EP08 เตรียมใจ

“ริชาร์ด ริชาร์ด ท่านจะทำอะไร” นางร้องด้วยความตกใจ ขณะที่เขาอุ้มนางในอ้อมแขนทั้งสองข้างไปยังเตียงนอน และวางนางนอนลง เขาจูบลงริมฝีปากนางทันที ไม่ให้นางได้เอ่ยสิ่งใดออกมา จูบได้สักพักเผยริมฝีปากออกมา หญิงสาวมองตนเองด้วยความตกใจ เมื่อเสื้อผ้าที่นางสวมใส่นั้นหายไปหมดสิ้น มีเพียงเรือนร่างที่อวบอิ่มปรากฏให้เขาได้เห็น

“ข้าอยากเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้า” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงกระหายในตัวนางยิ่งนัก

“ริชาร์ดท่าน ข้ายังไม่ได้เตรียมใจ ข้าเตรียมใจเถิด ท่านอย่าหักหาญน้ำใจข้า ขอจงอดใจด้วยเถิด หลังจากคืนวิวาห์ด้วยแล้ว ข้าจะเป็นของท่านทั้งกายและใจ” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะกลัวว่าใจของเขาจะลุกเป็นไฟ ด้วยนางนั้นไม่ยอมที่จะสมรักกับเขา

“เมื่อน้องหญิงกล่าวมาเช่นนี้ ข้านั้นมิอาจจะหาญกล้าที่จะร่วมเสพสวาทกับเจ้าได้หรอก เมื่อน้องหญิงพร้อมที่จะเป็นของข้า ข้านั้นจึงจะร่วมสวาทด้วยเจ้า อย่ากลัวไปเลย น้องหญิง” ริชาร์ดเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม และนำผ้าห่มปิดเรือนร่างเปลือยเปล่าของนางทันที

“ขอบคุณ ข้านั้นถนอมกายให้ท่านแต่เพียงผู้เดียวมาเก้าหมื่นขวบปี รอเพียงไม่กี่ราตรีก็จะเป็นส่วนหนึ่งของท่าน” นางเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เขาจึงจูบบนหน้าผากของนางด้วยความรักแสนรัก แล้วเขาก็เลือนหายไป

“ไปเสียแล้ว...เหตุใดเตียงนี้เหมือนกับว่าไม่เคยใช้มาก่อน” โรซารี่เอ่ยเช่นนี้ และลุกขึ้นนั่งใช้มือลูบที่นอนเบาๆ เหมือนกับว่าไม่เคยมีใครเคยนอนเตียงนี้ นางจึงเอนกายนอนลงอีกครั้ง แล้วหลับตาช้าๆ ดำดิ่งสู่นินทาในไม่ช้า

“ใกล้ถึงปราสาทแล้วหรือยังเจ้าคะ”

หญิงสาวในร่างหมาป่าน้ำตาลขาวเอ่ยถามชายหนุ่มในร่างค้างคาว

“ลูเซีย...เจ้าดูตรงนั้น...” เขาเอ่ยบอก

หญิงสาวในร่างหมาป่าขาวทอดมองไปยังปราสาทที่ใหญ่โตเมื่อมองผ่านม่านหมอก เมื่อทั้งสองผ่านม่านหมอกเข้ามา ทำให้ม่านหมอกหายไปพร้อมกับปราสาทหลังใหญ่โต มีเพียงป่าและภูเขาลำเนาไพร

ปีเตอร์และลูเซียเข้าไปในปราสาทหลังใหญ่โตทันใดนั้น พวกเขาก็ปรากฏร่างของมนุษย์ หญิงสาวคนหนึ่งในชุดสีดำมีแถบแดงที่อกชุดนั้นที่นางใส่ เป็นกระโปรงยาวเข้ารูปยาวถึงพื้น ต่างจากเธอที่ใส่อาภรณ์ดำแถบแดงเลือดนกตรงอกปิดคอกระโปรงยาวถึงพื้น

“ลูเซีย หญิงผู้นี้คือราเซีย นางคือสาวใช้ของว่าที่พระราชินี ส่วนลูเซียคือสาวใช้ของว่าที่พระราชินีเช่นกัน นางเป็นสาวใช้คนสนิทที่จะมาอยู่กับเจ้าที่นี่” ปีเตอร์เอ่ยบอก เพื่อแนะนำให้ทั้งสองรู้จัก

“ข้าราเซีย” ราเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“ข้าลูเซีย ขอคำชี้แนะจากเจ้าด้วยนะ” ลูเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

“ข้าเองต้องขอคำชี้แนะจากเจ้าด้วยเช่นกัน” ราเซียเอ่ยบอกเช่นนี้

“เจ้าทั้งสองคุยกันตามอัธยาศัย ข้าคงต้องขอตัวไปดูงานให้ฝ่าบาทเสียก่อน” ปีเตอร์เอ่ยบอกเช่นนี้ และก้าวเดินเข้าไปในห้องโถงของปราสาท

“ตัวเจ้าหอมยิ่งนัก” ราเซียเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วใช้จมูกดมกลิ่นตัวนาง ลูเซียจึงถอยหลังสามก้าว

“เจ้าจะกินข้าหรือ” ลูเซียเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ท่าทางหวาดกลัวนาง

