7 น้องรหัส

ไม่นานไข่หวานและแพรวพราวก็มาถึง ฉันบอกลาพายุแล้วเดินขึ้นไปเรียนพร้อมเพื่อนๆ

“ยังไงๆ” ไข่หวานยิ้มถาม

“ยังไงอะไร” ฉันเลิกคิ้วถามกลับ

“ไปไงมาไงมาถึงมานั่งกับน้องพายุคนดังได้ ไม่กลัวคณะอื่นดักตบหรือไง แค่เป็นน้องพี่จุนก็โดนเล็งจะแย่แล้ว”

“ไม่มีอะไรสักหน่อย น้องก็แค่มานั่งรอพวกแกเป็นเพื่อนฉัน”

“ให้มันแน่เถอะ สายตาน้องที่มองแกนี่ไม่เหมือนจะมานั่งเป็นเพื่อนเลยนะ” แพรวพราววิเคราะห์

“คิดไปเอง… พายุหน้าตาดีขนาดนั้นจะมาคิดอะไรกับฉันล่ะ” ฉันส่ายหน้า

“อยู่กับน้องแกไม่ใจเต้นแรงบ้างเหรอ” ไข่หวานถาม

“ทำไมต้องใจเต้นแรงด้วย”

“ก็เวลาอยู่ใกล้คนที่เราชอบ ใจเราจะเต้นแรงมาก แรงจนเหมือนมันจะทะลักออกมา”

“ไม่นะ แล้วฉันก็ไม่ได้ชอบน้องเขาด้วย พวกแกอย่าเพ้อเจ้อได้ไหม”

“ไข่หวานแกเคยใจเต้นแรงกับใครไหม” แพรวพราวชะโงกหน้าไปถามไข่หวาน

“เคยสิ กับพี่จุนไง พี่ต้นไม้ด้วย พี่นายก็เคยนะ ส่วนพี่คิน…” ไข่หวานทำหน้านึก

“พอๆ ถ้าแกจะใจเต้นแรงกับผู้ชายหลายคนขนาดนั้น ฉันว่าแกควรไปตรวจโรคหัวใจนะ” แพรวพราวหัวเราะ

“แล้วแกเคยเหรอ” ไข่หวานถามกลับ

“เคยสิ… ตอนที่ออกกำลังกายไง ใจเต้นแรงกับเทรนเนอร์อ่ะ”

“หื่นชะมัด!”

แล้วพวกเราก็เดินหัวเราะเข้าไปในห้องเรียน ภายใต้เสียงหัวเราะนั้นฉันเกิดคำถามขึ้นมาในใจ… ใจของฉันเคยเต้นแรงกับใครบ้างนะ… นอกจากจุน…

บ่ายวันนี้รุ่นของฉันนัดมารวมตัวกันเพื่อจับน้องรหัส ซึ่งการจับน้องรหัสของคณะฉันมันต้องลับสุดๆ หากการรับน้องยังไม่จบใครที่โดนเฉลยพี่รหัสก่อนจะต้องโดนทำโทษ มันเป็นอะไรที่เล่นกันแบบขำๆ ทว่าช่วงหลังๆมานี้หลายๆรุ่นคอยแกล้งกันอยู่ตลอด ฉันจึงบอกใครไม่ได้ว่าตัวเองจับได้น้องคนไหนมา

พอล้วงมือลงกล่องไปหยิบกระดาษที่มีชื่อน้องปีหนึ่งอยู่ฉัน ไข่หวานและแพรวพราวก็รีบพากันวิ่งเข้าห้องน้ำ เราจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าจับได้น้องคนไหน

ตอนนี้กระดาษอยู่ในมือฉันแล้ว ฉันค่อยๆคลี่มันออกช้าๆจนเห็นพยัญชนะตัวแรก… พ.พาน สระอา ย.ยักษ์ สระอุ น้องรหัสของฉันคือพายุ…

