6

แสงแดดยามเย็นอ่อนโยนสาดส่องกระทบใบหน้าของพิมโรสขณะที่รถยนต์เลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้านไม้กึ่งตึกสองชั้นสีขาวของคุณยายคุณตาที่ตั้งอยู่ในบริเวณชานเมืองกรุงเทพฯ รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของพิมโรสเมื่อเธอเห็นคุณยายที่ยืนรออยู่หน้าบ้านพร้อมอ้อมกอดอบอุ่น

เสียงล้อรถเก๋งบดกรวดหน้าบ้านกลางสนามหญ้าของคุณตาคุณยายดังขึ้นพร้อมกับฝุ่นเบาบางลอยตามลม พิมโรสลงจากรถ ยิ้มกว้างเมื่อเห็นคุณยายกำลังรออยู่

“คุณยาย!” เสียงสดใสดังพร้อมกับบอบบางของพิมโรสวิ่งเข้าไปกอดหญิงชรา “คิดถึงจังเลยค่ะ”

คุณตาล่ะค่ะกำลังซ่อมปั๊มน้ำอยู่หลังบ้าน”

“ปั๊มน้ำเสียเหรอคะ” พิมโรสเลิกคิ้ว

“เสียมาแต่สองวันแล้ว โชคดีมีเด็กหนุ่มข้างบ้านเพิ่งย้ายมาอยู่เมื่อเดือนก่อนมาช่วยซ่อมให้ น่าสงสารอยู่คนเดียวญาติพี่น้องหรือก็ไม่มี”

“คุณยายชอบไว้ใจคนไปทั่วไม่ดีนะคะ ไม่รู้เขาเป็นมิจหรือป่าว แล้วพี่มะลิล่ะค่ะ”

“มะลิเตรียมทำกับข้าวอยู่ในครัว วันนี้ยายทำของโปรดให้หนูด้วย วันนี้ค้างที่นี่มั้ยโทรไปบอกพ่อหรือยัง”

“ค่ะ แต่ต่อไปคุณยายเรียกช่างดีกว่าค่ะถ้าเขาไม่ใช่มิจก็ดีไปแต่ก็เกรงใจเขาค่ะ”

พิมโรสเดินตามคุณยายไปยังครัวหลังบ้าน เสียงโลหะกระทบกับท่อดังแว่วมาแต่ไกล เมื่อเธอเดินเลี้ยวผ่านต้นชมพู่ เธอก็ได้เห็นชายหนุ่มในเสื้อยืดสีเทาๆและกางเกงยีนส์เขรอะดิน อยู่ข้างปั๊มน้ำ ท่าทางตั้งใจ

“นั่นคือ...คนซ่อมปั้มน้ำเหรอคะ” พิมโรสถามเบา ๆ

“ชื่อภัทร” คุณยายพูดเบาๆและยิ้ม ๆ

พิมโรสเดินเข้าไปใกล้ เสียงรองเท้าบนพื้นดินทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น เขายิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นเธอพิมโรสตกใจที่เจอเขาที่นี่ไม่คิดว่าโลกจะมีเรื่องบังเอิญแบบนี้

เขาพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะหันกลับไปจัดการกับเครื่องมือ พิมโรสนั่งลงข้าง ๆ อย่างอดไม่ได้

“คุณทำเป็นหลายอย่างจังนะคะ” เธอเอ่ยขึ้น

“ก็พอซ่อมได้นิดหน่อยครับ ยังไม่ถึงขั้นช่างมืออาชีพหรอก”

พิมโรสเดินไปคุณตา

"คิดถึงคุณตาจังเลยค่ะ" พิมโรสพูด

"ตาก็คิดถึงหนูมาก ๆ เข้าบ้านก่อนเถอะเดี๋ยวค่อยคุยกันตากับพ่อภัทรจะซ่อมเสร็จแล้ว"

