The dimensions มิติปีศาจ

รายงานข่าว

วันที่ 12 เมษายน 25xx เมื่อเวลา 15:35 น. อำเภอสองแคว จังหวัดน่าน ได้เกิดแผ่นดินไหว 8.2 ริกเตอร์ ณ ที่หมู่บ้านสบพาง ทำให้อาคารบ้านเรือนพังทลายลงเป็นวงกว้างมากกว่าสามกิโลเมตร โดยแผ่นดินไหวครั้งนี้สร้างหลุมขนาดใหญ่ศูนย์กลางรอบหลุมมากกว่าสองกิโลเมตรลึกลงไปหลายสิบเมตรโดยประมาณ ยังไม่ทราบผู้ที่ได้รับบาดเจ็บและผู้เสียชีวิต ชาวบ้านรอบๆต่างแตกตื่นหนีตายกันอลม่าน ส่วนชาวบ้านที่อยู่ในรัศมีหลุมยังไม่ทราบชะตากรรม…

รถพยาบาลและหน่วยกู้ภัยหลายสิบคันต่างเร่งไปยังที่เกิดเหตุแต่ด้วยเส้นทางที่มีต้นไม้และหินถล่มโค่นล้มลงมาปิดทางทำให้ยากต่อการเดินทางและเสียเวลาเป็นอย่างมากเพราะผลกระทบของแผ่นดินไหวครั้งนี้ เป็นแผ่นดินไหวครั้งที่รุนแรงมากครั้งหนึ่งของประเทศไทย ตอนนี้รถเครนกำลังเร่งช่วยกันนำสิ่งกีดขวางออกจากนอกเส้นทางเพื่อให้รถพยาบาลและหน่วยกู้ภัยได้เข้าช่วยเหลือชาวบ้านได้รวดเร็วที่สุด

ณ หมู่บ้านสบพาง จังหวัดน่าน

“อื่อ…”!

“กรี้ด!…”

“ช่วยด้วย…!”

เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นมาไม่ขาดสาย เหล่าชาวบ้านที่บ้านไม่ถูกแผ่นดินถล่มลงไปในหลุมต่างได้แต่มองลงไปยังในหลุมที่มีซากปรักหักพังของบ้านเรือนและเหล่าชาวบ้านที่ติดอยู่ในบ้านและที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือดังไม่ขาด แต่ด้วยพวกเขาเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาที่ไม่สามารถลงไปช่วยใครในหลุมได้เพราะมันลึกเกินกำลังของพวกเขา จึงทำได้แต่มุงดูกันที่ปากหลุมทำสายตาเวทนาและปากก็เอ่ยภาวนาให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยขอให้ทุกคนปลอดภัย

ครืด…

ตู้ม!!!

“กรี้ด!”

“แผ่นดินถล่มอีกแล้วหนีเร็ว!”ไม่นานปากหลุมก็เกิดสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงขึ้นอีกหนก่อนที่ดินจะถล่มเพิ่มทำให้เหล่าคนที่มุงดูที่ปากหลุมหนีตายกันอีกหน คนที่รู้สึกตัวช้าไปก็ตกลงไปในหลุมพร้อมบ้านเรือนแผ่เป็นวงกว้างไปอีกหลายสิบเมตร ชาวบ้านต่างดิ้นรนหนีตายในหลุม จนได้รับบาดเจ็บส่วนใครที่โชคร้ายก็ถูกบ้านเรือนทับไปไม่ทราบชะตากรรม

“อื่อ…แม่!!”เด็กชายตัวเล็กร้องไห้ออกมา ก่อนที่จะมองไปที่ปากหลุมเรียกชื่อมารดาออกมาอย่างสุดเสียงเพราะว่าเมื่อครู่แม่ของตัวเองเป็นหนึ่งในคนที่หนีไม่พ้นดินถล่ม เด็กชายที่ถูกเสาไฟฟ้าที่ถล่มฟาดหัวอย่างแรงจนเลือดไหลอาบหน้าพร้อมกับน้ำตา มองไปยังหลุมลึกที่เริ่มจะถล่มลึกลงไปอีกจนไม่เห็นชาวบ้านแล้ว

“แม่ครับ!! ผมเจ็บ!!”เด็กชายยังคงร้องไห้ออกมา กุมแผลที่หัวเอาไว้ มองไปอย่างหลุมที่ถล่มอย่างกล้าๆกลัว ไม่กล้าอยู่ใกล้มันอีก เพราะกลัวว่ามันจะถล่มลงไปอีก ชาวบ้านคนอื่นก็วิ่งหนีตายหายไปจนหมด เหลือแค่เด็กชายที่ร้องเรียกหาแม่อยู่

ตึก…

“มานั่งทำอะไรตรงนี้เจ้าหนู…”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาเด็กชายที่นั่งร้องไห้อยู่ นั่งลงข้างๆเด็กชาย

