5 ข้างในมันปั่นป่วน

Jun’s Part

นี่ผมทำอะไรลงไป! ผมจูบน้องสาวตัวเองได้ยังไงกัน! ผมผละน้ำหอมออกอย่างเร็วเมื่อตั้งสติได้ เธอสั่นไปทั้งร่างจนเห็นได้ชัด ปากแดงสั่นเทาก่อนที่เจ้าของมันจะเม้มแน่น น้ำตาของเธอไหลออกมาอีกครั้ง

“จุน…” เธอเอ่ยชื่อผมเบาๆทั้งน้ำตา

“ฉัน… ฉันขอโทษ” ผมบอกออกไปก่อนจะดึงเธอเข้ามากอด

น้ำหอมปล่อยให้ผมกอดเธออยู่อย่างนั้น เธอซบหน้าลงร้องไห้กับอกของผม แน่นอนว่าเธอคงจะตกใจไม่น้อย ขนาดผมที่เป็นคนจูบเธอยังตกใจ… ปัญหาตอนนี้คือผมจะทำยังไงให้เธอหยุดร้องดี… ผมไม่ชอบเวลาที่เธอร้องไห้เลย

“ฮึกๆ จุน… ฮึกๆ จูบเค้าทำไม” เธอถามพลางสะอื้น

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ…” ผมตอบออกไปอย่างนั้น ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วตั้งใจหรือเปล่า

“ห้ามทำอีกนะ ฮึกๆ”

“ไม่… ไม่ทำอีกแล้ว หยุดร้องไห้เถอะ” ผมดึงเธอออกมาเช็ดน้ำตาที่แก้ม ตอนนี้น้ำหอมเอาแต่มองต่ำ เธอไม่ยอมสบตาผมอีกแล้ว คงจะโกรธผมอยู่

“โกรธใช่ไหม” ผมถาม

เธอพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่ายหน้า ตกลงมันหมายความว่ายังไง เธอโกรธหรือไม่ได้โกรธกันแน่ ผมพาเธอเดินข้ามไปฝั่งข้างคนขับแล้วเปิดประตูให้ลงไปนั่งก่อนจะเดินอ้อมกลับมาขึ้นรถแล้วขับออกไป

น้ำหอมนั่งเงียบไม่พูดไม่จา สายตาของเธอมองออกไปนอกรถอยู่นาน ผมจะทำยังไงดี จะทำยังไงให้เธอหายโกรธหรือพูดอะไรออกมาสักอย่าง ผมอยากรู้จนแทบจะบ้าอยู่แล้วว่าเธอรู้สึกยังไง

Jun End

Namhom’s Part

ฉันเดินขึ้นห้องนอนทันทีที่มาถึงบ้าน ได้ยินเสียงแม่เรียกแต่ฉันก็ไม่สนใจ ไม่กล้ามองหน้าจุนอีกแล้ว ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเขาจูบฉันทำไม… และที่ไม่เข้าใจมากกว่าคือตัวเอง… ทำไมฉันถึงอยากให้เขาจูบฉันอีก ถึงจะบอกเขาว่าห้ามทำอีกแต่ในใจกลับต้องการมันอย่างบอกไม่ถูก

‘ก๊อกๆ’

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันที่อยู่ในผ้าเช็ดตัวกระโจมอกก็รีบไปเปิดประตูทันที แล้วก็เห็นจุนที่อยู่หน้าห้อง แล้วฉันก็ก้มหน้าหนีอย่างรวดเร็ว ให้ตายเถอะ! จะทำยังให้ฉันกล้ากลับไปมองหน้าเขาอีกครั้งกันนะ

“แม่ให้มาเรียกไปกินข้าว” เขาบอกฉันด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จจะลงไป” ฉันก้มหน้าตอบ

“นี่รอยอะไร” จุนคว้าแขนฉันเข้าไปหาเขา แล้วถามถึงรอยฟกช้ำจากการรับน้องวันนี้

“กระแทกตอนโดนสั่งหมอบ” ฉันก้มหน้าตอบอีกเหมือนเคย

จุนลากแขนฉันเดินไปนั่งที่ปลายเตียง เขาจับตัวฉันพลิกไปพลิกมาหารอบฟกช้ำ มันมีที่ต้นแขน แล้วก็ที่ต้นขา ช้ำอยู่สามสี่ที่

“มีตรงไหนอีก” จุนถาม

“ตรงนี้” ฉันยกขาแล้วชี้ให้เขาดูรอบช้ำ

“ตรงไหนอีก” เขาถามต่อ

“ตรงนี้” ฉันดึงผ้าขนหนูขึ้นมาสูงชี้รอยช้ำตรงต้นขาให้เขาดู

“พรุ่งนี้ไม่ต้องเข้ารับน้องแล้ว” จุนดึงผ้าขนหนูลงไปปิดต้นขาให้ฉัน

“ทำไมล่ะ”

“เจ็บตัวขนาดนี้จะทำอีกทำไม ไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าว เสร็จแล้วก็มาหาฉันที่ห้อง จะทายาให้” จุนลุกออกไปหยุดยืนที่ประตูแล้วหันมามองฉันอีกครั้ง

“มีอะไรเหรอ”

“เปล่า”

เขาตอบด้วยใบหน้านิ่งเรียบเหมือนเคยจากนั้นก็เดินออกไปจากห้องนอนของฉัน ใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว… ต่อจากนี้จะกล้าเป็นเหมือนเดิมกับเขาได้ไหม…

