6 คนที่ชอบฉัน คนที่ฉันชอบ

ทันทีที่นุ่มนิ่มเดินเข้ามาที่ใต้ตึกเรียน จอยก็เริ่มตีตัวออกห่างจากเธอในทันที การกระทำแบบนั้นทำให้นุ่มนิ่มยิ่งรู้สึกว่ากลุ่มของเธอนั้นเป็นที่เกรงกลัวหรือขยาดต่อเพื่อนๆในรุ่นแค่ไหน

“จอย...” นุ่มนิ่มคว้าแขนของเพื่อนเอาไว้แน่น

“นิ่มเข้าไปหาเพื่อนเถอะนะ เลิกเรียนแล้วเราค่อยไปดูพี่คุณซ้อมบาสด้วยกันก็ได้” จอยหันมาแกะมือของนุ่มนิ่มออก

“นิ่มอยากให้จอยเข้าไปนั่งด้วยกัน...ไปสิ นิ่มจะแนะนำให้เพื่อนรู้จักจอยเอง ไม่ต้องกลัวหรอกนะ อย่างน้อยก็มมีคุณพัตพี่ชายนิ่มที่ใจดี” นุ่มนิ่มยิ้มอย่างมีหวังว่าจอยจะจอม

“นิ่ม จอยยังไม่พร้อม” ขณะนั้นจอยก็มองนุ่มนิ่มอย่างไม่พอใจ

“ก็ได้ๆ งั้นไว้รอให้จอยพร้อมก็ได้นะ”

“จอยไปเข้าเรียนก่อนล่ะ เลิกเรียนแล้วจอยจะโทรหา” ว่าแล้วจอยก็เดินออกไป ผ่านแก๊งห้ามหัศจรรย์ที่นั่งอยู่ใต้ตึกไปทางลิฟต์ จากนั้นนุ่มนิ่มก็เดินเข้าไปหาเพื่อนๆ ทิ้งตัวลงนั่งที่ข้างๆพัตเตอร์ แฝดผู้พี่ของเธอ

“คุณนิ่มหายไปไหนมาตั้งแต่เช้า?” พัตเตอร์เอ่ยถาม ขณะที่เวลานี้เมโกะ วีนัสและสายฟ้ากำลังจ้องหน้านุ่มนิ่ม อย่างรอฟังคำตอบ อยากจะรู้ว่าเธอจะตอบว่ายังไง

“นิ่มมีธุระนิดหน่อยน่ะคุณพัต” เธอฉีกยิ้ม หลุบตามองต่ำทุกครั้งที่โกหก ซึ่งทุกคนรู้นิสัยนี้ของเธอดี

“กับใคร? จอยนั่นเหรอ?” วีนัสหรี่ตามอง

“อื้ม ธุระกับจอย...เย็นนี้ก็ต้องไปอีก”

“ไม่ได้! เย็นนี้เธอต้องไปกับฉัน เมื่อคืนนี้ก็ไม่ยอมมา ฉันโทรหาเธอตั้งหลายสาย บอกแล้วไงว่านิว การ์ลาจเปิดวันแรก เพื่อนๆมากันหมด แล้วทำไมเธอไม่วะ?!” แล้วสายฟ้าก็โวยวายขึ้นมา

“ก็นิ่มไปเจิมร้านมาแล้วอ่ะ ทำไมต้องไปอีก?” นุ่มนิ่มเลิกคิ้วถามสายฟ้า

“เจิมร้านอะไรวะ?” เมโกะนิ่วหน้าสงสัย

“เออ...เจิมร้านอะไร?” เช่นเดียวกับพัตเตอร์ที่ฟังแล้วไม่เข้าใจ

“ก็คุณฟ้าน่ะสิ ลากนิ่มไปที่นิว การ์ลาจเมื่อวานอ่ะ ชงม็อกเทลให้นิ่มกิน แล้วก็เอาเงินนิ่ม...”

