ตอนที่ 8 [Zhang Yong]-พี่ชายที่แสนดี

Zi Xuan talk

พี่ซีห่าวลุยเดี่ยวใส่กับมันสามคน โดยพวกมันทั้งหมดแทบไม่ได้สัมผัสโดนตัวพี่ชายฉันเลย การต่อสู้ของพี่ซีห่าวเหนือกว่าพวกมันเป็นไหนๆ และสุดท้ายแล้วมันทั้งสามคนถึงกับเอาตัวแทบไม่รอด และตอนนี้พวกมันนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าฉันแล้ว ใบหน้าของพวกมันเต็มไปด้วยเลือด บางคนหัวแตก บางคนดั้งหัก และบางคนปากแตก

“ใส่เสื้อซะซีซวน” พี่ซีห่าวถอดเสื้อของเขาออกและส่งให้ฉัน ตอนนี้พี่ชายฉันมีเพียงเสื้อกล้ามด้านในปกปิดร่างกายด้านบนไว้ ฉันเหลือบไปเห็นสายตาของเหมยลี่จ้องมองพี่ชายฉันแบบอยากจะกลืนกินเขาทั้งตัว

“พวกมึงกล้าดียังไง ถึงมาทำร้ายน้องสาวกูแบบนี้” พี่ซีห่าวตะโกนกร้าวถามพวกมันด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น

“พวกผมขอโทษครับ เหมยลี่สั่งให้พวกเรามาทำร้ายซีซวนครับ” มันก้มหัวลงที่พื้น ขอโทษขอโพยพี่ชายฉันไม่หยุด

“แล้วถ้ามันสั่งพวกมึงไปตาย พวกมึงจะไปไหม” พี่ซีห่าวไม่เพียงแค่พูดเท่านั้น พี่ชายยังใช้เท้าเหยียบไปที่หัวของคนที่ถอดเสื้อผ้าปล้ำฉันอีกด้วย

“ผมขอโทษครับ ไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะครับ”

“พ่อแม่ส่งพวกมึงมาเรียน ไม่ได้ส่งมาให้ทำตัวเหี้ย!” และตอนนี้หน้าห้องเรียนมีนักเรียนจำนวนมากและอาจารย์อีกหลายท่านยืนมุงดูเหตุการณ์นี้อยู่

“เอ่อ...เหมยลี่ขอโทษด้วยนะคะ เหมยลี่ผิดไปแล้ว” แม้ปากของเหมยลี่จะพูดว่าขอโทษ แต่สายตาของเธอดูไม่ได้สำนึกผิดอะไรเลย คล้ายกับว่าเธอกำลังยั่วยวนพี่ชายฉันอยู่ด้วยซ้ำ

“เงียบ!! ไม่ต้องพูด ฉันมีบทลงโทษเธอไว้อยู่แล้ว ส่วนพวกมึงสามตัว ก้มกราบตีนน้องสาวกูเดี๋ยวนี้ และตอนเย็นกูมีข่าวดีเซอร์ไพรส์พ่อแม่พวกมึง”

“คุณซีซวนครับ พวกเราขอโทษครับ” พวกมันสามคนก้มหัวลงที่พื้นและกล่าวขอโทษฉัน แม้ฉันจะโกรธมากแต่พี่ชายฉันจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ ฉันจึงไม่อาฆาตพวกเขาและปล่อยให้เวรกรรมทำงานด้วยตัวของมันเอง

พี่ซีห่าวพาฉันไปที่ห้องพักของผู้อำนวยการโรงเรียน จากนั้นพี่ชายก็โวยวายชุดใหญ่ใส่ผู้อำนวยการและคณะครูที่อยู่ในห้องนั้น ทั้งผู้อำนวยการและครูทุกคนต่างเกรงกลัวครอบครัวของเรามากๆ เพราะครอบครัวเราคือผู้อุปถัมภ์โรงเรียน ชื่อเสียงของตระกูลหยางทำให้ใครหลายคนหวาดกลัว ไม่อยากมีปัญหาด้วย แต่วันนี้กลับเกิดเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดกับฉัน ฉันซึ่งเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลหยาง

โรงเรียนรู้สึกกลัวผลกระทบที่กำลังจะตามมา ทางผู้อำนวยการจึงเรียกผู้ปกครองของเด็กทั้งสามคนมาโรงเรียน เพื่อรับทราบว่า...พวกเขาทั้งสามคน กำลังจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนแล้ว โดยทางโรงเรียนอนุญาตให้พวกเขาสอบจบเทอมนี้ก่อน และค่อยยื่นใบลาออกไปเรียนที่อื่นตั้งแต่เทอมหน้าเป็นต้นไป

แต่เหมือนพี่ชายฉันมองว่าสิ่งที่โรงเรียนจัดการ มันดูน้อยเกินไป พี่ซีห่าวโทรหาป๊าถึงเรื่องที่เกิดขึ้น และไม่นานนัก...ป๊าก็สายตรงถึงที่ทำงานของผู้ปกครองสามคนนั้น และอย่างที่ฉันคาดการณ์ไว้ ผู้ปกครองของเด็กทั้งสามคน...ตกงานทันที และสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ ยิ่งทำให้นักเรียนในโรงเรียนต่างเกรงกลัวฉันกับพี่ซีห่าวมากขึ้น

ส่วนเหมยลี่...เธอได้รับผลจากการกระทำเลวๆ นี้หนักที่สุด พี่ซีห่าวสนองตัณหาให้เธอ แต่...มันกลับกลายเป็นภาพจำเลวร้ายของเธอหรือภาพจำแห่งความสุข อันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก

เย็นของวันถัดมา ฉันเดินผ่านหน้าห้องของลูกน้องพ่อ และหูของฉันก็ดันไปได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังมาจากภายในห้องนั้น

“พี่ซีห่าวไม่โกรธเหมยลี่ใช่ไหมคะ” เสียงของเหมยลี่นี่

“เธอดูร่านดีนะ สายตาที่เธอมองฉัน เหมือนอยากได้ฉันเป็นผัวเต็มที่” นั่นเสียงของพี่ชายฉัน

“แล้วพี่ซีห่าวจะสนองให้เหมยลี่ได้ไหมล่ะคะ”

“อยากเป็นผู้หญิงของฉันมากเลย?”

“อยากมากเลยค่ะ พี่ซีห่าวเป็นแฟนกับเหมยลี่ได้ไหมคะ เหมยลี่สัญญาว่าจะเป็นเด็กดีและจะดูแลซีซวนตอนพวกเราอยู่ในโรงเรียนด้วยค่ะ”

“หึ...ปากดีจริงนะ นังเด็กโง่”

“ว้ายยยย”

เสียงร้องของเหมยลี่ดังขึ้น แต่ดูแล้วเป็นเสียงแห่งความสุขมากกว่า ฉันจึงเดินหนีไปจากตรงนั้นและปล่อยให้พี่ชายฉันจัดการกับเธอด้วยวิธีของเขาเอง แต่ฉันยังเดินไปได้ไม่ไกลนัก ฉันก็ต้องงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อลูกน้องของป๊าสามคนเดินเข้าไปในห้องนั้น ห้องที่มีพี่ซีห่าวและเหมยลี่อยู่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของฉัน ฉันจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ ประตูและแอบฟังคนข้างในคุยกัน

“พวกแกจะทำอะไร” เสียงเหมยลี่ตะโกนถามดังลั่น

“มอบความสุขให้เธอไงนังเด็กร่าน” ลูกน้องคนหนึ่งของป๊าตอบกลับเหมยลี่

“เธอเห็นชะตากรรมของพ่อแม่ไอ้เวรสามตัวนั้นแล้วใช่ไหม” เสียงพี่ซีห่าวถามเหมยลี่

“พี่ซีห่าวต้องการอะไรกันแน่คะ อย่าทำอะไรป๊ากับม๊าของเหมยลี่เลยค่ะ”

“แน่ใจว่าจะยอมทุกอย่าง” พี่ซีห่าวถามเหมยลี่อีกครั้ง

“แน่ใจค่ะ”

“เป็นเมียของผู้ชายสามคนนี้”

“อะไรนะคะ”

Whaaaaat!!! พี่ซีห่าวทำบ้าอะไรของเขาเนี่ย ฉันตกใจกับสิ่งที่พี่ชายตัวเองพูดออกมา

“แต่เหมยลี่อยากเป็นของพี่ ไม่ได้อยากเป็นของคนอื่น”

“อย่ากังวลเหมยลี่ ฉันไม่ทิ้งให้เธอเดียวดายหรอก ฉันสัญญาจะนั่งดูเธอโดนเอาจนจบ ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอนี้ ฉันจะไม่แตะพ่อแม่เธอเลย”

“ฮือออๆๆๆ แต่เหมยลี่กลัว”

“มันก็เหมือนที่น้องสาวกูกลัวไง สรุปจะรับข้อเสนอหรือไม่รับ” พี่ซีห่าวตะโกนออกมาด้วยเสียงดังลั่น เสียงของพี่ชายฉันคล้ายกับเหมือนกำลังโกรธแค้นมากๆ

“ฮืออๆๆ ก็ได้ค่ะก็ได้”

