8 ‘S’ กับ ‘N’

“แดกหนักขนาดนี้...ถ้าไม่รู้จักมึง กูคงคิดว่ามึงอกหัก” จีนที่นั่งมองสายฟ้าดื่มเบียร์แก้วใหญ่รวดเดียวจนหมดแก้วเอ่ยขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม

“เฮียอย่ากวนตีน” เมากึ่งมีสติกึ่งเมาช้อนสายตาดุๆขึ้นมองรุ่นพี่

“จะเมาตั้งแต่สิบโมงเลยเหรอวะ ถามจริง?”

“อยากเมา!”

“สรุปนี่มึงอกหักจริงดิ?” จีนเลิกคิ้วถาม

“อกหักสะกดยังไงวะเฮีย? ผมไม่รู้จักคำนั้น”

“ฮ่ะๆๆ ไม่ต้องสะกดเป็นหรอกว่ะ แค่โดนผู้หญิงที่ชอบปฏิเสธ แค่นั้นก็ต้องรู้จักคำว่าอกหักแล้ว”

“ไอ้สัดเฮีย!”

“เห้ยๆ นี่กูพี่มึงไง! ทำไมวะ? นุ่มนิ่มไม่ได้ชอบมึงเหรอ?” จีนเริ่มเข้าคำถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เออ แต่ผมไม่สนอ่ะ ไม่ชอบตอนนี้...แต่อีกเดี๋ยวก็ชอบ ยัยโง่นั่นหนีผมไม่พ้นหรอก”

“ไอ้ห่า...มึงใจเย็นๆ ไม่มีผู้หญิงที่ไหนชอบความรุนแรงพิลึกๆของมึงหรอก! รักเขา ชอบเขา มึงก็หัดพูดจาดีๆ ทำดีๆกับเขาบ้าง”

“ทำไมวะ? ความรักแม่งวัดกันแค่เพราะพูดจาดีหรือไง? ทำไมไม่ดูเจตนาอ่ะ? นิ่มแม่งคิดแต่ว่าแกล้ง ขนาดบอกความรู้สึกไปจนหมดแล้ว ยังทำเหมือนไม่ค่อยเชื่อเลย!”

“มึงบอกเขาว่าไง ไหนลองพูดให้กูฟังหน่อยดิ” คำถามของจีนทำให้สายฟ้านิ่งไป ก่อนจะยกขวดเบียร์ขึ้นกระดก แทนที่จะรินใส่แก้ว

“ยัยนั่นถามว่าผมชอบเขาจริงๆเหรอ ผมก็แค่ตอบว่าจริง”

“ห่ะ?! แค่นั้นอ่ะนะ?!”

“แล้วต้องให้ทำไงวะเฮีย? ต้องให้คุกเข่าเลยหรือไง?!”

“ทีเวลาด่า มึงด่าเขาเป็นประโยคยาวๆได้ แล้วทำไมตอนบอกชอบมึงกลับพูดให้มันยาวกว่านั้นไม่ได้วะไอ้ฟ้า?! ไอ้ควายเอ้ย!”

“เอ้าไอ้เฮีย! ด่าทำไม? อยากโดนตีนเหรอวะ?!”

“ไว้มึงสารภาพรักเขาเป็นประโยคยาวๆได้เมื่อไหร่ มึงค่อยมาแจกตีนกู!” จีนทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น จากนั้นจะลุกออกไปจากโต๊ะ ก่อนที่ใครคนหนึ่งจะเดินเข้ามานั่งที่ตรงหน้าสายฟ้า

“เพิ่งโผล่หัวมานะไอ้ห่า!” สายฟ้ามองคนตรงหน้านิ่ง

“กูไม่ค่อยว่า ต้องขับรถส่งของให้แม่” เขาเอ่ยตอบ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเปิดรูปใครบางคนให้สายฟ้าดู

“ใคร?” สายฟ้านิ่วหน้าถาม

“จอยไง คนที่มึงให้กูตาม”

“แล้วเป็นไงบ้าง สั่งงานไปเป็นอาทิตย์ เงินก็จ่ายไปแล้ว แต่งานไม่เคยถึงกูเลย”

“จอยเนี่ย เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับเรา” เฉื่อย หนุ่มแว่น สายสืบของสายฟ้าเอ่ยขึ้น เขาเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับสายฟ้า เคยทำงานตามคำสั่งของสายฟ้าหลายอย่างเพื่อแลกกับค่าจ้าง

“กูรู้อยู่แล้ว! มึงนี่เฉื่อยสมชื่อเลยนะ!”

