7 เพราะนิ่มไม่อยากให้คุณฟ้าผิดหวัง

รถสปอร์ตคันหรูของสายฟ้าวิ่งเข้ามาจอดที่ร้านอาหารสไตล์การ์เดนแห่งหนึ่ง พอร่างสูงลงจากรถ พนักงานก็รีบเข้ามาเปิดประตูที่ด้านข้างคนขับออก

“ขอบคุณค่ะ” นุ่มนิ่มเอ่ยขอบคุณพนักงานก่อนจะลงจากรถ เธอมองไปรอบๆก่อนจะหันมาหาสายฟ้า มองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ

“ไม่ต้องถาม...เข้าไปข้างในกัน” เขารู้ว่าเธอมีคำถาม เลยบอกปัดแล้วเข้าไปคว้าข้อมือเล็กพาเข้าไปด้านในสวนดอกไม้ ซึ่งที่ใจกลางสวนนั้นมีเรือนกระจกตั้งอยู่

“ไม่เห็นเคยรู้เลยว่ามีสวนดอกไม้ที่เป็นร้านอาหารแบบนี้ด้วย” นุ่มนิ่มยกยิ้ม สอดสายตามองดอกไม้นานาพันธุ์รอบๆตัวเธอ

“ชอบดอกไม้ ชอบปลูกต้นไม้ แล้วทำไมเธอถึงไม่รู้ว่ามีที่แบบนี้อยู่” ร่างสูงหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าหญิงสาวพร้อมรอยยิ้ม เมื่อเขาพาเธอเข้ามาในเรือนกระจก

“คุณฟ้ารู้ด้วยเหรอว่านิ่มชอบดอกไม้?” คนตัวเล็กช้อนสายตามองคนตัวสูงตรงหน้า

“ฉันรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ” เขาเชื่อแบบนั้น ถึงได้พูดออกไป

“นิ่มว่านิ่มก็รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับคุณฟ้านะ” หญิงสาวยกยิ้ม

“รวมถึงความรู้สึกของฉันด้วยหรือเปล่า?” เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“หืม?” ทว่าหญิงสาวกลับตามไม่ทัน หรือไม่ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดจะพูดอะไร

“นั่งเถอะ อาหารมารออยู่แล้ว” มันยังไม่ถึงเวลาที่เขาจะพูดอะไรตอนนี้ วันนี้เป็นวันของเขา เขามีเวลาอีกทั้งคืนเลยสำหรับเธอ

“ว๊าว! น่ากินทั้งนั้นเลย...มีดอกไม้ในจานด้วยอ่ะคุณฟ้า” แล้วพอนุ่มนิ่มหันไปมองอาหารเรียงรายตรงหน้า เธอก็รีบเข้าไปนั่งที่โต๊ะในทันที

พนักงานเข้ามารินไวน์ให้คนทั้งสอง ก่อนที่จะเดินออกไป ทันทีที่ประตูเรือนกระจกปิดลง เสียงเปียโนสดๆก็เริ่มบรรเลงขึ้นมา หากเป็นผู้หญิงคนอื่น คงรับรู้ได้ว่ามันโรแมนติกแค่ไหน หรือถ้าเป็นในหนังรัก หากมีฉากแบบนี้ นั่นแปลว่าพระเอกกำลังจะขอนางเอกเป็นแฟนแน่ๆ แต่สำหรับนุ่มนิ่ม...เธอไม่รับรู้เลยแม้เพียงนิด

“ไหนว่าเธอรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับฉันไง?” สายฟ้าเริ่มเอ่ย เมื่อนุ่มนิ่มตักอาหารเข้าปาก

“งื้อ! อร่อยจังเลย...คุณฟ้า” เธอยกยิ้มชอบใจกับรสชาติอาหาร

“ไม่อยากรู้เหรอว่าวันนี้ฉันพาเธอมาที่นี่ทำไม?”

“อืม...พามากินของอร่อยๆ ท่ามกลางดอกไม้สวยๆ ใช่ไหม?”

“โง่เหรอวะนิ่ม?! ฉันหมายถึงเนื่องในโอกาสอะไร!” เขาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา เมื่อหญิงสาวซื่อบื้อเกินทน

“อ๋อ...แล้วเนื่องในโอกาสอะไรอ่ะ?”