“พอเลยๆ ไม่พูดอะไรทั้งนั้นอ่ะ! เลิกเรียนแล้วห้ามไปไหนนะ! ยังไงวันนี้เธอก็ต้องไปฉัน!” สายฟ้ารีบตัดบทนุ่มนิ่ม ก่อนที่จะหยิบบุหรี่ขึ้นมาคีบไว้ที่ปากแล้วเดินออกไปนอกตึกเรียน

“เข้าเรียนกันเถอะคุณนิ่ม” ตามด้วยพัตเตอร์ที่กุมข้อมือน้องสาวไปทางเดียวกับสายฟ้า

“แล้วคุณวีกับคุณเมโกะล่ะ?” นุ่มนิ่มหันมาหาเพื่อนสาวอีกสองคน

“ไปก่อนเลย กูเข้าห้องน้ำก่อน เดี๋ยวตามไป” เมโกะว่า ก่อนที่จะหันมาสบตากับวีนัสแล้วเอ่ยถามขึ้นมา

“บีหนึ่งมึงคิดเหมือนกูไหม?”

“สายฟ้าพานิ่มไปที่ร้านเป็นคนแรก กะจะทำโรแมนติก แต่อีนิ่มดันโง่มองไม่ออก” วีนัสหรี่ตาวิเคราะห์เหตุการณ์

“เชี่ย! แม้แต่พวกเรายังรู้ กูว่าหมาก็รู้ว่าไอ้ฟ้ามันชอบไอ้นิ่ม แต่ทำไมไอ้นิ่มแม่งไม่รู้วะ?”

“กูเพิ่งบอกไปเองว่ามันโง่!”

“หรือมันรู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้วะ?” เมโกะเลิกคิ้วสงสัย

“ก็ไม่แน่ ยิ่งโตนิ่มแม่งยิ่งเดายากขึ้นทุกวัน ตอนนี้กูแค่สงสัยว่าทำไมนิ่มมันถึงไปสนิทกับจอยได้ แล้วมันสองคนมีธุระอะไรกันนักหนา” วีนัสครุ่นคิด

“มึงว่าไอ้พัตมันจะรู้ไหมว่าตอนนี้น้องสาวมันเริ่มทำตัวประหลาดๆขึ้นทุกวัน”

“มึงลองถามมันเรื่องไอ้นิ่มดูสิ ถ้าเป็นมึง...ไอ้พัตมันบอกทุกอย่างนั่นแหละ” แล้ววีนัสก็ยกยิ้มตอบ

“อะไรของมึง?”

“จะนิ่มหรือมึง...ก็โง่พอกันนั่นแหละ! เขาเรียนเหอะ...” วีนัสทิ้งปริศนาเอาไว้ ก่อนจะคว้ากระเป๋าใบแพงแล้วลุกออกไปจากโต๊ะ

หลังจากที่เลิกเรียน นุ่มนิ่มถูกเพื่อนๆ รวมถึงสายฟ้าลากตัวออกมาที่ร้านกาแฟของอบเชย ซึ่งอบเชยนั้นก็คือเพื่อนสนิทของวิวาห์ แม่ของวีนัสและสายฟ้า กับนานะ แม่ของพัตเตอร์และนุ่มนิ่ม

“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น?” สายฟ้ากอดอกหรี่ตามองนุ่มนิ่มที่เวลานี้มีท่าทีกระสับกระส่ายเต็มทน

“นิ่มแค่ไม่เข้าใจ ว่าทำไมทุกคนต้องกีดกันนิ่มด้วย?!” เธอทำหน้าไม่พอใจ มองเพื่อนๆในกลุ่ม

“ใครกีดกันมึง?” วีนัสเลิกคิ้วถาม

“ก็ทุกคนนั่นแหละ! ที่ลากนิ่มออกมาแบบนี้เพราะไม่อยากให้นิ่มไปหาจอยใช่ไหมล่ะ?”

“ใครบอก...พวกกูแค่อยากนั่งคุยกับมึงเฉยๆ” เมโกะว่า

“บอกแล้วไงว่าวันนี้เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!” แล้วสายฟ้าก็ทำเสียงแข็ง

“เดี๋ยวกูไปก่อนนะ วันนี้มีนัดล้างฟิล์ม” ขณะนั้นพัตเตอร์ก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ

“เดี๋ยวคุณพัต...ขอนิ่มไปด้วยนะ” นุ่มนิ่มคว้าข้อมือพี่ชายไว้อย่างเร็ว กับพัตเตอร์น่ะ ยังไงเธอก็หาทางชิ่งได้ง่ายกว่ากับสายฟ้า วีนัสและเมโกะแน่ๆ

“อย่าเลย คุณนิ่มอยู่นี่แหละ ไอ้ฟ้ามันบอกแล้วไง...ว่าวันนี้คุณนิ่มต้องอยู่กับมัน” ว่าแล้วพัตเตอร์ก็เดินออกไปจากร้าน

“เห้ย! ไอ้พัต! กูไปด้วย...!” เมโกะรีบวิ่งตามพัตเตอร์ออกไป

“อะไรอ่ะ?! ไหนคุณเมโกะบอกว่าอยากนั่งคุยกับนิ่มไง!” นุ่มนิ่มนิ่วหน้าไม่พอใจขึ้นมาอีกครั้ง

“นิ่ม...มีผ้าอนามัยป่ะ?” ขณะนั้นวีนัสก็เอ่ยถามขึ้นมา

“มี” นุ่มนิ่มหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมา จากนั้นก็หยิบกระเป๋าเล็กๆที่ใส่ผ้าอนามัยไว้ด้านใน ก่อนจะยื่นให้วีนัส วีนัสรับกระเป๋านั้นมา ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ ขณะที่เธอกำลังจะทำธุระส่วนตัว เธอก็ได้เปิดกระเป๋าเล็กๆใบนั้น หวังจะหยิบผ้าอนามัยออกมาใช้ แต่ก็ได้พบว่ากระเป๋าที่นุ่มนิ่มยื่นให้เธอนั้นมันไม่ใช่กระเป๋าใส่ผ้าอนามัย หากแต่เป็นกระเป๋าที่บรรจุความลับของเธอเอาไว้ เพราะด้านในมันมีทั้งมือถือและสมุดโน๊ตเล็กๆ

วีนัสชั่งใจอยู่นาน ก่อนจะหยิบมือถือออกมา เธอเริ่มเปิดหน้าจอ แต่ก็ไม่รู้รหัสปลดล็อก พยายามคิดว่าว่านุ่มนิ่มจะใช้รหัสอะไร

“วันเกิด” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา เปิดเข้าไปในบันทึกที่เธอบันทึกวันเกิดของเพื่อนๆเอาไว้ เธอจดจำวันเกิดของนุ่มนิ่ม แล้วสายฟ้าก็เหลือบไปเห็น...

“วันนี้วันเกิดสายฟ้าเหรอเนี่ย?” เธอเองก็เพิ่งรู้ ถึงเหตุผลที่ว่าทำไมวันนี้สายฟ้าถึงอยากให้นุ่มนิ่มอยู่กับเขา รอยยิ้มร้ายๆก่อตัวขึ้นที่มุมปากของวีนัส เธอรีบใช้วันเกิดของนุ่มนิ่มปลดล็อกรหัสหน้าจอ ทว่ามันไม่ผ่าน

“งั้น...วันเกิดสายฟ้าล่ะ?” แล้ววีนัสก็ใส่วันเกิดของสายฟ้าลงไป แต่มันก็ยังไม่ผ่าน เธอยังคงใส่รหัสมั่วๆอยู่หลายครั้ง จนถอดใจ เก็บมือถือลงตามเดิมแล้วหยิบสมุดโน๊ตออกมา

“สายฟ้าเหรอ?” ปากแดงเอ่ยขึ้น เมื่อที่หน้าแรกนั้นมีรูปวาดลักษณะสายฟ้าอยู่กลางหน้ากระดาษ

