บทที่ 7 Sad Kiss

“เอาไฟแช็คมาดิ๊!”

ซินยื่นมือไปขอไฟแช็คจากขุนเขา ขณะที่หยิบบุหรี่ออกจากซองมาคีบไว้ที่ปาก ชายหนุ่มยืนกอดอกหรี่ตามองหญิงสาวอย่างไม่ชอบใจนักที่เห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ

“ไม่มี” เขาตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“จะไม่มีได้ไง มึงสูบบุหรี่ทำไมไม่พกไปแช็ควะ?!”

“แล้วมึงอ่ะ กูเคยบอกแล้วใช่เหรอว่าไม่ชอบให้สูบ ทำไมยังไม่เลิกอีก”

“มึงเป็นใครมาสั่งกู?!” ซินส่งนิ้วไปคีบมวลบุหรี่ออกจากปากแล้วเงยหน้าถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง ที่จริงเธอเลิกสูบบุหรี่ปตั้งแต่ตอนที่เขาบอกว่าไม่ชอบ แต่วันนี้เกิดอยากสูบขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“อย่าทำตัวแบบนี้ กูไม่ชอบ!” ขุนเขาจ้องหน้าซินอย่างที่เขาเองก็เริ่มจะอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา

“ทำไมกูต้องหยุดเป็นตัวเองแค่เพราะว่ามึงบอกไม่ชอบด้วยวะ มึงเป็นเชี่ยไร! ทำไมขอบสั่งให้กูทำตามใจมึง!”

“ซิน!!”

ไม่บ่อยนักที่ขุนเขาจะตะคอกใส่ซิน และไม่บ่อยนักที่เขาสองคนจะทะเลาะกัน เพราะตลอดมาพวกเขาเข้ากันได้มาดี ชอบอะไรเหมือนกันและเข้าใจกันและกันมากที่สุด

“อย่าตะคอกใส่กู” ซินเอาบุหรี่ขึ้นมาจ่อปากก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านหลังเธอ

“ขอยืมไฟแช็คหน่อยค่ะ”

หญิงสาวรับไฟแช็คมาแล้วจุดติดบุหรี่ก่อนจะคืนเจ้าของไป เธอพ้นควันสีเทาออกมาแล้วช้อนตามองร่างสูงตรงหน้าอีกครั้ง

“ไหน... กูรอฟังอยู่ เมื่อตอนเย็นมึงจะพูดอะไร” เธอเอ่ยถามเขาเสียงขุ่นเคือง

“ทิ้งบุหรี่” ขุนเขาไม่สนใจคำถามนั้น

“บอกกูมาว่ามึงจะพูดอะไร!” ซินตะโกนเสียงดังขึ้นอีกครั้ง

“กูไม่มีอะไรจะพูดแล้ว” เขาก้มหน้าสูดลมหายใจเข้าปอดลึก พยายามจะระงับสติอารมณ์ตัวเอง

“เหอะ! ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ?! เพราะอะไรอ่ะ เพราะมึงกลับไปคบกับเมียเก่ามึงใช่ไหมล่ะ มึงเลยหมดคำจะพูดกับกู!” ซินจ้องหน้าขุนเขาด้วยแววตาที่เริ่มสั่นคลอน เธอต้องพยายามมากภายใต้ความเมามาย เธอยังเหลือสติที่จะอดกลั้นอารมณ์เสียใจเอาไว้

“อืม” เขาตอบเสียงดึงในลำคอ

“งั้น... มึงก็กลับไปนอนกอดเมียมึงต่อเถอะ กูไปล่ะ” ซินโบกมือไล่ขุนเขาก่อนจะที่เธอเดินสูบบุหรี่ออกมาจากตรงนั้น

“ซิน!” ขุนเขาตะโกนเรียกชื่อเธอ ทว่าหญิงสาวไม่หันกลับไป น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มช้าๆ

หมั่บ!

ร่างสูงเข้ามาคว้าแขนของหญิงสาวไว้ เขาออกแรงเพียงน้อยนิดก็สามารถทำให้เธอหยุดแล้วตอนนั้นเองที่เขาได้เห็นน้ำตาที่หลั่งไหล

“ปล่อย” ซินหลับตาแล้วก้มหน้าเพื่อบดบังไม่ให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ ทว่ามันไม่ทันเสียแล้ว

ฉึ่บ!

ขุนเขาดึงบุหรี่ออกจากมือของซินแล้วทิ้งลงพื้น เขาออกแรงกำแขนเล็กนั้นแน่น สายตาเรียบนิ่งไร้ซึ่งรอยยิ้มที่เห็นได้ง่ายนั้นเลือนหายไปหมด

“อย่าทำให้กูโมโห มึงเมาขนาดนี้ยังจะไปไหนอีก” เขาเอ่ยถามน้ำเสียงรอดไรฟัน

“...”

