บทที่5

[หัวค่ำ]

“ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลส่งเสียงเรียกชื่อผมให้ดังๆ เลยนะครับ ผมจะคอยคุ้มกันข้างนอกนี้ให้เอง” ฉันกำลังยืนกอดอกมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลมากมายของนายโมบายด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่เพิ่งจะผ่านเหตุการณ์นรกนั่นมาหมาดๆ แต่หมอนี่ก็ยังคงส่งยิ้มได้น่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

แถมยังใจดียกเตียงนอนที่มีอยู่แค่เตียงเดียวให้กับฉันจนตัวเองต้องไปนอนบนโซฟาแข็งๆ ที่ด้านนอกนั่น น่าเห็นใจอยู่เหมือนกันแหะ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นฉันเลยหมุนตัวกลับไปยังเตียงนอนที่มีกระเป๋าใบใหญ่วางเอาไว้อยู่ก่อนจะก้มลงไปหยิบเอาชุดปฐมพยาบาลที่เตรียมพร้อมเอาไว้รับศึกออกมาก่อนจะเดินกลับไปหาเขาอีกครั้ง

“มานั่งตรงนี้สิ ฉันจะทำแผลให้” ฉันว่าก่อนจะตบที่นั่งข้างๆ ตัวเอง

“จะ...จะดีเหรอครับ ผมว่าไม่ต้องก็ได้มั้งครับ”

“ไม่ได้! อยากช้ำในตายรึยังไง เขยิบมานั่งตรงนี้เดี๋ยวนี้”

“ตะ...แต่ว่า...”

“เดี๋ยวนี้!”

“คร้าบบบบบบบ~”ทำไมจะต้องให้ขึ้นเสียงด้วยก็ไม่รู้ เขยิบมาตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องแล้ว ทันทีที่โมบายเขยิบเข้ามาใกล้ฉันก็ไม่รอช้ารีบจุ่มสำลีที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ไปที่มุมปากของเขาในทันที....

“อ๊ากก!!! เบาๆ หน่อยสิครับ มันแสบอ่าา~”ทันทีที่สำลีถูกแผลหมอนั่นก็แหกปากซะดังลั่นก่อนจะดิ้นไปมาอย่างทรมานน่าสงสาร

“นายคิดว่ามันเป็นน้ำเปล่ารึยังไงห๊ะ!! หยุดส่งเสียงน่ารำคาญสักที หนวกหู” ถึงแม้จะหยุดส่งเสียตามคำขู่ แต่หมอนี่ก็สะดุ้งเฮือกทุกครั้งที่ฉันจุ่มสำลีไปที่แผลของเขา แถมยังกำชายผ้าปูเตียงซะแน่นไม่ยอมปล่อย มันจะเจ็บอะไรถึงปานนั้นนะ

ตอนที่ถูกไอ้เศษสวะพวกนั้นรุมซ้อมกลับไปร้องสะแอะ มาแพ้พ่ายให้กับลำสีนี่น่ะเหรอเนี่ย เฮอะๆๆ ให้ตายสิพระเจ้า

“อ๊ากกก ไม่เคยตายรึไงวะไอ้บ้าเอ้ย!” ฉันร้องเสียงหลงทันทีที่นายโมบายค่อยๆ วางสำลีไว้ที่แผลตรงขอบตา ว่าเขาเป็นเราเป็นเองซะเลยนะเนี่ยฉัน มันทั้งแสบทั้งคันตรงเบ้าตาเขียวๆ ไปหมด ฮือ~ อย่าให้ได้เจออีกเชียวนะไอ้พวกบ้า คราวหน้าเจอกันฉันไม่ปล่อยพวกแกเอาไว้แน่ แค้นนี้ต้องชำระ!

แม่จะตามจองล้างจองผลาญไปจนกว่าขอบตาฉันจะกลับมาสู่สภาพเดิมเลยคอยดูสิ!

“ผมก็เบามือสุดความสามารถแล้วนะครับเนี่ย”

“ยังจะมาเถียงอีก ออกไปให้พ้นหน้าฉันเลยไป๊!”

“……”

“จะออกไปดีดีหรือว่าจะไปทั้งน้ำตา ห๊ะ!”

"คร้าบๆๆ ไปเดี๋ยวนี้แล้วละครับ หลับฝันดีราตรีสวัสนะครับ" หมอนั่นว่าจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่โซฟาก่อนจะล้มหัวนอนลงไปในที่สุด ฉันลอบมองร่างสูงอย่างไม่ไว้วางใจก่อนจะค่อยๆ ล้มตัวลงนอนบนเพียงที่แสนจะนุ่มนิ่มอย่างเบาๆ

พวกเจ้าหญิงเพื่อนรักที่เหลือของฉันในตอนนี้จะเป็นยังไงกันบ้างนะเนี่ย มาวันแรกฉันก็คิดถึงพวกแกซะแล้วล่ะสิเนี่ย เหงาจัง รู้สึกโดดเดี่ยวแบบที่เคยรู้สึกมานานแล้ว

