หมิงเหยาที่ถูกเหยียบจมูกก็ยังคงหลับต่อไป หมิงอันก็ยังคงหลับสบายท่ามกลางเสียงกรน ส่วนน้องเล็กผู้นั้นไม่ต้องพูดถึง “เฮ้อ...” ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ และยอมเสียสละร่างกายเป็นเตียงเตาให้กับสตรีแก้มหมั่นโถว ไม่เช่นนั้นนางคงทนนอนหนาวทั้งคืนต่อไปเช่นนี้แน่ บางทีนางอาจไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าตัวเย็นราวกับศพแล้ว ซุนหย่งจื้อลืมตาเพราะได้ยินเสียงกระซิบกระซาบหลายเสียง ภาพที่ปรากฏต่อสายตาคือน้องชายทั้งสามคนกำลังยืนจ้องมองเขา เริ่มแรกเขายังคงงุนงงอยู่บ้าง ไม่เข้าใจว่าเหตุใดพวกเขาต้องจ้องด้วยสายตาเช่นนั้น !!! แต่เมื่อระลึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง “โอ๊ย!” หมิงเซี่ยร้องเพราะรู้สึกเจ็บที่หัว นางถูกเขาเททิ้งจากอ้อมกอดกะทันหัน แต่เขากลับเผลอทับเส้นผมยาวของนางไว้
นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน
94.0K·有缘千里 โหย่วหยวนเชียนหลี่ไป๋หลันอดีตนักกีฬายิงธนู ตกที่กั้นตาย แต่ได้ย้อนเวลากลับไปยังยุคเก่า เธอที่ชอบอยู่แต่ในห้องก็สมหวังสักที ไม่ต้องออกไปหางานทำ ไม่ต้องหาข้าวกิน ไม่ต้องดิ้นรนกับสังคม ได้นั่งเย็บชุดโบราณที่ชอบทั้งวัน
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์
46.0K·有缘千里 โหย่วหยวนเชียนหลี่คุณหนูใหญ่จวนแม่ทัพ เอาแต่ใจที่สุด เลือกกินที่สุด ชอบชายงามที่สุด แต่หลังจากนางไล่ตามอ๋องเยียนไปชายแดนครั้งนั้น กลับมานางก็เปลี่ยนไป และพาสามีอัปลักษณ์คนหนึ่งกลับมาด้วย นางทั้งเอาใจเขา รักเขา คลั่งเขา