9 กล้าดียังไงมาทิ้งของที่ฉันให้เธอ?

ขณะที่นุ่มนิ่มกำลังเอาคางเกยกับขอบสระ ตีขาเล่นน้ำอยู่คนเดียว ในหัวสมองของเธอก็ยังคงครุ่นคิดถึงคำสารภาพของสายฟ้า

“ไม่ๆ ห้ามคิดนะนิ่ม! เรื่องมันผ่านไปแล้ว...ห้ามกลับไปคิดเด็ดขาด!” เธอส่ายหัวไปมา บอกปัดไล่ความคิดให้ออกจากหัว

“พูดคนเดียวก็ได้ด้วยเหรอ?” แล้วเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นมา นุ่มนิ่มก็หันไปเห็นว่าคุณกำลังเดินลุยน้ำเข้ามาหาเธอ พอได้เห็นแผงอกแกร่งของเขา หญิงสาวก็รีบก้มหน้าหนีทันที

“บางทีนิ่มก็ชอบพูดคนเดียวค่ะ” เธอลอบมองหน้าเขา แก้มนั้นแดงลามไปถึงใบหู

“พูดว่าอะไรล่ะ? พี่ขอฟังด้วยได้ไหม?” รอยยิ้มแสนอบอุ่นทำให้หัวใจที่แสนสับสนของนุ่มนิ่มเต้นแรงขึ้นมา เธอกัดปาก กรองสายตาซ้ายทีขวาทีอย่างลังเล

“นิ่ม...ลืมไปแล้วล่ะค่ะว่าจะพูดอะไร”

“หึ...น่ารักดีนะ”

“?!” คำเอ่ยชมของเขาทำให้คนตัวเล็กถึงกับเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาเบิกโต

“น้องสาวพี่ก็ชอบพูดคนเดียว...เหมือนนิ่มเลย”

“พี่คุณมีน้องสาวด้วยเหรอคะ?”

“มีครับ ตอนนี้เรียนอยู่ม.หกน่ะ ชื่อคิมมี่” คุณยกยิ้ม มองร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างสนอกสนใจ

“พี่คุณคงสนิทกับน้องสาวมากเลยนะคะ ถึงรู้ว่าน้องสาวชอบพูดคนเดียว”

“สนิทมาก ปกติพี่จะสอนน้องสาวให้เล่นบาสกับว่ายน้ำน่ะ แต่พอ...เขาป่วย พี่ก็ไม่ได้สอนอีก”

“น้องพี่คุณป่วยเป็นอะไรคะ?” แววตาของนุ่มนิ่มแสดงให้คุณเห็นอย่างชัดเจนว่าเธอสนใจจะฟังเรื่องของเขาจริงๆ ไม่เหมือนกับคนอื่นๆที่ถามไปงั้นๆ

“เป็นโรคแพ้ภูมิตัวเองน่ะ”

“...” พอได้คำตอบ นุ่มนิ่มก็ทำหน้าเศร้าขึ้นมา

“ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะนิ่ม?” คุณยื่นหน้าเข้าไปก้มมองใบหน้าของคนตัวเล็ก

“นิ่มไม่รู้จะพูดว่าอะไรค่ะ ไม่รู้ว่าจะบอกว่าเสียใจกับพี่คุณหรือควรบอกว่าขอให้พี่คุณสู้ๆ เดี๋ยวน้องสาวของพี่คุณก็จะดีขึ้น นิ่มไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อให้พี่คุณรู้สึกดี...”

“แค่ได้ยินแบบนี้พี่ก็รู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะครับ” เขายกยิ้ม วางมือลงบนหัวคนตัวเล็กแล้วลูบเบาๆเหมือนที่เคยทำไปก่อนหน้า

ตู้ม!!!

ในตอนนั้นเอง เสียงคนกระโดดน้ำอย่างแรงก็ดังขึ้น น้ำนั้นสาดกระเซ็นเข้ามาปะทะกับนุ่มนิ่มและคุณอย่างจัง ก่อนที่ใครบางคนจะเข้ามาปัดมือของคุณให้ออกจากนุ่มนิ่มอย่างแรง

พลั่ก!

“ให้อนุญาตให้มึงเอามือมาแตะตัวแฟนกู?!”

“คุณฟ้า?!”

“เออ!!! ฉันเอง!!!”

เป็นสายฟ้าที่กระโดดลงน้ำมาทั้งเสื้อหนังและกางเกงยีนแบบนั้น เขาตะโกนลั่น มองหน้านุ่มนิ่มสลับกับคุณด้วยความเดือดดาล

“กูไม่รู้ว่านิ่มเป็นแฟนมึง...ขอโทษแล้วกัน” คุณเอ่ยขึ้น มองหน้าสายฟ้านิ่ง ก่อนที่เพื่อนๆทีมแข่งบาสของเขาจะว่ายน้ำเข้ามา

“มีเรื่องอะไรวะ?!” หนึ่งในนั้นเอ่ยถาม

“พี่คุณ...นิ่มไม่ใช่...” นุ่มนิ่มมองคุณ ก่อนจะพยายามปฏิเสธ ทว่าในตอนนั้นสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นจอยที่ยืนมองเธออยู่ที่หน้าห้องน้ำ

“ไม่ใช่อะไร?! เมื่อวานเราตกลงคบกันแล้ว! เธอลืมเหรอวะ?!” สายฟ้าตะโกนลั่น

“คุณฟ้า?! นิ่มพูดตอนไหน?!” นุ่มนิ่มหันไปถามร่างสูง จังหวะนั้นเธอก็เห็นจอยเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง

“เธอพูด! แล้วดู! บ้านก็มีสระว่ายน้ำ...ทำไมจะต้องมาถึงนี่?! เธอโดนดีแน่นิ่ม! มานี่!” ว่าแล้วสายฟ้าที่ฟาดเปรี้ยงลงมาก็ลากร่างบางขึ้นจากสระ

“คุณฟ้า! ปล่อยนิ่มนะ!” นุ่มนิ่มสะบัดมือออกจากเขาอย่างแรง

“เธอเฉลยฉันเองนะนิ่ม...ว่าคนที่ทำให้เธอปฏิเสธฉัน...คือมัน!” สายฟ้าปรายสายตาไปมองคุณที่เวลายังตั้งตัวไม่ถูกกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“นิ่ม...นิ่มไม่ได้บอกแบบนั้น!”

พรึ่บ!

เขาไม่สนใจคำพูดของเธอ ถอดเสื้อหนังขึ้นมาคลุมร่างบางในชุดว่ายน้ำเอาไว้ ก่อนจะหันไปมองผู้ชายทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น

“ใครมองแฟนกู! กูจะควักลูกตามันออกมาให้หมด!” เขาหวง...หวงเธอที่สุด ใครหน้าไหนก็มองไม่ได้

“คุณฟ้าเป็นบ้าอะไรอ่ะ?!” ว่าแล้วนุ่มนิ่มก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ร่างสูงที่เปียกไปทั้งตัวก็เดินตามไปหยุดที่หน้าห้องน้ำ ยกสองแขนขึ้นกอดอก จับจ้องไปยังคุณที่มองมายังเขาเช่นกัน

ทั้งสองจ้องกันไม่วางตา ก่อนที่ร่างเล็กร่างหนึ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอเดินผ่านตัวสายฟ้าออกมา ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ

“เธอ!” ขณะนั้นสายฟ้าก็เรียกเธอขึ้นมา เท้าเล็กก็หยุดชะงักลง ก่อนที่จะหันกลับมาหาเขา

“คุณฟ้าเรียกจอยเหรอ?” เธอทำราวกับไม่มีอะไรในใจ มองสายฟ้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“เออ! เธอนั่นแหละ!”

“มีอะไรเหรอ?”

“อย่ามายุ่งกับนุ่มนิ่มอีก! ฉันรู้ว่าเธอ...เข้าหานิ่มเพราะหวังผลประโยชน์!” คำพูดของสายฟ้าทำเอาคนฟังถึงกับหน้าชา จากนั้น...เธอก็ทำสิ่งที่สายฟ้าไม่อยากจะเชื่อขึ้นมา

“ฮึก! จอยทำไมเหรอ?” เธอสะอื้นขึ้นมา เหมือนจะร้องไห้

“ฉันรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร? ถ้าไม่มีเงินแต่อยากได้ของแพง ๆ ก็ไปหางานทำซะ! อย่ามาทำตัวเป็นขอทาน! ยัยนั่นแค่ใจดี...แต่ไม่ได้โง่! คิดว่าทำแบบนี้ไปเรื่อยๆแล้วยัยนั่นจะรู้ไม่ทันเธอหรือไง?! เลิกยุ่งกับคนของฉัน! ไม่อย่างนั้น...อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” สายฟ้าจ้องหน้าจอย ไม่เอาจริง...ไม่ได้แค่พูดไปเพราะอยากจะขู่ให้เธอกลัว

“มองจอยแย่ขนาดนั้นเหรอคุณฟ้า แค่เพราะจอยไม่ได้รวยเหมือนพวกคุณ...จอยเลยไม่มีสิทธิ์จะเป็นเพื่อนกับนิ่มเหรอ? จอยไม่ได้คิดจะเอาอะไรจากนิ่มทั้งนั้น...แต่ถ้ามันจะมีจริงๆ มันไม่ใช่เงินหรอกนะ...มันเป็นอย่างอื่นมากกว่า” น้ำตาไหลอาบสองแก้มของจอย เธอปาดมันทิ้ง แต่มันก็ยังไหลออกมาอีกครั้ง

“แล้วเธอต้องการอะไรจากนิ่ม?” สายฟ้านิ่วหน้าถาม

“บางอย่างที่นิ่มไม่อยากได้น่ะ เป็นของที่นิ่มไม่ต้องการแล้ว...แล้วนิ่มก็ยกให้จอยแล้วด้วย” เธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของร่างสูง ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไป...พร้อมรอยยิ้ม...

ไม่นานหลังจากนั้นนุ่มนิ่มก็เดินออกมาจากห้องน้ำ สีหน้าของเธอไม่สู้ดีนัก เป็นเพราะยังโกรธสายฟ้าและเพราะว่าเธอหาสร้อยที่เข้าให้ไม่เจอ เธอคิดแล้วคิดอีก...คิดทบทวนวนไปวนมา ว่ามันจะหายไปได้ยังไงในเมื่อเธอจำได้ว่าเป็นคนใส่มันในกระเป๋า และมีแค่เธอกับจอยเท่านั้นที่รู้ว่าสร้อยมันอยู่ตรงไหน

จอยเหรอ?

เธอคิด...ถึงความเป็นไปได้ เพราะถ้าหากว่ามีแค่จอยกับเธอที่รู้ แล้วสร้อยมันเกิดหายไป มันจะเป็นคนอื่นไปได้ยังไง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าจอยจะเอาสร้อยไป...อย่างน้อยเธออาจจะต้องถามจอยก่อน หรือไม่ก็ต้องเห็นกับตาตัวเอง

“ขึ้นรถ!” เสียงสายฟ้าฟาดลงอีกครั้ง เมื่อเขาลากเธอมาถึงที่รถ

“...” คนตัวเล็กสลัดความคิดออก ก่อนจะช้อนสายตาไม่พอใจขึ้นมองเขา ไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขาโดยง่าย เขาเลยเข้าไปดันตัวเธอให้นั่งลงไปที่เบาะ

“สร้อยไปไหน?!” จังหวะที่เขาจะโน้มตัวไปคาดเข็มขัดให้เธอ สายตาก็เหลือบไปเห็นลำคอที่ว่างเปล่าของเธอ

“...” เธอเงียบไม่ยอมตอบเขา

“นิ่ม! ฉันถามว่าสร้อยหายไปไหน?!”

“นิ่มไม่อยากใส่ ทิ้งไปแล้ว” เธอจ้องหน้าเขานิ่ง

“ว่าไงนะ?!”

“นิ่มบอกว่านิ่มทิ้งไปแล...อื้อ!” ไม่ทันที่นุ่มนิ่มจะพูดอะไรจบ สายฟ้าก็ประกบปากลงจูบเธออย่างหนักหน่วง เขาบดขยี้ปากของเธออย่างแรงเพราะอารมณ์โมโห ก่อนจะถอนจูบออก

“ฮึก!” น้ำตาไหลรินลงมาในทันทีที่เขาถอนจูบ

“กล้าดียังไงมาทิ้งของที่ฉันให้เธอ?” เขาเอ่ยถาม น้ำเสียงนั้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาเสียใจ ก่อนที่จะปิดประตูรถฝั่งข้ามคนขับลงอย่างแรง แล้วนุ่มนิ่มก็ร้องไห้โฮออกมา...