ทีมลำพูน

แกร็ก…

“…”ผมเดินมาถึงบ้านหลังแรก ผมค่อยๆเอามือไปดันเปิดประตูช้าๆ ก่อนที่จะพาตัวเองเข้ามายังในบ้านที่อยู่ด้านหน้าสุด ด้านในไม่มีกลิ่นอะไรนอกจากกลิ่นอับชื้นเล็กน้อย ด้านในก็จะเป็นเตียงยาวๆอยู่ประมาณสิบเตียง บางเตียงยังมีข้าวของของคนที่เคยมาปฏิบัติธรรมอยู่ แสดงว่าบางคนอาจจะรีบออกจากที่นี่จนไม่สนใจข้าวของพวกนี้และไม่กลับมาเอามันกลับไปด้วย พอสำรวจด้านล่างไม่มีอะไรผิดปกติแล้ว ขาของผมก็ค่อยๆก้าวขึ้นไปยังด้านชั้นสอง ที่บันไดจะอยู่ข้างๆตัวบ้าน

พอเดินขึ้นมา พร้อมเสียงเอียดอาดของไม้ที่ลั่น ก็ไม่มีเสียงอะไรอีก ผมยังสงสัยว่าในป่าที่อุดมสมบูรณ์แบบนี้ ทำไมถึงได้มาสร้างค่ายปฏิบัติธรรมได้ อีกอย่างที่สังเกตุได้ที่นี่ไม่มีไฟฟ้าใช้ เพราะไม่มีทั้งปลั๊กไฟหรืออุปกรณ์ไฟฟ้าเลยสักชิ้น แล้วที่นี่มันจะเกิดไฟไหม้ได้ยังไงกัน? ผมมองไปยังชานพักชั้นสองเห็นตะเกียงที่ต้องใช้ถ่านตั้งอยู่ มองไปรอบๆเห็นว่าพลที่สำรวจตรงศาลากำลังเดินกล้าๆกลัวๆเข้าไปยังห้องเก็บของที่ในศาลา มองไปยังห้องครัวเห็นว่าขิงกำลังสำรวจในนั้นอยู่

“…”เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์สงบดี ผมก็หันหลังกลับมายังบ้านพักชั้นสองที่ประตูแง้มไว้เล็กน้อย ก่อนที่จะใช้มือค่อยๆเปิดมันออก ด้านในเหมือนกับชั้นล่างไม่มีผิดเพี้ยน แต่เหมือนจะรกกว่าเพราะที่นี่มีข้าวของวางไว้มากกว่าด้านล่าง แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติเลย บ้านหลังแรกไม่มีอะไรผิดปกติ ผมจึงเดินไปยังหลังที่สอง ที่อยู่ลึกเข้าไปอีกไม่กี่สิบก้าว

แอด…

เหมือนเดิมพอเปิดประตูเข้าไปดูก็ไม่พบสิ่งผิดปกติเลย มีแค่บรรยากาศรอบข้างเท่านั้นที่ผิดปกติไป แต่มันทำให้แค่รู้สึกแปลกแค่นั้นไม่ได้รู้สึกถึงอันตรายใดใด

พรึบ!

“…?!”พอสำรวจหลังที่สองไม่พบสิ่งผิดปกติอะไร ผมกำลังเดินไปยังหลังที่สาม ก็รู้สึกถึงบางอย่างพุ่งผ่านด้านหลังของตัวเองไป พอหันไปมองก็ไม่พบสิ่งผิดปกติอะไร แต่เมื่อกี้ผมรับรู้ได้ว่ามีคนวิ่งผ่านไปจากด้านหลังผมอย่างรวดเร็ว

ชิ้ง!

“…”ผมเรียกเคียวออกมาถือ เผื่อมีอะไรพุ่งเข้ามาจะได้รับมือได้ทันที ก่อนที่ผมจะเดินไปยังบ้านหลังที่สาม ยังไม่ทันที่จะได้เปิดประตูเข้าไป กลิ่นเหม็นไหม้ก็ปะทุออกมาจากด้านใน พร้อมกับรอบๆตัวบ้านเริ่มมีความร้อนขึ้นจนรู้สึกได้ แต่มองด้วยตาเปล่ากลับเป็นเพียงบ้านพักธรรมดาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย ผมใช้เคียวของตัวเองผลักประตูให้เปิดออก กลิ่นไหม้เริ่มรุนแรงขึ้น จนผมต้องย่นจมูก ไอร้อนเริ่มกระแทกหน้าผมจนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่ในห้องซาวน์น่า

“แปลก…”มีแค่ความรู้สึกเท่านั้นว่าที่นี่ตอนนี้เกิดไฟไหม้ตรงหน้าผม ทั้งกลิ่นไหม้ทั้งไอร้อนที่แผ่ออกมาจากบ้านพัก แต่ผมกลับมองไม่เห็นไฟนั้นด้วยตาเปล่า กลับรู้สึกได้จากประสาทสัมผัสอื่นนอกจากตา

พรึบ!

เกร้ง!!!

“…!”ผมมีเวลาสงสัยได้ไม่นาน จู่ๆก็มีใครบางคนวิ่งพุ่งมาทางผมด้วยความเร็วสูงพร้อมกับในมือถือดาบพุ่งมาแทงผม แต่ด้วยประสาทสัมผัสผมไม่ด้อยไปกว่ากันทำให้รับคมดาบนั้นทันพอดี

“แกเป็นใคร?! ใช่พวกมันไหม?“หญิงสาวที่ถือดาบเอ่ยขึ้นมองมาทางผม เสื้อผ้าเปื้อนไปด้วยเลือดและร่องรอยการต่อสู้ไปทั่วทั้งร่างที่บาดเจ็บ

”พวก?…พวกไหน“ผมเอ่ยขึ้นมองหญิงสาว

“พวกมันไง พวกคนทรง!”

“ไม่น่าใช่นะ…กองกำลังทีมลำพูน?”ผมส่ายหน้า ก่อนที่จะมองไปที่เสื้อที่หญิงสาวสวมอยู่ เป็นเสื้อสำหรับปฏิบัติการขององค์กรเดียวกันกับผม

“…?!”หญิงสาวเมื่อได้ยินก็หยุดชะงัก มองเสื้อผมที่มีตราเดียวกับเธอ ก็ค่อยๆลดดาบลง

“เกิดอะไรขึ้น รู้ไหมว่าทีมของคุณติดต่อไม่ได้มาสามวันแล้ว…”ผมเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้า

“สามวัน…นานขนาดนั้นเลยเหรอ? จำได้ว่าเราเข้ามาที่นี่มีกี่ชั่วโมงเองนะ”หญิงสาวเอ่ยตอบ

“…”ผมขมวดคิ้วก่อนที่จะยกนาฬิกาขึ้นมาดู ตอนนี้เวลา 15:58 น. จำได้ว่าตอนที่มาถึงที่นี่ผมดูนาฬิกาอยู่ แต่น่าแปลกเพราะหลังจากที่มาที่นี่จนถึงตอนนี้น่าจะผ่านมาราวๆเกือบๆสี่สิบนาทีแล้ว แต่นาฬิกาบอกว่ามันผ่านไปแค่สองนาที?

“เวลาน่าจะมีปัญหา…แล้วคนอื่นที่เหลือไปไหนหมดครับ? ผมได้ภารกิจมาตามหาพวกคุณทีมลำพูนที่จู่ๆก็หายไป“

”…ตายเกือบหมดแล้ว…เหลือฉัน เพื่อนร่วมทีมอีกคนกับหัวหน้าทีมเท่านั้น“หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่น หลังจากที่เข้ามาที่นี่ มันแปลกไปหมด เพื่อนๆที่มาด้วยกันเริ่มหายไปทีละคน หายไปแบบไม่รู้ตัวกันเลย พอรู้สึกตัวก็เหลือกันแค่สามคนแล้ว จากหกคน จู่ๆก็มีคนมาลอบโจมตีหัวหน้าทีมจนได้รับบาดเจ็บสาหัสต้องไปหาที่หลบภัย ส่วนเธอที่สภาพยังดีก็ออกมาหาของที่ยังพอใช้ได้มารักษาหัวหน้า แต่ระหว่างนั้นก็ถูกรอบโจมตีจนได้รับบาดเจ็บทั่วทั้งตัว

“กรี้ด!!!”เสียงร้องกรี้ดออกมาจากทางศาลา เรียกสติของผม ก่อนที่เราสองคนจะวิ่งไปยังศาลา ก็พบกับพลที่วิ่งออกมาจากศาลา เมื่อเห็นผมพลก็รีบวิ่งมากอดผมทันที

“เจอ!! เจอ!!”พลเอ่ยเสียงดังแต่จับใจความไม่ได้

“เจออะไร?”

“เจอศพ!!! ในห้องเก็บของในนั้น”พลชี้ไปทางที่ตัวเองวิ่งมา เพราะตัวเองกำลังจะเปิดเข้าไปสำรวจก็พบกับกองเลือด แล้วพอมองเข้าไปก็เจอเท้าของศพนอนอยู่ในห้อง

“ไม่ใช่…นั้นหัวหน้าทีมค่ะ…”หญิงสาวเอ่ย ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปดูด้านใน ผมก็รีบวิ่งเข้าไปดูก็พบกับหัวหน้าทีมที่นอนบาดเจ็บอยู่ข้างๆกันมีหญิงสาวที่นอนสลบอยู่ตรงหน้าท้องมีเลือดไหลออกมาแต่ถูกปฐมพยาบาลเบื้องต้นไปแล้ว ส่วนหัวหน้าทีมที่บาดเจ็บที่ขาไม่พอตรงแขนเหมือนถูกตัดจนขาดไปมีเสื้อคอยพันห้ามเลือดเอาไว้สภาพย่ำแย่มาก ข้างๆไม่ไกลกันมีผ้าขาวคลุมไว้สามกองคาดว่าน่าจะเป็นทีมลำพูนที่เหลือแน่ๆ

“…?!”เกิดอะไรขึ้นกันกับที่นี่กันแน่ขนาดยศร้อยตรียังมีสภาพแบบนี้เลย ต้องเป็นปีศาจระดับไหนกันถึงสร้างความเสียหายได้มากขนาดนี้กันนะ

“ขอโทษครับ ผมนึกว่าศพไม่ได้ดูให้ดี มาครับผมช่วยรักษาให้…”พลเอ่ยก่อนที่จะหยิบสปอร์ตไลท์ออกมาเปิดไฟฉายไปที่บาดแผล จนแผลที่มีเลือดไหลค่อยๆสมานกันจนเลือดหยุดไหลไป พลังของพลเป็นอาวุธเทพเหมือนของทีมแต่ของพลเป็นสปอร์ตไลท์ ที่ฉายไฟไปที่แผลก็จะรักษาได้ฉายไปที่ไหนก็สามารถลบล้างความผิดปกติได้ เป็นอาวุธของเทพ อพอลโล่ สีหน้าของทั้งสองเริ่มดีขึ้นแต่ต้องการเวลาพักและไปหาหมอให้เร็วที่สุด

“เราต้องรีบพาพวกเขาไปรักษา…”หลังจากที่รักษาเบื้องต้นไปพลก็แนะนำให้รีบพาไปรักษาที่ศูนย์ใหญ่อย่างเร่งด่วน

“ออกไปไม่ได้ค่ะ ฉันลองแล้วเหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร น่าจะโดนบังตาหรือไม่ก็ของขลังบางอย่างที่ไม่สามารถออกไปจากพื้นที่นี้ได้…“หญิงสาวเอ่ยเธอลองออกไปจากที่นี่แล้วสุดท้ายก็ไปไหนไม่ได้

“เป็นไปไม่ได้…นี่มันไม่ใช่โลกเสมือนนะที่พวกปีศาจจะสามารถ…”พลเอ่ยก่อนที่จะเงียบลงไป ก่อนที่พลกับผมจะสบตากัน

“มันหลุดออกมา…”ผมเอ่ย ก่อนที่จะขมวดคิ้วปัญหาใหญ่แล้ว หากปีศาจหลุดมายังโลกจริงได้ พลังของมันแม้จะไม่มากแต่ก็ยังมากพอที่จะทำให้พื้นที่นั้นๆปั่นป่วนไปหมด แม้จะมีโอกาสน้อยมากที่จะเกิดเหตุการณ์นี้แต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่เกิดเลย…

“เป็นไปได้มากที่จะเป็นแบบนั้น งานยากละสิ เราต้องรีบแจ้งเบื้องบน…”พลเอ่ย

ตู้ม!!

“…?!”คุยกันอยู่ไม่นานก็ได้ยินเสียงดังมากจากทางโรงครัว นึกได้ว่าที่นั้นมีขิงสำรวจที่นั้นอยู่ หากเป็นไปตามที่คิดจริงๆตอนนี้ต้องรีบไปช่วยขิงก่อนเพราะไม่รู้ว่าพวกมันหลุดออกมาเท่าไหร่

“ผมจะไปดูเอง พลอยู่ดูแลทุกคนที่นี่ ปิดประตูให้มิดชิดซะรอผมกลับมา…ถ้าไม่ก็ให้แจ้งศูนย์ใหญ่ไปเลยแต่อย่าออกมาหากไม่ใช่ผม”ผมเอ่ยก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องเก็บของปิดประตูสนิท แล้วรีบเพิ่มความเร็วพุ่งไปยังโรงครัวที่เกิดเสียงทันที