“ฟังก่อนสิวะ! จอยเริ่มสนิทกับนุ่มนิ่ม ช่วงปลายๆเทอมหนึ่ง สองคนนั้นสนิทกันง่ายมาก ไม่รู้ไปคุยถูกคอกันเรื่องอะไร แต่ที่แน่ๆคือจอยคนนี้...ไม่เคยต้องออกเงินเลยสักบาทเวลาที่ไปไหนกับนุ่มนิ่ม แถมยังได้ของดีๆจากนุ่มนิ่มตลอด ตั้งแต่รองเท้ายันกระเป๋า จอยชอบพานุ่มนิ่มไปช๊อปปิ้ง พวกเครื่องสำอาง แล้วนุ่มนิ่มก็จะซื้อของที่เหมือนของตัวเองทุกอย่างให้จอย”

“สรุปคือจอยเข้าหานิ่มเพราะเงิน?”

“จอยหวังมากกว่านั้น...เท่าที่กูตามมา ไม่น่าจะใช่แค่เงิน มีอีกอย่างคือ จอยยังไม่จ่ายค่าเทอมของเทอมนี้ แล้วก็หลุดทุนไปแล้ว เพราะการเรียนแย่ลง กูว่าเดี๋ยวจอยต้องขอให้นุ่มนิ่มช่วยเรื่องทุนแน่”

“ยัยโง่นั่นยิ่งโง่ๆอยู่ด้วย ต้องช่วยแน่ๆ” สายฟ้าหรี่ตาวิเคราะห์

“พักหลังๆมานี้ นุ่มนิ่มชอบไปที่สนามบาส ไปนั่งอยู่ที่นั่นไปต่ำกว่าชั่วโมง”

“ไปทำไม?”

“กูจะไปรู้ไหมห่า มึงบอกให้กูตามห่างๆ จะให้กูเข้าไปถามไหมล่ะ?” เฉื่อยเลิกคิ้วถามอย่างกวนประสาท

“มึงไปหามาว่าที่นั่นมีอะไร ทำไมนิ่มถึงชอบไป” สายฟ้าไม่สนใจคำกวนประสาท เพราะสิ่งที่เป็นคำถามอยู่ในหัวของเขาในตอนนี้คือที่สนามบาสนั้นมีอะไร

“สนามบาสจะมีเหี้ยอะไร นอกจากลูกบาสกับนักกีฬา...” แล้วคำพูดของเฉื่อยก็จุดประกายสายฟ้าเข้าอย่างจัง

“ไปเอาหน้ากับชื่อของนักกีฬาบาสมาให้กูดูทั้งหมด!” ความรู้สึกของสายฟ้ามันบอกว่าศัตรูหัวใจของเขามันอยู่ต้องเป็นใครสักคนในนักกีฬาบาสแน่ๆ

“เออๆ สั่งเก่งเหลือเกิน...เอ้อ! ตอนนี้นุ่มนิ่มไปว่ายน้ำกับจอยอยู่ที่สระว่ายน้ำของมหาลัยนะ”

“ทำไมต้องไปถึงมหาลัย? สระว่ายน้ำบ้านยัยนั่นก็มี” สายฟ้าขมวดคิ้วถาม

“กูจะรู้ไหมล่ะ?! แต่มันก็น่าสงสัยนะ...ทำไมนิ่มไม่เคยพาจอยมาให้รู้จักกับพวกมึงเลย ถ้าสนิทกันขนาดนั้น...เป็นกู กูคงอยากให้เพื่อนๆรู้จักกันไว้” สิ่งที่เฉื่อยพูดมามันก็น่าคิด ว่านุ่มนิ่มมีเหตุผลอะไร ทำไมถึงไม่เคยพาจอยมาเจอพวกเขาเลย...

ภายในห้องน้ำที่อยู่ด้านในสระว่ายน้ำของมหาวิทยาลัย นุ่มนิ่มที่เพิ่งเปลี่ยนชุดว่ายน้ำเสร็จ ก็เดินออกมามัดผมที่หน้ากระจกบานใหญ่

“สร้อยใหม่เหรอนิ่ม...น่ารักจัง” ขณะนั้นจอยก็ยื่นมาหยิบจี้รูปสายฟ้าขึ้นมา รอยยิ้มที่เคยมีบนใบหน้าหายไปในทันทีที่ได้เห็นจี้ตัวอักษรรูปตัว S กับตัว N

“อะ...อื้ม! ก็เลยสั่งซื้อมาจากอินเทอร์เน็ตน่ะ” นุ่มนิ่มหลุบตามองต่ำทุกครั้งที่เธอโกหก แม้แต่จอยก็รู้ดี

“รูปสายฟ้าเนี่ยนะ?” จอยเลิกคิ้วถาม

“ตอนแรกนิ่มจะสั่งรูปดอกไม้น่ะ แต่เขาส่งผิด...สิ่งมาเป็นรูปนี้ มันแพงนิ่มเลยต้องใส่อ่ะจอย” นุ่มนิ่มแถยกใหญ่ เธอคิดว่าถ้าบอกความจริงไป จอยต้องเสียใจแน่ๆ

“แล้วจี้รูปตัว S กับตัว N นี่ล่ะ?” จอยซักไซ้ไม่หยุด

“มาจากสโนว์น่ะจอย...น้องแมวที่นิ่มเล่าให้ฟังไง” นุ่มนิ่มฉีกยิ้มตอบ

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง...จอยก็นึกว่ามันมาจากสายฟ้ากับนุ่มนิ่มซะอีก” จอยต้องตานุ่มนิ่มไม่วาง

