EP05 เรื่องของท่าน

โรซารี่มาอยู่ตรงกลางลานเต้นรำ ทำให้ทุกคนจับจ้องที่ริชาร์ดและนาง เป็นสายตาเดียวกัน แล้วคู่อื่นก็เดินมาที่ลานเช่นกัน ทั้งหมดมีสิบคู่ เสียงดนตรีดังขึ้น ฝ่ายชายก้มโค้งให้ฝ่ายหญิง ฝ่ายหญิงก้มโค้งให้ฝ่ายชายเช่นกัน แล้วมือของทั้งสองขึ้นผสานกันคนละหนึ่งข้าง

“ข้าอยากฟังเรื่องของท่านบ้างจะได้หรือไม่” โรซารี่พูดขึ้นมา

“เรื่องอะไร” ริชาร์ดถามกลับ

“ทำไมตัวท่านนั้นถึงเปล่งวาจาน้อย ขณะที่ข้าพูดกับท่านความยาวมาก” โรซารี่พูดเสียงเบาๆ

“ข้าเป็นเช่นนี้ ถือได้ว่าข้าพูดมากแล้วสำหรับวันนี้” เขาพูดเบาๆ แล้วเปลี่ยนท่า เดินถอยหลังคนละสองก้าวและเดินหน้าคนละสองก้าว ใช้แขนต้องแขน

“เช่นนั้นข้าจะไม่ถามท่านอีก” หญิงสาวพูดแผ่วเบา

ถ้าเป็นสามีภรรยาจริงๆ วันๆ เอาแต่มองหน้าไม่พูดไม่จากันแบบนี้ ข้าเองเป็นคนชอบคุย แล้วข้านั้นจะพูดจากับใคร สงสัยข้าคงต้องคุยกับต้นไม้ไม่ก็โพรงหญ้าเป็นแน่แท้

นางมีใบหน้างามบึ้งตึง ทำให้เขายิ้มให้นางเบาๆ

“ข้าเป็นของข้าแบบนี้ ข้าจะพูดกับเจ้าให้มากขึ้นดีหรือไม่” เขาก้มโค้งให้นาง นางก็ก้มโค้งให้เขาเช่นกัน หญิงสาวเดินไปนอกงาน

หญิงสาวเดินลัดเลาะไปทางระเบียงที่ยื่นออกจากตัวตึก ชายหนุ่มเดินมาทางด้านหลังของหญิงสาว หญิงสาวได้กลิ่นไวน์แดงที่ชื่นชอบ ทำให้หันหลังไปมองว่าใครเอาแก้วไวน์มาทางนี้ ทำให้หญิงสาวรู้ว่าเขาเป็นใคร

“เจ้าออกมาจากงานแบบนี้ มันดีแล้วหรือ” เขาพูดขึ้นมา แล้วส่งแก้วไวน์ให้โรซารี่

“ข้าไม่ชอบอยู่กับคนหมู่มาก” โรซารี่ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มทันที

“เจ้าคือคนสำคัญของงาน”

หญิงสาวพูดแล้วจ้องมองใบหน้าของเขา ดวงตาทอแสงประกาย แข่งกับดวงดาวในยามค่ำคืน

“หายใจ...หายคอก่อนเถิด” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เป็นเช่นนั้นนี่เอง” เขาเอ่ยบอกเช่นนี้ และทอดสายตามองดวงดาวบนฟากฟ้า เขาเห็นว่ามีดาวดวงหนึ่งตกลงมาและหายไปในพริบตา นางทอดมองใบหน้าเขาที่เรียบเฉยด้วยความสงสัยว่าเขาคิดสิ่งใดอยู่

“ท่านคิดสิ่งใดอยู่หรือ” นางเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ข้ากำลังมีความสุขอยู่” เขาเอ่ยบอกเช่นนี้ และหันกลับมามองนางอีกครั้ง

“เพราะอะไร ที่ทำให้ท่านมีความสุข” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลยิ่งนัก

“ตลอดเวลาสี่หมื่นปีมานี้ ข้าไม่เคยรู้สึกมีความสุขเท่านี้มาก่อน อาจเป็นเพราะข้าได้อยู่กับเจ้าในเพลานี้” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าอันหล่อเหล่ากับรอยยิ้มที่นุ่มนวล ราวกับเขากำลังสะกดจิตของนางให้มองแต่เขาเพียงผู้เดียว

“โรซารี่ คาร่า วูล์ฟ ข้าขอเรียกเจ้าว่า โรส ได้หรือไม่” ริชาร์ดเอ่ยถามนาง

“แล้วแต่ท่านจะเรียกข้า” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ด้วยความเขินอาย เพราะตั้งแต่เกิดมาบนโลกมาห้าหมื่นกว่าปี ยังไม่เคยมีใครเรียกชื่อตนเองว่า ‘โรส’ แม้กระทั่งพ่อและแม่นางเองก็ตาม

ทันใดนั้นเขาจับมือเรียวของนางแผ่วเบาไม่ให้นางตั้งตัว และเขานำมือเรียวของนางมาจูบแผ่วเบา

“โรส ข้านั้นเป็นคนที่ไม่ชอบพูดมาก และนี่คืออุปนิสัยของข้า ถ้าเจ้าไม่ว่าอย่างไร ข้าอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเจ้า เป็นราชินีของข้าเถิด” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง นางทอดมองใบหน้าเขาด้วยความตกตะลึง แบบที่ไม่ทันตั้งตัวว่าเขาจะขอให้นางเป็นราชินีภายในคืนเดียว

“ริชาร์ด...” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ข้าจะรอเจ้าตัดสินใจ ข้าเองต้องขอตัว” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม และเลือนหายไปในพริบตา นางกลับถอนหายใจยาวๆ และมองไปยังดวงจันทร์ที่เจิดจรัสบนฟากฟ้าในยามค่ำคืนช่างสวยงามยิ่งนัก

“ราชินีหรือ ราชินีของเหล่าแวมไพร์และปีศาจทั้งปวงทั้งห้าอาณาจักรกระนั้นหรือ...”

นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ด้วยความมึนงงและสับสนในใจ นางรักและชอบอยู่ที่นี่เป็นอันมา และที่นี่เป็นเผ่าของเหล่าหมาป่าจะไปไหนก็ย่อมได้ อยากกินหรืออยากอยู่ก็ได้

เนื่องด้วยเป็นธิดาแห่งกษัตริย์วูล์ฟ มีแต่ผู้คนตามใจมาโดยตลอด

ถ้าเกิดว่าข้าเป็นราชินีของริชาร์ด ซึ่งเขาเองเป็นแวมไพร์ เกิดข้าทำสิ่งผิดหรือไม่ต้องใจเขา เขาจะฆ่าหรือดื่มโลหิตข้าหมดตัวหรือไม่

นี่แค่คิดนะเนี่ย

..........................................

ไม่เม้นท์ก็ส่งหัวใจมาก็ได้คร้า

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์