นักเขียน
ถานเซียง
828.0K
จำนวนคำ
5
นิยาย

นิยาย

อุบายร้ายพ่ายใจรัก

6.0K·ถานเซียง

คำโปรย เพราะต้องการเงินอย่างเร่งด่วนกิ่งกมลจึงยอมนอนกับทินกรเพื่อค่ารักษาพยาบาลของพ่อ ความใกล้ชิดและความใจดีของเขาทำให้เธอหวั่นไหว แต่สถานะคู่นอนที่มีกำหนดเวลาเพียงครึ่งปีอย่างเธอมีสิทธิ์คิดเกินเลยกับเขาด้วยเหรอ แม้จะพยายามหักห้ามใจเท่าไหร่แต่หัวใจก็ไม่รักดีดันไปตกหลุมรักอีกฝ่ายเข้าจนได้ **** “คุณเข้าห้องผิดหรือเปล่าคะ” “ห้องนี้ถูกแล้ว” นัยน์ตาคมดุสีนิลจ้องร่างอรชรเขม็ง ถามเสียงขรึมว่า “เธอผิดหวังเหรอที่เป็นฉัน” “ปะ เปล่าค่ะ” “มานี่สิ” ทินกรกวักมือให้หญิงสาวเข้ามาใกล้ กิ่งกมลลังเลเล็กน้อย เธอต้องทำตามคำสั่งของเขาไหมนะ เขาไม่ใช่คนที่เธอต้องให้บริการเสียหน่อย ทว่าเมื่อได้รับสายตาดุดันปนข่มขู่จากคนตัวโต ก็จำต้องขยับเข้าไปใกล้อย่างเลี่ยงไม่ได้ “เข้ามาใกล้อีกนิด ฉันไม่จับเธอกินหรอกน่า” ร่างบอบบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ฟังสิ่งที่เขาพูด ถึงจะเตรียมใจมาแล้วว่าต้องนอนกับคนแปลกหน้า แต่ว่าพอมาอยู่ในสถานการณ์จริงเธอกลับประหม่าจนทำตัวไม่ถูก แม้เขาจะไม่ได้มองเธอด้วยสายตาหื่นกระหายก็ตาม ครั้นเห็นท่าทางอิดออดของคนตัวเล็ก มือหนาก็เอื้อมไปคว้าเอวบางไว้แล้วดึงมาใกล้ เขายกเธอขึ้นมานั่งบนตัก โน้มใบหน้าลงไปกระซิบชิดใบหูเล็กน่ารักของคนในอ้อมแขน “ร้องครางสิ เร็วเข้า” “คะ?” กิ่งกมลงุนงง อยู่ๆ เขาก็มาสั่งให้เธอทำเรื่องน่าอาย ใครมันจะไปร้องออกเล่า

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

อุบายรักกับดักลวงใจ

4.0K·ถานเซียง

คำโปรย อินทุภาลากหนุ่มหล่อที่เจออยู่หน้าบาร์โฮสต์กลับมายังโรงแรม เพราะเข้าใจว่าเขาทำงานอยู่ที่นั่น แล้วเธอกับเขาก็มีวันไนท์สแตนด์กัน แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องผิดพลาดที่เธอทำเพราะความเมาในคืนนั้น จะตามมาทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหวได้อีกครั้ง ทิวากรเคยคิดว่าตัวเองจะไม่สามารถชอบใครได้อีกหลังจากโดนอดีตคู่หมั้นหักหลัง ทว่าสาวสวยที่เขาพบโดยบังเอิญในคืนนั้น เธอทำให้หัวใจที่เย็นชาของเขากลับมาเต้นระรัวราวกับเด็กหนุ่มเพิ่งหัดมีความรัก แต่เมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็คล้ายกับฝันตื่นหนึ่ง เธอโบยบินไปจากเขาไม่หลงเหลือร่องรอยให้ติดต่อ เมื่อโชคชะตาทำให้เขาและเธอได้พบกันอีกครั้ง ในครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีกเด็ดขาด