“จอย”

“แล้วเมื่อวานจอยโทรนิ่มตั้งหลายสายแน่ะ เรานัดกันว่าจะไปดูซ้อมบาสไม่ใช่เหรอ? หรือเพราะว่านิ่มไปฉลองวันเกิดกับคุณฟ้าจนลืมจอย”

“มันไม่ใช่แบบนั้นนะจอย นิ่มไม่ได้ลืมจอย...เพียงแต่...” นุ่มนิ่มหลุบตามองต่ำ เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน มือเล็กยังจับจี้รูปสายฟ้าไม่ยอมปล่อย

“เพียงแต่อะไร?”

“ช่างมันเถอะนะจอย เราออกไปว่ายน้ำกันดีกว่า” นุ่มนิ่มแสร้งเปลี่ยนเรื่อง

“จอยว่านิ่มถอดสร้อยเก็บก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวจะหลุดหายไปในสระ มันแพงไม่ใช่เหรอ?”

“อ้อ! ก็ได้...”

“มา เดี๋ยวจอยช่วยถอดให้นะ” ว่าแล้วจอยก็เข้าไปช่วยถอดสร้อยให้นุ่มนิ่มแล้ววางมันลงบนมือเล็กที่แบมา สายตาของเธอจับจ้องไม่วางเมื่อนุ่มนิ่มเก็บมันเข้าไปในกระเป๋าเป้ที่อยู่ในล็อกเกอร์

“ป่ะ...ไปว่ายน้ำกันจอย”

นุ่มนิ่มกับจอยพากันออกลงสระ นุ่มนิ่มได้แต่เกาะขอบสระแล้วตีขาไปเรื่อย เพราะเธอว่ายน้ำไม่แข็ง ผิดกับจอยที่ว่ายน้ำเก่ง ก็เลยสนุกอยู่คนเดียว ระหว่างที่ทั้งสองแยกกันเล่นน้ำอยู่นั้น คนกลุ่มหนึ่งก็เดินเข้ามาด้านในบริเวณสระว่ายน้ำ

“นั่นพี่คุณนี่...!” พอจอยเอ่ยขึ้นก่อนจะว่ายน้ำเข้ามาหานุ่มนิ่มที่ขอบสระ นุ่มนิ่มก็เบิกตาโตขึ้นมาในทันที เธอรีบก้มมองร่างกายที่อยู่ในชุดว่ายน้ำวันพีชรัดติ้วของตัวเอง ก่อนที่พวกแก้มจะเริ่มแดงก่ำขึ้นมา

“ไง...สองสาว มาว่ายน้ำกันด้วยเหรอ?” คุณเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งยองๆที่ข้างสระ ส่งรอยยิ้มมองนุ่มนิ่มที่ก้มหน้างุด

“สวัสดีค่ะพี่คุณ” จอยรีบเอ่ยทักทาย

“ไหนว่าจะมาดูพี่ซ้อมแข่งไง เมื่อวานไม่เห็นมาเลย” คุณมองนุ่มนิ่มไม่วางตา

“ก็นิ่มน่ะสิคะ ไม่ว่าง จอยก็เลยไม่ได้เลย พี่คุณคงไม่ว่าอะไรนะคะ” จอยฉีกยิ้ม ขณะที่ปลายสายตาไปมองนุ่มนิ่มที่เอาแต่นิ่งเงียบ

“ไง...น้องนิ่ม วันซ้อมไม่ว่างไม่เป็นไร แต่วันแข่งไม่ว่างไม่ได้แล้วนะ มาให้กำลังใจพี่ด้วย” ว่าแล้วคุณก็ยื่นมือไปวางบนหัวของนุ่มนิ่มแล้วลูบมันอย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู

“นิ่มไปได้เหรอคะ?” ขณะที่หัวใจเต้นแรง นุ่มนิ่มก็ถามออกไป ช้อนสายตามองคุณนิ่ง

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? เดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” ว่าแล้วคุณก็ลุกออกไปทางห้องน้ำชาย

“อ๊ะ!” ตรงจังหวะกับที่จอยนิ่วหน้าขึ้นมา

“จอย? เป็นอะไรหรือเปล่า?” นุ่มนิ่มรีบยื่นมือไปจับไหล่ของจอย

“จอยปวดท้องอ่ะนิ่ม...สงสัยท้องจะเสียแน่ๆเลย”

“จอยไปกินอะไรมา? ต้องไปหาหมอหรือเปล่า?” นุ่มนิ่มเป็นห่วงเพื่อนไม่น้อย

“ไม่ต้องๆ จอยไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว...นิ่มเล่นไปก่อนนะ” ว่าแล้วจอยก็ว่ายน้ำออกไป ขึ้นจากสระแล้ววิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ...