บทที่ 12 ปริศนาสมาชิกคนที่ 6

เกือบ 1 อาทิตย์แล้วที่บัวบกตกไปอยู่ในความดูแลของตำรวจ ซึ่งคงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรสำหรับฝ่ายมูลนิธิของแม่ครูกรุณา ที่รู้เห็นแค่เพียงสิ่งที่ธนูบอก แต่กับสมัครพรรคพวกของเธอ... มันเป็นตรงกันข้าม

“ทางกองปราบฯ จำเป็นต้องเก็บข้อมูล พยาน หลักฐาน รวมทั้งตัวผู้ต้องหาที่จับกุมได้ไว้เป็นความลับก่อน เพื่อไม่ให้เสียรูปคดี ต่อเมื่อทางตำรวจสามารถจับกุมตัวคนร้ายทั้งหมดได้แล้ว จะมีการแถลงข่าวให้ได้ทราบกันอีกครั้งนะครับ ทางเราไม่ได้เพิกเฉย และขอยืนยันว่าจะปิดคดีให้เร็วที่สุด”

ภาพการให้สัมภาษณ์ผู้สื่อข่าวของพล.ต.ต.เกรียงไกรในจอโทรทัศน์ ดับลงจากการกดรีโมทของชวิน ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจลบล้างความเครียด ความกังวล รวมไปถึงความกดดันทั้งในสมอง และในหัวใจของเขาจากสิ่งที่ได้รับฟัง

“บัว... เป็นตายร้ายดียังไง ฉันก็จะต้องช่วยเธอออกมาให้ได้” ชายหนุ่มพึมพำอยู่คนเดียวภายในห้องทำงาน บนตึกเกียรติพิทักษ์วรกุลอันเป็นสำนักงานใหญ่ของบริษัท ซึ่งเขารั้งตำแหน่งรองประธานและกำลังฝึกงานเก็บหน่วยกิตไปด้วย

...แน่นอนว่าเขาอยู่ในชุดสูทเต็มยศ สมศักดิ์ศรีทายาทเจ้าของบริษัท

“เป็นอะไรไปคะ หน้าตาซีเรียสเชียว มีอะไรให้ดิฉันช่วยไหมคะ?”

เสียงของใครคนหนึ่งปลุกชวินให้ตื่นจากภวังค์ความคิด แต่นั่นทำให้เขาหันขวับไปมองเจ้าของเสียง ซึ่งพึ่งก้าวเข้ามาในห้องด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“คุณก็จบปริญญาโทจากต่างประเทศ ไม่รู้หรือไงว่าควรเคาะห้องขออนุญาตก่อนแล้วค่อยเข้ามา !” ชายหนุ่มตำหนิเสียงขุ่น แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มตอบเขาอย่างใจเย็น

“ดิฉันเคาะห้องขออนุญาตแล้วนะคะ แต่คุณชวินไม่ได้ยินเอง ดังนั้น จะโทษว่าดิฉันไร้มารยาทอย่างเดียวก็คงจะไมได้หรอกค่ะ” เธอผู้อยู่ในฐานะผู้อาวุโสกว่า ยอกย้อนกลับให้เจ็บแสบเล่น

“ถึงอย่างนั้นก็ควรจะให้ผมอนุญาตก่อนแล้วค่อยเข้ามา !” เจ้าของห้องยังไม่ยอมแพ้

“ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็คงต้องยืนรอจนขาแข็งเลยล่ะค่ะ ลองคุณชวินได้นั่งคิดใคร่ครวญอะไรแล้ว ต่อให้กริ่งไฟไหม้ดังก็คงไม่ได้ยินหรอก... จริงไหมคะ?” หญิงสาวแกล้งสัพยอก พร้อมกับวางแฟ้มงานลงบนโต๊ะของเขา แต่แทนที่จะอธิบายว่าอะไรเป็นอะไร เจ้าของสรีระสูงโปร่งในชุดสูททำงานแบบผู้หญิงโทนสีแดงดำ กลับเดินอ้อมมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ แล้วโน้มตัวลงมากระซิบข้างหู

“แล้วคิดหาวิธีช่วยคนสำคัญ ออกมาจากเงื้อมมือตำรวจได้หรือยังล่ะคะ ?”

คำถามจากคนนอกที่ไม่ควรจะมีส่วนรู้เห็นใดๆ ทั้งสิ้น ทำเอาชวินตัวชาวาบ และถึงกับนั่งตัวแข็งอยู่นานกว่าจะรวบรวมพลังเปล่งเสียงออกมาได้

“ขะ... คุณพูดอะไรของคุณ !”

อาการตะกุกตะกักของชายหนุ่ม ยิ่งทำให้หญิงสาวขบขันจนแทบกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่อยู่

“ก็พูดสิ่งที่อยู่ในความคิดของคุณชวินไงคะ หรือคุณจะบอกว่าไม่จริง” อีกฝ่ายเอียงคอตอบ แต่นั่นยิ่งทำให้ชวินจ้องมองเธออึ้งๆ ราวกับเห็นภูตผีปีศาจ

...พักตรา หญิงสาวเจ้าของผมม้ายาวเคลียบ่า อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ชายของเขา ( 25 ปี ) จบปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกา และพึ่งเข้ามาทำงานในตำแหน่งเลขานุการของพ่อเมื่อสัปดาห์ก่อน แต่กลับรู้เรื่องของเขาที่แม้กระทั่งพ่อและพี่ยังไม่เคยระแคะระคาย

นี่มัน... อะไรกัน !!

“ถ้าคุณชวินอยากจะช่วยผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ล่ะก็ คงต้องรีบหน่อยนะคะ เพราะลองตำรวจเก็บเงียบไม่ให้เห็นแม้แต่หน้าผู้ต้องหาแบบนี้ ก็เท่ากับว่าไม่มีหลักประกันอะไรที่จะบอกได้ว่า เธอจะปลอดภัย ป่านนี้เธออาจจะโดนซ้อมปางตายอยู่ที่เซฟเฮาส์ไหนสักแห่งก็ได้นะ” พักตราพูดต่อไปอีก

“ผมรู้แล้ว !” ชวินตอบฉุนๆ แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพราะนั่นเป็นเหมือนคำตอบรับว่าเขาคือ หัวหน้าแก๊งคดีปล้นทรัพย์นักการเมืองที่ออกอาละวาดอยู่ในขณะนี้

“รู้แต่ยังคิดวิธีไม่ออกใช่ไหมล่ะคะ ให้ดิฉันช่วยไหม ?” เธอโน้มตัวลงมากระซิบถามอีก ทำเอาชายหนุ่มชะงัก หันกลับมามองหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ “รับรองผลร้อยเปอร์เซ็นต์เลยล่ะค่ะ” เจ้าของผมม้ายืนยันพร้อมรอยยิ้มที่ยังคงฉาบอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา

ในที่สุดเหตุการณ์ร้ายก็เกิดขึ้นอีก หลังการให้สัมภาษณ์ของ พล.ต.ต.เกรียงไกรเพียงแค่วันเดียว แก๊งองค์กรลับใต้ดินออกปฏิบัติการเสมือนเป็นการท้าทายกฎหมายและตำรวจอีกครั้ง จนสื่อแขนงต่างๆ ประโคมข่าวไปในทำนองเดียวกันว่า การจับกุมตัวผู้ต้องหาในครั้งนี้เป็นการจับแพะ !!

“เมื่อช่วงกลางดึกที่ผ่านมา กลุ่มสมาชิกองค์กรลับใต้ดินได้บุกเข้าปล้นบ้านของนายวิชิต ชูชาติเชิด ส.ส.กรุงเทพมหานคร และได้ทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย รวมทั้งคนในบ้าน จนได้รับบาดเจ็บสาหัสถึง 7 คนค่ะ โดยพยานผู้เห็นเหตุการณ์รวมทั้งตัวท่าน ส.ส.เองยืนยันว่าคนร้ายมีทั้งหมด 5 คน และเป็นผู้หญิง 1 คน...”

“อะไรกัน...” บัวบกพึมพำหน้าเครียดกับภาพข่าวในโทรทัศน์

...ผู้ได้รับบาดเจ็บมีตั้งแต่ดั้งหัก ปากแตก คิ้วแตก ไปจนถึงบอบช้ำเพราะอวัยวะภายในได้รับความกระทบกระเทือน แต่ทำไมกันล่ะ ในเมื่อตกลงกันตั้งแต่ออกปฏิบัติการหนแรกแล้วนี่ว่าจะไม่ทำร้ายคนบริสุทธิ์ นอกเสียจากเป็นการป้องกันตัว แล้วทำไมคุณชวินถึงทำแบบนี้ ยังผู้หญิงที่เข้ามาแทนที่เธอคนนั้นอีก

...ใครกัน ...คนคนนั้นเป็นใครกัน ทั้งๆ ที่สัญญาไว้ว่าจะมาช่วยเธอ ...เป็นคนสัญญาเองแท้ๆ บัวบกครุ่นคิดระคนตัดพ้อในใจ แม้ว่าความรู้สึกในใจนั้นจะแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจนโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยก็ตาม

“ดูข่าวแล้วสินะ”

เสียงของใครคนหนึ่งปลุกบัวบกให้ตื่นจากภวังค์ เธอหันขวับไปมองผู้มาเยือน 3 คน ซึ่งเป็นต้นเหตุให้ตนต้องมากินๆ นอนๆ อยู่ในบ้านพักชั้นเดียวหลังเล็กเท่ารูหนู รายล้อมด้วยเฟอร์นิเจอร์ 5 ชิ้น ที่นอนปิกนิก หมอน ผ้าห่ม ขันน้ำ กับโถส้วมสุขภัณฑ์ ท่ามกลางพงหญ้า และกำลังตำรวจแน่นหนา

“เห็นแล้วใช่ไหมว่าพรรคพวกของเธอทำร้ายผู้บริสุทธิ์ไปเท่าไหร่” พล.ต.ต.เกรียงไกรเกริ่นนำถึงเรื่องราวในข่าว น้ำเสียงเคร่งเครียด แต่คำตอบที่ได้รับจากอีกฝ่ายก็ยังคงเป็นอาการนิ่งเงียบ กับกิริยาเบือนหน้าหนี “ยังไงก็จะไม่ยอมให้ความร่วมมือสินะ” ท่านนายพลถอนหายใจให้กับความดื้อรั้นของผู้ต้องหา

“ส่งดิฉันเข้าคุกไปซะเลยก็สิ้นเรื่องนี่คะ มัวมาเสียเวลากล่อมกันอยู่ทำไม”

แม้จะยอมเปิดปาก แต่คำพูดของเธอก็ยังทำให้คนฟังเหนื่อยใจอยู่ดี

“ที่พวกฉันให้เธอมาอยู่ที่นี่ ก็เพื่อไม่ให้เธอถูกฆ่าปิดปากนะ” ภูผาพูดขึ้นบ้าง

“หรือเธอยังมั่นใจว่า ยังไงพรรคพวกของเธอก็ไม่มีทางทำแบบนั้น ?” ธนูเสริมขึ้นมาอีกคน แน่นอนว่าด้วยคำพูดแทงใจดำบัวบกอีกเช่นเคย ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังไม่ยอมพูด หรือแม้แต่จะตอบโต้อะไร

“พวกนั้นมันโหดเหี้ยมโหดร้ายมาก ขนาดผมยอมบอกรหัสผ่านดีๆ มันยังซ้อมผมซะ มือหนักอย่างกับเท้า แล้วไม่ใช่โดนแค่ซอสเขียนหน้าอย่างคนอื่นนะ แครอททั้งหัวในครัวยังไม่ได้ล้างด้วย ปากผมแทบฉีก !”

ภาพในโทรทัศน์ฉายให้เห็น ส.ส.วิชิตที่ให้สัมภาษณ์ด้วยน้ำตาที่นองหน้า ยิ่งทำให้ทั้ง พล.ต.ต.เกรียงไกร ภูผา และธนูยืนเครียดกับเหตุการณ์ที่ดูจะเลวร้ายขึ้นไปอีก