ตอนที่ 7 [Zhang Yong]-นกในกรงทอง

Zi Xuan talk

ความงามของฉันเป็นที่ร่ำลือไปไกล แต่ฉันก็มิอาจได้ใช้ความงามนั้นเพื่อเลือกคนรักของตัวเอง เมื่อฉันเข้าเรียนที่โรงเรียนในระดับชั้น High School ฉันก็แทบไม่มีเพื่อนเลย ทุกคนเกรงกลัวผู้ชายในชุดสูทสีดำที่คอยติดตามฉันไปทุกๆ ที่ พวกเขาเหล่านั้นคือลูกน้องของป๊าฉันเอง คำว่าอิสระ...ฉันแทบไม่ได้รู้จักและวันหนึ่งที่ฉันอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ ป๊ากับม๊าก็เรียกฉันคุยเรื่องนี้แบบจริงจัง

บนโต๊ะอาหารมื้อเย็นที่คฤหาสน์ตระกูลหยาง

"ซีซวน ป๊ามีเรื่องต้องคุยกับลูก"

“ค่ะป๊า”

“เมื่อลูกเรียนจบปริญญาตรีแล้ว ลูกต้องแต่งงานกับบุตรชายคนเล็กของตระกูลหวังทันที”

“เขาชื่ออะไรหรอคะ”

“หวัง จางหย่ง”

“เอ่อ...แต่ป๊าคะ หนูไม่เคยพบหน้าหรือรู้จักเขามาก่อนเลยนะคะ”

“ซีซวนลูก คนที่ป๊าหาให้ ย่อมเป็นคนที่เหมาะสมกับหนูที่สุดแล้วลูก” ม๊าช่วยพูดเสริมป๊าขึ้นมา

“แต่ป๊าครับ ผู้ชายตระกูลหวังไม่ได้ใจดีหรือมีความเมตตาปราณีเท่าไหร่นะครับ ผมเกรง...” พี่ซีห่าวพยายามจะพูดช่วยฉัน แต่ป๊าก็ขัดขึ้นมาเพื่อปรามเราสองคนพี่น้องให้ฟังท่านเพียงอย่างเดียว

“ซีห่าว ป๊าคุยกับผู้ใหญ่ฝั่งนั้นไว้แล้ว ทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่ตกลงกัน ดังนั้นเลิกตั้งคำถาม แค่ทำตามที่ป๊าบอก”

เราสองคนพี่น้องได้แต่นิ่งเงียบและทานข้าวกันต่อไป บทสนทนาจบลงเพียงแค่นั้น เพราะป๊ากับม๊าพูดออกมาอย่างชัดเจนแล้ว ฉันได้แต่ยอมรับชะตากรรมที่ตัวเองต้องเจอ แม้ว่าใจของฉันจะต่อต้านมากแค่ไหน ฉันก็ไม่อาจทำอะไรได้...คล้ายกับเป็นดั่งนกในกรงทอง ที่มีพร้อมสรรพทุกอย่างแต่มิอาจได้เลือกทางเดินในชีวิต

“พี่ซีห่าวคะ พอจะรู้จักคนของตระกูลหวังบ้างไหมคะ ซีซวนแค่อยากรู้ข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ ของพวกเขาไว้บ้างค่ะ” ฉันเอ่ยปากถามพี่ชายอีกครั้ง เมื่อเราสองคนทานข้าวเสร็จและออกมาเดินเล่นรอบๆ บริเวณคฤหาสน์กัน

“เมื่อสิบห้าปีที่แล้ว เกิดเรื่องขึ้นกับนายหญิงของตระกูลหวัง เธอหายตัวไปอย่างลึกลับและไม่มีใครพบเจออีกเลย แต่นายใหญ่ หวัง จางฉวน บอกกับคนอื่นๆ ว่า เธอถูกลอบฆ่าโดยศัตรู”

“โห...น่ากลัวจังเลยค่ะ แล้วหวัง จางฉวน เขาคือใครคะ”

“อนาคตเขาจะมาเป็นพ่อสามีของเรานั่นแหละ” และคำตอบของพี่ซีห่าวก็ทำให้ฉันถึงกับขนลุก ฉันรู้สึกกลัวผู้ชายตระกูลหวังมากๆ มันมีเบื้องลึกเบื้องหลังที่ฉันยังไม่รู้อีกมากมาย

