winds of fate เดิมพันร้าย ลวงหัวใจให้ตกหลุมรัก

บทนำ

“ฮึกๆ ลูกกวาดดดดดด!!~ ทำไมต้องเป็นแก ทำไมพระเจ้าจึงต้องเลือกแกด้วยนะ ทำม้ายยยย~ ”

“ไปดีมาดีเถอะนะเพื่อน ถึงตัวแกจะไปแต่ความทรงจำของแกยังตราตรึงอยู่ในซอกเล็บนิ้วมือนิ้วเท้าของพวกเราทุกคนเสมอ ฮือออ~ ”

“พวกเราทุกคนจะคิดถึงเธอนะลูกกวาด เพราะฉะนั้นจงอย่าห่วงเลย ตัดอกตัดใจซะเถอะนะเพื่อน”

“ขอประธานโทษที่ต้องขัดจังหวะนาทีโศกเศร้าของพวกแกทั้งหลายนะ แต่เผอิญว่าฉันยังไม่ตายโว๊ยยย! ยัยพวกบ้า ”ฉันตะโกนดังลั่นจนผู้คนมากมายที่ยืนร่ายล้อมพวกเราทั้งห้าถึงกับต้องก้าวถอยหนีอย่างรู้งานว่าอีกในไม่ช้านี้ โลกคงได้แตกเพราะเสียงแหกปากของฉันก็เป็นแน่

ฉันกำลังยืนอยู่กับสมาชิกแก้งอีกสี่คนอยู่ที่บริเวณหน้าโรงเรียนพร้อมกับประชากรทุกคนที่กำลังยืนโบกไม้โบกมือลากันอยู่อย่างอลม่านเบื้องหน้ามีรถบัสคันโตจอดเทียบท่ารอคอยการขึ้นไปนั่งของฉันกับใครอีกคนอยู่

อย่างที่บอกไปนั่นแหละค่ะ!

ว่าฉันยังไม่ได้ตายแล้วก็ไม่ได้กำลังจะไปตายด้วย แต่ที่เพื่อนซี้ทั้งสี่ เอ๊ะ! ไม่สิ ตัดยัยอมยิ้มที่ได้แต่ยืนเงียบอยู่ออกไปก็เหลือสาม พวกมันสามตัวต่างก็พากันยืนร้องห่มร้องไห้ราวกับญาติเสียเมื่อรู้ว่าฉันคือหนึ่งในสองของผู้โชคดีได้ตั๋วเที่ยวเดียวบินคู่ไปแดนนรก

ทุกคนอาจจะกำลังสงสัย ว่า ‘โชคดี’ ที่ว่านั้นมันหมายถึงอะไร แต่จะให้ย้อนกลับไปเล่าเราคงจะต้องปูเสี่อล้อมวงกันเชียวล่ะ อยากรู้แล้วใช่มั้ยล่ะ

ขยับหูเข้ามาใกล้ๆ สิคะ ฉันจะเล่าเรื่องระทึกขวัญเขย่าประสาทให้ฟัง!

“นี่มันหมายความว่ายังไงคะท่าน ผ.อ” หญิงสาวร่างบางเจ้าของเรือนผมสีทองตะโกนลั่นห้องสี่เหลี่ยมสุดหรูในนามของกฎแห่งเจ้าหญิงทั้งห้าที่ปกป้องคุ้มกันโรงเรียนมันจึงถูกเรียกด้วยชื่อ ‘ห้องปราบมาร’ ห้องๆ นี้ที่ใครๆ ก็ต่างหวาดผวาไม่อยากจะย่างกายเข้ามาเป็นที่สุดแต่ร่างบางกลับเดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่นราวกับมันคือห้องน้ำหญิงก็ไม่ปาน

นัยน์ตาสีเขียวมรดกจับจ้องไปยังร่างสูงเพียวลมของหญิงชราดูมีอายุตรงหน้าอย่างไม่ลดละเพื่อรอคอยคำตอบของคำถามที่ลั่นวาจาถามออกไปเมื่อครู่อย่างใจจดใจจ่อ

“ใจเย็นๆ ก่อนสิคุณลูกกวาด ป้าว่าเรานั่งลงแล้วค่อยๆ คุยกันไปดีกว่านะหลานรัก”

“นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะค่ะคุณป้า! ป้าก็รู้ว่าหนูเกลียดไอ้โรงเรียนเส็งเคร็งนั่นยิ่งกว่าอะไรดี แต่นี่ป้ายังจะให้หนู...”

