ึ7

ภัทรเปิดประตูบ้านเข้ามาด้วยความรู้สึกไม่เหนื่อยเลยแต่กลับรู้สึกอิ่มเอมใจมากกว่าที่ได้ช่วยเหลือคุณตาของพิมโรสซ่อมปั้มน้ำให้กลับมาใช้งานได้ปกติ เสื้อยืดของเขาเปื้อนคราบน้ำมันเล็กน้อย

เขาเดินตรงเข้าห้องน้ำ ไม่รอช้าที่จะปลดเปลื้องเสื้อผ้าแล้วเปิดน้ำฝักบัวให้ไหลกระทบตัว เสียงน้ำดังก้องไปทั่วห้อง เงียบสงบในแบบที่เขาชอบ มันช่วยล้างคราบความคิดวุ่นวายออกจากหัวได้ชั่วขณะ

หลังอาบน้ำเสร็จ เขาสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา “คิว” เพื่อนสนิท

"ไอ้คิว กูเองนะ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น

"เออ ว่าไงไอ้เสือ" ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงทะเล้น

"เอารถกูมาเปลี่ยนให้หน่อยดิ อยู่บ้าน... (เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ) ...บ้านที่อยู่ข้างๆบ้านคุณตาของพิมโรสน่ะ"

"หือ แล้วทำไมต้องเอารถไปเปลี่ยน" คิวถามด้วยความสงสัย

"กลัวมีคนสงสัย" ภัทรอธิบายสั้นๆ "เอารถมาให้หน่อยนะ เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง"

"เออๆ เดี๋ยวไป แต่เดี๋ยวก่อน มึงจะอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนวะ" คิวถามต่อ

ภัทรเงียบไปอีกครั้ง เขาเองก็ยังไม่แน่ใจในแผนการที่วางไว้

"ไม่เกินสามเดือนมั้ง ทุกอย่างแม่งง่ายกว่าที่คิดอีก แล้วที่สำคัญทุกอย่างโคตรบังเอิญกูยังไม่ได้ทำอะไรเลย" เขาตอบเสียงไม่หนักแน่นนัก

"สามเดือน! ไอ้ภัทร มึงบ้าไปแล้วเหรอวะ" เสียงคิวดังขึ้นอย่างตกใจ แล้วพูดต่อว่า

"มึงอย่าเล่นบทเป็นเด็กขี้อิจฉาเลยกูว่าเขาไม่เกี่ยวมั้ยว่ะมึงเลิกยุ่งกะเขาเถอะมึงจะลากคนอื่นมาหลายคนเรื่องมันจะใหญ่เกินนะ"

ภัทรขมวดคิ้ว เขารู้ว่าคิวเป็นห่วงและไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเขา แต่เขามีเหตุผลบางอย่างที่ยังบอกใครไม่ได้

"กูรู้น่า ไว้เจอกันแล้วค่อยคุยกัน"

"เออๆ " คิวตัดบทด้วยน้ำเสียงกังวล

คิวนิ่งฟังเพื่อนพูดอธิบายต่อ

“คิวมึงยังมีกุญแจบ้านใช่มั้ย เปิดเข้ามาเลย เดี๋ยวกูไปกินข้าวบ้านคุณตาพิมโรสก่อน มึงมาถึงส่งแมสเสจบอกกูด้วย”

ภัทร ยิ้มจางๆก่อนวางสายแล้วพูดว่า

"ขอบใจ"

สายลมเย็นยามเย็นพัดผ่านราวกับบอกเป็นนัยว่าเรื่องราวที่ซ่อนอยู่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง...

กลิ่นหอมอบอวลของเครื่องแกงเขียวหวานลอยมาแตะจมูกภัทรตั้งแต่ยังไม่ทันก้าวพ้นประตู ภัทรนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารไม้ในบ้านของคุณตาคุณยายของพิมโรส แสงไฟส่องกระทบใบหน้าของพิมโรสที่นั่งอยู่ตรงข้าม เธอสวยน่ารักเป็นธรมชาติอีกทั้งยังดูร่าเริงสดใสกว่าตอนกลางวันที่เจอที่มหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ

"ทานเยอะๆ นะพ่อหนุ่มภัทรไข่เจียว แกงเขียวหวาน ฝีมือยายโรส กลัวว่าพ่อหนุ่มจะทานอาหารมังสวิรัติไม่ได้" คุณยายกล่าวด้วยรอยยิ้มใจดี ตักข้าวกล้องร้อนๆ ใส่จานให้เขาพูน

“ชอบแกงเขียวหวานด้วยหรือเหมือนยายโรสเลย” คุณตาพูดขณะที่เห็นภัทรกินแกงเขียวหวานในถ้วยเล็กที่ตักแบ่งไปจนหมด

“ครับ ไม่เคยทานแกงเขียวหวานเต้าหู้ที่อร่อยที่สุดเลยครับรสชาติกลมกล่อม ไม่เผ็ดจนเกินไป” ภัทรตอบพร้อมกับยิ้มให้พิมโรส เธอจ้องเขาตาโต เธอสังเกตว่าคุณตาคุณยายจะเอ็นดูเขามากเป็นพิเศษ

“ลองทานไข่เจียวราดแกงเขียวหวานดูสิค่ะอร่อยนะ” พิมโรสพูด

“ครับ” ภัทรอมยิ้ม

ภัทรตักแกงเขียวหวานเต้าหู้ราดลงไปในไข่เจียวอย่างไม่ลังเล เขาตักชิมคำแรก ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ

"อร่อยมากเลยครับ" ภัทรตอบรับหลังจากทำตามที่พิมโรสแนะนำและเขาก็รู้สึกชื่นชอบรสชาติอาหารที่เรียบง่ายแบบบ้านๆแต่กลมกล่อม

พิมโรสเผลอยิ้มแก้มปริ หลังจากได้ยินภัทรพูดแบบนั้น

การที่พิมโรสชอบแกงเขียวหวานเหมือนกัน อาจเป็นเรื่องบังเอิญเล็กน้อย แต่สำหรับภัทร มันกลับเป็นเหมือนจุดเชื่อมโยงเล็ก ๆ ที่ทำให้เขารู้สึกใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น ความชอบในรสชาติอาหารเดียวกัน ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กัน และบรรยากาศอบอุ่นในบ้านคุณตาคุณยายของพิมโรส ทำให้ภัทรรู้สึกว่าบางที ความสัมพันธ์ของเขากับพิมโรสอาจจะไปได้ไกลเกินกว่าที่เขาคิดไว้

ตลอดมื้ออาหาร ภัทรสังเกตพิมโรสอยู่เสมอ เธอพูดคุยกับคุณตาคุณยายแบบน่ารัก ช่วยตักกับข้าวให้ท่านทั้งสอง และรอยยิ้มสดใสประดับอยู่บนใบหน้าเธอตลอดเวลา ภาพนั้นทำให้ภัทรรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างประหลาด

ขณะที่ภัทรกำลังตักไข่เจียวเข้าปาก โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นเบาๆ ภัทรหยิบขึ้นมาดู เป็นข้อความจากคิวเพื่อนสนิท: "เอารถไปเปลี่ยนให้แล้วนะไอ้เสือ"

ภัทรยิ้มออกมาเล็กน้อยกับสรรพนามที่เพื่อนใช้ เขาพิมพ์ตอบกลับไปสั้นๆ ว่า

"ขอบใจมาก" แล้วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าตามเดิม ไม่อยากให้เสียมารยาทบนโต๊ะอาหาร

ยังไม่ทันที่เขาจะได้สนทนากับคุณตาคุณยายต่อ เสียงโทรศัพท์ของพิมโรสที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ดังขึ้น เธอเหลือบมองหน้าจอเล็กน้อยก่อนจะขอตัวลุกออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงหน้าบ้าน

พิมโรสมองจอโทรศัพท์อย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขอตัวลุกขึ้นจากโต๊ะ

"ขออนุญาตนะคะ" พิมโรสกล่าวด้วยท่าทีสุภาพก่อนลุกจากโต๊ะอาหารไป

ภัทรสังเกตเห็นสีหน้าของพิมโรสดูแปลกไปเล็กน้อยขณะที่รับโทรศัพท์ เขาไม่ได้ตั้งใจจะฟัง แต่เสียงของปลายสายที่ดังลอดออกมาทำให้เขาจับใจความได้ว่าเป็นเสียงผู้ชายและเดาได้ไม่ยากน่าจะเป็นคนที่เขาเจอที่โรงอาหารวันนี้

"...ถึงบ้านแล้วเหรอโรส..." เสียงทุ้มนุ่มของพี่แผ่นดินดังแว่วมา

ภัทรชะงักมือที่กำลังตักข้าว ความรู้สึกบางอย่างจุกอยู่ที่อก เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่สบายใจเมื่อรู้ว่ามีผู้ชายโทรมาหาเธอ

คุณตาสังเกตเห็นท่าทีของภัทรจึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

"มีอะไรหรือเปล่าพ่อหนุ่ม"

ภัทรรีบปรับสีหน้าและส่งยิ้มบางๆ ให้คุณตา

"เปล่าครับคุณตา ผมแค่นึกถึงเรื่องงานนิดหน่อยครับ"

แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความสงสัยอยากรู้ว่าพี่แผ่นดินโทรมาหาพิมโรสด้วยเรื่องอะไร และทำไมน้ำเสียงของพวกเขาถึงดูสนิทสนมเป็นพิเศษ

เธอเดินเลี่ยงออกไปทางหลังบ้าน ทิ้งให้ภัทรนั่งอยู่กับคุณตาคุณยายที่ยังคงตักอาหารให้เขาอย่างใจดี

"โรส อยู่คนเดียวหรือเปล่า"

"เปล่าค่ะ กำลังทานข้าวกับคุณตาคุณยาย แล้วก็..." เธอหยุดไปนิด

"แล้วก็อะไรครับ" เสียงอีกฝั่งถามทันที

"อ่อ...โรสจะค้างที่บ้านคุณตาคุณยายค่ะ โรสโทรบอกพ่อกับน้าอรแล้วค่ะ"

"พี่ดินคะ...มีไรหรือเปล่าค่ะถ้าไม่มีเดี๋ยวโรสไปทานข้าวต่อนะคะค่อยคุยกันค่ะ”

ปลายสายเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบเพียงเบา ๆ ว่า

“ครับ เดี๋ยวคุยกันครับ”

พิมโรสกดวางสายแล้วหันกลับไปช้า ๆ กับรอยยิ้มของใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้างในบ้าน