คุณยายจูงมือหลานสาวเข้าไปในครัวบ้านที่ยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของสมุนไพรและขนมไทยที่คุณยายมักจะทำไว้รอเสมอรสชาติคุ้นเคยที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง

ตลอดช่วงเย็น พิมโรสมีความสุขกับการพูดคุยกับคุณยายกับพี่มะลิ ส่วนคุณตาและเด็กหนุ่มที่ย้ายมาอยู่ใหม่บ้านข้างๆมาช่วยซ่อมปั้มน้ำให้

เสียงทุ้มต่ำดังมาจากทางหลังบ้าน

"คุณยาย ครับ ผมกลับก่อนนะครับ ไปก่อนนะครับพี่มะลิ"

พิมโรสเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง ก็พบกับชายหนุ่มร่างสูง ผิวผิวขาวที่ถูกแดดเผาจนแดง ใบหน้าคมสัน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกาย ภายใต้เสื้อยืดสีเทาเข้มที่เปื้อนคราบดินเล็กน้อย เขายืนยิ้มอย่างสุภาพให้กับคุณยาย

"ภัทร ขอบใจมาก ๆ เลยจ้ะเดี๋ยวเย็นนี้มาทานข้าวด้วยกันนะ" คุณยายพูดพร้อมกับยิ้มตอบอย่างดีใจ

"...คุณยายเขาจะกินอาหารบ้านเราได้หราค่ะ" พิมโรสมองหน้าเขาเพื่อส่งสัญญาณให้เขาปฏิเสธแต่เสียงของพี่มะลิก็ดังขึ้น

“อายุอานามน่าจะเท่ากันมั้ยค่ะ คุณโรสจะได้มีเพื่อนใหม่ค่ะ”พี่มะลิพูด

“รู้จักกันหรอกหรือ” คุณตาแปลกใจจึงถามหลานสาว

รอยยิ้มของเขาทำให้พิมโรสรู้สึกอึดอัดขึ้นมาในทันที ภัทรเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาของเขาเป็นประกาย

"ครับ คุณตา เดี๋ยวผมกลับมาใหม่ครับไปอาบน้ำก่อนครับเสื้อผ้าเลอะครับ"

หลังจากภัทรกลับไปแล้ว พิมโรสยังคงรู้สึกถึงรอยยิ้มอบอุ่นของเขาติดตรึงอยู่ในใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าการมาบ้านคุณตาคุณยาย จะทำให้เธอได้พบกับใครบางคนที่ทำให้หัวใจของเธอรู้สึกแตกต่างออกไป บางที พิมโรสเล่าเรื่องที่ภัทรช่วยเธอตอนจมน้ำที่ทะเลให้ฟัง

“ตอนแรกโรสไม่รู้ค่ะว่าเป็นคนนี้ที่ช่วยจนกระทั่งเจอเขาวันนี้ที่มหาลัยค่ะ”

“ดีแล้วล่ะลูกฟาดเคราะห์” คุณยายลูบผมหลานสาว

“สรุปแล้วบริษัทก่อสร้างที่เป็นข่าวเป็นบริษัทพ่อเราจริงๆใช่ไหมล่ะ”

“ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าใครเอาข่าวไปทำให้มันใหญ่โตแบบนั้นค่ะ”

“ตาว่าบริษัทก็ผิดด้วยมั้ย ถ้าเราอะไรให้มันถูกต้องก็ไม่ต้องร้อนตัวไปเอง”

“นั่นสิเขาถึงว่า...” คุณยายหยุดพูดไปแล้วพูดขึ้นว่า

“ทำดีหวังกลบเกลื่อนนความผิดแล้วกรรมยังมาตกที่ลูกตัวเองอีก”

พิมโรสนั่งฟังอย่างเงียบๆและเธอก็รู้ว่าคุณตาคุณยายไม่ค่อยจะชอบพอพ่อของเธอสักเท่าไหร่ยิ่งมาแต่งงานใหม่หลังจากที่คุณแม่เสียไปยังไม่ครบปีด้วยซ้ำ