“ซีซวนจะปลอดภัยใช่ไหมคะ” ฉันถามพี่ชายกลับไปด้วยเสียงเศร้าสร้อย

“ปลอดภัยสิ เชื่อใจป๊านะ ป๊าเลือกคนที่เหมาะสมที่สุดให้เราแล้ว” พี่ซีห่าวตอบฉันกลับมา พร้อมเอามือโอบกอดที่ไหล่ฉัน

“เหมาะสม แต่อาจไม่ใช่คนดีอย่างที่เราคาดหวังไว้ก็ได้นะคะ” ฉันหลับตาพูดประโยคนี้ออกไป ภายในใจของฉันมันมีเสียงบางอย่างบอกกับตัวเองว่า...ผู้ชายตระกูลหวังไม่น่าจะใช่คนดีเสียเท่าไหร่

“ซีซวน...อย่าคิดมาก ซีซวนจะปลอดภัยจากทุกสิ่ง พี่ให้คำมั่นกับเรา” พี่ซีห่าวมองจ้องตาฉันกลับมา คล้ายกับบอกว่า...ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ซึ่งฉันเชื่อในแววตาคู่นี้ พี่ชายคอยดูแลปกป้องตั้งแต่ฉันยังเล็ก แค่มีพี่ชายอยู่เคียงข้าง...ฉันก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

…

และนั่นก็ทำให้ฉันคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์สมัยฉันอายุแค่สิบสามปี ความสวยงามของฉัน บางทีก็เป็นภัยร้ายกับตัวเอง ฉันเกือบเอาตัวเองไม่รอด หากวันนั้นไม่ได้พี่ซีห่าวเข้ามาช่วยไว้ ฉันคงถูกย่ำยีไปแล้วและคงไม่มีซีซวนอย่างทุกวันนี้แน่นอน

เมื่อฉันอายุสิบสามปี ป๊ากับม๊าอนุญาตให้ฉันเข้าเรียนที่โรงเรียนเหมือนเด็กทั่วไป ตอนฉันยังอยู่ Grade 7 ฉันยังเรียนโรงเรียนเดียวกับพี่ซีห่าว ซึ่งพี่ซีห่าวอยู่ Grade 12 พี่ซีห่าวสั่งให้ลูกน้องคอยติดตามฉันอยู่ห่างๆ เพราะอยากให้ฉันได้ใช้ชีวิตเหมือนเด็กปกติบ้าง และนั่นทำให้เพื่อนๆ นักเรียนมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับฉันมากขึ้น

ในวันหนึ่งฉันออกไปเรียนที่โรงเรียนตามปกติ แต่แล้วเมื่อถึงช่วงพักกลางวันก็เกิดเรื่องบางอย่างขึ้น

“ซีซวน” เหมยลี่เพื่อนต่างห้องตะโกนเรียกชื่อฉัน ขณะที่ฉันนั่งทานข้าวอยู่ที่โต๊ะเรียน ซึ่งตอนนี้เพื่อนในห้องทุกคนลงไปพักเที่ยงทานข้าวกลางวัน ชั้นล่างที่โรงอาหารแล้ว

“มีอะไรหรอ” ฉันจึงตอบเธอกลับไป

“ไม่มีเพื่อนหรอไง ถึงต้องมานั่งกินข้าวคนเดียวในห้อง”

“เราก็กินในห้องเป็นปกติทุกวันนะ” ฉันตอบเธอไปด้วยเสียงเรียบนิ่งปกติ

“ทำไมตอบกวนตีนจังวะ” เธอเริ่มขึ้นเสียงใส่ฉัน ดูแล้วเหมือนเธอจงใจมาหาเรื่องฉันเสียมากกว่า

“เธอมีธุระอะไรหรือเปล่าเหมยลี่ พูดธุระของเธอมาเถอะ”

“แกนี่หน้าตาก็สวยดีนะ รู้ไหมไอ้ดอกกุหลาบที่มีคนส่งให้แกทุกวัน ใครเป็นคนให้แกมา”

“ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ”

