EP07 ข้าไม่ถือ

โรซารี่ในร่างหมาป่าสีขาวสะอาดตาขนงามดั่งเพชรประกายในยามค่ำคืน นางวิ่งไปตามปราสาท เพื่อสำรวจว่าที่นี่มีอะไรบ้าง นางเห็นห้องครัว ที่ว่างเปล่าไร้อาหาร นางเดินเข้าไปในสวนมีต้นกุหลาบแดงปลูกไว้หลายที่ กำลังเบ่งบานสู้กับแสงจันทรา ทั้งที่ความจริงแล้วกุหลาบจะเบ่งบานช่วงกลางวัน แต่ที่นี่เบ่งบานในยามค่ำคืน ริชาร์ดเองชอบดอกกุหลาบแดงอย่างมาก

นางก้าวเดินไปทางบ่อน้ำเห็นฝูงปลาแหวกว่าย นางคิดว่าปลาเหล่านี้ ริชาร์ดคงเอามาให้นางกิน เห็นแล้วก็อดสงสารไม่น้อย แต่ทำอย่างไรได้ มันคืออาหารที่นางชอบมาก

โรซารี่ในร่างหมาป่าขาวขนปุยดุจปุยเมฆ ก้าวเดินไปทางปีกซ้ายของพระราชวังชั้นสอง เดินหลบที่มุมเสามองเห็นทหารยามเฝ้าอยู่สองคน ที่กำลังถามกันเอง

“เจ้าได้กลิ่นอะไรหรือไม่...โทมัส” ทหารหน้าประตูถามขึ้นมา เพราะได้กลิ่นประหลาด คลายกลิ่นหอมๆ ของกุหลาบ

“บาส...ข้านั้นรับรู้ถึงกลิ่นกุหลาบอ่อนๆ หอมละมุมยิ่งนัก”

‘เจ้าสองคนต้องได้กลิ่นของเราแน่ รีบไปดีกว่า ก่อนที่จะโดนจับกิน แต่ข้าต้องหาห้องของริชาร์ดให้เจอเสียแล้ว…’

นางเดินลัดเลาะลงไปด้านล่าง มองเห็นทหารสี่คนเฝ้าประตูใหญ่

‘ทหารจะเยอะไปไหนเนี่ย’

นางจึงเลือนหายไป และปรากฏตัวอีกครั้งบนหลังคาปราสาท นางเดินไปเรื่อยๆ กระโดดลงมาบนระเบียงมองเห็นห้องใหญ่จุดคบไฟอยู่หลายจุดทั่วห้อง

‘นี่คือห้องของริชาร์ดสินะ’

นางกระโดดเข้าทางหน้าต่างเดินเข้าไปในห้อง แล้วหลบอยู่หลังผ้าม่าน เมื่อเห็นมีคนเข้ามา

ริชาร์ดก้าวเดินไปที่สระน้ำด้วยสภาพเปลือยเปล่านางมองเขาด้วยสายตาที่ตกตะลึง เพราะเรือนร่างของเขาไม่ได้ผอมบางแต่อย่างใด กลับมีกล้ามเนื้อที่สวยงามและดุ้นของเขาช่างใหญ่และยาวเกินกว่าที่นางจะจ้องมองได้ นางจึงหันหน้าหนี เอาหางปิดดวงตาทั้งสองข้าง

นางกลับได้ยินเสียงน้ำดังซ่าๆ นางคิดว่าเขาคงลงไปในสระแล้ว แต่ทันใดนั้นหญิงสาวก็ปรากฏตัวขึ้นมา ทำให้นางคลายหางออกจากดวงตาทั้งสองข้างทอดมองหญิงสาวผู้นั้นที่พึ่งมาใหม่

นางผู้นี้มีริมฝีปากสีชาด อาภรณ์ของนางนั้นดำสนิทแหวกลึกถึงหน้าท้องแบนราบ กระโปรงยาวรัดรูปผ้าทิ้งตัว ใบหน้างดงามไร้ที่ติ ผิวขาวซีดเหมือนกับริชาร์ดไม่มีผิด นางก้าวเดินมาด้านหลังของเขาด้วยรอยยิ้ม

“ริชาร์ด...ข้าช่วยท่านอาบน้ำ” นางผู้นั้นเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม และใช้มือจะจับเรือนร่างของเขา เขากลับจับมือของนางเอาไว้ได้ทันที

“ออกไป...เฮเลน่า” ริชาร์ดเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ข้าอยากจะอยู่กับท่าน” เฮเลน่าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงยั่วยวน อีกทั้งใช้มือเรียวยาวลูบมือของเขา

“ปล่อยมือ” ริชาร์ดเอ่ยบอก และสะบัดมือตัดเยื่อใยของนาง แล้วลุกขึ้นจากสระน้ำ และเสกเสื้อผ้าที่อยู่บนที่วางข้างสระน้ำ เสื้อผ้าเหล่านั้นจึงมาอยู่บนเรือนร่างของเขา

“เป็นเพราะนังหมาป่านั้นใช่หรือไหม ท่านจึงไม่สนใจข้าแม้แต่น้อย” เฮเลน่าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน

‘ชายเขาไม่เอายังจะมาพานถึงผู้อื่นอีกเล่า’

โรซารี่กล่าวในใจ ขณะที่อยู่ในร่างหมาป่า

“อย่าพาดพิงถึงว่าที่องค์ราชินีของข้า” ริชาร์ดเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาระงับโทษะ เมื่อไม่ให้ของในห้องต้องไหม้เป็นจุณ เพราะตัวเขา

