9 เช็ดน้ำตา

ระหว่างทางไปบ้านฉัน พี่คินก็ถามโน่นถามนี่ไปเรื่อย เขาดูเป็นพี่ชายที่ใจดีจนฉันแปลกใจว่าทำไมช่างต่างจากพี่ชายของฉันเหลือเกิน...

"แล้วทำไมจุนมันปล่อยให้หอมกลับบ้านเองล่ะ"

"พอดีหอมต้องอยู่ประชุมค่ะ จุนเลยกลับไปก่อน" ฉันตอบก่อนจะก้มมองหน้าจอมือถือที่กำลังแจ้งเตือนข้อความจากไลน์

"ทีหลังถ้าจะต้องอยู่ดึกบอกพี่ได้นะ บ้านหอมเป็นทางผ่านบ้านพี่ ช่วงนี้พี่ต้องซ้อมบอลถึงดึกบ่อยๆขับมาส่งได้" พี่คินหันมายิ้มกับฉัน

"จริงๆแล้วหอมกลับเองได้นะคะ ไม่ต้องรบกวนพี่คินเลย"

"เรื่องแค่นี้เอง หอมเป็นน้องสาวจุนก็เหมือนเป็นน้องพี่ด้วยนะ"

"ก็ได้ค่ะ..." ฉันก้มหน้าตอบ

"หลังนี้ใช่ไหม"

พี่คินเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านฉัน

"ใช่ค่ะ" ฉันตอบก่อนจะหยิบกระเป๋ามาสะพายหลัง

"ปกติตอนเช้าไปเรียนกับจุนเหรอ"

"ค่ะ ขอบคุณพี่คินมากนะคะพี่มาส่งหอม" ฉันยกมือไหว้พี่คิน

"ไม่เป็นไร อย่าลืมล่ะถ้าวันไหนต้องไปเรียนหรือกลับบ้านเองให้บอกพี่ เรามีไลน์กันอยู่นะรู้ใช่ไหม" พี่คินยิ้ม

"ค่ะ ขอบคุณพี่คินอีกครั้งนะคะ" ว่าแล้วฉันก็เปิดประตูรถแล้วลงมาก่อนจะยืนมองดูรถของพี่คินขับออกไป

ระบบสั่นมือถือยังคงแจ้งเตือนต่อเนื่อง ฉันเปิดประตูรั้วบ้านเข้ามาแล้วเดินมาหยุดยืนตรงหน้าประตูบ้านก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูก็ได้เห็นว่าเป็นข้อความจากพายุ

LINE

PHAYU : ถึงบ้านหรือยังครับ

PHAYU : ทำไมไม่ตอบครับ

PHAYU : ไม่อ่านด้วย ให้ไลน์กันแล้วทำไม่สนใจได้ไงครับ

PHAYU : เมื่อไหร่จะตอบครับ

PHAYU : ถ้าไม่ตอบผมจะโทรไปแล้ว

NAMHOM : ก็กำลังจะตอบอยู่นี่ไง ที่บอกว่าจะโทรมาแล้วไปเอาเบอร์พี่มาจากไหน?

ในตอนที่ฉันกำลังกดส่งข้อความ ก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา และถ้าให้เดาก็คงเป็นพายุแน่ๆ เจ้าเด็กคนนี้เป็นอะไรของเขานะ?

"ฮัลโหล" ฉันกรอกสายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า

[อยู่ไหนครับ ทำไมพี่ไม่ตอบไลน์ผม] ใช่พายุจริงๆด้วย

"พี่เพิ่งถึงบ้าน แล้วพี่ก็ตอบไลน์ไปแล้วด้วย ว่าแต่ไปเอาเบอร์พี่มาจากไหน"

[สำคัญด้วยเหรอครับ ผมได้มาแล้วก็แล้วกัน]

"กวน..." ฉันควรดีใจหรือเสียใจที่ได้เจ้าเด็กนี่เป็นน้องรหัส

[พรุ่งนี้เลี้ยงข้าวผมหน่อย]

"ทำไมต้องเลี้ยง" ฉันมุ่ยหน้าถามคนปลายสาย

[ก็พี่เป็นพี่รหัสผม] ฉันไม่ได้ยินน้ำเสียงปนรอยยิ้ม

"ชะ...ใช่ที่ไหน รู้ได้ยังไง ไม่ใช่พี่สสักหน่อย" เขารู้ได้ยังไง? งานนี้มีหวังฉันโดนทำโทษก่อนที่ตะรับน้องจบแน่ๆ

[ไม่ใช่พี่เหรอ... น่าเสียดายจัง]

"ก็ไม่ใช่น่ะสิ"

ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่จะเดินเข้าไปเปิดกล่องไม้บนตู้วางรองเท้าหน้าบ้านเพื่อหยิบกุญแจบ้าน ทว่า... ฉันควานหากุญแจบ้านไม่เจอ ปกติเราทุกคนในบ้านจะเอากุญแจบ้านใส่ไว้ในนี้เพื่อให้คนที่กลับดึกหยิบมันมาไข... แต่ทำไมมันไม่มี!

"พายุพี่ต้องวางสายแล้วนะ" ฉันบอกคนปลายสาย

[ทำไมครับ พี่ไม่อยากคุยกับผมเหรอ]

"เปล่า"

[งั้นแสดงว่าพี่อยากคุย]

"พี่เข้าบ้านไม่ได้ ต้องวางสายแล้วนะ"

[ตกลงพรุ่งนี้จะเลี้ยงข้าวผมไหมครับ]

"ก็ได้ๆ พรุ่งนี้เที่ยงมาเจอกัน โอเคไหม"

[แค่เราสองคนนะครับ]

"อื้อ!"

แล้วฉันก็วางสายจากเจ้าเด็กจอมกวนทันที ตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องคิดคือจะเข้าบ้านยังไงในเมื่อเวลานี้คือห้าทุ่มแล้ว ถ้าโทรเรียกให้พ่อหรือแม่ลงมาเปิดประตูหมีหวังฉันโดนบ่นจนไม่ได้นอนแน่ๆ แต่ถ้าจะให้โทรเรียกจุนฉันก็ไม่อยากทำแบบนั้น ไม่อยากเจอหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ!

"ใครมาส่ง"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังของฉัน มันทำให้ฉันตกใจมาก พอฉันไปมองก็เห็นว่าเป็นจุน เขากำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"จุน! ทำไมมาอยู่ตรงนั้น" ฉันเลิกคิ้วถาม ได้กลิ่นบุหรี่ออกมาจากตัวเขาด้วย

"ถามว่าใครมาส่ง" ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจคำถามของฉันเลย

"พี่คิน!" ฉันตอบออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

จุนขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น

"แล้วเมื่อกี้คุยโทรศัพท์กับใคร" เขาถามพลางก้าวเข้ามาหาฉันอีกก้าว จนตอนนี้เราห่างกันแค่คืบ และฉันก็ได้กลิ่นบุหรี่จากเขาชัดขึ้นไปอีก

"เหม็นบุหรี่" ฉันมุ่ยหน้าหนีเขา

"ตอบมาว่าคุยโทรศัพท์กับใคร"

ตอนนี้จุนดันเข้ามาจนหลังฉันติดกับประตูบ้าน นี่เขาเป็นอะไรอีกแล้ว ฉันตามอารมณ์เขาไม่ทันเลยจริงๆ

"จุน! จะดันเข้ามาใกล้ทำไม เค้าอึดอัด!" ฉันยกมือขึ้นดันอกเขาให้ออกห่าง

"ตกลงคุยโทรศัพท์กับใคร" เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย จะคาดคั้นทำไม!

