5 คนที่สวรรค์ส่งมาให้

เวลานี้นุ่มนิ่มกำลังนั่งอยู่ที่ริมสนามบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัย สายตาของเธอทอดมองไปยังนักกีฬาตัวสูงๆ ที่กำลังซ่อมบาสกันอยู่ ช่วงหลังๆมานี้ เธอมักจะมาที่นี่เป็นประจำ บางครั้งก็มาคนเดียว แต่บางครั้งก็มีจอยมาด้วย ที่นี่กลายเป็นสถานที่โปรดของเธอไปแล้ว ไม่ใช่เพราะบรรยากาศ ไม่ใช่เพราะมีเพลงเพราะๆให้ฟัง แต่มันเป็นเพราะใครบางคนต่างหาก

ถ้าจะบอกว่าเธอมีความลับมันก็ไม่เชิง แต่จะให้ถูกต้องทั้งหมดคือเธอมีความรัก ใช่...นุ่มนิ่มกำลังมีความรัก เป็นรักข้างเดียว เธอแอบมองเขามานาน พอรู้ว่าเขาเป็นนักกีฬาบาสของมหาวิทยาลัย เธอก็จะมานั่งมองเขาซ้อมบาส การได้มองเขาเคลื่อนไหว ได้มองเขายิ้มและพูดคุยกับคนอื่นๆ มันคือความสุขของเธอ

“นิ่ม...มาอยู่นี่เอง” ขณะที่นุ่มนิ่มกำลังมองออกไปที่ใครคนนั้นพร้อมรอยยิ้ม เสียงของจอยก็ดังขึ้นมา

“จอย” นุ่มนิ่มยกยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวรูปร่างเล็ก ผมดำขลับเป็นเงางาม ตัดสั้นประบ่า หน้าตาของจอยนั้นน่ารักอย่าบอกใครเลยล่ะ

“จอยหานิ่มตั้งนานแน่ะ เห็นแก๊งเพื่อนๆนิ่มนั่งอยู่ที่ใต้ตึกเรียน” จอยเอ่ยบอกขณะที่ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆนุ่มนิ่ม

“แล้วก็ได้เห็นคุณฟ้าด้วยใช่ไหมล่ะ?” นุ่มนิ่มยิ้มกริ่มมองจอย

“อื้อ! วันนี้คุณฟ้าเท่มากเลยล่ะ แต่เขาดูจะหงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้” จอยเขินอายเมื่อเอ่ยชมสายฟ้า

“คุณฟ้าก็หงุดหงิดอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ”

“นิ่มยังไม่ได้บอกเรื่องของเรากับใครใช่ไหม?”

“หืม? ไม่ได้บอกเลยนะจอย...ความลับของจอยน่ะ นิ่มไม่พูดหรอก นิ่มสัญญาไปแล้วไง ว่าเราจะรอจนกว่าจอยจะพร้อม”

“จอยรู้สึกว่าวีนัสกับเมโกะเขามองจอยแปลกๆล่ะ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้จอยไม่เคยอยู่ในสายตาพวกเขาเลย” จอยทำท่าทางไม่สบายใจ

“อย่าคิดแบบนั้นเลยจอย คุณวีกับคุณเมโกะน่ะ เขาไม่คิดอะไรหรอกนะ แล้วเขาก็ยังไม่รู้ด้วยว่าจอยน่ะแอบชอบคุณฟ้า” นุ่มนิ่มยกยิ้ม

“งื้อ! นิ่มอ่ะ...อย่าพูดออกมาแบบนี้สิ เดี๋ยวก็มีใครมาได้ยินหรอก”

“ที่จริงนิ่มว่าจอยไม่เห็นต้องปิดเป็นความลับเลยนะ เพราะนิ่มอ่ะอยากจะพาจอยไปแนะนำให้เพื่อนๆนิ่มรู้จัก แล้วจอยก็จะได้คุยกับคุณฟ้าด้วย”

“ไม่เอาอ่ะนิ่ม จอยยังไม่พร้อม...แล้วจอยก็ไม่กล้าด้วย กลุ่มเพื่อนนิ่มมีแต่ไฮโซทั้งนั้น แล้วดูจอยสิ...” จอยกดตัวเองให้ดูต่ำ ด้วยเพราะเธอไม่ได้มีอันจะกินเหมือนใครๆ เป็นแค่ลูกสาวของพนักงานออฟฟิศธรรมดา

“อย่าคิดแบบนั้นสิจอย พวกเราก็แค่มีพ่อแม่รวย ไม่ได้ไฮโซมาจากไหนสักหน่อย”

“รอให้จอยพร้อมก่อนนะนิ่ม จอยอยากให้คุณฟ้ารู้จักจอยเพราะอยากรู้จักจริงๆ ไม่ใช่เพราะจอยเป็นเพื่อนนิ่มน่ะ”