“ลูกบาส?” ทว่าหน้าที่สองกลับเป็นรูปลูกบาส

“อะไรของมันวะอีนิ่ม?” สายตาครุ่นคิดเริ่มทำการวิเคราะห์ ขณะที่เปิดสมุดโน๊ตนั้นไปเรื่อยๆ สายตาก็สะดุดเข้ากับข้อความหนึ่ง

‘การแอบชอบใครสักคน มันเป็นแบบนี้นี่เอง...มีความสุขที่ได้มองเขา ยิ้มได้ทุกครั้งที่คิดถึงเขา ฉันอยากอยู่กับเขาแบบนี้ทุกวัน รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆที่ได้เกิดมาอยู่ใกล้เขาแบบนี้...’

“อีนิ่ม!” รอยยิ้มของวีนัสปรากฏชัดขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้เธอรู้แล้วนุ่มนิ่มกำลังแอบชอบใครสักคน

“ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมคำว่ารักกับคำว่าชอบ มันถึงเป็นคำที่พูดออกมายากที่สุด ก็เพราะว่ามันมีคำว่าสมหวังกับคำว่าผิดหวังรอเราอยู่ไง” วีนัสอ่านข้อความต่อมา แล้วก็ไล่สายตาอ่านต่อไปเรื่อยๆ ภายในสมุดเล่มนั้นมีรูปวาดด้วยลายเส้นของนุ่มนิ่มเต็มไปหมด ทั้งรูปสายฟ้ากับก้อนเมฆ และรูปคนเล่นบาส จนกระทั่งที่ท้ายหน้ากระดาษแผ่นหนึ่ง มีข้อความหนึ่งที่ทำให้วีนัสได้คำตอบอะไรบางอย่าง...

‘คนที่สวรรค์ส่งมาให้? คนที่มาจากฟ้า...คนที่ชอบฉัน คนที่ฉันชอบ...ฉันอยากให้คนคนนั้นเป็นคนเดียวกัน’

“หึ! คนคนนั้นมันจะเป็นใครไปได้ล่ะนิ่ม...นอกจากสายฟ้า!”

ที่ด้านนอกห้องน้ำนั้น สายฟ้ายังเอาแต่นั่งดูช็อกโกแลตยังอย่างสบายใจ ขณะที่นุ่มนิ่มเอาแต่ทำหน้าบูดบึ้ง มองออกไปนอกกระจกร้านอย่างไม่สบอารมณ์

“ตอนนี้จอยสำคัญกว่าฉันแล้วเหรอ?” พอเขาเห็นว่าเธอเอาแต่พะว้าพะวัง ก็อดจะถามออกมาไม่ได้

“หืม? คุณฟ้าว่าไงนะ?”

“ช่างเหอะๆ เพราะฉันไม่ยอมให้ยัยซื่อบื้อนั่นสำคัญกว่าฉันแน่!”

“อะไรของคุณฟ้าเนี่ย? แล้วนั่นคุณฟ้าจะไปไหน?” พอเห็นว่าร่างสูงลุกขึ้นยืน หญิงสาวก็นิ่วหน้าถาม

“จะออกไปสูบบุหรี่” แล้วเขาก็เดินออกไป ตรงเวลากับที่วีนัสกลับออกมาจากห้องน้ำ

“สายฟ้าไปไหน?”

“ออกไปสูบบุหรี่ นิ่มถามจริงๆนะ ว่าวันนี้มันวันอะไร...? ทำไมถึงคนถึงทำตัวแปลกๆอยู่ได้” นุ่มนิ่มขมวดคิ้วมองวีนัสอย่างไม่เข้าใจ

“คนที่แปลกอ่ะมึง ไม่ใช่พวกกู แล้วมึงถามเพราะไม่รู้จริงๆน่ะเหรอว่าวันนี้วันอะไร?” วีนัสถามกลับด้วยน้ำเสียงกวนประสาท ก่อนจะเดินออกไปหาสายฟ้า

“ออกมาทำไม? เหม็นบุหรี่!” น้องชายกดสายตามองพี่สาว

“ในบัญชีมีเงินเท่าไหร่?” พี่สาวเลิกคิ้วถาม

“อะไรของเธอเนี่ยวี?”