“ข้าได้กลิ่นของนางอยู่ที่นี่ นางคงนอนกับท่านแล้ว แต่ที่ปราสาทของเรา มีกฎว่า ถ้ายังไม่ได้อภิสมรสนั้น ไม่ให้ชายใดหรือหญิงใดนอนร่วมกันได้” เฮเลนน่าเอ่ยบอกด้วยอารมณ์หึงหวง เพราะนางได้กลิ่นอ่อนๆ ของกุหลาบ ซึ่งมีคนร่ำลือถึงกลิ่นกายของโรซารี่ นางนั้นมีกลิ่นกายคลายกุหลาบไม่ใช่กลิ่นสาบของหมาป่าทั่วไป

“นั้นมันเรื่องของข้า ไม่ใช่เรื่องของเจ้าไม่ ข้าจะนอนกลับใคร เมื่อไหร่ก็ย่อมได้ ถ้าเจ้าไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องของข้า เจ้าคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าข้า เฮเลน่า เจ้าออกไปชะ ก่อนที่ข้าจะระงับโทสะไม่อยู่” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ น้ำเสียงของเขาเช่นนี้ทำให้ผู้คนหวาดกลัวได้ เฮเลน่ากลัวด้วยหวั่นใจว่า โทสะของเขาจะทำให้นางไหม้เป็นจุณได้ แต่ตนนั้นรักเขาเกินที่จะกลัวเกรงเช่นกัน

“ข้าไม่ไป” เฮเลน่าเอ่ยบอก และมองใบหน้าเขาอย่างไม่ยำเกรง นัยน์ตาของเขาที่มีสีเขียวนั้น เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว ทำให้เฮเลน่ารู้ทันทีว่าต้องเกิดอะไรขึ้น นางจึงเลือนหายไปทันที

ริชาร์ดปิดตาลงเนิ่นนานพอสมควร แล้วจึงลืมตาขึ้นช้าๆ นัยน์ตาของเขาเปลี่ยนกลับมาเป็นสีน้ำตาลและเผยรอยยิ้ม มองไปที่เสากลมต้นใหญ่ มองเห็นหางสีขาวโผล่ออกมา

‘เจ้าคิดว่าจะหลบสายตาพ้นหรือ เพียงข้าได้กลิ่นกายของเจ้า ข้านั้นรู้โดยทันทีว่าเป็นเจ้า’

“ออกมาเถิดโรส ตอนนี้เหลือเพียงเจ้าและข้า” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและนุ่มนวล หญิงสาวในร่างหมาป่าขนนั้นขาวไปทั่วทั้งตัวนั้น จึงก้าวเดินออกจากที่ปรากฏกายเป็นร่างของมนุษย์ แล้วลุกขึ้นยืน

“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้ามาที่นี่” โรซารี่เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเจือน เพราะรู้ว่าการแอบฟังผู้อื่นพูดคุยกันนั้น เป็นสิ่งที่ไม่ควร แล้วนางรู้ด้วยว่าหญิงผู้นั้นรักเขามากเพียงใดทำให้นางรู้สึกหวั่นใจมากขึ้นเท่านั้น

“ข้านั้นรับรู้กลิ่นกุหลาบที่เป็นกลิ่นกายของเจ้า ทำไมเจ้าจึงมาหาข้าในยามนี้ หรือว่าเจ้าคิดถึงข้า จนไม่อาจข่มตาลงได้” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ข้าเพียงมาเดินเล่นเท่านั้น พอข้ากลับเข้าห้อง ข้าก็ไม่รู้ว่ามาที่ห้องของท่านได้อย่างไร” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขากลับสวมกอด นางไม่ทันที่จะตั้งตัว นางเองกลับไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด

“โรสเจ้าตั้งใจที่จะหาห้องของข้า และเจ้าได้ยินที่ข้าพูดกับเฮเลน่า”

“ข้าเพียงบังเอิญได้ยินเพียงเท่านั้น” นางเอ่ยบอกด้วยความสำนึกผิดที่แอบฟังที่เขาคุยกัน

“น้องหญิงเจ้าจงรับรู้ไว้ว่า ข้านั้นไม่นำพาหญิงใดนำมาเป็นราชินีของข้าเป็นอันขาด เจ้าเพียงผู้เดียวเป็นราชินีของข้า ข้าให้สัญญากับเจ้าด้วยชีวิต” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง และจับตัวนางให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา นางมองนัยน์ตาที่แสนอ่อนโยนและทอแสงลงต่างจากที่เขาพูดคุยกับเฮเลน่า

“อีกสองวันเราจะแต่งงานด้วยกันแล้ว เจ้าก็นอนด้วยกันกับข้าคืนนี้เลยแล้วกัน”

“ไม่ได้ หญิงชายนั้นจะมานอนร่วมเตียงเคียงหมอนทั้งๆ ที่ยังไม่ได้อภิสมรสอย่างไร” นางเอ่ยบอกด้วยความเขินอาย

“ข้าไม่ถือ เพราะข้าเองเป็นเจ้าของปราสาทแห่งนี้ ใครจะกล้าว่าข้าได้ อาณาจักรเจ้าเองก็ไม่ได้ถือไม่ใช่หรือ ข้ารู้นะว่าน้องหญิง จะไม่ปฏิเสธข้าใช่ไม่” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“แค่นอนอย่างเดียวเท่านั้น ท่านอย่าจาบจ้วงข้าเพลาข้าหลับ” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ข้าไม่รับคำ” ริชาร์ดเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย และทอดสายตามองประตูหน้าห้อง ประตูนั้นปิดลงทันที สาวเจ้ามองประตูที่ปิดลงด้วยความตกตะลึง แต่เขากลับอุ้มหญิงสาวเดินไปที่เตียง

..........................................

ไม่เม้นท์ก็ส่งหัวใจมาก็ได้คร้า

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์