“ใจเย็นๆ ก่อนสิจ๊ะหลานรัก ที่ป้าทำไปทั้งหมดนั่นป้ามีเหตุผลอยู่นะ”

“เหตุผลบ้าบออะไรกันคะ ไหนคุณป้าลองบอกหนูมาสิว่าเหตุผลของป้ามันยิ่งใหญ่มากแค่ไหนกันเชียว” ฉันพูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวสายตาจับจ้องไปยังป้าผู้บังเกิดเกล้าอย่างเอาเรื่อง ในขณะที่รอให้คุณป้าแสนสวยของฉันคิดหาเหตุผลข้อแก้ตัวเรามาทำความรู้จักกัน ก่อนที่ฉันจะอารมณ์ไม่ดีแล้วพาลไม่อยากแนะนำตัวเองดีกว่านะค่ะ ฉันชื่อ’ลูกกวาด’เป็นลูกพ่อที่เป็นผู้ชายและแม่ที่เป็นผู้หญิง ส่วนเรื่องอื่นๆ นั้นต้องรอดูกันไปเรื่อยๆ

แล้วคุณจะรู้...ว่าพระเจ้าได้ทำสิ่งผิดพลาดมหันต์ที่ส่งให้ฉันมาเกิดบนโลกใบนี้

พ่อกับแม่ตอนนี้ตีตั๋วเที่ยวเดียวไปทัวน์สวรรค์ ไปกันตั้งแต่ฉันยังหกขวบจนตอนนี้ฉันอายุก็ปาเข้าไปสิบเจ็ดปีแล้วยังไม่กลับลงมากันสักที ตอนเด็กๆ ฉันเคยถามคุณป้าญาติคนเดียวที่หลงเหลืออยู่ (ถ้าไม่รวมกับคุณตาทวดที่เสียไปนานแล้วอะน่ะ) ปรากฏว่าเจ๊ให้บอกว่าตอนไปพ่อซื้อตั๋วแต่ขาไปลืมซื้อตั๋วขากลับ ทั้งคู่ก็เลยอยู่กินนอนหลับกันอยู่บนนั้นกันซะเลยเพื่อตัดปัญหา แต่เพราะว่าตอนนั้นฉันยังเด็กอยู่มากจึงเชื่อเรื่องโกหกที่ป้าเล่าให้ฟังอย่างหมดจดไม่มีตกหล่น พอมาถึงตอนนี้ฉันหายโง่และพอจะรู้แล้วล่ะว่า...พ่อกับแม่ได้จากฉันไปอย่างไม่มีวันกลับแล้วจริงๆ ถึงแม้ว่าจะมีตั๋วขากลับอยู่ในมือก็ตามที

เห็นร้ายๆ แบบนี้คราวจริงแล้วฉันน่ะ...ก็ร้ายจริงๆ นั่นแหละค่ะ

ฉันมีเพื่อนสนิทที่ไม่ว่าจะใช้เงินสักกี่ล้านก็ไม่มีซื้อได้อยู่สี่คนด้วยกันรวมฉันไปก็กลายเป็นห้าสาวสุดสวย เราทั้งห้าเป็นผู้ปกป้องโรงเรียนแห่งนี้ภายใต้ชื่อแก้งอันสวยหรูว่า ‘เจ้าหญิงทั้งห้า’

ฉันอยู่ในแก้งตำแหน่ง ‘สายลมแห่งโชคชะตา’ เพื่อนสนิทที่สุดในแก้งก็จะเป็นท๊อฟฟี่กับยัยโอเล่จอมเซ่อ ส่วนยัยอมยิ้มกับลูกอมนั้นก็สนิทนะค่ะ (แต่ว่าสนิทแบบห่างๆ น่ะ) เพียงแต่ว่าพวกมันสองคนเป็นเหมือนเส้นขนานของความแตกต่างที่แตกต่างกันมากมาย

คนหนึ่งก็พูดมากจนลิงหลับ

ส่วนอีกหนึ่ง...พูดแต่ละทีไม่มีเกินสามพยางค์

ซึ่งจนถึงทุกวันนี้ฉันเองก็ยังแปลกใจไม่หายว่าพวกมันสองคนทำอีท่าไหนถึงได้มาเป็นเพื่อนกันได้จนถึงทุกวันนี้ และอาจจะเป็นเพราะป้าของฉันเป็น ผ.อ โรงเรียนจึงเป็นเหตุทำให้ไม่มีใครกล้าแหยมกับพวกฉันเท่าไหร่

แต่ในความคิดของฉันนะ...ฉันว่าถึงแม้ว่าฉันจะมีป้าเป็นแม่ค้าขายส้มตำที่โรงอาหารก็คงไม่มีใครใจกล้าหน้าด้านเดินเข้ามาหาเรื่องกับฉันอยู่ดีนั่นแหละ

อาจจะเป็นเพราะความโหด โฉด ชั่วที่ถูกถ่ายทอดมาจากยัยท๊อฟฟี่เพื่อนรักก็เป็นได้ ที่ทำให้คุณหนูผู้เคยเรียบร้อย ปอดแหกอย่างฉันกลับกลายมาเป็นหญิงเหล็กจนถึงปัจจุบัน จุ จุ อย่าไปบอกใครเรื่องนี้เชียวนะค่ะ นี่น่ะมันเป็นความลับของราชการ เพราะฉะนั้นห้ามแพ่งพายให้คนนอกล่วงรู้เด็ดขาด

เกิดพวกเหล่าศัตรูหรือลูกสมุนของฉันรู้เรื่องนี้เข้าล่ะก็...คงจะเสียฟอร์มแย่เลย

“ว่ายังไงคะ! เหตุผลของป้าคืออะไร”ฉันถามย้ำอีกครั้งเพราะกลัวผู้เป็นป้าจะเฉไฉไปเรื่องอื่นอีก ไอ้เรื่องที่ชอบเปลี่ยนแปลงความคิดคนอื่นนี้ต้องยกให้ป้าฉันคนเดียวเท่านั้น

“ก็ไม่มีอะไรนี่จ๊ะ ป้าก็แค่อยากจะให้เราลองเปลี่ยนบรรยากาศในการเรียนดูบ้าง และโครงการแลกเปลี่ยนนี้ทางโรงเรียนของเราก็จำเป็นจะต้องส่งตัวแทนไปเข้าร่วม มิฉะนั้นแล้วอาจจะเกิดปัญหาระหว่างทางโรงเรียนก็ได้”แหงล่ะถ้าทางโรงเรียนไม่ส่งตัวแทนไปเรียนแลกเปลี่ยนอาจจะก่อให้เกิดเป็นฉนวนศึกสงครามระหว่างสองโรงเรียนก็เป็นได้ใครจะไปรู้

“แต่ก็อย่างนั้นหนูก็ยังมองไม่เห็นเหตุผลที่ว่าทำไมคนๆ ต้องไปเรียนแลกเปลี่ยนปัญญาอ่อนมันถึงได้กลายเป็นหนูอยู่ดีนั่นแหละ!” ฉันตวาดดังลั่นอีกครั้งเป็นรอบที่ร้อยของวันด้วยอารมณ์ที่เดือดจัด พร้อมทั้งลอบมอบใบสั่งตายที่มือลายชื่อของฉันในมือตาไม่กระพริบ อยากจะหลับตาสักสองนาทีแล้วเสกให้ไอ้ใบสั่งตายบัดซบนี่หายไปจัง อยากให้มันเป็นแค่ฝันร้าย ฝันร้ายที่ไม่ได้ฝันถึงมานานแรมปี

‘โครงการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ดีดีระหว่างโรงเรียนเซนต์เซรัน & เซนต์โคไซ’