“นิ่มเข้าใจ การได้มีตัวตนในสายตาของคนที่เราชอบน่ะ มันคงจะมีความสุขน่าดูเลยนะ” นุ่มนิ่มทอดสายตาออกไปมองที่ร่างสูงคนหนึ่งซึ่งกำลังเลี้ยงลูกบาส ทำท่าเลย์ อัพไปชู๊ตทำแต้ม

“นิ่มยังใช้มือถือสองเครื่องอยู่ใช่ไหม?” จอยเอ่ยถามขึ้น

“ยังใช้อยู่ นิ่มทำตามที่จอยบอกทุกอย่างเลยล่ะ เครื่องที่คุยกับพ่อแม่แล้วก็เพื่อนๆนิ่ม นิ่มใช้เครื่องเดิม ส่วนอีกเครื่องก็เอาไว้ใช้คุยกับจอยโดยเฉพาะ เพราะถ้าคุณฟ้าขอดูมือถือนิ่มอีก ความลับของเราจะไม่ถูกเปิดเผย”

“ขอบคุณมากเลยนะนิ่ม นิ่มเนี่ย...ใจดีที่สุดเลย” ว่าแล้วจอยก็เข้าไปอิงแอบกับไหล่ของนุ่มนิ่ม

“ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่”

“อืม...จอยสงสัยมาตลอดเลยนะว่าทำไมนิ่มถึงชอบมานั่งที่นี่ แดดก็ออกจะร้อน แถมยังไม่มีอะไรให้ดูเลย” จอยนิ่วหน้าถาม ถึงแม้ว่านุ่มนิ่มจะรู้ว่าจอยแอบชอบสายฟ้า แต่เธอก็ไม่เคยบอกจอยถึงเหตุผลที่เธอชอบมาที่สนามบาสนี้เลย

“มันก็มีอะไรให้ดูอยู่นะจอย” นุ่มนิ่มยกยิ้ม

“อะไรอ่ะ? อย่าบอกนะ...ว่านิ่มแอบชอบใครสักคนที่เป็นนักบาส?” จอยเอียงคอมองนุ่มนิ่มพร้อมสายตาเบิกโตอย่างสงสัย

“ไม่ใช่ๆ นิ่มก็แค่...ชอบดูแข่งบาสต่างหากล่ะ นิ่มจะไปชอบใครได้ล่ะจอย” นุ่มนิ่มรีบปฏิเสธ

“อ๋อ...จอยก็นึกว่านิ่มแอบชอบใครโดยที่ไม่บอกจอยซะอีก ถ้าเป็นแบบนั้นจอยคงเสียใจแย่เลยนะ เพราะจอยชอบใคร จอยก็บอกนิ่มทุกอย่างเลย”

“นิ่มจะบอกจอยนะ ถ้านิ่มเกิดชอบใครขึ้นมา” นุ่มนิ่มหลุบตามองต่ำ

“ใครก็ได้นะนิ่ม ที่ไม่ใช่...คุณฟ้า”

“โถ่จอย...นิ่มเนี่ยนะจะชอบคุณฟ้า ไม่เป็นไม่ได้หรอก เพราะเราเป็นเหมือนพี่น้องกันมากกว่า อีกอย่างนิ่มรู้จักคุณฟ้าจนหมดไส้หมดพุงขนาดนั้นแล้ว บอกเลยว่านิ่ม...ไม่ชอบนิสัยเขาเอาซะเลย เขาน่ะชอบทำแรงๆกับนิ่ม ชอบพูดไม่ดี พอนิ่มร้องไห้แล้วก็มาทำดี เหมือนตบหัวแล้วก็ลูบหลังอ่ะ” นุ่มนิ่มทำหน้าแหยๆเมื่อพูดถึงสายฟ้า

“ถ้าเป็นแบบนี้ก็ดีสิ ตอนแรกอ่ะจอยคิดว่านิ่มกับคุณฟ้าเป็นแฟนกันล่ะ เพราะเห็นอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แถมคุณฟ้าก็ชอบกอด ชอบจับแก้มนิ่มบ่อยๆ”

“จอยอย่าคิดมากนะ ที่คุณฟ้าทำแบบนั้นเพราะมันเป็นความเคยชินน่ะ เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ” นุ่มนิ่มพยายามพูดเพื่อไม่จอยคิดมาก

“อื้ม ว่าแต่...นิ่มชอบผู้ชายแบบไหนเหรอ? สเป็คน่ะ...”