"พายุ"

"แลกทั้งไลน์ทั้งเบอร์เลยเหรอ" เขาแสยะยิ้มถาม

"ไม่ได้แลกเบอร์สักหน่อย"

"ไม่ได้แลกแล้วมันจะโทรมาได้ไง" จุนเอาแต่ถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"เค้าไม่รู้! จุนเป็นอะไร! อย่ามาทำแบบนี้นะเค้าไม่ชอบ! สูบบุหรี่ในบ้านเค้าจะฟ้องแม่" ฉันเบะปากจ้องหน้าจุน

"ยั่วโมโห... อยากให้โมโหนักหรือไง อยากทดสอบความอดทนฉันเหรอ" จุนเอาแต่พูดอะไรก็ไม่รู้ที่ฉันไม่เข้าใจ

"ใครกันแน่ที่ต้องโมโห ไหนบอกว่าไม่ได้คบกับพี่อินดี้ไง วันนี้เค้าเห็นนะว่าจุนรับของจากพี่อินดี้ มีซบอกกันด้วย ทำไมชอบโกหก ที่จูบกันวันก่อนก็คงจะจริงด้วย คบกันแล้วทำไมต้องโกหก!" ถึงคราวฉันคาดคั้นเขาบ้างล่ะ

"อย่าทำเปลี่ยนเรื่อง ตอบมาว่าเมื่อกี้คุยโทรศัพท์กับใคร ประชุมรับน้องเสร็จตั้งแต่สี่ทุ่มแล้วนี่มันกี่โมงแล้วทำไมเพิ่งถึงบ้าน ไอ้คินมันพาไปไหนมา!" จุนเริ่มโมโหขึ้นมาแล้วจริงๆ

"คุยกับพายุ! ส่วนพี่คินก็แค่มาส่งบ้านไม่ได้ไปไหนกันมาที่กลับมาถึงป่านนี้ก็เพราะไปกินจิ้มจุ่มกับเพื่อนๆมา! ทีหลังถ้าจะมาคาดคั้นแบบนี้ทำไมไม่กลับด้วยกันล่ะ! ทำไมถึงปล่อยให้เค้ากลับเอง! ทำไมถึงชอบทำเหมือนโมโหแล้วก็รำคาญเค้าตลอดเวลาด้วย!" ฉันก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ...

"อย่าร้องนะ..." จุนทำเสียงอ่อน เมื่อเห็นว่าฉันเบะปากจะร้องไห้

"จะร้อง! ทำไมจุนชอบทำแบบนี้! ทำไมจุนไม่เคยใส่ใจเค้าเลย เค้าเป็นน้องนะ! ถึงจุนจะไม่ยอมรับแต่เค้าเป็นน้อง! เป็นน้องจุนมาสิบปีแล้ว! ปล่อยให้กลับบ้านเองได้ยังไง! ยิ้มกับคนอื่นแล้วทำแต่หน้าบึ้งใส่เค้าได้ยัง! ฮือๆ" แล้วฉันก็พรั่งพรูน้ำตาออกมาจนได้

"บอกว่าอย่าร้องไง" จุนเอื้อมมือเช็ดน้ำตาที่แก้มของฉัน แต่ฉันก็ผลักมือเขาออกอย่างแรง

"มือเหม็นบุหรี่!"

ในตอนนั้น... อยู่ๆจุนก็ก้มลงจูบแก้มฉันช้าๆ เขาจูบตรงที่มันเปียกน้ำตาหนึ่งครั้ง แล้วไล่จูบอีกครั้งจนแก้มที่เคยเปียกชื้นด้วยน้ำตาแห้งสนิท

"จุน... ทำอะไร?" ราวกับว่าทุกอย่างหยุดนิ่ง ฉันถลึงตามองเจ้าของจูบอย่างไม่เข้าใจ

"เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบให้ร้องไห้" เขาตอบเสียงเรียบ

"ก็จุนทำเค้าเสียใจ"

"ดื้อทำไมล่ะ อยากเข้าใกล้คนอื่นทำไม เห็นแล้วมันโมโห"

"จุนจูบเค้าทำไม"

"ไม่ได้จูบ แค่เช็ดน้ำตา"

"เช็ดน้ำตาก็ต้องใช้มือสิ นี่ใช้ปากจะเรียกว่าเช็ดได้ยังไง"

"ก็เธอบอกว่ามือฉันเหม็นบุหรี่" เขายิ้ม