all about you ยิ่งรู้จักยิ่งรักเธอ

“ขอโทษนะคะ เอ่อ...คุณภัทรใช่มั้ยค่ะ”

เสียงทักทายสดใสของพิซซ่าที่กำลังทักผู้ชายคนหนึ่งร่างสูงในเสื้อยืดสีเทากับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำ กำลังก้มหน้ายกกล่องกระดาษสีน้ำตาลไว้ในอ้อมแขน เขาก้าวเร็วแต่ระมัดระวัง เดินตรงไปยังห้องอาจารย์ที่อยู่หัวมุมตึกที่กำลังประคองกล่องลังกระดาษ

เขาหยุดฝีเท้าอย่างชะงัก ภัทรละสายตาจากพื้นทางเดิน มองไปยังต้นเสียง ดวงตาก็เป็นประกายเมื่อเห็นพิมโรสในชุดกระโปรงเรียบร้อย ครั้งแรกที่สายตาของ 'พิมโรส' สบตากับเขา 'ภัทร' ร่างสูงสง่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า ราวกับมีออร่าบางอย่างแผ่ออกมา ผมสีเข้มของเขากระเซิงนิดหน่อย ยิ่งทำให้ใบหน้าเขาดูคมคายดูโดดเด่น ดวงตาคมกริบคู่นั้นเป็นสีดำสนิท ทอประกายบางอย่างที่อ่านไม่ออก แต่กลับดึงดูดสายตาของเธออย่างประหลาด จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักได้รูปที่ดูเหมือนจะยิ้ม เสื้อเชิ้ตสีเทามีโล้โก้บริษัทรับเหมาก่อสร้างที่เขาใส่นั้นทั้งพิมโรสและพิซซ่ารู้จักเป็นอย่างดี เครื่องแต่งกายที่ดูเรียบง่ายแต่กลับเสริมให้รูปร่างกำยำของเขาดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ เขากำลังยกกล่องทำให้เห็นเส้นเลือดที่ข้อมือและท่อนแขนอย่างชัดเจน รู้สึกถึงความแข็งแรง

ถึงแม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีที่ได้สบตากันภัทรก็จำหญิงสาวคนนี้ได้เป็นอย่างดีตั้งแต่วันนั้นเป็นความรู้สึกเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ หัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างในตัวเธอที่ดึงดูดเขาอย่างไม่อาจต้านทานได้ มันไม่ใช่แค่ความประทับใจในรูปลักษณ์ภายนอก แต่มันมีความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้น...

หลังจากั้พิมโรสเดินออกมาจากห้องเรียนออกพร้อมกับเพื่อนสนิทอย่างพิซซ่าที่เธอทักชายแปลกหน้า พิซซ่ายิ้มกว้างให้ผู้ชายแปลกหน้าและเขาพูดตอบกลับเธอว่า

"ครับ" ชายหนุ่มยิ้มตอบ แม้เหงื่อจะเริ่มซึมตามไรผม แต่รอยยิ้มของเขาก็ยังคงอบอุ่น

พิซซ่าเดินเข้ามาใกล้พลางมองกล่องในมือของเขาแล้วพูดต่อว่า

"จำได้มั้ยค่ะ พิซซ่า แล้วนี่ ...พิมโรสคนที่คุณช่วยตอนจมน้ำที่ทะเล"

“ครับ สบายดีนะครับ” ภัทรหันมาพูดกับหญิงสาวที่เขาเคยช่วยดูเธอบอบบางเหลือเกิน

หลังจากพิซซ่าพูดจบพิมโรส ถึงกับยกมือขึ้นปิดปากตัวเองใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อ เธอไม่อยากจะจินตนาการต่อเลยว่าตอนที่เขาช่วยเธอนั้นต้องปฐมพยาบาลแบบไหน ตอนนั้นเธอหมดสติจำไม่ได้ด้วยซ้ำคนที่ช่วยเธอหน้ายังงัยจนกระทั่งวันนี้ พิมโรสนิ่งเงียบเพราะพิซซ่าเธอกำลังคุยกับภัทร

“มาส่งของหราค่ะ เอ่อ ... วันนั้นยังไม่ได้ขอบคุณ คุณภัทรเลยค่ะ เหตุการณ์ชุลมุนมากค่ะ”

ภัทรที่ยืนฟังอยู่ด้วยรอยยิ้มบางๆ รีบโบกมือปฏิเสธอย่างเกรงใจ

“ครับ ผมมาส่งของครับ ไม่เป็นไรครับผมยินดีช่วยอยู่แล้วครับ”

พิซซ่ายิ้มหวานก่อนจะพูดว่า

“ส่งของเสร็จให้พวกเราเลี้ยงข้าวขอบคุณนะคะ”

พอพิมโรสได้ยินประโยคช็อตฟิวส์ที่ไม่คิดว่าเพื่อนเธอจะพูด เธอถึงกับใช้ศอกกระแทกข้างลำตัวเพื่อนเป็นจังหวะเดียวกับที่ภัทรหันมามองพิมโรสพอดีเขาจึงตอบกลับไปว่า

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าอย่างนั้น...ผมไม่รบกวนแล้วครับ ผมไปส่งของก่อนนะครับ”

“ค่ะ เดี๋ยวพวกเรารอที่หน้าห้องนะคะ”

หลังจากภัทรเดินเข้าไปส่งของที่ห้องพักอาจารย์

พิมโรสเบิกตากว้างอย่างตกใจ มองพิซซ่า ราวกับได้ยินเรื่องเหลือเชื่อ

"พิซ... นี่เมื่อกี้แก ชวนผู้ชายแปลกหน้าไปกินข้าวที่โรงอาหารเหรอ โห...ชั้นจะฟ้องพี่เจต" น้ำเสียงของพิมโรสเจือไปด้วยความแปลกใจและไม่แน่ใจ

พิซซ่ายิ้มแล้วตอบกลับว่า

"ก็ใช่น่ะสิ เขาช่วยชีวิตแกเนอะ แกน่าจะชวนถึงจะถูก”

พิมโรสคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า

"ชั้นรู้ล่ะว่าทำไมแกถึงชวน”

พิซซ่ารีบพูดขึ้นก่อนที่พิมโรสจะพูดจบว่า

“นี่! ...หล่อออมาก คนส่งอะไรจะหล่อเบอร์นี้”

“พิซ แกบ้าไปแล้วหราชวนคนแปลกหน้าไปกินข้าวด้วยงี้”

“แปลกหน้าอะไรเราเคยเจอกันแล้วที่สำคัญเขาช่วยชีวิตแก พิมแกคิดมากน่า”

“ไม่คิดมากเลยยยย ชั้นว่าแกควรคิดบ้างสักนิด แกรู้จักเขาหรืองัย”

“อย่างน้อยเขาก็เป็นคนดีมั้ยตอนนั้น เขาพุ่งตัวลงไปช่วยแกแบบไม่คิดชีวิตทั้งที่ lifeguard ตอนนั้นไม่รู้หายไปไหน”

“เฮ้อ! หมดคำจะพูดกับแก แค่นี้ก็บอกเขาเป็นคนดี เพิ่งเห็นเขาแค่ด้านเดียว”

“พิม แกอย่ามาพูดยังงี้เลย จริงอย่าแกว่าชั้นต้องรู้จักเขาหลายๆด้านสิ หรือว่าเราจะทำความรู้จักหลายๆด้าน อุ้ย ขอเบอร์ดีกว่า”

ไม่ทันที่พิมโรสจะตอบกลับเพื่อนซี้ที่มีอยู่คนเดียวของเธอ

พิมโรสถอนหายใจเฮือกใหญ่ จังหวะนั้นเอง ปลายตาเธอเห็นบางอย่างแวบ ๆ ที่หน้าประตูห้องพักอาจารย์เปิดออกมา ภัทรเดินออกมาพร้อมบิลส่งของ

ภัทรเดินมาหยุดตรงหน้าพิมโรส แล้วยิ้มนิด ๆ

พิมโรสก็ยังคงยืนนิ่ง ใบหน้าเธอสีแดงระเรื่อที่เขาสังเกตเห็น

"โอ๊ย! นี่เราเป็นอะไร บ้าจริง...นี่เรากำลังตื่นเต้นอะไรอยู่กันแน่" พิมโรสพูดกับตัวเองพูดในใจ

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวคนเยอะ เอ่อ คุณภัทรไม่ว่าอะไรใช่มั้ยค่ะทานข้าวที่โรงอาหารกับพวกเรา”

“ยินดีครับ เรียก ภัทร ก็ได้ครับ”

พิมโรสจ้องเขาขณะคุญกับพิซซ่า และคิดในใจว่า “ตอนแรกก็บอกไม่ แต่ทำไมจู่ๆก็ไปด้วยง่ายๆเฉยเลย”

พิซซ่าเดินเคียงไปกับภัทรส่วนพิมโรสเดินอยู่ข้างๆพิซซ่า ภัทรพยายามชวนพิมโรสคุยแต่เธอก็ตอบสั้นๆ

“คุณพิมโรส ว่ายน้ำไม่เป็นหราครับ”

พิมโรสพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่องอย่างไม่รู้ตัวในการตอบกลับ

"ก็...ว่ายเป็นแต่วันนั้นรู้สึกว่าขาเป็นตะคิวค่ะ”

พิซซ่ารีบบอกภัทรว่า “เรียก พิม เฉยก็ได้ค่ะ จริงๆพิมว่ายน้ำได้ค่ะ”

ระหว่างที่เดินไปยังโรงอาหาร ทั้งสามคนพูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆ สารทุกข์สุกดิบ เรื่องเรียน และเรื่องทั่วไป ภัทรสังเกตว่าพิมโรสดูหน้าตาสดใสและร่าเริงแต่ก็เงียบๆไม่ค่อยพูด ความรู้สึกดีๆ ที่เขามีต่อเธอเริ่มขึ้นอย่างเงียบๆ