บทที่2

“ลาก่อนนะทุกโค๊นนนนนนนน~ ”ฉันตะโกนดังลั่นพร้อมกับโบกมือลาเหล่าพ้องเพื่อนทั้งโรงเรียนขณะที่ตัวเองได้แต่ยืนเกาะเสาเหล็กในตัวรถบัส สายตาระห้อย

“ฝากดูแลน้องชายของฉันด้วยน้าาาา~ ถ้ากลับมาที่นี้คนเดียวพวกฉันเอาเธอตายแน่ได้ยินไหม”จู่ๆ ไอ้หน้าอ่อนชีโร่ก็แหกปากตะโกนลั่นขณะที่ฉันก็ได้แต่งง

น้องชายนายอย่างงั้นเหรอ

อย่าบอกนะว่าน้องชายที่เขาว่านั่นน่ะจะหมายถึง..กรี๊ดดดดดด อยากจะฝากน้องชายก็เอาไปฝากไว้กับยัยโอเล่สิยะไอ้บ้า มาฝากเอาไว้ที่ฉันทำเบื้อกอะไรเล่า วอนหาเรื่องตายซะแล้ว

พรึบ!

เพราะว่าระยะทางมันไกลเหลือเกินที่จะตะโกนตอบกลับไปด่าไอ้โรคจิตนั่น ฉันเลยต้องจำใจนั่งลงบนเบาะตรงหน้าอย่างแรงด้วยความโมโห แต่ทว่าพอฉันล้มตัวนั่งลงไปแล้วก็กลับเกิดเสียงประหลาดดังขึ้นแถมเบาะที่ว่านี้ก็นุ่มนิ่มเกินเหตุ ทำให้ฉันต้องรีบหันควับไปมองทันที

“ผมหนักนะครับ”

“…”

“อะ...อ้าว? นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็สายลมนี่เอง สวัสดีฮะผมชื่อโมบายเป็นหนึ่งในสมาชิกแก้งเจ้าชายทั้งห้า ต่อจากวันนี้เป็นต้นไปผมจะคอยเป็นผู้คุ้มกันภัยให้คุณเอง ฝากเนื้อฝากด้วยด้วยนะครับ”

“ไอ้บ้านี่ นายขึ้นมาบนนี้ได้ยังไงกันห๊ะ ละ....แล้วนายมานั่งตักฉันทำม้ายยยย~”

“เอ๊ะ? ผมว่าคุณคงจะเข้าใจผิดไปแล้วมั้งครับ เพราะว่าคนที่นั่งตักอยู่น่ะ...มันคุณไม่ใช่เหรอ” เออแห่ะ!! มิน่าล่ะทำไมถึงได้รู้สึกว่าเบาะนั่งมันนุ่มผิดปกติ แต่แกช่วยแกล้มทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นมันจะลมแดงตายรึยังไงกันนะ

“นายมาทำบ้าอะไรที่นี้!!”

“ผมก็เป็นคู่หูไปเรียนแลกเปลี่ยนเป็นเพื่อนคุณยังไงล่ะครับ”

“กลับไปซะ ฉันไม่ต้องการ!!”

“แต่ว่า..”

“อะไร!”

“นี่ครับ ท่าน ผ.อ ฝากให้ผมเอามันให้กับคุณเพื่อที่คุณจะได้หมดข้อสงสัยในตัวผมโดยสิ้นเชิง” ฉันมองหน้าชายตรงหน้าอย่างคาดโทษก่อนจะกระชากจดหมายในมือเขามาถือเอาไว้ ก่อนจะเปิดอ่าน

ฮัลโหลลูกกวาดหลานรัก

ขณะที่หลานกำลังอ่านจดหมายฉบับนี้อยู่นั้น รถบัสคงจะไปไกลเกินกว่าจะจอดทันแล้ว ยังไงซะป้าก็ขออวยพรให้หลานโชคดีนะจ๊ะ เอ๊าะ! แล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง ในขณะที่หลานกำลังอ่านจดหมายฉบับนี้อยู่ ป้าคาดหวังว่าหลานคงจะได้เจอกับโมบายที่น่ารักของป้าแล้วใช่ไหมล่ะจ๊ะ ภายในเวลาหนึ่งเดือนต่อจากนี้ไปโมบายจะเป็นคนคอยดูแลหลานเอง เป็นยังไงบ้างจ๊ะ คงจะกำลังดีใจอยู่ซะสิท่า ยังไงซะจนกว่าเราทั้งคู่จะได้เจอกัน

อย่าเพิ่งไปฆ่าใครในโรงเรียนนั้นตายซะก่อนล่ะ ป้ายังไม่อยากมีหลานสาวเป็นฆาตกรฆ่าคนนะ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในใจของหลานถึงป้าจะไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่เพราะหลานเป็นคนที่ปิดกั้นตัวเองจากคนภายนอกมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว แต่ป้าก็รู้ว่าหลานต้องผ่านมันไปได้แน่ๆ เพราะหลานสาวของป้าในตอนนี้...ไม่ใช่คนอ่อนแอเหมือนอย่างเคยอีกต่อไปแล้ว

ขอให้หลานโชคดี พระเจ้าจงคุ้มครองนะจ๊ะ

ฉันมองจดหมายในมือทีมองชายหนุ่มที่นั่งตรงกันข้ามอย่างชั่งใจ หน้าตาหล่อเหลาปัญญาอ่อน รูปร่างบอบบางแบบนี้น่ะเหรอจะมาคอยดูแลฉัน....เอาตัวเองให้รอดก่อนซะเถอะ

ดูท่าว่าหมอนี่คงไม่รู้จักนรกดีล่ะสินะ

“ฉันไม่รู้ว่านายมีความสามารถมากมายแค่ไหน แต่ตั้งใจฟังในสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดต่อไปนี้ให้ดีดี...”

“…….”

ชายหนุ่มไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมาเพียงแต่เปลี่ยนสีหน้าเอาจริงเอาจังแทน

“สถานที่ที่เราทั้งคู่กำลังจะไปนั้น มันอันตรายและโหดร้ายพอๆ กับนรก! เพราะฉะนั้นฉันไม่ต้องการตัวถ่วง ถ้าเกิดนายกำลังตกอยู่ในอันตรายหรือว่ากำลังจะถูกฆ่าแล้วล่ะก็...อย่าได้ริอาจมาขอร้องอ้อนวอนให้ฉันช่วยโดยเด็ดขาด(เพราะว่าฉันเองก็ยังเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน >>นี่คือสิ่งที่ฉันอยากพูด)

“เพราะว่าคนอย่างฉัน....เกลียดผู้ชายที่อ่อนแอเป็นที่สุด!!”