EP09 ปีศาจ

“พวกเจ้าด้านนอกเข้ามา” ริชาร์ดเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดังทรงอำนาจ สาวใช้หน้าห้องเดินเข้ามา พวกนางเดินเข้ามาสิบคน

“จัดการตัวข้าเถิดจะได้ไม่เสียเพลา” โรซารี่เอ่ยบอก แต่ทว่านางกลับเห็นสาวใช้ที่คุ้นเคยก้าวเดินเข้ามาพร้อมกับเครื่องประดับที่อยู่ในพาน

“ลูเซีย” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดีใจ แล้ววิ่งเข้าไปกอดลูเซียด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง

“องค์หญิงน้อยของหม่อมฉัน” ลูเซียเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดีใจ กอดนางด้วยความคิดถึงเช่นกัน

“ไปสรงน้ำเถิดเพคะ” ราเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ลูเซียเผยรอยยิ้มให้กับเจ้านายสาว ราเชียและลูเซียเปลื้องผ้าของโรซารี่ โรซารี่ก้าวเดินลงไปที่สระน้ำทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ โดยมีสาวใช้สี่คนโปรยดอกกุหลาบอยู่ โรซารี่มองไปยังริชาร์ดที่ยังคงจ้องมองตนเองอยู่ด้วยสายตานั้นเป็นประกายด้วยความเสน่หาที่เปี่ยมล้น

“ท่านออกไป” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่กล้าที่จะสบตามองใบหน้าที่หล่อเหลา และรอยยิ้มที่งดงามชวนให้หลงใหล

“น้อยครั้งที่ฝ่าบาทจะแย้มพระสรวลออกมา” ราเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ขณะที่ลูบไล้บนแขนเรียวของโรซารี่และชโลมด้วยน้ำปรุงกุหลาบดำ

“ข้าจะทำให้ฝ่าบาทของพวกเจ้ายิ้มทุกวันเลยทีเดียว” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

สวามีของข้าไม่ค่อยจะพูดแล้ว ยังไม่ค่อยยิ้มอีกต่างหาก รูปก็งามสีหน้าเมินเฉยข้าก็ไม่ชอบเหมือนกัน

โรซารี่ ว่าที่ราชินีของปราสาทอาร์มันโด้ และราชินีแห่งเหล่าปีศาจห้าอาณาจักร นางสวมชุดเจ้าสาว เป็นชุดเปิดไหล่แขนยาวเข้ารูป ซึ่งเป็นผ้าสีดำกำมะหยี่ ลวดลายเป็นสีแดงเลือดนกพื้นลายดอกกุหลาบดำ เว้าร่องอกอวบอิ่ม กระโปรงเข้ารูป และยาวไปทางด้านหลังถึงสี่เมตร

“งดงามยิ่งเพคะ...” ลูเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม และมองโรซารี่ในกระจก

“จริงด้วยเพคะ...หม่อมฉันดีใจที่ได้รับใช้พระองค์” ราเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มเช่นกัน และทอดมองนางในกระจก แต่ราเชียไม่เห็นเงาของตัวเอง

“ข้าไม่คิดว่าความงามของเผ่าพันธุ์หมาป่าไม่มีดีเลย จนถึงวันนี้พึ่งรู้ว่าตนเองได้ใส่ชุดเจ้าสาว ก็ดูดี ไม่ถือว่าสวย” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

ราเซียและลูเซียถอยห่างออกไป และก้าวเดินออกจากห้อง เมื่อพวกนางเห็นว่าริชาร์ดเดินเข้ามา โรซารี่ทอดสายตาหันมามองเขาที่ก้าวเดินมาหานาง

“ฝ่าบาท” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นางมองเขาที่สวมใส่ชุดสีแดงลายดำ ซึ่งเป็นลายกุหลาบดำบุด้วยกำมะหยี่ และเสื้อคลุมเป็นสีแดงเลือดนก ริชาร์ดเข้าสวมกอดจูบลงบนไหลนวลขาวเบาๆ

