10 แบบนี้ก็ได้เหรอ?

...คุณฟ้าจูบฉันอีกแล้ว...

ถ้านับครั้งก่อนที่เป็นเพราะความไม่ตั้งใจด้วย ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่เราจูบกัน จูบของคุณฟ้าทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองนิสัยแย่แค่ไหน ที่จริงฉันก็รู้มาตลอดว่าฉันมันเป็นคนไม่ดี ฉัน...จูบกับผู้ชายที่เพื่อนของฉันแอบชอบ และผู้ชายที่เพื่อนฉันแอบชอบก็เพิ่งสารภาพว่าเขาชอบฉัน

ฉันรู้สึกผิดกับจอย ทั้งๆที่ก็รู้ว่าฉันรู้จักและสนิทกับคุณฟ้ามาก่อน ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ตอนนั้นฉันจะไม่รับปากเด็ดขาดว่าจะช่วยจอย

คุณฟ้าโกรธมาก แค่เพราะฉันบอกว่าทิ้งสร้อยไปแล้ว ฉันไม่รู้จะบอกเขาว่าอะไร และเพราะโกรธที่เขามาโวยวาย บอกทุกคนว่าฉันเป็นแฟนของเขา ทั้งหมดที่เขาทำ...พี่คุณเห็นมันทุกอย่าง ฉันโกรธมากจริงๆ แล้วก็ไม่กล้าบอกด้วยว่ามันหายไปจากกระเป๋าของฉัน

ตอนนี้ฉันได้แต่ภาวนาขอให้จอยไม่รู้เรื่อง ฉันขอให้จอยไม่ได้เอามันไป ทั้งๆที่ในใจฉันก็รู้ดีอีกแล้ว...ว่ามันมีแค่จอยกับฉันที่รู้ว่าในกระเป๋ามีสร้อย มันเป็นคนอื่นไม่ได้เลย...ถ้าจะเป็นคนอื่นที่ขโมยไปจริงๆ เขาคงเอามือถือทั้งสองเครื่องกับกระเป๋าเงินของฉันไปด้วย

ตอนนี้ฉันรู้ว่าจอยต้องโกรธฉันแน่ๆ เพราะจอยได้ยินและเห็นทุกอย่าง ฉันคิดว่าถ้าถึงบ้านเมื่อไหร่ฉันจะโทรไปเคลียร์กับจอย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณฟ้าไม่ได้จะพาฉันไปที่บ้าน...

“คุณฟ้าจะพานิ่มไปไหน?” ฉันหันไปถามคนที่เอาแต่ขับรถนิ่งเงียบอยู่ข้างๆ หลังจากที่จูบฉันแรงๆแบบนั้นแล้ว เขาก็ไม่พูดอะไรเลย

“คอนโดฉัน”

“ไปทำไม?”

“แล้วเธอว่าฉันจะพาเธอไปทำไมล่ะ?” เขาหันมาเลิกคิ้วมองฉัน

“คุณฟ้าจอดรถ! นิ่มจะลงตรงนี้!”

“ทำไม? เธอกลัวฉันจะพาเธอไปปล้ำที่คอนโดหรือไง?”

“คุณฟ้า!”

“เธอไม่เห็นหรือไงว่าฉันเปียกทั้งตัวแบบนี้อ่ะ?! เพราะเธอคนเดียวเลย!”

“ก็แล้วใครให้คุณฟ้าทำแบบนั้นล่ะ? คุณฟ้ากระโดดลงไปเอง แถมยังบอกทุกคนว่านิ่ม...เป็นแฟน ทั้งๆที่นิ่มไม่ได้ตอบตกลงจะคบกับคุณฟ้าด้วยซ้ำ”

“ทำไม? เธอกลัวว่าไอ้ห่านั่นมันจะเข้าใจผิดเหรอ?!”

“เพราะมันไม่ใช่ความจริงต่างหากล่ะ! คุณฟ้าไม่ต้องไปลากพี่คุณเข้ามายุ่งเลยนะ พี่คุณเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วคุณฟ้าก็ห้ามไปทำอะไรเขาด้วย”

“ปกป้องมันทำไม?! มันใช่ไหม? ที่เธอชอบ...ไอ้ห่าเหวที่ตกลงมาจากฟ้าอะไรนั่นอ่ะ?!”

“คุณฟ้างี่เง่า!”

“นุ่มนิ่ม!”