“ฉันรู้ว่าพ่อยกบัญชีของคลับให้นาย โอนมาห้าแสน”

“จะบ้าหรือไง?! เธอรวยไม่ใช่เหรอ? ได้ข่าวว่างานถ่ายแบบเยอะนี่ แถมคุณลุงอินทรีย์ก็เปย์เก่ง”

“ก็ฉันอยากได้เงินจากนาย เพื่อแลกกับข้อมูลของนิ่ม สนใจไหมล่ะ?” วีนัสยกยิ้ม ส่งสายตากวนประสาทให้น้องชาย

“ข้อมูลอะไร?” และมันได้ผล เมื่อมีชื่อนุ่มนิ่มเข้ามา สายตาก็ตื่นตัวในทันที

“โอนเงินมาก่อน รับรองว่ามันคุ้มค่าแน่นอน” ขณะนั้นสายฟ้าก็ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดโอนเงินห้าแสนบาทเข้าบัญชีของวีนัสอย่างไม่รู้สึกเสียดาย

“อ่ะ! บอกมา!” ชายหนุ่มยื่นหลักฐานการโอนเงินให้พี่สาว

“นุ่มนิ่มกำลังแอบชอบใครสักคนที่มาจากฟ้า แต่ไม่กล้าบอกเพราะกลัวจะผิดหวัง นายไปคิดเอาเองนะว่าใครมาจากฟ้า...”

“เธอ...พูดจริงเหรอ? เธอไปรู้เรื่องนี้ได้ยังไงวี?” แม้จะพยายามปิดรอยยิ้มเอาไว้ แต่มันก็ไม่มิด สายฟ้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองพี่สาวอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

“ฉันรู้ก็แล้วกัน เอาเป็นว่า...คืนนี้เป็นโอกาสของนายนะฟ้า ถ้านายรู้สึกอะไรก็พูดออกไปตรงๆ เผื่อว่านุ่มนิ่มมันจะกล้าบอกความรู้สึกของตัวเองบ้าง”

“แล้วฉันควรทำยังไง?”

“อย่างแรก...ถ้านายคิดจะมีแฟน นายควรเลิกยุ่งกับผู้หญิงมากมายก่อน แล้วก็...นุ่มนิ่มเป็นน้องสาวพัตเตอร์ เพื่อนรักของนาย แล้วมันก็ยังเป็นเพื่อนฉัน เป็นเพื่อนนาย เราเกิดมาพร้อมๆกัน เจอกันมาตั้งแต่เด็กๆ นายควรคิดให้ดีว่าความสัมพันธ์นี้จะไม่พัง แอบรักแอบชอบเพื่อนตัวเองมันก็อันตรายแบบนี้แหละ” พี่สาวกำลังเตือนน้องชาย ถึงแม้จะไม่แสดงออก แต่ทั้งสองเป็นพี่น้องที่รักกันมาก

“เธอแน่ใจใช่ไหมวี ว่านุ่มนิ่มก็รู้สึกกับฉัน...?”

“แล้วนายคิดว่าอีนิ่มมันจะชอบใครได้ นายเคยปล่อยให้มันไปเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นเหรอ? อีกอย่าง...ก็มีแค่นายป่ะที่มาจากฟ้าอ่ะ...สายฟ้า?” บางครั้งเราก็ไม่อาจเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น หรือเพียงแค่หูได้ยิน บางครั้งเซนส์ก็ทำงานได้ไม่เต็มที่และอาจจะผิดเพี้ยน ถ้าหากว่าความจริงจะมีเพียงหนึ่งเดียว มันก็ควรเป็นความจริงที่ออกมาจากปากของเจ้าของความจริงนั้น เรื่องนี้...อาจเป็นวีนัสที่พลาดไปเอง

...เพราะนุ่มนิ่มแสนซื่อบื้อของเพื่อนๆ คาดเดายากขึ้นทุกวัน...