“เจ้างดงามยิ่งนัก โรส” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มมองนางในกระจก

“ข้าก็เป็นเช่นทุกวัน” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเขินอาย เขาจับไหล่นางทั้งสองข้างหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

“น้องหญิงจะเข้าพิธีอภิเษกสมรส เจ้าจะเป็นมารดาของเหล่าแวมไพร์ และเหล่าปีศาจ” ริชาร์ดเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม นางช้อนใบหน้าของเขาลงมาประกบริมปากหนาอย่างอ่อนโยน มือเรียวของนางโอบคอของเขาไว้ มือของเขาลูบไหลแผ่นหลังด้วยสองมือ เขาสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของนาง นางสอดผสานลิ้นอย่างดูดดื่มเนิ่นนาน

นางถอนริมฝีปากออกและหอบหายใจกระเส่าแผ่วเบา เขาเผยรอยยิ้มทอดสายมองใบหน้างามด้วยความรัก

“น้องหญิง...ข้ามีสิ่งหนึ่งจะให้เจ้า” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เผยมือหนาออก ทำให้นางให้เห็นสร้อยคอเพชรแดงเลือดนกเม็ดไม่ใหญ่มาก ตัวเรือนประดับด้วยเพชรแดงเลือดนกเม็ดเล็ก หญิงสาวมองความสวยงามของมันด้วยความหลงใหล เขาจึงเอ่ยบอกต่อ

“สร้อยเส้นนี้มีนามว่า หัวใจราชัน เป็นสร้อยที่เสด็จพ่อของข้านั้นมอบไว้ให้เสด็จแม่สวมใส่ในวันอภิเษกสมรส ข้านี้อยากให้น้องหญิง ได้ใส่ในวันอภิเษกสมรสของเรา”

“สิ่งนี้แลดูสูงค่าเกินกว่าที่ข้านี้จะสวมใส่ ท่านเก็บไว้เถิด” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ข้าเต็มใจให้เจ้า” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เขาก้าวเดินมาด้านหลังของนาง แล้วสวมใส่สร้อยเช่นนี้ให้นางทันที นางจึงมองในกระจกบานใหญ่แล้วเผยรอยยิ้มกว้าง

“ไปกันเถิด...ใกล้เพลาแล้ว”

ริชาร์ดจับมือหญิงสาวไว้ ขณะที่ก้าวเดินไปยังบัลลังก์ขององค์กษัตริย์และองค์ราชินี ขณะที่เขาและนางก้าวเดินนั้นมีเสนาบดีของแวมไพร์อาร์มันโด้ อยู่ฝั่งซ้ายมือ เป็นเหล่าเสนาบดีและผู้ติดตามของหมาป่าวูล์ฟ โดยมีพระราชาและพระราชินีของอาณาจักรวูล์ฟ โรซารี่เผยรอยยิ้มมองมาทางบิดา มารดาและพี่ชายทั้งสองที่มากันครบทั้งปราสาท

ริชาร์ดใช้มือทั้งสองข้างรับมงกุฎสีเงินทองประดับด้วยพลอยสีแดงและเพชรขาว จากหมอนสีแดงบุด้วยกำมะหยี่ โดยมีปีเตอร์เป็นผู้ถือ และหันหน้าไปทางเหล่าขุนนาง

“ข้าขอสวมมงกุฎให้เจ้าเป็นราชินีแห่งอาร์มันโด้” ริชาร์ดประกาศกึกก้องทั่วทั้งท้องพระโรง ริชาร์ดหันหลังกลับมาหาโรซารี่ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ขององค์ราชินี เขาจึงสวมมงกุฎลงบนหัวของนาง เขาเผยรอยยิ้มมองนางด้วยสายตาเปล่งเป็นประกาย

“ทรงพระเจริญ”

เสียงจากเหล่าขุนนางดังกึกก้องทั่วทั้งท้องพระโรง แต่ทว่าสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่โรซารี่ด้วยความริษยาและเกลียดชัง เรือนร่างของนางค่อยๆ เลือนหายไปช้าๆ

