บทที่4

ร่างฉันกับโมบายถูกเหวี่ยงลงบนพื้นห้องสีแดงที่เราในโรงเรียนแห่งนี้รู้จักกันดีในอีกชื่อว่าห้อง'ตัดสินโทษ'ตรงหน้าฉันคือปลายเท้าขาวเนียนที่นั่งสง่าอยู่บนโต๊ะด้วยใบหน้าแบบใดใครก็มิอาจคาดเดาได้ ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หวาดผวาจนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปสู่ความเป็นจริงของทุกสรรพสิ่งที่พระเจ้าขีดเส้นให้มันต้องเป็นไป

“ไม่เจอกันนานดูเธอเปลี่ยนไปเยอะเลยนะฮันนี่!!”เสียงเย็นจับขั้วหัวใจดังขึ้นพร้อมทั้งมือหนาที่เคยอบอุ่นค่อยๆ ประคองใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดของฉันขึ้นอย่างช้าๆ ให้เงยหน้าขึ้นไปสบกับนัยห์ตาสีดำสนิทอันเคยคุ้น

“.......”

ฉันไม่ตอบได้แต่มองใบหน้าของชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก ผิวขาวเนียนละเอียด กลิ่นน้ำหอมอันคุ้นเคย แววตาที่เคยอบอุ่นที่แสดงให้ฉันได้เห็นอยู่ตรงหน้านี้มันทำให้ฉันรับรู้ได้ทันทีเลยว่า...ฉันกลับมาที่นี้แล้วจริงๆ

“ดะ...เดมอส!!”

“ดีใจจัง ที่เธอยังอุตส่าห์จำชื่อของฉันได้ด้วย”

“แน่นอน! ฉันจำทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นได้ดี ไม่มีวันลืม โดยเฉพาะสิ่งที่นายเคยมอบให้กับฉัน..ไม่ลืมเด็ดขาด”ฉันข่มความหวาดกลัวเอาไว้ เชิดหน้าทำใจดีสู้เสื้อต่อไป

“อดีตมันก็คือเรื่องราวที่ผ่านไปแล้วเธอเองก็น่าจะลืมๆ มันไปซะบ้างนะฮันนี่”เขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาคลอเคลียอยู่บริเวณแก้มใสของฉันอย่างว่าง่ายจนฉันต้องสะบัดหน้าหนีจากมือสกปรกของเขาออกไป

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน คนอย่างนายไม่มีค่าพอ!!”

“หึ หึ เธอนี่มันเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจริงๆ อย่างที่คนเขาร่ำลือจริงๆ ซะด้วยสิ เด็กผู้หญิงที่แต่ก่อนเคยร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าฉันคนนั้นมันหายไปไหนซะแล้วนะ”เลวที่สุด! ต่ำช้าหาที่ใดเปรียบจริงๆ เลยคนคนนี้จิตใจทำด้วยอะไรกันนะ เขากล้าเอาความรู้สึกของฉันมาล้อเล่นแบบนี้ เกลียดที่สุด!

“ยัยผู้หญิงน่าโง่นั่น...ตายจากโลกนี้ไปนานแล้วเธอจากไปอย่างสงบโดยทิ้งความแค้นที่มีไว้ที่ฉันคนนี้”

“ยังไงงั้นเหรอ แล้วหมอนี่เป็นใครกันล่ะ คู่ขาคนใหม่ของเธอรึยังไงกัน”ว่าจบเดมอสก็ละสายตาจากฉันหันเหความสนใจไปที่ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ฉันอีกคน

นายโมบายกำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาอย่างคนกำลังมีเรื่องอยากรู้แต่ไม่กล้าถามอยู่เต็มอก แต่หมอนี่ก็เลือกที่จะไม่ถามมันออกไป เขาเงียบมากอย่างที่ฉันไม่คิดว่าคนที่ส่อแววสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านอย่างเขาจะทนไหว เงียบซะจนฉันเกือบจะลืมไปแล้วว่ายังมีเขาอยู่ในห้องมืดๆ นี้อีกคน

“ปล่อยหมอนั่นไปซะ เขาไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้!”

“เดี๋ยวนี้เธอกล้าสั่งคนอย่างฉันอย่างงั้นเหรอฮันนี่ เธอไปหยิบเอาความกล้าพวกนี้มาจากไหนกันนะอยากรู้จริงๆ”ยังเย็นชาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ทำไมคนๆ นี้ ถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ ทั้งๆที่เมื่อก่อน…

“ฉันไม่มีสิทธิ์ขาดขนาดไปสั่งให้คนไร้ความรู้สึกอย่างนายทำอะไรหรือห้ามทำอะไรได้หรอก”

“ฉันดีใจนะที่เธอรู้ตัวเองดี ก็อย่างที่ฉันเคยบอกไปก่อนที่เธอจะหนีไปจากฉัน..ว่าต่อให้เธอหนีไปที่ที่ไกลแสนไกลสักแค่ไหนฉันคนนี้ก็จะไปตามลากตัวเธอกลับมารับโทษอีกจนได้ และในที่สุด...วันนี้ก็มาถึง!” ร่างสูงว่าพร้อมทั้งกระชากฉันเข้าหาตัวอย่างแรงจนร่างที่บอบช้ำเพราะถูกรุมของฉันต้องตกอยู่ในอ้อมกอดอันแข็งแกร่งของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ อ้อมแขนที่เพียงแค่ได้สัมผัสเพียงเศษเสี้ยวเดียวก็ทำให้ร่างกายทุกส่วนของฉันหยุดการทำงานไปซะเฉยๆ

“นายมันชั่วร้าย!”

“แล้วเธอจะได้รู้ว่าฉันในตอนนี้น่ะร้ายกาจกว่าครั้งก่อนๆ แค่ไหนบทลงโทษของคนทรยศมีเพียงสิ่งดียวเท่านั้นที่จะสามารถลบล้างได้จนหมดสิ้น...นั่นก็คือความตาย” ว่าจบเขาก็เหวี่ยงร่างฉันลงไปกองกับพื้นอีกครั้งก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าทำท่าจะจากไปแต่ก็ไม่วายหันมากำชับลูกน้องที่เหลือด้วยประโยคที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของผู้ชายชั่วร้ายคนนี้...

“ปล่อยพวกมันสองคนไปก่อน ถ้าแก้แค้นได้เสร็จภายในวันเดียวจะมีความแค้นเอาไว้ทำไมตั้งสามปี!!”ปล่อยไปอย่างงั้นเหรอ ทำไมล่ะ? เพราะอะไรทำไมถึงได้ปล่อยให้พวกฉันรอดออกไป

เพราะคำสั่งของผู้ชายที่อยู่เหนือกฎใดๆ ทั้งปวงอย่างเดย์ ไม่สินะ!สถานะของฉันไม่มีสิทธิ์ไปเรียกชื่อของเขาห้วนๆ แบบนั้น ต้องเดมอสล่ะสิ!! ไอ้พวกเศษสวะทั้งหลายจึงได้ปล่อยฉันกับนายบิงโกให้เป็นอิสระจากการถูกฆาตกรรม ทันทีที่หนีรอดออกมาได้ทั้งฉันและหมอนั่นก็รีบหนีขึ้นไปตั้งหลักบนหอพักตามแผนที่ที่ได้รับทันที

“นายไม่มีอะไรจะพูดรึไง” ฉันถามคนข้างๆ ขณะที่เราทั้งคู่กำลังนั่งอยู่คนละมุมเตียง เพราะความซวยยังไม่มีที่สิ้นสุดหอพักบัดซบนี่ก็ดันเหลือห้องว่างเพียงแค่ห้องเดียวเท่านั้น เราทั้งคู่ก็เลยต้องจำใจมาร่วมหอลงโลงกันมันทั้งคู่นี่แหละ ซวยจริงๆ

“ผะ....ผมถามได้อย่างงั้นเหรอครับ”

“สามข้อเท่านั้น เกินกว่านั้นเก็บเอาไว้ไปถามในความฝันเถอะ”

“คะ...ครับ! คุณกับผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนี้รู้จักกันมาก่อนรึเปล่าครับ” คำถามแรกก็ยากขนาดนี้ ไม่อยากจะนึกถึงคำถามต่อๆ ไปเลยเชียว

“ใช่! เราเคยรู้จักกันมาก่อน”

“แล้วรู้จักกันไปสถานะไหนเหรอครับ เพื่อน คนรู้จัก หรือว่าคนระ....”

“คนรู้จัก!” ฉันรีบตอบกลับไปอย่างเร็วด่วนก่อนที่เขาได้ทันถามอะไรงี่เง่าไปมากกว่านี้ คำถามของหมอนี่ทำฉันปวดหัวแหะ

“คำถามสุดท้ายนะครับ เป็นเพราะเขาคนนั้นใช่มั้ย คุณถึงไม่อยากจะกลับมาเหยียบที่นี้อีกครั้งนึงน่ะ”สิ้นประโยคคำถามของบิงโกฉันก็ถึงคราวเงียบหายไปในทันที

นั่นน่ะสินะ...เพราะรู้ล่วงหน้าว่าหากมาที่นี้ตัวเองจะเจอกับเขาคนนั้นอีกครั้ง จะเจอกับความโหดร้ายที่ได้รับจากเขาคนนั้น มันจึงไม่แปลกอะไรเลยสักนิดที่ฉันจะรู้สึกหวาดกลัวที่จะต้องกัดฟันสู้ยอมจำนนเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่เกือบๆ จะกลายเป็นอดีตไป

ฉันคงจะดูโง่เง่ามากถ้าไม่มีความรู้สึกกลัวในเวลาแบบนี้!!

“ใช่! เพราะหมอนั่นมันเลยทำให้ฉันเกลียดทุกสิ่งที่อยู่ที่นี้ทั้งๆ ที่แต่ก่อน...ฉันเคยมีความสุขกับมัน มีความสุขมากเหลือเกิน”