บทที่3

ทันทีที่รถบัสคนใหญ่โตมโหฬารแต่กลับมาผู้โดยสารเพียงแค่สองคนก้าวล้ำเข้าไปในอนาเขตรั้วสีดำทมึนที่ฉันยังคงจำมันได้ติดตา ความรู้สึกเดิมๆ ที่เคยรู้สึกครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วก็วนกลับเข้ามาในสมองของฉันอีกครั้ง

ความวิตก กังวล หวาดกลัวต่างๆ นาๆ ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ!

“ว้าวๆๆ น่าอยู่จังเลยนะครับ”เสียงร่าเริงของคนข้างๆ ทำให้ฉันต้องหันควับไปมองเขาด้วยสายตาตำหนิอย่างเร่งด่วน

“นรกยังน่าอยู่กว่าที่นี้!” ฉันพูดก่อนจะสะพายกระเป๋าเสื้อผ้าลงจากรถทิ้งให้นายนั่นนั่งงงงวยต่อไป

บรรยากาศรอบข้างดูนิ่งสงบวังเวงเหมือนอย่างที่เคยเป็นทำให้ฉันต้องหันกลับไปมองร่างสูงที่กำลังยกกระเป๋าถือใบใหญ่ลงมารถด้วยท่าทีสงสัย สงสัยว่าหมอนั่นใช้ตาตุ่มมองรึยังไงว่าที่แบบนี้มันน่าอยู่น่ะ

สายตาท่าทางน่าจะมีปัญหา

‘ยินดีต้อนรับนักเรียนแลกเปลี่ยนจากโรงเรียนเซนต์เซรัน เชิญเดินตรงไปทางทิศบูรพาเข้าสิ ท่านจะพบเจอกับด้านทดสอบแรกของเรา’

ป้ายประกาศตัวหนาถูกแปะเอาไว้หน้าตึกสีดำทมิฬ อ่าาา~ฉันว่าฉันจำตึกนี้ได้นะ มันคือตึกที่มีไว้สำหรับลงโทษ...ลงโทษผู้ที่ถูกพระเจ้าทอดทิ้ง

“ว้าวๆๆๆ มีด้านทดสอบด้วยล่ะ แบบนี้สิมันถึงจะสนุก ว่าไหมครับ”

“ไม่รู้สิ!!”

ฉันว่าพร้อมทิ้งกระเป๋าในมือลงพื้นก่อนจะก้าวเดินไปยังจุดหมายที่ว่านั่นทันที แม้ว่าจะรู้แก่ใจว่ามีอะไรรอคอบฉันอยู่ในสุดปลายทางนี้ แต่คนที่เอาแต่หนีจะไม่มีวันชนะ

[ทิศบูรพา]

ทุกก้าวที่เดินฉันต้องระมัดระวังภัยอยู่ตลอดเวลา กลับกัน! ชายหนุ่มอีกคนกลับเดินยิ้มร่าลอยหน้าลอยตาไปมาอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร ทั้งๆ ที่อีกไม่กี่อึกใจต่อไปนี้ เราทั้งคู่จะถูกรับน้องสยองขวัญกันแล้วแท้ๆ

แปะ แปะ แปะ!

เสียงปรบมือดังกึ่งก้องขึ้นก่อนที่ร่างกำยำของชายฉกรรจ์ประมาณหกคนจะเดินแหวกว่ายออกมาจากพุ้มหญ้า

"ต้องขอชื่นชมในความใจกล้าของเธอนะอดีตควีนผู้สูงศักดิ์ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะกล้ากลับมาที่นี้อีกครั้ง ฉันล่ะเชื่อในความใจกล้าของเธอเลยจริงๆ"ชายคนหนึ่งในแก้งชายโฉดพูดขึ้นก่อนจะจ้องหน้าฉันอย่างคนเอาเรื่อง

"ไม่เจอกันนาน นายก็ยังเก่งแต่ปากเหมือนเดิมเลยนะเฟิร์ส เอ๊ะ!! หรือว่าจะต้องเรียกใหม่ว่าสุนัขรับใช้กันแน่นะเนี่ย ^-^!"ฉันเองก็ใช่ว่าจะยืนนิ่งๆ ตั้งใจฟังคำประนามพวกนั้นของเขาซะเมื่อไหร่กัน นั่นมันเมื่อก่อน เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน!

"นะ..นี่มันเรื่องอะไรกันอย่างงั้นเหรอครับ ผมงงไปหมดแล้ว แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน รู้จักคุณด้วยเหรอครับ?"นายโมบายถามขึ้นพร้อมทั้งเขย่าแขนเสื้อฉันอย่างถือวิสาสะ ไม่อยากรู้สักเรื่องเอากี่บาทกันย่ะ?