หลังจากที่อาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวเสร็จ ฉันก็เดินเข้ามาในห้องนอนของจุน เขากำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ ดูไม่ใช่หนังสือเรียนแต่คงเป็นหนังสือแนวปรัชญาที่เขาชอบ

ฉันเดินไปนั่งที่ปลายเตียง มองเขาที่ทำไม่สนใจฉัน… ก็เขาบอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้ฉันเข้ามาในห้องแล้วทำไมถึงทำเป็นไม่สนใจแล้ว

“มาใกล้ๆ” จุนพูดก่อนจะยันตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วดึงแขนฉันให้เข้าไปหาเขา

มือหนาๆดูแขนเสื้อนอนของฉันขึ้น เขามองหน้าฉันสลับกับแขนแล้วบีบยาแก้ฟกช้ำจากหลอดมาทาให้

Namhom End

Jun’s Part

“เจ็บไหม” ผมถามเธอออกไปขณะที่กำลังวนนวดแขนให้เธอ

“ไม่เจ็บหรอก” เธอส่ายหน้า สายตาเบนออกไปมองทางอื่น

วันนี้เป็นอีกครั้งที่ผมได้เห็นเธอกระโจมอย่างไม่นึกอาย หุ่นซ่อนรูปของเธอมันทำให้ผมหายใจติดขัด เธอคงไม่มีวันนึกออกหรอก แถมยังถลกผ้าขนหนูให้ผมมองเรียวขาขาวๆนั่นอีก คงไม่นึกว่าผมเป็นผู้ชายเลยสักครั้งใช่ไหม… อยากจะถามเธอจริงๆ

“ตรงนี้ด้วย” น้ำหอมดึงขากางเกงนอนขึ้นมาแล้วชี้รอยช้ำที่ต้นขา

ผมบีบยาใส่มือแล้วนวดขาให้เธอเบาๆ พอได้สัมผัสเรียวขาขาวๆนี้แล้วมันทำให้ผมอยากจะขึ้นคร่อมเธอขึ้นมาให้ได้… ถ้าไม่ติดว่าตรงหน้าคือน้องสาว ผมคงทำเรื่องนั้นกับเธอไปแล้วแน่ๆ ยัยนี่ยั่วผมครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้ตัว

“เสร็จแล้ว” ผมบอกเธอ

“จุน…” น้ำหอมเรียกชื่อผมก่อนจะกัดปากตัวเอง พอได้เห็นเรียวปากแดงๆนั้นเปียกชื้นไปด้วยน้ำลายของเจ้าของ ข้างในตัวผมก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

“หืม?”

“จูบเค้าอีกทีได้ไหม” น้ำหอมพูดออกมาเสียงเบา

“ว่าไงนะ” ผมขมวดคิ้วมองร่างบางอย่างไม่เข้าใจ นี่เธอต้องการให้ผมจูบเธองั้นเหรอ

น้ำหอมยื่นหน้าเข้ามาหาผมแล้วหลับตา ราวกับว่ากำลังรอให้ผมจูบเธอ เอาไงดี… ผมควรจะทำตามที่เธอขอหรือเปล่า… ถ้าทำไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นไหม? นี่เรายังเป็นพี่น้องกันอยู่หรือเปล่า

“ไม่จูบ” ผมบอกออกไป ทำเอาคนที่ขอขมวดคิ้วแล้วลืมตาขึ้นมองผมอย่างไม่พอใจ

“ทำไมไม่จูบ” เธอถามเสียงแข็ง

“ไม่อยากจูบ”

“ทีตอนเค้าไม่อยากให้จูบแล้วจุนทำ แต่พอเค้าขอทำไมไม่ยอมทำ เค้าอยากรู้ว่าถ้าจูบอีกครั้งเค้ายังรู้สึกเหมือนเดิมไหม จูบเค้าได้ไหม” น้ำหอมทำเสียงอ้อน

“รู้สึกเหมือนเดิมคือรู้สึกยังไง” ผมถาม

“ใจเต้นแรง… ข้างในมันปั่นป่วน ไม่กล้ามองหน้าจุน”

ให้ตาย… ยัยนี่ต้องการยั่วให้ผมอดกลั้นไม่ไหวใช่ไหม… เธออยากให้ผมพังทลายความอดทนของตัวเองที่สร้างมาตลอดสิบปีใช่ไหม… เธออยากให้ผมทำในสิ่งที่อยากทำเหลือเกินแต่ทำไม่ได้ใช่ไหม?

“ได้ไหม... เค้าอยากจูบอีก อยากจูบจุนอีก ได้ไหมจุน” น้ำหอมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นอีก

“แค่อยากจะจูบ หรืออยากจูบกับฉัน” ผมหรี่ตามองคนที่รบเร้าไม่หยุด

“มันต่างกันด้วยเหรอ” เธอกัดปากถามผม... เมื่อไหร่จะเลิกกัดปากสักที!

“ต่าง... เพราะถ้าเธอแค่อยากจูบก็ไปหาแฟนสักคน แต่ถ้าอยากจูบกับฉันเธอจะมีแฟนไม่ได้อีกตลอดไปหลักจากนี้”

ผมจ้องหน้าเธอนิ่ง... ผมว่าสิ่งที่ผมพูดออกไปมันชัดเจนแล้วนะ แต่ทำไมยัยผมหน้าม้ายังมองหน้าผมเหมือนกับไม่เข้าใจอยู่อีก... ซื่อมากจนโง่ไปแล้วใช่ไหม?