“ไม่รู้ แล้วยังเสือกรับไว้เนี่ยนะ”

“เหมยลี่...ถ้าเธอคิดจะมาหาเรื่อง ฉันขอไม่คุยต่อนะ” เมื่อฉันกำลังจะลุกขึ้นเดินหนี เธอก็ใช้มือสองข้างของเธอกดไหล่ฉันไว้

“หน้าตาออดอ้อนตอแหลแบบนี้ ผู้ชายในโรงเรียนถึงหลงกันไงล่ะ ไอ้ดอกกุหลาบที่แกได้ทุกวันอ่ะ แฟนฉันแอบเอามาให้เว้ย”

“เธอก็บอกแฟนเธอสิว่าอย่ามายุ่งกับฉัน” ฉันพยายามลุกขึ้น และสุดท้ายฉันก็ลุกขึ้นได้ ฉันยืนขึ้นประจัญหน้ากับเธอ ซึ่งความสูงไซส์ลูกครึ่งฝรั่งของฉัน ทำให้เหมยลี่ดูตัวเล็กไปเลย เธอสูงแค่ระดับคางของฉันเท่านั้น

“อีซีซวน!!! ปากดีนักนะเมิง”

“เพี๊ยะ” เหมยลี่ง้างมือและตบเข้าที่ใบหน้าของฉันหนึ่งครั้ง

“สั่งสอนให้มันรู้จักกลัวหน่อยสิ๊ ความแรดจะได้หายไปบ้าง”

“จะทำอะไรฉันอ่ะ” ฉันเริ่มกลัวคนที่อยู่ตรงหน้า เหมยลี่พาเพื่อนผู้ชายประมาณสามคนเข้ามา และทั้งหมดกำลังค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน ซึ่งฉันรู้ในทันทีว่ากำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับฉันอย่างแน่นอน

“รีบจัดการมันสิ เดี๋ยวก็มีคนมาจนได้” เหมยลี่สั่งผู้ชายสามคนนั้น และมือของเธอก็ถือมือถือไว้คอยถ่ายคลิปเหตุการณ์นี้ด้วย

“กรี๊ดดดดด...ออกไป อย่ายุ่งกับฉันนะ” ฉันสะบัดมืออย่างแรงเมื่อผู้ชายคนแรกเดินเข้ามาจับมือฉันไว้ และผู้ชายคนที่สองก็เดินเข้ามาประกบด้านหลังของฉัน จากนั้นเขาก็ใช้มือจับที่แขนสองข้างของฉัน ส่วนผู้ชายคนที่สามเดินตรงเข้ามาท และใช้มือฉีกเสื้อนักเรียน จนตอนนี้เสื้อของฉันขาดหลุดลุ่ย เผยให้เห็นเสื้อชั้นในสีขาวและเนินอกขาวอวบอิ่มของฉัน

“กรี๊ดดด อย่านะ อย่าทำฉัน” ฉันสู้แรงผู้ชายพวกนั้นไม่ได้ ตอนนี้ฉันล้มลงที่พื้น แม้ฉันจะส่งเสียงกรี๊ดดังแค่ไหน ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยฉันเลย ตอนนี้น้ำตาของฉันเริ่มไหลรินออกมา

“เอามันสักที เอาให้มันหายแรดไปเลย ฮ่าๆๆๆๆ” เหมยลี่พูดอย่างสะใจ คล้ายกำลังสนุกกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้า

ผู้ชายทั้งสามคนต่างรุมทึ้งฉัน คนหนึ่งจับแขนสองข้าง คนหนึ่งจับขาสองข้าง ส่วนอีกคนกำลังจะถอดเสื้อผ้าตัวเองออก และทันใดนั้น...

“ตึงงงงง” เสียงประตูห้องเรียนถูกถีบให้เปิดออก

“พลั่กกก” ตอนนี้เกิดเสียงต่อสู้ ชกต่อยกันไปมา ฉันจึงใช้โอกาสนี้รีบผลักและถีบคนพวกนั้นออกไป และฉันก็ได้เห็นว่าเป็นพี่ชายของฉัน...พี่ซีห่าวเข้ามาช่วยฉันเอาไว้

_________________________________