“กรี๊ดดดด!” เสียงกรี๊ดดังมาจากห้องข้างๆ

“เป็นอะไรของแกแพรวพราว” ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาถามเพื่อน ไม่ลืมที่จะทำลายกระดาษชื่อน้องรหัสทิ้ง

“ฉันอยากตาย!” ไข่หวานเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพไม่สบอารมณ์

“ฉันก็เหมือนกัน” แพรวพราวว่าตามหลังจากออกมาจาห้องน้ำ

“แกได้ใครน้ำหอม” เพื่อนสองคนถามพร้อมกัน

“ไม่บอก… บอกไปแล้วโดนจับได้ฉันก็โดนทำโทษสิ” ถึงจะเป็นการทำโทษขำๆฉันก็ไม่อยากซวย

“ฉันไม่บอกใครหรอกน่า”

“พวกแกก็บอกมาก่อนสิ… แต่ดูจากหน้าตาคงเป็นน้องๆผู้หญิงใช่ไหม” ฉันยิ้มถาม

“น้องผู้หญิงธรรมดาฉันจะไม่กรี๊ดเลย แต่นี่ฉันได้ยัยแจ๋นข้าวตัง เด็กอะไรแค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าแรด!” แพรวพราวพูดพร้อมชูกระกระดาษที่เขียนชื่อน้องข้าวตังให้ฉันดู

“ส่วนฉันได้น้องแพร เพื่อนยัยแจ๋นข้าวตังแต่ความมั่นหน้าไม่ต่างกัน”

“เอาน่า… เทคแคร์น้องอีกแค่เดือนกว่าๆเอง” ฉันหัวเราะ

“หัวเราะไปเถอะ เพราะแกนั่นแหละที่จะต้องคอยเทคแคร์พวกน้องๆแทนฉัน” ไข่หวานว่า

“ได้ยังไง… น้องใครก็เทคเอาเองสิ”

“ตกลงแกจับได้ใคร ไม่เห็นบอกฉันเลย” แพรวพราวเลิกคิ้วถาม

“ไม่บอกหรอก” แล้วฉันก็เดินหนีเพื่อนๆออกมาจากห้องน้ำ ก่อนที่จะชนเข้ากับ…

‘อ๊ะ!’

ฉันก้มหน้ายกมือขึ้นลูบหัวตัวเองเบาๆ พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นจุนที่กำลังยืนจ้องหน้าฉันอยู่ ชิ! เขาจะจ้องอะไรฉันนักหนา!

“จุน!” ฉันเอ่ยชื่อเขาพร้อมทำหน้ามุ่ย

“เดินไม่ดูเอง” เขาบอก

“พี่จุนสวัสดีค่ะ” ไข่หวานและแพรวพราววิ่งออกมายกมือไหว้จุนพร้อมรอยยิ้ม ส่วนจุนก็แค่พยักหน้าเบาๆตามสไตล์ของเขา

“เรามาจับน้องรหัสกัน แต่น้ำหอมไม่ยอมบอกว่าจับได้น้องคนไหน สงสัยต้องได้น้องผู้ชายแน่ๆเลย” ไม่มีใครถามแต่ไข่หวานก็อยากจะบอก

“พี่จุนจะไปไหนเหรอคะ แล้ววันนี้จะลงลานไหมคะ” แพรวพราวยิ้มถาม

“ไม่รู้” จุนตอบสั้นๆก่อนจะหันมามองฉันแล้วก็เดินออกไป

“ฉันอยากจะละลาย… ทำไมพี่ชายแกถึงได้น่ารัก ดูดีมีเสน่ห์ ถึงจะหยิ่งสักหน่อยแต่ฉันก็รักหมดใจ” ไข่หวานทำตัวย้วย

“น่าเบื่อจะตาย เขาไม่เคยพูดดีกับฉันเลย” ฉันถอนหายใจ

“แกอยู่กับเขามาตั้งแต่เด็ก… แบบว่าไม่เคยเข้าไปในห้องเขาตอนเขาโป๊บ้างเลยเหรอ” แพรวพราวถามเสียงหื่น