เมื่อไหร่ฉันจะได้กลับสวรรค์ออกไปจากนรกนี่กันนะ ฉันชักจะไม่แน่ใจซะแล้วสิว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดจนกว่าจะถึงวันนั้นรึเปล่า เรื่องแบบนี้คงจะต้องปล่อยให้โชคชะตานำพาไปก็แล้วกัน

เช้านี้ฉันต้องแหกขี้ตาตื่นนอนแต่เช้าตรู่เพราะกลิ่นหอมบางอย่างมันลอยโชยเข้าจมูกอย่างจัง หืมมมมม~ ต้นตอของกลิ่นหอมที่ว่ามันน่าจะมาจากโซฟาที่มีนายโมบายสุดซื่อนั่งอยู่นะเนี่ย

"อ้าว! ตื่นนอนแล้วเหรอครับ ผมกำลังรอทานข้าวด้วยกันอยู่พอดี" ให้มันได้อย่างนี้สิน่า ทำไมเขาถึงได้ยิ้มเก่งแบบนี้นะ อยากจะรู้จังว่าในชีวิตของผู้ชายคนนี้เคยทุกข์ร้อนบ้างรึเปล่า

"นายไปเอาของพวกนี้มาจากที่ไหนน่ะ ?"ฉันถามพลางมองสำรวจอาหารเช้าตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ มีทั้งโจ๊ก ขนมปัง ไข่ดาว ฯลฯ เยอะแยะเต็มไปหมด

"ผมลงไปซื้อมาน่ะครับ”

"นายอยากจะถูกฆ่าตายมากนักรึไงห๊ะ! จู่ๆ นึกบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้กล้าเดินโฉบลงไปด้านล่างนั้นคนเดียว"ฉันตะโกนลั่นอย่างลืมตัว นี่ฉันจะโกรธอะไรกันนักกันหนานะ แค่เพียงรู้ว่าเขาลงไปข้างล่างแค่นั้นจู่ๆ อารมณ์โกรธพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ก็ถาโถมเข้ามาในใจอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย

"กะ...ก็ผมกลัวว่าคุณจะหิว ผมก็เลย..."

"ช่างเถอะ! ทีหน้าทีหลังจะไปไหนมาไหนบอกฉันก่อน"รอยยิ้มเล็กๆ แห่งความสุขเผยขึ้นมาให้เห็นจากร่างสูง จนฉันอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเติมเต็มประโยคให้จบ…"เผื่อว่าถ้านายถูกฆ่าตาย ฉันจะได้ไปเก็บศพได้ถูกที่!"

"......"

"แล้วก็เลิกทำหน้าปัญญาอ่อนแบบนั้นซะที เห็นแล้วมันหงุดหงิดชะมัด!"

ว่าจบฉันก็สะบัดเรือนผมเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที ให้ตาย~แค่นึกว่าวันนี้เป็นวันแรกที่ฉันจะต้องเข้าห้องเรียน(นรก)กับเพื่อนร่วมห้อง(ประสาท)ฉันก็แทบจะกระอักเลือดตายอยู่แล้ว หวังว่าวันนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ....หวังว่านะ!

หลังจากอาบน้ำกินข้าวเสร็จฉันกับนายโมบายก็เดินหยอกล้อต่อกระซิก(ซะเมื่อไหร่กันเล่า!) ถ้าจะให้พูดตามหลักของความเป็นไปได้และเป็นจริงแล้วนั้น หมอนั่นกำลังก้มหน้าก้มตาเดินตามก้นงอนๆ ของฉันต่างหาก คิดเหรอว่าฉันจะใจดีให้เขามาเดินเทียบบ่าประชันรัศมีน่ะ ไม่มีทาง!

และดูเหมือนว่าพระเจ้าจะยังรังแกฉันไม่สาแก่ใจ ถ้าจะบอกว่าฉันได้กลับมาเรียนที่ห้องเดิมที่เคยจากไปมันคือเรื่องบังเอิญจะมีใครเชื่อไหมนะ ห้องเดิมๆ ที่มักจะมีแต่คนเดิมๆ อยู่เคียงข้าง ภาพความทรงจำที่สวยหรูย้อนไหลเป็นทางสายยาวหวนกลับมาสร้างรอยแผลในกลางใจของฉันอีกครั้ง

ไม่น่าเลยจริงๆ ฉันไม่น่ากลับมาที่นี้อีกเลยจริงๆ

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ จะให้ผมเข้าไปก่อนดีไหม"เสียงของนายโมบายทำให้ฉันสะบัดความทรงจำงี่เง่านั่นออกไปจากหัว ก่อนจะหันไปมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ

"แป้งกับน้ำนายชอบอันไหนมากกว่ากัน"

"หาาา"

"ฉันถามก็ตอบมาสิ!!"

"อะ...เอ่อชอบน้ำก็ได้ครับ" หมอนั่นตอบอย่างลังเลในคำถามที่ฉันไถ่ถามออกไป

"งั้นนายเข้าไปก่อนแล้วฉันจะตามไป"