“นิ่มเหรอ? นิ่มชอบ...ผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรุษ อบอุ่น ใจดี พูดเพราะๆ ยิ้มง่าย แล้วก็...ชอบช่วยเหลือคนอื่น” ขณะที่ตอบออกไปแบบนั้น สายตาของนุ่มนิ่มก็เพ่งเล็งไปที่เป้าหมายของเธอ จังหวะนั้นตรงกับลูกบาสที่ลอยหลุดออกจากมือของเขา...มันลอยตกกระกับพื้นก่อนจะกลิ้งมาหยุดที่ปลายเท้าของเธอ

“นั่นพี่คุณนี่” เสียงของจอยปลุกให้นิ่มตื่นจากภวังค์

“ห่ะ?” นุ่มนิ่มหันไปมองจอย ก่อนจะมองไปยังร่างสูงที่กำลังวิ่งเหยาะๆเข้ามาหาเธอ พลันหัวใจดวงน้อยก็เต้นรัวขึ้นมา

“ขอลูกบาสได้ไหมครับ?” เขาเอ่ยขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม น้ำเสียงนั้นนุ่มนวลและเพราะเหลือเกิน

“ค่ะๆ” นุ่มนิ่มรีบก้มลงหยิบลูกบาสแล้วยื่นให้คนตรงหน้า หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงไม่หยุด มองหน้าเขาด้วยสายตาชื่นชมและหลงใหล

“พี่คุณ...” เสียงของจอยดังขึ้นอีกครั้ง

“เอ้า จอย...มาทำอะไรแถวนี้ ไม่มีเรียนเหรอ?” คุณ รุ่นพี่ปีสามคณะบริหารหันไปยกยิ้มกับจอย

“จอยมานั่งคุยกับเพื่อนน่ะค่ะ นี่...นุ่มนิ่ม เพื่อนจอยค่ะ แล้วก็เป็นรุ่นน้องพี่คุณด้วยนะ พี่คุณจะจำนิ่มได้ไหมเนี่ย?”

“จำได้ดีเลยล่ะ...มีใครในมหาลัยนี้บ้างที่จะไม่รู้จักนุ่มนิ่มลูกสาวของเจ้าของมหาลัยบ้างล่ะ?” คำว่าลูกสาวของเจ้าของมหาลัยทำให้นุ่มนิ่มเจ็บจี๊ด ถ้าเขาจะรู้จักเธอเพราะแบบนั้น มันไม่เห็นจะน่าดีใจตรงไหนเลย

“จอย...ไปกันเถอะ” นุ่มนิ่มหันไปหาจอย สีหน้าของเธอไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก

“แล้วก็จำได้ด้วยว่าน้องนิ่มชอบมานั่งตรงนี้...เกือบจะทุกวัน...ชอบดูแข่งบาสเหรอครับ?” สิ้นคำถามนั้น นุ่มนิ่มก็หันไปยิ้มให้ร่างสูงที่ยังคงยิ้มมองเธออยู่

“พี่คุณถามนิ่มเหรอคะ?” เธอเลิกคิ้วถามเขา พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะไม่แสดงออกไปมากมาย

“ครับพี่ถามน้องนิ่มนั่นแหละ”

“ค่ะๆ นิ่มชอบ...ดูแข่งบาสค่ะ”

“ไว้เย็นนี้มาอีกสิน้องนิ่ม พี่จะมีซ้อมใหญ่เย็นนี้ล่ะ ต้องเป็นแมตช์ที่สนุกมาก” คุณเอ่ยชวน

“นิ่มมาได้เหรอคะ?”

“ได้สิครับ ทำไมจะมาไม่ได้ล่ะ แล้วเจอกันเย็นนี้นะ...” ว่าแล้วเขาก็วิ่งกลับเข้าไปที่สนามบาส จากนั้นนุ่มนิ่มก็ทิ้งตัวลงนั่ง ยกมือขึ้นจับหัวใจที่เต้นแรงไม่หยุด

“พี่คุณนี่...น่ารักจังเลยเนอะนิ่ม ทั้งหล่อ สูง นิสัยก็ดี แถมยังดูอบอุ่น ยิ้มก็ง่าย เห้ย! เดี๋ยวนะ...นี่มันสเป็คนิ่มหมดเลยนี่” แล้วจอยก็หันมาทำตาเบิกโตใส่นุ่มนิ่ม

“หรือว่าพี่คุณจะเป็นคนที่สวรรค์ส่งมาให้นิ่มอ่ะ?!”

“จอย...พูดอะไรแบบนั้นอ่ะ สวรรค์ที่ไหนจะส่งคนลงมาได้ นิ่มว่านิ่มไปเรียนก่อนดีกว่า ป่านนี้เพื่อนนิ่มรอแย่แล้ว” นุ่มนิ่มพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ทั้งเขินและดีใจเอาไว้ ก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาแขวนบ่าแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที