When A Boy Love A Girl

เอี๊ยยยยยด!!!

พลั่ก!!!

“กรี๊ดดดดดด!!!”

เสียงเบรกดังสนั่น ล้อรถยนต์ทั้งสี่ลากกับพื้นคอนกรีต ก่อนที่เสียงกระแทกจะดังตามมา จากนั้นหญิงสาวหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยก็ร้องกรี๊ดออกมา

“ฮึก!” ดวงตากลมโตนั้นเบิกโต มือไม้นั้นสั่นไปหมด เธอพยายามตั้งสติ รู้อยู่แล้วว่าเธอขับรถชนอะไรสักอย่างที่ขาวๆมีขนปุยๆที่วิ่งเข้ามาตัดหน้ารถ

“คุณพัตๆๆ” น้ำเสียงร้อนรนเอ่ยเรียกพี่ชายผู้เป็นแฝดพี่ เธอควานหาโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดโทรออกหาเขาอย่างไม่รีรอ

“ฮึก! ทำไมไม่รับนะ?” รอสายอยู่พักใหญ่แล้ว แต่ปลายสายก็ยังไม่รับ หยดน้ำตาเริ่มรินไหล เธอถือสายแนบกับหู ทำใจดีสู้เสือแล้วค่อยๆเปิดประตูรถลงไปดู

“ฮือๆๆๆ” ร้องไห้ออกมาอย่างหนักเมื่อได้เห็นว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้ารถยนต์ของเธอนั้นคือลูกแมวสีขาวตัวน้อยที่เวลานี้กำลังนอนจมกองเลือด

“น้อง!” ร่างบางรีบเข้าไปใกล้ ไม่กล้าเข้าใกล้ กลัวว่าเธอจะทำให้มันเจ็บกว่าเดิม

“เมี๊ยว!” พอรู้ว่าน้องยังไม่ตาย เธอก็รีบกดมือถือโทรออกอีกครั้ง

[อืม] แต่สำหรับสายนี้ เธอไม่เคยต้องรอนานเลย

“ฮึก! คุณฟ้า...คุณฟ้าอยู่ที่ไหน?” เธอสะอื้นถาม ปาดน้ำตาแล้วแต่มันก็ยังไหลไม่หยุด

[เป็นอะไร?! ร้องไห้ทำไม?! อยู่ที่ไหน?!] และเมื่อปลายสายได้ยินว่าเธอร้องไห้ เสียงของเขาก็ร้อนรนขึ้นมาทันที

“ฮึก! นิ่ม...นิ่มขับรถชนอ่ะคุณฟ้า...โทรหาคุณพัตก็ไม่รับสายเลย ฮือๆ”

[โถ่เว้ย! ก็บอกแล้วไงว่าโง่ๆอย่างเธอมันขับรถไม่ได้! เจ็บหรือเปล่า?! ตอนนี้อยู่ที่ไหน?!] เขาต่อว่าเธอ อาจฟังเหมือนว่าเขาโมโห ถูกแล้ว...เขาโมโห โมโหอยู่ตลอดเวลา อารมณ์ของเขาไม่ต่างอะไรกับพายุเฮอริเคน

“คุณฟ้าจะด่านิ่มทำไมอ่ะ! นิ่มไม่เจ็บ...แต่น้องมีเลือดเต็มไปหมดเลยฮือๆ” พอเขาว่าเธอ...ก็เริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง ทั้งๆที่ปกติเธอไม่ใช่คนที่จะโมโหอะไรง่ายๆ

[น้อง?! นี่...น้องสาวเธอกระแทกเหรอ?!]

“ฮึก! นิ่มไม่มีน้องสาวสักหน่อย...”

[ยัยโง่เอ้ย! ฉันหมายถึง...ตรงนั้นอ่ะ จิมิเธอน่ะ!] เขาห่วงเธอจนแทบบ้า แต่ก็ยังจะต่อว่าเธอว่าโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ขาดปาก

“จิมิ? ฮึก! คุณฟ้าทำไมคิดทะลึ่งแบบนี้! นิ่มหมายถึงน้องแมว...นิ่มขับรถชนน้องแมวอ่ะคุณฟ้า...ตอนนี้เลือดเต็มตัวน้องเลย...ฮือๆ”

[โว้ย! แล้วไม่พูดให้มันรู้เรื่องตั้งแต่แรกวะว่าขับรถชนแมว! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ! เธออยู่ที่ไหน?!]

“ฮึก! แถวมหาลัย...”

[อยู่ตรงนั้นนะ! ถ้าขยับตัวไปไหน ฉันฆ่าเธอแน่]

พอเขาวางสายไป หญิงสาวก็หันไปลูกตัวลูกแมวน้อยๆเบาๆ

“ฮึก! อย่าเป็นอะไรนะน้องแมว...นิ่มขอโทษนะ...ฮือๆๆ ฮั่ดชิ่ว!”

ชื่อของเธอคือนุ่มนิ่ม เธอมาพร้อมกับรูบร่างน่ารัก...ผิวขาว ไม่ใช่สาวหุ่นเพรียว แต่อวบนิดๆพอน่ารัก ดวงตากลมโตกับปากกระจับเล็กๆนั้นทำให้ใครหลายคนหลงเอามากๆ เธอรักสัตว์ และชอบแมวเอามากๆ แต่เลี้ยงไม่ได้ เพราะเธอแพ้ขนแมว

“ฮั่ดชิ่ว!” นุ่มนิ่มจามครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่ยอมถอยห่างจากน้องแมว เธอยังเฝ้ามองมันอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมอเตอร์ไซค์ดูคาติคันแพงวิ่งเข้ามาจอดที่ตรงหน้า

ร่างสูงลงจากรถ เขาถอดหมวกกันน๊อคออกก่อนเสียผมสองที แล้วหันมาหานุ่มนิ่มพร้อมสีหน้าโมโหปนเป็นห่วง

“คุณฟ้า!” ทันทีที่ร่างบางหันไปเห็น เธอวิ่งเข้าไปหาเขา...สายฟ้า คนที่เป็นเหมือนพี่ชาย เป็นเพื่อน และรวมถึงจอมกวนประสาทในชีวิตเธอ

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าขับรถ! เห็นไหมว่าเป็นยังไง?!” ขณะที่ตะคอกเธอเสียงดัง สองมือหนาก็จับไหล่เล็กพลิกไปพลิกมาเพื่อตรวจสอบว่าเธอเจ็บตรงไหนหรือไม่

“ฮึก! คุณฟ้าเอาแต่ว่านิ่ม...อ๊ะ!” เสียงของคนร้องไห้หยุดชะงักเขา เมื่อชายหนุ่มดึงตัวเธอเข้าไปกอด

“ก็แล้วเธอทำให้ฉันเป็นห่วงทำไมวะ?!” น้ำเสียงของเขายังคงแข็งกร้าว ทว่ากลับกอดเธอแน่น ทุกอย่างมันขัดและสวนทางกันไปหมด จนหญิงสาวตั้งรับไม่ทัน

“ฮึก! คุณฟ้า...นิ่ม...นิ่มหายใจไม่ออก” ร่างบางเริ่มนิ่วหน้า เพราะคนตัวสูงกอดเธอแน่นมากเกินไป

“ไหนอ่ะแมว?” และเมื่อตั้งสติได้ เขาถอนกอดจากเธอ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“น้องอยู่นั่น...” นุ่มนิ่มชี้ไปยังร่างของลูกแมวน้อย สายฟ้าก็เข้าไปช้อนตัวมันขึ้นมา

“ฮั่ดชิ่ว!” นุ่มนิ่มตามเข้าไปใกล้

“แพ้ขนแมวก็ไปอยู่ห่างๆ” เขาว่า พลางเปิดประตูรถแล้วค่อยๆวางร่างแมวน้อยลงบนเบาะ

“ฮึก! น้องจะตายไหมคุณฟ้า?”

“ก็ถ้าเธอช้า มันได้ตายแน่ ขึ้นรถ!”

“อ๊ะ!” สายฟ้าจับร่างบางยัดใส่รถอย่างรถเร็ว ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปขึ้นรถที่ฝั่งคนขับ แล้วออกรถไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

ร่างน้องแมวสีขาวที่อาบเลือดจนกลายเป็นสีแดงถูกพาเข้าห้องผ่าตัด ทั้งสายฟ้าและนุ่มนิ่มได้แต่ชะเง้อมองตามด้วยความเป็นห่วง

“คุณฟ้า...ถ้าน้องแมวตายขึ้นมา...นิ่มจะบาปไหม? นิ่มไม่ได้ตั้งใจอ่ะ น้องแมววิ่งเข้ามาตัดหน้ารถ แล้วนิ่มเบรกไม่ทันจริงๆ” คนตัวเล็กเงยหน้ามองคนตัวสูง พยายามหาคำอธิบาย

“ก่อนจะห่วงบาป ฉันว่าเธอควรจะห่วงว่าเจ้าของมันจะว่ายังไงดีกว่าไหม? งานนี้เธอเละแน่นิ่ม” แล้วเขาก็ทำเหมือนที่ชอบทำ คือขู่เธอ แกล้งให้เธอกลัว บางครั้งก็ทำรุนแรงจนเธอร้องไห้

“เจ้าของเหรอ?” เวลานั้นนุ่มนิ่มก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

“เธอคิดว่าแมวน่ารักๆแบบนั้นจะเป็นแมวจรเหรอ?”

“นิ่มจะทำยังไงอ่ะคุณฟ้า? เจ้าของเขาจะเอาเรื่องนิ่มเหรอคุณฟ้า?” เวลานั้นนุ่มนิ่มก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“เธอคงต้องหนีแล้วล่ะนิ่ม ฉันกลัวว่าเธอจะติดคุกว่ะ หรือเราควรจ้างทนายดีนะ?” สายฟ้ากึ่งยิ้มกึ่งทำหน้าเครียด ยืนเท้าเอวมองหญิงสาว

“ฮึก! ต้องถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“เธออยากให้ฉันช่วยเธอไหมล่ะ?” ในตอนนั้นเขาก็เริ่มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ

“ฮึก! อยากสิ...คุณฟ้าช่วยนิ่มนะ” มือเล็กส่งไปคว้าแขนเสื้อของชายหนุ่มมากำไว้แน่น

“งั้นบอกมา ว่าเธอไปทำอะไรแถวมหาลัย ทั้งๆที่วันนี้เราไม่มีเรียน?”

“นิ่ม...” คนตัวเล็กทำท่าทางอึกอักขึ้นมาทันทีเมื่ออีกฝ่ายตั้งคำถามแบบนั้น

“ตอบมา! ถ้าโกหกแล้วฉันจับได้...เธอโดนดีแน่” เขาขู่อีกครั้ง

“นิ่มไปหาเพื่อน!” แล้วเธอก็หลบตาเขา

“เพื่อน? ใคร? เธอจะมีเพื่อนที่ไหนอีกนอกจากพวกเรา แล้วฉันก็รู้ว่าวันนี้ไอ้พัตมันไม่อยู่ ส่วนวีนัสก็อยู่กับลุงอิน เมโกะไปถ่ายงานต่างจังหวัด”

“ก็แล้วนิ่มมีเพื่อนคนอื่นไม่ได้หรือไง? นิ่มไม่ใช่คุณฟ้านะที่จะไม่คบใครเลยนอกจากพวกเราอ่ะ!” เธอช้อนสายตาขึ้นมองเขา

“บอกมา! ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง!”

“นิ่มไปหาเพื่อนจริงๆ เพื่อนชื่อจอยน่ะ!”

“จอยไหนของเธอ?”

“คุณฟ้าจะไปรู้จักได้ยังไงล่ะ?! คุณฟ้าเคยสนใจอะไรที่ไหน...จอยเป็นเพื่อนในคณะเรา แต่เพราะคุณฟ้าไม่เคยสนใจใครไง จอยเลยไม่มีตัวตนในสายตาคุณฟ้า!”

“นี่สรุปคือฉันผิดใช่ไหมวะ? ที่ไม่รู้จักแจน!”

“จอย!”

“เออๆ จอยๆ แต่ช่างแม่งเหอะ! เธอไปหาจอยทำไม? ไปรู้จัก สนิทกันตอนไหน ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง?”

“แล้วคุณฟ้าต้องรู้เรื่องของนิ่มทุกเรื่องเลยหรือไงล่ะ?”

“เออ!”

ครืด...ครืด...

ในตอนที่สองคนกำลังเถียงกัน ประตูต้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออก ก่อนที่สัตวแพทย์จะเดินออกมาพร้อม นุ่มนิ่มรีบเข้าไปหาในทันที

“น้องเป็นยังไงบ้างคะ?”

“น้องปลอดภัยแล้วค่ะ โชคดีที่ไม่ได้ชนแรงมากนัก แล้วก็ดีจริงๆที่มาถึงมือหมอทัน...แต่คงต้องพักฟื้นรอดูอาการสักหน่อยนะคะ”

“ฮึก! ขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณหมอ!” พอได้ยินว่าน้องปลอดภัย นุ่มนิ่มก็โล่งอก หันไปยิ้มกับสายฟ้าที่เวลานี้ไม่ได้สนใจอาการของน้องแมว แต่กำลังหรี่ตามองนุ่มนิ่ม...เขารู้สึกว่าเธอกำลังมีความลับ!