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

หม่าอวิ๋นเซียง บุปผาตรึงใจ

76.0K·ถานเซียง

ดวงชะตาที่ต้องเกิดมาเป็นตัวกาลกิณีของตระกูล หม่าอวิ๋นเซียงไม่เคยต้องการมัน ทว่าสวรรค์กลับใจร้ายปล่อยให้นางแบกรับความไม่เป็นธรรมนี้ไว้ ทุกคนล้วนตราหน้าว่านางไม่สมควรเกิดมา แต่ในเมื่อเกิดมาแล้วต้องยอมแพ้ต่อโชคชะตาหรือ แน่นอนว่านางไม่ยินยอม เพราะคำทำนายที่มีมาช้านานของตระกูล หม่าอวิ๋นเซียง กลายเป็นตัวกาลกิณีที่ผู้คนในจวนต่างรังเกียจ นางถูกเลี้ยงดูมาโดยสาวใช้ผู้หนึ่ง ทว่าวันหนึ่งพวกเขากลับให้ความสนใจในตัวนางอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ผู้ใดเลยจะรู้ว่าความรักและความปรานีที่คนสกุลหม่าแสดงออกมานั้นจริงใจเพียงใด นางเพียงต้องการอย่างใช้ชีวิตที่เหลือเงียบๆ เหตุใดพวกเขาจึงไม่ยอมเข้าใจ *** “ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้หากปักเสร็จแล้วมอบให้ข้าได้หรือไม่” จ้าวจื่อเทียนถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “คงให้ไม่ได้หรอก” นางปฏิเสธเสียงเรียบ แอบซ่อนรอยยิ้มกริ่มไว้ในใจ “ทำไมถึงไม่ได้” เขามองนางอย่างไม่เข้าใจ “ก็ผืนนี้มีเจ้าของแล้ว” นางยังคงตอบอย่างยียวน “เป็นใคร” น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมขึ้นมาโดยพลัน รู้สึกอึดอัดใจเหมือนจะหายใจไม่ออก มิหนำซ้ำหัวใจยังปวดแปลบอีกต่างหาก หม่าอวิ๋นเซียงยิ้มขำอย่างอดไม่ได้ยามเห็นสีหน้ามืดครึ้มราวกับจะสังหารคนได้ของชายหนุ่ม “พี่จื่อเทียน ท่านไม่ต้องรีบร้อนกินน้ำส้มไป ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ข้าปักให้อาเหมยเป็นของขวัญวันเกิดนาง” สีหน้าของจ้าวจื่อเทียนสดใสขึ้นโดยพลัน แต่ถึงกระนั้นก็ยังรู้สึกไม่ชอบใจอยู่ดี เหตุใดเสี่ยวเซียงเซียงของเขาต้องปักผ้าเช็ดหน้าให้ผู้อื่นด้วยเล่า แล้วไหนจะของที่นางทำขายอีก “ข้าแค่ถามเฉยๆ ว่าเป็นผู้ใด ไม่ได้กินน้ำส้มเสียหน่อย” ครั้นได้ฟังคำแก้ตัวของอีกฝ่ายนางก็อดหัวเราะไม่ได้จริงๆ หม่าอวิ๋นเซียงมองเขาอย่างล้อเลียนพลางเอ่ย “ใช่ๆ ท่านไม่ได้กินน้ำส้ม เป็นข้าปากมากไปเอง” จ้าวจื่อเทียนแค่นเสียงฮึขึ้นจมูก มองคาดโทษนาง รอก่อนเถิด ถึงเวลานั้นเขาจะสั่งสอนเด็กคนนี้ให้ไม่สามารถลุกจากเตียงได้เลย

นิยายจีนโบราณจบแล้ว

ห้วงแค้นแสนรัก

9.0K·ถานเซียง

หลิงชิงเฟยสูญเสียทุกอย่างไปในชั่วข้ามคืน เป้าหมายเดียวที่มีคือทวงความเป็นธรรมให้แก่ทุกคนในเผ่า และคนที่ชดใช้จะต้องเป็นแม่ทัพผู้นั้น แต่ไฉนเรื่องราวกลับเป็นเช่นนี้ไปได้เล่า ระหว่างความรักกับความแค้นนางควรเลือกสิ่งใดดี. เขา…ผู้ที่คอยเป็นเงาของคนอื่นอยู่เสมอ สิ่งเดียวในใต้หล้าที่ปรารถนาก็คือนาง แต่เหตุใดระหว่างเขาและนางต้องมีบัญชีหนี้เลือดด้วยเล่า แล้วเขาจะจัดการเช่นไรกับเรื่องยุ่งยากใจนี้ ******* “นั่งลงสิ เจ้าไม่หิวหรืออย่างไร” สิ้นคำถามนั้น เสียงโครกครากก็ดังมาจากร่างอรชรที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่รอให้นางได้ตั้งตัว เฉินหย่งเจี๋ยก็ฉุดคนนั่งลงบนตักของตนทันที หลิงชิงเฟยสะดุ้งเฮือกดีดกายลงจากตักเขาอย่างลืมตัว เมื่อรู้ตัวว่าทำพลาดไป จึงได้แต่ส่งยิ้มหวานกลบเกลื่อน “เอ่อ..ให้ข้ารินสุราให้นะเจ้าคะ” “ไม่ต้อง นั่งลงเถิด” ครั้นเห็นว่านางไม่มีทีท่าว่าจะขยับ จึงได้ข่มขู่ออกไป “หากไม่อยากร่วมโต๊ะกับข้า ก็กลับห้องของเจ้าไปเสียเถิด” “ไม่กินรึ” เฉินหย่งเจี๋ยเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “หรือกลัวว่าข้าจะวางยาเจ้า” “มิได้เจ้าค่ะ” กล่าวพลางหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบข้าวเข้าปาก “กิริยาท่าทางเยี่ยงเจ้าไม่สมกับเป็นหญิงนางโลมเลยสักนิด” “ข้าเป็นเช่นไรหรือเจ้าคะ” พูดไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเอง “ทึ่มทื่อ เหลอหลา หาความเป็นหญิงไม่ได้” ไม่เอ่ยเพียงปาก สายตายังจับจ้องไปยังส่วนที่บอกว่าไม่สมกับเป็นสตรี ใบหน้าของหลิงชิงเฟยเห่อร้อนขึ้นมาโดยพลัน นางยกแขนขึ้นบังหน้าอกไว้ ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะเยาะหยันจากเขาก็ยิ่งอับอาย “ข้ายังไม่โตเจ้าค่ะ เพิ่งจะสิบห้าเท่านั้น หากอายุเยอะกว่านี้เดี๋ยวมันก็โตตามไปเอง” “จะเป็นเช่นนั้นแน่รึ” ก็ยังไม่หยุดที่จะยั่วเย้าอีกฝ่าย “เหตุใดเจ้าจึงมาเป็นหญิงคณิกาได้” “ข้าถูกครอบครัวนำมาขายเจ้าค่ะ พวกเขาต้องการเงินเพื่อส่งพี่ชายข้าเข้าเรียนสำนักศึกษาดีๆ เมื่อเขาสอบติดซิ่วไฉความเป็นอยู่ของครอบครัวจะได้ดีขึ้นเจ้าค่ะ” “ช่างเป็นการเสียสละที่น่าขันยิ่งนัก” เขาอยากจะหัวเราะให้กับคำลวงของนาง ผู้ใดเสี้ยมสอนเรื่องเช่นนี้ให้อาเฟยของเขากัน “หากพี่ชายเจ้าสอบไม่ติดเสียทีเล่า เจ้ามิต้องเอาทั้งชีวิตของตนมาทิ้งไว้ที่หอคณิกาหรอกหรือ ต้องทนให้ผู้คนดูแคลนไปชั่วชีวิต” “ข้ายินดีเป็นหญิงคณิกาไปชั่วชีวิต หากมันทำให้ครอบครัวข้าอยู่สุขสบายขึ้น” “ช่างเป็นบุตรีที่กตัญญูยิ่งนัก น่านับถือ น่านับถือ” ชายหนุ่มเอ่ยแกมประชด “เจ้ามีคนรักหรือไม่” ประกายตาของหลิงชิงเฟยวูบไหวด้วยคิดไม่ถึงว่าจะถูกถามเยี่ยงนี้ นางเผลอกำตะเกียบไว้แน่น แล้วกล่าววาจาโป้ปดออกไป “ไม่มีเจ้าค่ะ” “เจ้ามี..” เฉินหย่งเจี๋ยตอบกลับทันควัน “ข้าจะให้โอกาสตอบอีกครั้ง หากเจ้าบอกว่ามี ข้าจะส่งเสริมให้พวกเจ้าได้อยู่ด้วยกัน หากตอบว่าไม่ ชาตินี้ก็อย่าหวังว่าจะได้เป็นของผู้อื่นอีกเลย”

นิยายจีนโบราณจบแล้ว

แม่นาง! มาเป็นฮูหยินข้าเถิด

175.0K·ถานเซียง

นางผู้หมดศรัทธากับความรัก จนกลายเป็นเข็ดขยาด กับเขา ผู้มีความหลังฝังใจจนไม่คิดออกเรือนกับผู้ใด ***** “แม่นาง หากเจ้ารับข้าไว้เป็นสามี เจ้าจะได้ตำแหน่งฮูหยินแม่ทัพไปครอง...ยังไม่หมดเพียงเท่านี้ หากเจ้าตอบตกลงภายในหนึ่งเค่อ ทรัพย์สมบัติในจวนข้าจะเป็นของเจ้าครึ่งหนึ่งทันที” “....” “แต่หากเจ้าตอบตกลงตอนนี้ ข้าจะแถมม้าอีกห้าตัวและข้าวสารอีกห้าเกวียนให้เจ้าเพื่อเป็นของกำนัล” “....” “ตกลงเลยหรือไม่ สามีเช่นข้าไม่ได้หาง่ายๆ หรอกนะ” หญิงสาวได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ มือบางคว้าถ้วยน้ำชาที่วางอยู่ข้างๆ ขว้างใส่ร่างสูงทันที “ออกไปนะเจ้าหมีบ้า สามีอันใดข้าไม่ต้องการ!”

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว