5

ขณะที่พิมโรสยืนอยู่ข้างรถของเธอ เธอก็สังเกตเห็นร่างสูงคุ้นตา เดินมา ภัทรนั่นเอง! หัวใจของพิมโรสเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่ทราบสาเหตุ เธอไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่อีก

เขายิ้มบางๆ ให้เธอ "อ้าว พิมโรส บังเอิญจังเลยนะครับ"

"ค่ะ บังเอิญจริงๆ" พิมโรสตอบ พลางเดินเข้าไปใกล้

"ผมก็จอดรถแถวนี้ครับ" ภัทรตอบพลางพยักเพยิดลังเลที่จะไม่เดินไปที่รถของเขาที่จอดข้างๆเธอ

ความเงียบโรยตัวลงชั่วครู่ ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้น มองหน้ากันเล็กน้อย ราวกับกำลังรอให้อีกฝ่ายเอ่ยอะไรบางอย่างก่อน

ในที่สุด ภัทรก็พูดขึ้น "วันนี้... ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่เลี้ยงข้าวผม"

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ ภัทรช่วยชีวิตโรสไว้ โรสต่างหากที่ต้องขอบคุณมากๆ" พิมโรสตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"เรื่องเล็กน้อยครับ ใครเจอเหตุการณ์แบบนั้นก็ต้องช่วยอยู่แล้ว" ภัทรกล่าวพลางยกมือขึ้นเกาท้ายทอยเล็กน้อยท่าทางเก้ๆ กังๆ ของภัทรตอนที่เธอเอ่ยขอบคุณ

แววตาของภัทรอ่อนโยนลงเมื่อมองมาที่เธอ "ดีแล้วล่ะครับที่ไม่เป็นอะไร"

"ค่ะ... แล้วภัทรจะกลับเลยไหมคะ" พิมโรสถาม

"ครับ ว่าจะแวะส่งของก่อนกลับครับ" ภัทรตอบ

"อ๋อ ค่ะ" พิมโรสพยักหน้า "งั้น... เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"เช่นกันครับ พิมโรส ขับรถดีๆ นะครับ" ภัทรกล่าว

ภัทรยืนมองแผ่นหลังทั้งสองไกลออกไป เขารู้สึกว่าบางอย่างยังค้างคาอยู่ในใจบางอย่างที่เขาไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ

เมื่อพิมโรสกำลังจะเปิดประตูรถ ภัทรก็รีบเดินตามมา

“พิมโรส!” เขาเอ่ยเสียงดัง พอให้เธอหันกลับมาได้ทัน

พิมโรสเลิกคิ้ว “หืม มีอะไรเหรอภัทร”

เขายืนตรงหน้าเธอก่อนยิ้มเจื่อนๆแล้วพูดว่า

“คือ... ผมคิดว่าถ้าเราไม่พูดตอนนี้ อาจจะไม่ได้โอกาสอีกแล้ว”

พิมโรสมองเขาด้วยท่าทางสงสัย

“พูดอะไรเหรอค่ะ” พิมโรสถาม น้ำเสียงของเธอไม่ได้ปิดกั้น แต่ก็ยังระแวงเล็กน้อย

ภัทรสูดลมหายใจ

"ผม... เอ่อ... ไม่ทราบว่าผมจะขอเบอร์โทรศัพท์ของคุณพิมโรสไว้ได้ไหมครับ" ภัทรพูดติดๆ ขัดๆ เล็กน้อย ท่าทางประหม่าอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่อเล็กน้อย

พิมโรสชะงักไปเล็กน้อย เธอไม่ทันตั้งตัวกับคำขอนี้ ในใจก็รู้สึกแปลกใจระคนกับความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูก เธอเพิ่งรู้จักภัทรได้ไม่นาน แต่ความช่วยเหลือที่เขาหยิบยื่นให้ในวันนั้นมันก็ประทับใจเธอมาก

พิมโรสมองเขานิ่งไปชั่วครู่ แววตาคล้ายชั่งใจ แต่ก็ยิ้มบางๆ

ภัทรรีบอธิบายเมื่อเห็นท่าทางลังเลของพิมโรส

"เผื่อว่า...ผม...”

พิมโรสคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

"ก็ได้ค่ะ" เธอยื่นโทรศัพท์ให้ภัทร "นี่เบอร์ของโรสค่ะ"

ดวงตาของภัทรเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย เขารีบรับโทรศัพท์มาและกดบันทึกหมายเลขของเธออย่างระมัดระวังเขาพิมพ์ลงไปด้วยมือที่เย็นนิดๆ จากความประหม่า แต่ในใจกลับร้อนราวกับโดนแดดเผา

"ขอบคุณมากนะครับคุณพิมโรส" ภัทรกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้างขึ้น

ทั้งสองคนยืนมองหน้ากันอีกครั้ง รอยยิ้มบางๆ สื่อถึงความรู้สึกดีๆ ที่เริ่มก่อตัวขึ้น

"งั้น... โรสขอตัวก่อนนะคะ " พิมโรสบอก

"ครับๆ เดินทางปลอดภัยนะครับ" ภัทรกล่าว

"เช่นกันค่ะ" พิมโรสโบกมือลาและเดินไปยังรถของเธอ เธอเปิดประตูรถและนั่งลง มองกระจกมองข้างเห็นภัทรยืนมองตามจนกระทั่งเธอขับรถออกจากลานจอดรถไป

พิมโรสเปิดประตูรถและนั่งลง เธอสตาร์ทรถและขับออกจากลานจอดรถ ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นในใจ มันเป็นความรู้สึกขอบคุณ ความรู้สึกโล่งใจ และอาจจะ... ความรู้สึกอื่นที่ซับซ้อนกว่านั้นเล็กน้อย