3 รับน้อง

หลังจากที่เรียนคลาสสุดท้ายจบ ฉัน ไข่หวานแล้วก็แพรวพราวพามานั่งกินขนมกันที่ลานใต้ตึกเรียน ที่ประจำของเราเอง มีทั้งร้านขนม ร้านขายน้ำ ขายกาแฟ มีร้านข้าวไข่เจียวอยู่ร้านหนึ่ง ที่นั่งถูกแบ่งออกเป็นหลายๆโซน ด้านหน้าสุดเป็นของปีหนึ่ง ถัดมาปีสอง และในสุดที่ดูเหมือนแหล่งมั่วสุมก็เป็นของปีสามปีสี่

“ตกลงวันนี้พี่วินัยจะลงไหม ฉันเห็นมายืนเกาะกลุ่มกันอยู่ตรงนั้นแล้ว” ไข่หวานเชิดหน้าไปทางกลุ่มพี่ปีสามที่ยืนออสูบบุหรี่กันใต้ต้นโมกข์ประจำคณะ

“ไม่รู้ จุนไม่ยอมบอก” ฉันเลิกคิ้วตอบ

“จะลงก็ลงสิ ฉันเตรียมกางเกงยีนส์มาแล้ว” แพรวพราวยิ้มขณะที่กำลังทาลิปสติก

“ฉันก็เอามา” ฉันว่าพลางเปิดประเป๋า กะจะหยิบกางเกงยีนส์ขึ้นมา แต่แล้วสิ่งที่ฉันเห็นคือความว่างเปล่า ไม่มีกางเกงยีนส์อยู่ในกระเป๋าของฉัน!

“ปีสองไปรวมกันที่ลานศิลป์” ในตอนนั้นเอง ฮัม ประธานรุ่นปีสองก็เดินมาบอกเพื่อนๆที่นั่งอยู่บริเวณนั้น

“ฉันไม่เข้านะ” ฉันบอกไข่หวานหับแพราวพราว

“ไม่ได้ แกต้องไปด้วยกัน” ไข่หวานดึงแขนฉัน

“ฉันลืมเอากางเกงยีนส์มา เกิดพี่วินัยลงระเบียบฉันก็ตายน่ะสิ จะหมอบทั้งกระโปรงนักศึกษายังไง”

“งั้นแกก็ไม่ต้องมายืนโซน ไปทำสวัสดิการเอา” แพรวพราวว่า

ปีสองจะถูกแบ่งออกเป็นหลายกลุ่ม กลุ่มที่เรียนว่าพี่โซน คือกลุ่มที่จะต้องยืนคุมน้องปีหนึ่งเวลาทำกิจกรรม พี่สวัสดิการคือกลุ่มที่คอยจัดสรรอาหารและน้ำให้น้องๆ พยาบาลจะทำหน้าที่ถือกระเป๋าพยาบาลคอยดูแลน้องๆที่เริ่มจะไม่ไหว ส่วนพี่สันทนาการ คือพี่ที่จะคอยทำกิจกรรมร่วมกับน้องๆ ประธานรุ่นปีสองทำหน้าที่ควบคุมดูแลทุกอย่าง พวกเราทั้งหมดในปีสองถูกเรียกในนาม พี่โอ๋ หรือพี่เทคนั่นเอง…

“ถ้าฉันไปทำสวัสดิ์แล้วใครจะมายืนโซนตำแหน่งฉันล่ะ” ทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง

“เดี๋ยวหาแลกเอาก็ได้” ไข่หวานตอบส่งๆ

แล้วเพื่อนสองคนก็ลากฉันไปลงลานรับน้องที่เรียกกันว่าลานศิลป์ ขณะนี้ไข่หวานและแพรวพราวได้เปลี่ยนมาใส่กางเกงยีนส์แล้ว เหลือแค่ฉันนี่แหละที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาเต็มตัว

ปีสองมารวมกันที่หน้าลานศิลป์ เพื่อนๆที่เข้าร่วมกิจกรรมรับน้องมีอยู่ประมาณสามสิบคน บางครั้งเวลาที่มีใครสักคนไม่มา เราก็จะวิ่งวุ่นกันหน้าตั้งเลยล่ะ เรารับน้องกันทั้งหมดสองเดือน และจะออกต่างจังหวัดเพื่ออำลาให้รุ่นปีหนึ่ง และตอนนี้เพิ่งจะเปิดเทอมมาได้อาทิตย์นึง… คิดดูสิว่าอีกนานแค่ไหนที่กิจกรรมบ้านี่จะจบลง

“ปีสองจัดแถว!” เสียง ฮัม ประธานรุ่นบอกเรียกรวมเพื่อน

“ถาปัตย์!!! ถาปัตย์!!!” ฉันและเพื่อนในรุ่นตะโกนเสียงดังพร้อมเพรียงขณะที่จัดแถวตัวเอง เวลาที่ปีสองจะขานตอนจัดแถวจะต้องใช้คำว่า ‘ถาปัตย์’ ส่วนปีหนึ่งใช้คำว่า ‘ผมยังเด็ก’

“เดี๋ยวเรียกน้องปีหนึ่งมารวม แล้ววันนี้เราจะให้น้องเล่นเกมส์กัน” ฮัมบอกแผนของวันนี้

ในตอนนั้นมีเพื่อนคนหนึ่งวิ่งมากระซิบฮัมที่ยืนอยู่ด้านหน้า จากใบหน้าที่นิ่งเฉย ฮัมยิ้มออกมาและมันทำให้เพื่อนๆรู้ว่า…

“พี่วินัยไม่ลงครับเพื่อนๆ กูว่าแล้ว! เห็นมายืนออกันอยู่หน้าตึก แค่จะทำให้เรากลัวแหละ” ฮัมหัวเราะ ฉันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

พอแจกแจงแผนการรับน้องวันนี้จบ พวกเราก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง ฉันยืนโซนในตำแหน่งประจำ วันนี้น้องๆมารับน้องมากขึ้น คงจะได้ยินว่าการรับน้องของคณะเราเจ๋งล่ะสิ

ในขณะที่ฮัมกำลังพูดคุยอยู่กับฉันก็รู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่กำลังมองมา นั่นมันคือน้องปีหนึ่งที่นั่งอยู่ท้ายแถว เขามองฉันไม่วางตาเลยแฮะ หรือเขาจะเป็นอะไร

ฉันค่อยๆเดินอย่างระมัดระวัง ไปหาของเขา ร่างสูงที่ถึงจะนั่งอยู่ก็รู้ว่าเขาน่ะน่าจะสูงมาก หน้าตาก็ดีมากอีกด้วย

“น้องเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ไม่สบายหรือต้องหิวน้ำหรือเปล่า” ฉันก้มหน้าลงไปถามเขา พอได้อ่านป้ายชื่อก็ได้รู้ว่าเขาชื่อ พายุ

“ไม่ครับ” เขาส่ายหน้าตอบ

“แล้วเป็นอะไร พี่เห็นน้องมองพี่อยู่นานแล้วนะ”

“ผมมองพี่เหรอครับ” เขาถามกลับ

“อื้ม! หรือว่าไม่ใช่”

“ผมว่าไม่ใช่นะครับ เพราะผมแค่กำลังอ่านบอร์ดเขียนประกาศ”

‘เพล้ง!’ มีใครได้ยินเสียงหน้าฉันแตกไหม? ฉันเงยหน้าขึ้นมา มองไปในตำแหน่งที่ตัวเองเคยยืนก็เห็นว่าด้านหลังมันคือบอร์ดประกาศจริงๆ ชิ!

“ช่วยแกล้งบอกว่าเรามองพี่ได้ไหมล่ะ” ฉันก้มลงไปกระซิบพายุ

“ก็ได้ครับ… ผมมองเพราะว่าพี่น่ารักมาก… โอเคไหม” เขายิ้ม และในตอนนั้นเอง…

“ปีสองจัดแถว!!!”

“ถาปัตย์!!! ถาปัตย์!!!”

ฉันเงยหน้าและวิ่งหน้าตั้งออกไปจัดแถวพร้อมกับเพื่อนๆที่ด้านหน้าน้องปีหนึ่งที่นั่งกันอยู่ พี่วินัยลงซะอย่างงั้น! ไหนว่าพวกเขากลับกันไปแล้วไง?

“ปีสองจัดแถว!!!” พี่ต้นไม้เฮ๊ดว้ากปีสามเพื่อนสนิทจุน ตะโกนเสียงดัง

“ถาปัตย์!!!”

“ปีหนึ่งครับ!!!”

“ครับ!!! / ค่ะ!!!”

“สนุกไหมครับ เกมส์ที่พวกพี่คุณทำมาให้เล่น!!!”

“สนุกครับ!!! / สนุกค่ะ!!!”

ฉันแอบมองจุน ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ห่างๆอย่างเงียบๆ ในขณะที่เพื่อนๆปีสามของเขากำลังเดินวันไปมารอบๆปีสองและปีหนึ่งพร้อมใบหน้าโหด

และที่ฉันได้เห็นอีกอย่างคือสาวๆปีหนึ่งทั้งหลายกำลังแอบมองจุนพร้อมรอยยิ้มเขินอาย นี่พวกเธอไม่รู้ตัวใช่ไหมว่ากำลังจะต้องเจอกับอะไร?

“ตอบไม่จริงใจ… ปีสองหมอบลงไป!!!” พี่ต้นไม้หันมาสั่งหมอบ

‘พรึ่บ!!!’ พวกเราปีสองหมอบลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว และฉันก็ต้องหมอบลงทั้งกระโปรงสั้นๆ

“ปีหนึ่งจัดแถว!!!”

“ผมยังเด็ก!!! ผมยังเด็ก!!!” น้องๆปีหนึ่งตะโกนพร้อมกันแล้วพากันลุกขึ้นยืนจัดแถว

“ช้า! นั่งลงไปใหม่!!! ปีสองจัดแถว!!!”

“ถาปัตย์!!! ถาปัตย์!!!”

“หมอบ!!!... ลุก!!! หมอบ!!!”

มันเป็นแบบนั้นอยู่ราวๆหนึ่งชั่วโมง พี่ต้นไม้ลงวินัยเช็กระเบียบพวกเราปีหนึ่งปีสองอย่างสาแก่ใจจบก็ไปนั่งเล่นอยู่ริมลาน ถึงเวลาที่ปีสองจะต้องเข้าไปโอ๋น้องๆ หาน้ำเอาข้าวให้กินก่อนจะปล่อยกับบ้าน

ฉันยืนโซนมองน้องๆกินข้าวด้วยตาที่ละห้อยย้อย ท้องฉันร้องหิวแต่ก็ยังกินไม่ได้…

“ปีสอง! ถ้าน้องกินข้าวไม่หมดต้องทำยังไง” ฉันหันมองไปทางต้นเสียงก็รู้ว่าเป็นพี่นาย ประธานรุ่นปีสามเพื่อนสนิทอีกคนของจุน แต่นั่นใช่เรื่องที่ฉันสนใจซะที่ไหน สิ่งที่ตำตาฉันก็คือจุน… เขากำลังนั่งกะหนุงกะหนิงอยู่กับพี่อินดี้!

“กินแทนน้องจนหมดครับ!!! / ค่ะ!!!” ฉันตอบพร้อมเพื่อนๆทั้งๆที่สายตายังคงจับจ้องไปที่จุน ชิ! อยากจะเข้าไปฉีกปากที่เอาแต่ยิ้มของเขาจัง!