“มึงจะให้กูทำยังไง ไหนบอกมาดิว่ากูต้องทำยังไงให้มึงไม่เป็นแบบนี้”

“มึงรู้อยู่แล้ว มึงถามทำไม กูบอกมึงไปแล้วไง! หรือมึงแค่อยากตอกย้ำความบัดซบของกู! เออ! กูชอบมึง! กูชอบมึง! ไอ้เชี่ย! กูชอบมึงมาตั้งนานแล้ว มึงพอใจยัง?!!!” ซินตะโกนออกมาอย่างบ้างคลั้งพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาไม่หยุด

“พอแล้ว” ขุนเขาปล่อยแขนของหญิงสาว เขายกสองมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองอย่างที่คิดไม่ออกว่าต้องทำยังไง

“ทำไม... ไม่อยากฟังเหรอ? รับไม่ได้เหรอที่กูบอกว่าชอบมึง? หึ! ทำหน้าเครียดเหมือนมีใครตาย... อย่าเครียดดิกูก็แค่ชอบมึง! ไม่ได้บังคับให้มึงมาชอบกูกลับสักหน่อย!” ซินจ้องหน้าชายหนุ่มตาเขม็ง

หมั่บ!

“บอกให้พอไง!!!” ร่างสูงคว้าสองไหล่เล็กมาจับไว้แน่น เขาดันร่างบางเข้าไปประชิดกับผนังตึก จ้องเธอนิ่งอย่างที่เริ่มระงับสติไม่ไหว

“ฮึก! ที่จริงมึงแค่บอกกูมาตรงๆ เองว่ารับไม่ได้ ไม่เห็นต้องมาทำเนียนเป็นเพื่อนกูเลย! ไม่ต้องมาสงสารกู! กูชอบมึงได้กูก็เลิกชอบ... อุ๊ปส์!”

เสียงสุดท้ายถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเล็กเมื่อชายหนุ่มประกบปากจูบเธออย่างแรง ซินนิ่วหน้าร้องไห้ พยายามจะกันอกของร่างสูงให้ออกห่าง แต่ความพยายามนั้นไม่เป็นผล ซ้ำแล้วเขายังจูบเธอหนักขึ้นมาเดิมจนหญิงสาวเริ่มหายใจไม่ทัน

“อื้อ!” ซินพยายามเบือนหน้าหนี แต่ขุนเขาบีบแก้มแดงให้เธอเปิดปากจากนั้นก็ส่งลิ้นเข้ามาดูดดึงเอาความเธอเป็นไปครอบครอง

“อื้อ! ฮึก!”

ซินรีบกอบโกยอากาศเข้าปอดเมื่อเขายอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ น้ำตาไหลอาบสองแก้มแดงอีกครั้ง เธอยกหลังมือขึ้นมาเช็ดปากอย่างแรง

“กูขอโทษ” ขุนเขาเอ่ยคำขอโทษเมื่อตั้งสติได้ว่าเพิ่งได้ทำร้ายเธอลงไป

“ฮึก! มึงจูบกูทำไม! ฮึก! มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่ไหมขุน!”

“ซิน... กูไม่ได้ตั้งใจ” ร่างสูงย่อตัวลง สองมือเท้าลงไหล่สั่นสะท้ายของหญิงสาวแล้ว้มหน้าเอ่ยออกไปด้วยความรู้สึกผิด

“กูไม่ไหวแล้ว... ไม่เอาแล้ว... ฮึก! ถ้ามึงยังเห็นว่ากูเป็นเพื่อนอยู่ ได้โปรด... ขุน ได้โปรดอย่ามาให้ความหวังกูอีก อย่ามาทำเหมือนว่ามึงชอบกู อย่าทำเหมือนที่ผ่านมา ที่ชอบชวนกูไปกินข้าว ที่มาทำดีกับกู ที่คอยปกป้องกู! อย่ามาเข้าใกล้กูอีก!!!”

ร่างบางผลักสองมือหนาออกจากตัวแล้วเดินผ่านตัวเขาออกมา แต่ไม่วายชายหนุ่มยังคว้าแขนบางไว้อีกครั้ง เขาไม่อยากปล่อยเธอไป ไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะให้ความหวังเธอ แต่ก็ไม่อาจจะปล่อยไปให้เธอกลับไปโดยสภาพนั้น

“เข้าไปข้างในเถอะ มึงอย่ากลับไปคนเดียวเลย มันอันตราย”

ทว่าซินไม่รับฟังอะไรจากเขาอีก เขาดึงมือขุนเขาออกจากแขน สาวเท้ายาวก้าวออกมาจากตรงนั้น โบกแท็กซี่ที่วิ่งผ่านไปแล้วขึ้นไปนั่งก่อนจะระเบิดร้องไห้ออกมาอีกครั้ง