“ฮึก! จะให้นิ่มเชื่อลงได้ยังไงว่าคุณฟ้าชอบนิ่มจริงๆ ดูที่คุณฟ้าทำสิ...ว่านิ่มอย่างนั้นอย่างนี่ ไปทำให้นิ่มต้องอายต่อหน้าคนอื่น แล้วยัง...จูบนิ่มแบบนั้นอ่ะ!” แล้วฉันก็อยากจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“อย่าร้องไห้นะ! กลืนน้ำตาเข้าไปเลย...ต่อให้ฉันพูดให้ตายเธอก็ไม่เชื่อหรอกว่าฉันรู้สึกยังไง เพราะเธอชอบคนอื่นไปแล้ว! แล้วเธอก็ปิดใจให้ฉัน!”

“ฮึก! ไม่จริงอ่ะ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหนเลย...ที่นิ่มไม่อยากจะเชื่อ เพราะคุณฟ้าไม่เคยทำดีๆกับนิ่มเลย! แล้วนิ่มก็อยากจะร้องไห้ด้วย!”

เอี๊ยยยยยยด!!!

แล้วรถก็เบรกลงอย่างกะทันหัน พอฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าที่นี่คือลานจอดรถของคอนโดคุณฟ้า จังหวะนั้นฉันก็รีบลงจากรถในทันที

“อ๊ะ!” แต่ไม่ว่าจะเร็วแค่ไหน ฉันก็ยังเร็วสู้คุณฟ้าไม่ได้ เขาเข้ามาคว้าตัวฉันไว้อย่างแรง ก่อนจะจับตัวฉันอุ้มขึ้นไปพาดบนบ่า

“กรี๊ดดดด! คุณฟ้า! ปล่อยนิ่มนะ!” ฉันพยายามแกว่งขา ทั้งทุบตีหลังเขา แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรเลย คุณฟ้าอุ้มฉันมาที่ลิฟต์ ระหว่างที่อยู่ในลิฟต์เขาก็ยังคงอุ้มฉันอยู่อย่างนั้น

“ฮึก! คุณฟ้า! ปล่อยนิ่ม!” ฉันดิ้นจนเหนื่อยหอบ จนคุณฟ้าพาฉันเข้ามาในห้อง เขาตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง จัดการล็อกประตู แล้วทิ้งฉันลงบนเตียงอย่างแรง

ตุบ!

“อ๊ะ!”

“คุณฟ้าจะทำอะไรอ่ะ?! ปล่อยนิ่มออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันลุกขึ้นมานั่งบนเตียง เบิกตามองโต ความกลัวสุดขีดแล่นขึ้นมา เมื่อคุณฟ้าเริ่มถอดเสื้อ

“ฉันเหรอ? ที่ไม่เคยทำดีกับเธอ?” เขาทิ้งเสื้อเปียกๆลงพื้น ก่อนจะชันเข่าข้างหนึ่งขึ้นมาบนเตียงแล้วยื่นหน้าใบหน้าเข้ามาใกล้ฉัน

“ฮึก! คุณฟ้า...อย่าทำอะไรนิ่มนะ!”

“เธอนึกไม่ออกเลยเหรอว่ามีอะไรบ้างที่ฉันทำเพื่อเธอ...งั้นฉันจะบอกให้ก็ได้...” เขาเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ดันไหล่ฉันให้นอนลง น้ำตาฉันไหลลงมาเพราะความกลัว ใบหน้าของเราห่างกันเพียงคืบ

“ฮึก! คุณฟ้า...”

“ฉันช่วยไม่ให้เธอจมน้ำตาย เธอจำได้ไหม? ตอนที่เราอยู่เกรดสิบ...”

“ตอนเกรดสิบเอ็ด ฉันตีทุกคนที่มองกางเกงในเธอ แล้วก็ต่อยอาจารย์ที่ยึดมือถือของเธอ ฉันอยู่เคียงข้างเธอตอนที่กระต่ายเธอตาย แล้วก็ฉันที่ขุดหลุมฝังศพมันให้เธอ”

“ฮึก! ฮือๆๆๆ” ตอนนี้ฉันทำได้เพียงร้องไห้ออกมา เพราะฉันจำมันได้ดีทุกอย่าง

“ตอนที่เมโกะกับวีนัสไม่สนใจเธอ ตอนที่ไอ้พัตเตอร์มันไม่ว่าง ฉันไม่ใช่เหรอวะที่อยู่กับเธอ...เวลาที่เธอร้องไห้ ใครที่เช็ดน้ำตาเธอ? เวลาที่เธอโทรมา ฉันไม่ใช่เหรอที่ไปหาเธอก่อนใคร! เรื่องพวกนี้เธอลืมหมด หรือมันไม่ดีพอให้เธอจำ? เธอถึงไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉันเลย...แล้วก็ไปชอบคนอื่น คนที่มันแค่พูดเพราะๆ แค่ยิ้มให้เธอ แต่นอกจากนั้นมันก็ไม่เคยทำอะไรให้เธอเลย” ดวงตาของคุณฟ้าเศร้าหมองและแดงก่ำ ฉันจำได้ทุกอย่าง จำได้ดีว่าคุณฟ้าช่วยฉันและอยู่เคียงข้างฉันเสมอ

“ฮึก! คุณฟ้า...นิ่มขอโทษ...” ฉันรั้งข้อมือของคุณฟ้าเอาไว้ ในตอนที่เขาถอนตัวออกไปจากเตียง

“เธอสร้อยของฉันไปทิ้งไว้ที่ไหน...ไปหามันให้เจอ เพราะถ้าฉันเจอก่อนเธอ...ฉันจะไปซัดหน้าไอ้เหี้ยคุณนั่น! โทษฐานที่มันขโมยหัวใจเธอไปจากฉัน!” คุณฟ้าสลัดมือออกจากฉันแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนฉันก็ได้แต่ร้องไห้ออกมา

ระหว่างที่คุณฟ้าอยู่ในห้องน้ำ ฉันก็รีบเอามือถือออกมาโทรออกหาจอย แต่ไม่โทรยังไงจอยก็ไม่ยอมรับสายของฉัน ฉันเลยส่งข้อความไปหาจอย ทั้งขอโทษและอธิบายเรื่องคุณฟ้า แล้วก็ถามถึงสร้อย...แต่ฉันก็ยังไม่ได้การตอบรับอะไรจากจอยอยู่ดี จนกระทั่งคุณฟ้าออกมาจากห้องน้ำ

“คุณฟ้า...นิ่มทำสร้อยหายไปน่ะ ที่จริงนิ่มไม่ได้ทิ้งหรอก” ฉันเดินเข้าไปสารภาพกับเขา

“มันอยู่ที่คอเธอ...จะหายไปได้ยังไง?” เขากดสายตาดุๆมองฉัน

“ก็...คงเป็นตอนว่ายน้ำล่ะมั๊ง...คุณฟ้าซื้อให้นิ่มใหม่ก็ได้ แล้วนิ่มสัญญาว่าจะไม่ทำมันหายอีกแล้ว แค่คุณฟ้าอย่าไปทำอะไรพี่คุณเลยนะ”

“หึ! ฉันเกือบจะดีใจอยู่แล้ว...ที่คิดว่าเธออยากจะใส่สร้อยที่ฉันซื้อให้ แต่ที่แท้...มันเป็นเพราะเธอเป็นห่วงไอ้เหี้ยนั่นอย่างนั้นสินะ?” คุณฟ้าแสยะยิ้มมองฉัน

“ไม่ใช่นะ นิ่มแค่...นิ่มแค่ไม่อยากให้คุณฟ้ามีเรื่องอ่ะ ทุกอย่างมันเป็นความผิดของนิ่มเอง นิ่มขอรับผิดชอบเพียงคนเดียวนะคุณฟ้า”

“แล้วเธอจะรับผิดชอบยังไง?”

“...”

“ตอบมาสิ ฉันถามว่าเธอจะรับผิดชอบความรู้สึกของฉันยังไง?”

“นิ่ม...นิ่ม...”

“ถ้าอยากจะรับผิดชอบจริงๆ ก็เลิกชอบไอ้คุณซะ! แล้วตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป...เธอต้องเริ่มชอบฉัน!” คำสั่งของคุณฟ้า...ทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก เขาสั่งให้ฉันชอบเขาอย่างนั้นเหรอ? ทั้งๆที่ฉันเคยชอบเขามาตั้งแต่เกรดสิบ พยายามจะเลิกชอบเขามาไม่ต่ำกว่าร้อยครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จอย่างนั้นน่ะเหรอ? ฉันชอบเขามาก...ชอบมาตั้งแต่ตอนที่เขาไม่เคยแยแสฉันด้วยซ้ำ! ชอบเขา...แต่ก็ต้องทนมองเขาไปกับผู้หญิงคนอื่น ฉันต้องแอบร้องไห้อยู่คนเดียวเพราะเขา จนเมื่อปีที่แล้ว...พี่คุณก็เข้ามาทำให้ฉันเลิกชอบเขาได้...เพราะพี่คุณ...ฉันถึงไม่ต้องนอนร้องไห้ เวลาที่คุณฟ้าไปกับผู้หญิงคนอื่น ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจจากเขาไปชอบพี่คุณแล้ว...แต่เขากลับมาสารภาพว่าชอบฉัน แล้วสั่งให้ฉันเริ่มชอบเขา...แบบนี้ก็ได้เหรอ?