"ยังจะพอมีเวลา ถ้าไม่อยากมีเลือดนายก็รีบหนีไปซะ ชัดช้าเดี๋ยวจะไม่ทันการเอา"ฉันไม่ตอบกลับบอกความหวังดีให้เขา เรื่องทั้งหมดจะให้หมอนี่มายุ่งด้วยไม่ได้ เขาไม่ผิดเลยสักนิด!

"นายจะต้องไม่ชอบใจแน่ถ้ารู้ว่าเธอพาคนนอกมาด้วย"

"ผมเปล่าใช่คนนอก บอกแล้วอย่าตกใจกันล่ะ ผมคือ"

"หุบปากซะ!!" ฉันรีบตวาดขึ้นก่อนที่หมอนั่นจะทำเสียแผนหมด เรื่องที่ว่าฉันคือสายลมประจำแก้งเจ้าหญิงทั้งห้าไม่ได้โดยเด็ดขาด เป็นตายยังไงก็ไม่ได้!

"ยอมไปกับพวกเราดีดีซะเถอะ! ฉันไม่อยากใช้กำลัง"

"ลองก้มลงมาคุกเข่าข้อร้องอ้อนวอนฉัน แล้วดูสิว่าฉันจะทำตามที่นายบอกรึเปล่า"

"นี่! พูดกันดีดีเห็นว่าจะไม่รู้เรื่อง งั้นพวกเรา....ลุย!" สิ้นเสียงของเฟิร์สชายหนุ่มอีกห้าคนที่เหลือก็กรูเข้ามาล้อมวงฉันกับโบมายเอาไว้อย่างรวดเร็วจนฉันตั้งตารับแทบจะไม่ทัน

สู้ก็แค่ตาย แต่ถ้าไม่สู้ฉันก็จะกลับไปเป็นคนที่อ่อนแออีกครั้ง

หมัดแรงของเฟิร์สถูกส่งมาอย่างเร็วไวแต่ก็เชื่องช้ากว่าสายตาฉันหลายเท่าตัว ฉันเบื้องตัวหลบพร้อมทั้งคืนหมัดหนักๆ ไปให้เขาบ้างเป็นเชิงตอบโต้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ! นี่มันเข้าข่ายหมารอบกัดแบบนี้ แล้วไหนจะไม่มียัยท๊อฟฟี่ที่คอยระวังหลังให้ฉันเหมือนอย่างเคยแล้ว

โอกาสที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ เพียงคนเดียวอย่างฉันก็คงจะยากที่จะล้มผู้ชายตัวใหญ่ทั้งหกแบบนี้เหมือนกัน

นอกจากนายโมบายจะช่วยอะไรฉันไม่ได้แล้วนั้น หมอนั่นกลับถูกซ้อมอย่างหนักด้วยฝีมือของไอ้คนชั่วร้ายพวกนี้ ทำยังไงดี ฉันควรจะทำยังไงดี!

เผลอแค่แปปเดียวเท่านั้นหมัดหนักๆ ของเฟิร์สก็ลอยเข้ามาเต็มๆ ใบหน้าของฉันเข้าให้อย่างจังจนฉันต้องเซล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นอย่งเลี่ยงไม่ได้ ให้ตายสิ! ไอ้บ้านั่นทำปากฉันแตกนะเนี่ย ไม่เคยตายรึยังไงกัน

ไม่ทันจะได้ตั้งตัวเฟิร์สก็ตรงดิ้งเข้ามากระชากร่างฉันให้ลุกขึ้นเผชิญหน้า จนสายตาของฉันไปปะเข้าให้กับร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือดของโมบายเข้าโดยบังเอิญ หมอนั่นปากแตก คิ้วแตก ใบหน้าหล่อใสกลับมีแต่รอยฟกช้ำเต็มไปหมด นึกไม่ถึงเลยว่าความปากกล้าของฉันจะทำให้เขาต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยแบบนี้ ฉันรู้สึกผิดจัง

"ให้ตายสิ! หัวหน้าจะต้องไม่ชอบใจแน่ๆ ถ้ามาเห็นแววตาที่เธอกำลังจ้องมองไอ้หน้าอ่อนนั่น"

"เจ้านายของนายมันชั่ว นายเองก็ชั่วช้าไม่ต่างกัน!!"

"นั่นแหละความหมายที่ว่าทำไมเธอถึงได้หวนกลับมาที่นี้อีกครั้ง เธอคงไม่คิดว่ามันเป็นเพราะเหตุบังเอิญหรอกจริงไหม" กะเอาไว้อยู่แล้ว! ว่านี่มันต้องเป็นแผนการล้อเสือออกจากถ้ำของเขา ผู้ชายชั่วร้ายที่ฉันไม่อยากจะพาลพบที่สุดในโลก ถึงเวลาจะต้องเผชิญหน้าแล้วล่ะสินะความโหดร้ายมันไม่ได้เริ่มต้น แต่ว่ามัน...กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่ช้านี้ต่างหาก

พระเจ้า! ฉันต้องไม่อ่อนแอ ฉันจะไม่มีวันอ่อนเเอ!