“เจ้าอย่ากลัวข้าไปเลย ข้าไม่กินเจ้าหรอก ข้านั้นอิ่มมาเรียบร้อยแล้ว ข้าจะพาไปดูห้องเจ้า” ราเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม จับมือลูเซียก้าวเดินไปด้วยกัน แต่มือของราเซียนั้นเย็นดุจหิมะทำให้ลูเซียสะดุ้งเล็กน้อย

“เย็นใช่หรือไม่” ราเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม นางรู้ตัวว่าแวมไพร์นั้นไม่มีเลือด แต่ยังคงร่างกายเป็นมนุษย์อยู่ได้

“เล็กน้อย” ลูเซียยิ้มบางๆ

ราเซียพาลูเซียก้าวเดินไปตามทางไปยังสวนด้านหลัง เป็นทางเชื่อมไปยังเรือนพักด้านหลังปราสาท ซึ่งมีอยู่หลายหลัง ลูเซียทอดสายตามองไปแต่ละห้องซึ่งไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว นางมองเห็นผู้หญิงในชุดสีดำเช่นเดียวกับราเซีย แต่ชุดที่นางสวมใส่นั้นเป็นแถบแดงเลือดนกตรงอก

“ทำไมชุดที่พวกนางใส่ไม่เหมือนกับเจ้า”

“เพราะเราแบ่งกันระหว่างยศที่สูงกว่า และยศน้อยกว่า เจ้ากับข้านั้นต้องใส่ชุดเหมือนกัน เพราะเราคือยศที่สูงสุด รองจากราชินีของฝ่ายในขณะนี้” ราเซียเอ่ยบอกเช่นนี้

“เป็นเช่นนี้เอง”

“เอาละถึงห้องเจ้าแล้ว” ราเซียเอ่ยบอก พาเข้าไปในห้องม่วงสีดำบุด้วยกำมะหยี่ ด้านในมีเครื่องใช้สอยครบครัน

“ข้าจะอยู่ห้องตรงข้ามเจ้า ที่นี้ไม่มีผู้ชายเข้ามาเด็ดขาด เหมือนเมื่อครั้งแสนว่าปีที่แล้ว” ราเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“กลัวจะมีชายหญิงสมสู่กันใช่หรือไม่” ลูเซียเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขบขัน ราเซียหัวเราะเบาๆ

“นั้นก็มีส่วน เจ้าพักผ่อนนะ วันรุ่งพรุ่งนี้ข้าจะมาปลุกเจ้า ชุดของเจ้าข้าเตรียมไว้ให้ในหีบจงเปิดดู เจ้าเป็นหมาป่า เจ้าต้องนอนมากต่างจากพวกข้าที่ไม่หลับนอน ลูเซียข้าไปก่อน” ราเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มและก้าวเดินไปที่หน้าประตู แล้วหันมายิ้มเล็กน้อย และเลือนหายไปในทันที

“ขอบใจเจ้านัก...ราเซีย”

ริชาร์ดก้าวเดินออกจากห้องโถงของตำหนักใหญ่ เดินตามทางมายังห้องโถงของด้านใน ทหารสองคนเคารพเขาผู้เป็นเจ้าของปราสาท เขาเดินเข้ามาที่หน้าประตูเห็นสาวใช้หกคนรวมถึงราเซียและลูเซีย ที่ยืนรออยู่หน้าประตู

“ฝ่าบาท”

“โรซารี่...นางยังไม่ตื่นหรือ” ริชาร์ดเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย สายตาทอดยาวไปยังประตูบานใหญ่

“พระนางยังคงบรรทมอยู่ หม่อมฉันไม่กล้าที่จะปลุก ตอนนี้ใกล้เวลาแล้วเพคะ” ราเซียเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ริชาร์ดเลือนหายไปทันที

ริชาร์ดมาปรากฏตัวอีกครั้งในห้องนอนของโรซารี่ ทอดสายตามองเรือนของหญิงสาวที่กอดผ้าห่มอยู่ ใสชุดสีดำสนิทที่นางใส่อยู่นั้น หลุดลุ่ยทำให้เห็นขาเรียวขาขาวราวกับน้ำนมใช้ชวนมอง ทำให้เกิดอาการกำหนัดขึ้นมา อยากที่จะสมสู่ด้วย แต่ต้องระงับกิริยาไว้ไม่ให้นางมีราคีเพราะเขาสัญญาจะไม่ล่วงเกินนางจนถึงคืนเข้าหอ เขาก้าวเดินไปที่ด้านข้างเตียง นั่งลงบนเตียง มือลูบใบหน้าหญิงสาวเบาๆ

“น้องหญิง ตื่นจากนิทราเถิด วันนี้เป็นวันเสกสมรสของเราสอง” ริชาร์ดเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“อย่ามากวนข้าเพลานี้” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงงัวเงีย และใช้มือปัดมือเขาจากใบหน้าของนาง

“น้องหญิง...เจ้านอนขี้เซาเสียจริง” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง แล้วกล่าวต่อ

“ถ้ายังมิตื่นจากนิทรา ข้าจะสมสู่กับเจ้าเดี๋ยวนี้” ริชาร์ดเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ข้างริมหูของนาง และก้มลงจะจูบริมฝีปากของนาง นางกลับลืมตาเบิกกว้าง ด้วยความตกใจใช้กำลังทั้งหมดที่มีผลักเขาให้ถอยห่าง

..........................................

ไม่เม้นท์ก็ส่งหัวใจมาก็ได้คร้า

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์