“จะบ้าเหรอ… จุนหวงความเป็นส่วนตัวจะตาย”

“พี่ชายจะมาหวงอะไรน้องสาว” ไข่หวานถาม

“ไม่ใช่น้องแท้ๆสักหน่อย… จริงๆฉันก็แอบคิดนะว่าพวกแกอยู่บ้านด้วยกัน จริงๆแล้วพี่น้องกันก็ไม่ใช่ ไม่มีหวั่นไหวบ้างเลยหรือไง” แพรวพราวหรี่ตามมองฉัน

“วะ… หวั่นไหวอะไร เราเป็นพี่น้องกันนะ” ฉันเม้มปากทำตาโต

“รู้สึกแปลกๆแฮะ… พี่จุนไม่ยอมมีแฟน ถึงจะมีสาวเข้ามาพัวพันเยอะแยะ… ส่วนแกก็ไม่มีใครกล้าจีบเพราะขึ้นชื่อว่าเป็นน้องพี่จุน… กลิ่นแปลกๆลอยเข้าจมูกฉันจังๆเลย” แพรวพราวยังคงหรี่ตาจับผิดฉัน

“เพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้ว อะไรทำให้แกคิดเรื่องแบบนี้ได้เนี่ย” ฉันถลึงตาใส่แพรวพราวแล้วเดินไปหากลุ่มเพื่อนเพื่อเตรียมตัวลงลานรับน้อง

จวบจันหกโมงเย็น โชคดีที่วันนี้พี่วินัยไม่ได้ลงระเบียบพวกเราก็เลยได้ทำกิจกรรมร่วมกับน้องได้ได้อย่างเต็มที่ ฉันต้องคอยดูแลพายุอย่างเป็นพิเศษเพราะต่อแต่นี้ไปเขาคือน้องรหัสของฉัน เกิดวันที่ต้องเฉลยพี่รหัสแล้วเขาบอกว่าไม่เคยได้รับการดูแลเลยฉันจะทำยังไง…

ฉันเดินนำแถวน้องที่จะส่งกลับบ้านมาถึงลานจอดรถ พอยืนมองน้องๆขึ้นรถของตัวเองกันหมดก็ถึงเวลาที่ฉันจะกลับบ้านบ้างเสียที เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว

“พี่น้ำหอม” เสียงหนึ่งเรียกฉันไว้ พอหันไปมองก็เห็นพายุที่นั่งอยู่ในรถแล้วเปิดกระจกยิ้มให้ฉัน

“ว่าไง” ฉันเดินเข้าไปใกล้รถเขา

“ผมขอไลน์พี่ได้ไหมครับ”

หืม? เขาจะขอไลน์ฉันทำไมในเมื่อกลุ่มใหญ่ในสาขาเราก็มีอยู่แล้ว เขาดึงเอาจากตรงนั้นก็ได้

“คือผม… ไม่ได้จะขอไว้ปรึกษาเรื่องเรียนครับ ไม่อยากไปดึงไอดีไลน์มาจากรุ๊ปใหญ่ ผมคิดว่าถ้าอยากคุยต้องขอจากพี่เอง” พายุยิ้มมองฉัน… สายตาของเขามันทำให้ฉันหายใจติดขัด…

“ดะ… ได้สิ ไอดีพี่ก็น้ำหอมเป็นภาษาอังกฤษตรงตัวเลย” ฉันตอบออกไป

“แสดงว่าพี่อนุญาตให้ผมคุยด้วยใช่ไหมครับ”

“ก็ต้องอนุญาตสิ…”

“ขอบคุณครับ”

แล้วพายุก็ขับรถออกไปโดยที่ไม่ได้ไหว้สวัสดีฉันที่เป็นรุ่นพี่เหมือนเคย… ฉันควรต้องตักเตือนเขาหรือเปล่านะ…