“อย่ากลัวไปเลยเด็กโง่ ผู้ชายพวกนี้...จะทำให้เธอขึ้นสวรรค์จนนับไม่ถ้วน”

ฉันแทบจะยืนฟังต่ออีกไม่ไหว แต่เท้าของฉันกลับก้าวไปไหนไม่ได้ ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นประมาณสามนาที สุดท้ายฉันก็ได้ยินเสียงร้องของเหมยลี่ ซึ่งเป็นเสียงครางแห่งความสุข ฉันจึงได้สติว่าเธอน่าจะปลอดภัย ฉันจึงก้าวเท้าเดินหนีออกมาจากตรงนั้นได้

และนี่คือสิ่งที่ทำให้ฉันจำไม่ลืม มันคือต้นเหตุที่ทำให้ฉันกลายเป็นนกในกรงทอง ป๊า ม๊า และพี่ซีห่าวสั่งลูกน้องให้ตามติดฉันทุกย่างก้าว จนฉันไม่เหลืออิสระอีกเลย

....

ตอนนี้ฉันอายุสิบเก้าปีแล้ว

ฉันละทิ้งความคิดที่อยากจะรู้จักกับผู้ชายที่ฉันต้องแต่งงานด้วย ฉันจึงมุ่งมั่นเรื่องเรียนแทน โดยฉันเลือกเรียนในมหาวิทยาลัยที่ประเทศอังกฤษซึ่งเป็นบ้านเกิดของม๊า มหาวิทยาลัยที่ฉันสอบเข้าได้ ติด Top 5 ของประเทศคือ University College London (UCL) และฉันก็เลือกเรียนด้านบริหารธุรกิจ ฉันคิดว่าการจากบ้านมา จะทำให้ฉันได้รับอิสระมากขึ้น แต่...ไม่เลย ฉันยังคงมีชายในชุดสูทสีดำคอยติดตามอยู่ตลอด ชีวิตของฉันจะได้รับอิสระแค่ตอนเข้านอนเพียงเท่านั้น

ด้วยอายุของฉัน ทำให้ฉันเริ่มสนใจเพศตรงข้ามแต่เพราะมีลูกน้องคอยตามติดแบบนี้ จึงไม่มีผู้ชายหน้าไหนกล้าเข้าใกล้ฉันสักคน ดังนั้นฉันจึงได้แค่เรียน เรียน และเรียนเท่านั้น เรียนเสร็จกลับบ้านนอน ตื่นขึ้นมาก็ไปเรียน ชีวิตวนลูปอยู่แค่นี้

ในเทอมสอง ฉันเริ่มได้รับของขวัญจากชายนิรนาม แต่เขาไม่ประสงค์จะเปิดตัวให้ฉันรู้ว่าเขาคือใคร เขาให้ช่อดอกไม้บ้าง ขนมช็อคโกแลตบ้าง กระเป๋า Hermès รุ่นที่แพงที่สุดบ้าง และของขวัญที่เว่อร์วังที่สุดที่ฉันได้รับก็คือ ซองสีน้ำตาลที่มีเงินสดอยู่ในนั้น โดยเงินสดที่ใส่อยู่มีประมาณสองหมื่น GBP ถ้าเทียบเป็นเงินไทยก็เกือบๆ หนึ่งล้านบาท ซึ่งฉันจะได้รับของขวัญแบบนี้เป็นประจำทุกเดือน

ฉันจึงตัดสินใจบอกพี่ชายของฉัน เพื่อหวังว่าพี่ซีห่าวจะช่วยหาชายคนนั้นให้ แต่แล้วฉันกลับได้รับคำตอบมาแค่ว่า...ตั้งใจเรียน รีบเรียนให้จบ เรื่องอื่นไม่ต้องไปสนใจ เฮ้อ...ฉันก็แค่อยากรู้ว่าชายคนนั้นคือใครก็เท่านั้น ขอให้ฉันได้มีช่วงเวลาของวัยรุ่นบ้างเถอะ ฉันอาจจะได้ไปเดทกับเขาบ้างเพราะเมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับมาเก๊า ฉันก็ต้องแต่งงานเข้าเป็นสะใภ้ตระกูลหวังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่เมื่อฉันขึ้นปีสอง ของขวัญก็ไม่ค่อยมีมาอีกเลย จะมีมาเพียงแค่ตามเทศกาลวันสำคัญๆ เท่านั้น เช่น งานวันเกิด และวันวาเลนไทน์ ฉันจึงเลิกสนใจว่าใครเป็นผู้ให้ของขวัญพวกนี้ ฉันจึงดำเนินชีวิตต่อไป ด้วยการเรียนให้จบและต้องจบออกมาด้วยเกียรตินิยมเท่านั้น

__________________________________