“ขอให้เจ้ามีความสุขมากๆ นะ โรซารี่ลูกรัก”

มาร์ริต้าเอ่ยบอกกับโรซารี่ด้วยรอยยิ้ม และกอดโรซารี่ด้วยความรัก ทอดสายตามองลูกสาวที่เลี้ยงดูมาเก้าหมื่นปี บัดนี้เป็นราชินีเหล่าแวมไพร์และปีศาจ ภายใต้การปกครองห้าอาณาจักรอยู่ในอำนาจของริชาร์ดทั้งหมด

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านแม่” โรซารี่เอ่ยบอกและเผยรอยยิ้ม

“เจ้าไม่ใช่เด็กแล้วโรซารี่ เจ้าจงรักดูแลครอบครัวของเจ้า และแบ่งเบาสามีของเจ้าให้ดี” ชาร์ดพ่อของโรซารี่เอ่ยบอกและลูบหัวของนางด้วยความรัก

“ลูกจะจำคำสั่งสอนของท่านพ่อและท่านแม่ไว้เจ้าค่ะ” โรซารี่เอ่ยบอกดิ้วยรอยยิ้ม

“ลืมพี่ไปหรือยังน้องหญิง”

ชายหนุ่มใบหน้าหล่อคมคายเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม และก้าวเดินมาหานาง

“พี่รอง พี่ท่านมาได้อย่างไร ได้ข่าวว่าพี่หญิงกำลังท้องอยู่ด้วยไม่ใช่หรือ” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น และจับมือพี่ชายคนรองของนางนามว่าไบรอัน คาเลน วูล์ฟ

“ข้าเป็นพี่ของเจ้า พี่จะพลาดงานนี้ได้อย่างไร ข้ากับมาเรีย นำสิ่งนี้มาให้เจ้า” ไบรอันเอ่ยบอกเช่นนี้ และแบมือออกปรากฏไหเหล้าสีดำปิดไว้อย่างดีบนฝ่ามือของไบรอัน

“ขอบคุณมาก ข้านี้จะดื่มอย่างถนอมที่สุด” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงยินดี และรับไหเหล้าไว้ ทันใดนั้นไหเหล้าก็เลือนหายไป

“น้องพี่ เจ้าจะมอมเมาน้องสาวเจ้าหรือ” จอร์จเอ่ยบอก ขณะที่เขาถือแก้วไวน์แดงอยู่ที่มือ และวางลงบนถาดของนางกำนัลของปราสาท

“ดื่มก่อนเข้าหอ ดีงามที่สุดเชื่อพี่” ไบรอันเอ่ยบอกเบาๆ ข้างหูริมโรซารี่

“ขอบคุณ” หญิงสาวเอ่ยบอกด้วยความเขินอาย

“ข้าก็มีของจะให้เจ้า” จอร์จเอ่ยบอกเช่นนี้ แบมือและปรากฏผลแอปเปิลแดงสดหนึ่งผล

“ข้าให้เจ้า เพราะเจ้าชอบผลแอปเปิลสวนของข้าที่สุด ผลนี้ข้าให้เจ้า เพราะพี่นี้ไม่รู้จะให้สิ่งใดกับเจ้า” ไบรอันเอ่ยบอก วางไว้บนมือของนางแล้วเลือนหายไป

“ไม่เป็นอะไร สิ่งใดที่พี่ทั้งสองให้นั้น ล้วนมีความหมายกับตัวข้าด้วยกันทั้งสิ้น” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดีใจ และสวมกอดพี่ชายของนางทั้งสอง

“องค์ราชินีเพคะ ได้เวลาแล้วเพคะ” ราเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

..........................................

ฝากเรื่องหนึ่ง ถ้านิยายเรื่องนี้จบ เหรียญจะขยับขึ้น ใครกลัวลืมอ่าน เปิดเหรียญรอไว้ก่อนได้เลย

ไม่เม้นท์ก็ส่งหัวใจมาก็ได้คร้า

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์