“ไหนว่ารู้เรื่องฉันทุกเรื่อง แล้วทำไมเธอไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉันล่ะ?” พอสายฟ้าเฉลยคำตอบ หญิงสาวก็ถึงบางอ้อ

“งื้อ! คุณฟ้า...นิ่มลืมไปเลยอ่ะ แล้วนิ่มก็ไม่มีของขวัญให้คุณฟ้าด้วย ทำยังไงดี?”

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้อยากได้อะไรจากเธอ...มีแต่อยากจะให้” ว่าแล้วเขาก็หยิบกล่องกำมะหยี่สีดำขึ้นมาวางตรงหน้านุ่มนิ่ม

“อะไรอ่ะคุณฟ้า?”

“เปิดสิ” สิ้นคำบอกนั้น หญิงสาวก็เปิดกล่องกำมะหยี่ออก เผยให้เห็นสร้อยคอที่มีจี้รูปสายฟ้ากับตัวอักษรตัว S กับตัว N อยู่ด้วยกัน

“ใส่มันไว้...ห้ามถอด ไม่งั้นเธอจะโดนดีแน่!” เขาขู่ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ขึ้นมา นำเอาสร้างเงินมีเพชรประดับแสนน่ารักนั้นไปใส่ให้เธอ

“คุณฟ้าให้นิ่มทำไม?” นุ่มนิ่มนิ่วหน้ามองสายฟ้า เมื่อเขาเดินกลับมานั่งที่เดิมตรงหน้าเธอ

“เพราะอยากให้ หรือเธอไม่ชอบ?”

“ไม่ใช่แบบนั้น...แต่วันนี้มันเป็นวันเกิดของคุณฟ้าอ่ะ นิ่มควรจะให้ของขวัญคุณฟ้ามากกว่า” วินาทีนั้น...นุ่มนิ่มก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกของเขา เธอรับรู้และสัมผัสได้ถึงสายตาของสายฟ้าที่มองเธอ ทว่า...มันสายไปแล้ว ต่อให้สายฟ้ารู้สึกยังไง เธอก็ไม่อาจจะรับความรู้สึกของเขาไว้ เพราะมันสายไปแล้วจริงๆ

“ตอบมาแค่ว่าเธอชอบ...หรือไม่ชอบ” เขาหมายถึงตัวเขา ไม่ใช่สร้อยเส้นตัน สายตาเรียบนิ่งนั้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวไม่วาง

“สร้อยน่ารักดี นิ่มชอบ” เธอหลุบตามองต่ำ เรียวปากเล็กนั่นเม้มกันอย่างสนิทแน่น

“ไม่ใช่สร้อย...แต่เป็นฉันน่ะ เธอชอบหรือเปล่านิ่ม?” หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นมาเมื่อเอ่ยถามออกไปแบบนั้น ถึงแม้ว่าภายนอกจะวางท่าเหมือนไม่ใส่ใจอะไรก็ตาม

“คุณฟ้า?”

“ถ้าเธอบอกว่าเธอรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับฉัน...แล้วทำไม...เธอถึงไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอวะ?”

“ไม่จริงอ่ะ...คุณฟ้าแค่แกล้งนิ่ม คุณฟ้าจะชอบนิ่มได้ยังไง ในเมื่อคุณฟ้าไม่เคยทำดีกับนิ่มเลย คุณฟ้าชอบทำให้นิ่มร้องไห้ตลอด ชอบทำแรงๆ ไม่เคยพูดดีๆกับนิ่ม...สักครั้ง แถมยังมีผู้หญิงตั้งเยอะแยะ” ใช่ว่าเธอไม่รู้ เธออาจรู้ รู้มาตลอด แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ เธอหาเหตุผลต่างๆนานาเพื่อหักล้างความรู้สึกนั้น และเธอก็ทำมันได้สำเร็จ

“ทั้งหมดนี้...มันไม่พอเหรอ? เธอคิดว่า...เรื่องพวกนี้ฉันทำขึ้นมาเพื่อแกล้งเธอเหรอนิ่ม?” สายฟ้าแสยะยิ้มถาม มองหน้าร่างบางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“...” และเธอก็ตอบเขาไม่ได้

“แล้วเธอล่ะ? รู้สึกยังไงกับฉัน...?”

“คุณฟ้าชอบนิ่มจริงๆเหรอ?” นุ่มนิ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ส่งมือขึ้นไปจับสร้อยคอ

“จริง” แล้วเขาก็ตอบออกมาตามตรง

“ฮึก! นิ่มขอโทษ...ขอโทษจริงๆนะคุณฟ้า...นิ่มไม่ได้ชอบคุณฟ้าแบบนั้น นิ่มแค่ชอบที่เราเป็นเพื่อนกัน ชอบที่เราโตมาด้วยกัน...แต่นอกเหนือจากนั้น นิ่มก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย”

“งั้นแล้วเธอชอบใคร? ใครที่บอกว่ามาจากฟ้า? ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นใคร?!!!” เขาตะโกนสั้น ดวงตาแดงก่ำแสดงความผิดหวังออกมาชัดเจน

“ฮึก!” ร่างบางสะดุ้งเฮือก

“นิ่ม...บอกไม่ได้ คุณฟ้าอย่าโกรธนิ่มเลยนะ” เธอมองเขาด้วยความตื่นกลัวและเสียใจที่ต้องปฏิเสธเขา

“เธอ...เธอไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉันเลยเหรอนิ่ม? สักนิดเดียวก็ไม่เคยมีเลยใช่ไหม?” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ สายตาก็สั่นเครือไม่ต่างกัน

“...” คนถูกถามก้มหน้างุด ส่ายหน้าเป็นคำตอบ เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา หยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาเป็นทาง

“แล้วร้องไห้ทำไม?!!!”

“ฮึก! ฮือๆๆๆ นิ่มสงสารคุณฟ้า...ฮือๆๆๆ เพราะนิ่มทำให้คุณฟ้าผิดหวังอ่ะ นิ่มก็อยากให้คุณฟ้าสมหวังในสิ่งที่ต้องการนะ ยิ่งวันนี้เป็นวันเกิดของคุณฟ้าด้วย...แต่นิ่มไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับคุณฟ้าจริงๆ นิ่มขอโทษนะ...ขอโทษจริงๆ” เธอเอ่ยขอโทษเข้าทั้งน้ำตา ก่อนจะลุกออกไปหยุดที่หน้าประตูเรือนกระจก คำถามของสายฟ้าหยุดเธอไว้

“เพราะเธอชอบคนอื่นใช่ไหม? ถึงได้ไม่คิดจะพยายามจะชอบฉันกลับเลย”

“ฮึก! นิ่มขอโทษอ่ะคุณฟ้า...ขอโทษจริงๆ”

“เก็บเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน...ไอ้เหี้ยนั่นอ่ะ เพราะถ้าฉันรู้ว่ามันเป็นใคร ฉันจะส่งมันไปเกิดใหม่!”

“คุณฟ้า?!”

“แล้วถ้าเธอถอดสร้อยนั่น...ฉันจะซื้อเส้นที่ใหญ่กว่ามาให้เธอใส่อีก!”

รถของสายฟ้าขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของนุ่มนิ่ม ร่างบางรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงจากรถ จังหวะเดียวกันนั้น พัตเตอร์ก็เดินออกมาพอดี สายฟ้าจึงได้ตามลงไป

“คุณนิ่ม? ร้องไห้มาเหรอ?” พี่ชายคว้าแขนน้องสาว เมื่อเห็นดวงตาที่แดงก่ำของเธอ

“ฮึก! คุณพัตปล่อยแขนนิ่ม”

“มีเรื่องอะไรกันไอ้ฟ้า?” พัตเตอร์ไม่ยอมปล่อยมือจากน้องสาว หันมาถามสายฟ้าผู้เป็นเพื่อน

“มีเบียร์ไหม?” สายฟ้าไม่ตอบอะไร แต่กลับถามคำถามอื่นแทน

“สุขสันต์วันเกิดนะคุณฟ้า...และนิ่มขอบคุณจริงๆสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณฟ้าให้นิ่ม แล้วก็ขอโทษ...ที่นิ่มให้คุณฟ้ากลับไม่ได้” สิ้นคำอวยพร ขอบคุณและขอโทษ นุ่มนิ่มก็บิดข้อมือออกจากเกาะกุมของพี่ชาย จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

“ตกลงมีเรื่องอะไรกัน?”

“จะมีเหี้ยอะไร? น้องสาวมึงหักอกกูไง...เอาเบียร์มาดิ!”

คำตอบของสายฟ้าทำเอาพัตเตอร์ถึงกับอดจะยิ้มออกมาไม่ได้ เพราะนอกจากสายฟ้าจะดูไม่เหมือนคนที่เสียใจเพราะโดนหักอกแล้ว เขายังดูเหมือนคนที่กำลังโมโหมากกว่าเสียอีก...