“แม่ผม…อยู่ในนั้น…”เด็กชายเอ่ย ก่อนที่จะชี้ไปยังหลุมลึกขนาดใหญ่ตรงหน้า

“บาดเจ็บด้วยนิ…แพร พาน้องไปทำแผลหน่อย”ชายคนเดิมเอ่ย ก่อนที่จะหันหลังสั่งหญิงสาวผมสั้น

“ไม่ไป! ผมจะรอแม่เดี๋ยวแม่ขึ้นมาไม่เห็นผม!”เด็กชายตัวเล็กเอ่ยเสียงแข็ง แม้ว่าจะยังร้องไห้อยู่แต่ก็ไม่ยอมกระดิกตัวไปจากตรงนี้

“ฟังนะเจ้าหนู…เลิกร้องไห้ และทำใจให้เข้มแข็งนะ…แม่นายไม่กลับมาแล้ว…”ชายคนเดิมเอ่ยเสียงทุ้มกับเด็กชาย พลางจับไหล่ของเด็กชายเอาไว้แน่น

“ไม่จริง!!! ฮึก! แม่ต้องกลับมา!!”เมื่อได้ยินแบบนั้น เด็กชายก็ปล่อยโฮออกมา

“พี่ชาญ…ทำไมพูดแบบนั้นกับเด็กละคะ เห็นไหมขวัญเสียหมดแล้ว…”แพรเอ่ย ก่อนที่จะดึงเด็กชายมากอดปลอบ

“ฉันแค่พูดความจริง…”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้มมองไปยังเด็กชายที่ร้องไห้ มองตัวเองตาไม่กระพริบ

“แต่ว่า…”แพรกำลังเอ่ยขัด

“พาเขาไปที่ศูนย์พึงพาซะแพร…ส่วนที่นี่เดี๋ยวพวกเราจัดการต่อเอง…”ชาญเอ่ย พลางมองไปที่เด็กชายอีกครั้งก่อนที่จะหันไปทางหลุมขนาดใหญ่ตรงหน้าที่กินวงกว้างเกือบๆสี่กิโลเมตรแล้ว ก้มมองไปยังก้นหลุมที่เห็นแค่ความพินาศและเศษซากบ้านเรือนที่พังทลาย

“ได้ค่ะ…”แพรเอ่ยก่อนที่จะพาเด็กชายออกไปจากตรงนี้ แม้เด็กชายจะขัดขืนแต่ด้วยอาการบาดเจ็บทำให้ไม่มีแรงขัดขืนมาก แพรจึงจัดการอุ้มเด็กชายและเดินออกมาจากตรงนั้น

“ใจร้ายจังนะหัวหน้า…เด็กตัวแค่นี้เอง ให้มารับรู้เรื่องสะเทือนใจก็น่าสงสาร”ชายใส่แว่นเอ่ย ก่อนที่จะเดินเข้ามายืนข้างๆชาญ

“ฉันพูดตามความเป็นจริง…บางที ในหลุมนี่อาจจะไม่มีใครรอดแม้แต่คนเดียว…”ชาญเอ่ยแต่สายตายังมองไปยังหลุมตรงหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“ตัดความหวังกันสุดๆเลยหัวหน้า…บางทีอาจจะมีคนรอดก็ได้…”

“นายก็รู้ดีนิ คนิน ว่าเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นได้เองตามธรรมชาติ ไม่งั้นพวกเราไม่ถูกเรียกตัวมาที่นี่หรอก…”ชาญเอ่ยก่อนที่จะหันไปมองคนมาใหม่อีกสองคน

“แพรยังไม่มาหรือหัวหน้า?”หญิงสาวอีกคนที่พึ่งมาเอ่ยถาม เพื่อนร่วมทีมอีกคน

“พาผู้บาดเจ็บไปยังศูนย์พึ่งพาแล้ว”คนินเอ่ยตอบคำถามแทนหัวหน้าของตนที่เอาแต่จ้องไปยังหลุมลึกตรงหน้า ก่อนที่ชาญจะหยิบดาบสีเงินเงาวับของตนเองออกมา ชักดาบออกฟันไปยังอากาศตรงหน้า

พรึบ…!

เวิ้ง!

“คนินกับไหม ไปกับฉันส่วนนายเด็กใหม่ คอยเฝ้าประตูอยู่ที่นี่ เหมือนเดิมหากเวลาใกล้จะครบให้กดปุ่มนี้ได้เลย”ชาญเอ่ยก่อนที่จะหันไปมองมิติสีม่วงดำที่เกิดจากการฟันของดาบสีเงินข้างตัว ชาญโยนเครื่องสื่อสารให้กับเด็กใหม่ก่อนที่จะเตรียมตัวเข้าไปยังด้านในมิติ หายลับเข้าไปในนั้นทั้งสามคน