บทที่6 แบบพี่ศรุตอะ เขาเรียกพี่ชายร่วมโลก

รถ BMW X6 สีขาวแล่นเข้าไปจอดบริเวณหน้าร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่งในย่านทองหล่ออย่างนิ่มนวล ชายหนุ่มเจ้าของรถสปอร์ตหรูเหลือบสายตาไปยังด้านใน ก่อนหันกลับมามองหญิงสาวที่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัยด้วยท่าทางกระตือรือร้น ทั้งที่อีกฝ่ายเพียงแค่มาสังสรรค์กับเพื่อนสมัยเรียน แต่น่าแปลกที่เขากลับรู้สึกไม่สบายใจ เหมือนว่าถ้าวันนี้ปล่อยให้คนน่ารักข้าง ๆ ลงจากรถไป ตนเองจะต้องเสียใจภายหลัง

“ขอบคุณพี่ศรุตที่มาส่งริสานะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่...จะไม่ให้พี่อยู่รอรับจริง ๆ เหรอ”

“ไม่ต้องจริง ๆ ค่ะ”

“จะว่าไป พี่ก็อยากรู้ว่าคอนโดใหม่ของน้องกุ๊กกิ๊กอยู่ที่ไหน ให้พี่ไปส่งดีกว่านะ” เพื่อกำจัดความว้าวุ่นใจอันไร้ที่มา ศรุตคิดว่ามีเพียงการรับคาริสากลับพร้อมกันเท่านั้นที่จะช่วยได้

“ที่แท้ พี่ศรุตก็อยากรู้ว่ายายกุ๊กกิ๊กย้ายไปอยู่ที่ไหนนี่เอง” คาริสาหรี่ตา ทำหน้าเหมือนคนรู้ทัน ศรุตเห็นแบบนี้แล้วแทบจะหงายหลัง เขามั่นใจว่าไม่เคยแสดงอาการคลั่งไคล้ดาราสาวอย่างกีรติกานต์สักหน

“มะ...ไม่ใช่สักหน่อย พี่ก็แค่อยากรู้เอาไว้ เผื่อพรุ่งนี้ริสาอยากได้สารถี พี่จะได้ไปรับถูกต่างหาก”

“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิคะ ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย” คาริสาหัวเราะร่วนเมื่อเห็นคนร้อนตัว

“...” ศรุต

“งั้น ริสาไปก่อนนะคะ” คาริสาทำท่าจะลงจากรถอีกหน ทำให้ศรุตรู้สึกตัวอีกครั้ง

“เดี๋ยวสิ พี่...พี่ไม่ได้คิดอะไรกับน้องกุ๊กกิ๊กจริง ๆ นะ” เขารู้สึกว่าต้องพูดให้ชัดเจน

“ทราบแล้วค่า...” คาริสาลากเสียงยาวในขณะก้าวลงจากรถ เธอไม่รอให้ศรุตพูดอะไรต่อก็ปิดประตู แล้วยกมือขึ้นบ๊ายบาย

ศรุตได้แต่ถอนหายใจพลางนั่งมองคนตัวเล็กเดินฉับ ๆ เข้าไปทางประตูร้าน ขณะที่ลังเลว่าจะตามเข้าไป หรือรอคาริสากลับออกมา เขาก็ได้รับข้อความจากมารดาพอดี ถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าตนเองสัญญาว่าจะกลับไปรับประทานอาหารเย็นด้วย

คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ศรุตคิดก่อนหมุนพวงมาลัย เหยียบคันเร่งจากไปในที่สุด

คาริสาหันกลับไปมองจุดจอดรถเมื่อครู่อีกครั้ง ถึงแม้จะรู้ว่าเขาเป็นห่วงเธอจริง ๆ แต่คนก็อายุยี่สิบแปดเข้าไปแล้ว จะให้พี่ชายมาคอยควบคุมดูแลเหมือนเด็ก ๆ ได้อย่างไร เป็นใครก็ย่อมรู้สึกอึดอัดเป็นธรรมดา

ครั้นมั่นใจว่าศรุตจากไปแล้วจริง ๆ คนตัวเล็กก็เดินเข้าร้านไปอย่างสบายอารมณ์

ทันทีที่เห็นลูกค้าก้าวเข้ามา พนักงานต้อนรับก็ยิ้มร่าเดินเข้าไปทักทายตามธรรมเนียม คาริสาไม่รอให้อีกฝ่ายถามก็เอ่ยขึ้นก่อน “จองไว้แล้วค่ะ ชื่อคุณพัดชา”

“โต๊ะคุณพัดชา...เป็นโซนผับนะคะ เชิญด้านนี้ค่ะ” พนักงานคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเดินนำคาริสาไปยังที่หมายอย่างคล่องแคล่ว

หลายปีมาแล้วที่พัดชาเป็นตัวตั้งตัวตีในการรวมกลุ่มเพื่อนสนิทมาพบกัน บางครั้งก็มีเพื่อนร่วมห้องสมัยมัธยมคนอื่นมาร่วมแจม และแน่นอนว่าในจำนวนขาจรเหล่านั้น ไม่มีกฤษณ์รวมอยู่ด้วย

ก็แหงละ พ่อคุณอยู่ต่างประเทศนี่นะ

ทันทีที่เห็นร่างระหงคุ้นตาเดินตามหลังพนักงานต้อนรับมา พัดชาก็ยกมือขึ้นโบกรัว ๆ เหมือนกลัวเพื่อนจะมองไม่เห็นตัวเอง ท่าทีแบบนั้นของหล่อนทำให้คาริสาอมยิ้ม

หลังจากเดินตรงเข้าไปนั่งด้านข้างเพื่อนสนิทที่ไม่เจอกันหลายสัปดาห์เรียบร้อยแล้ว คาริสาก็ไม่ลืมหันไปทักทายเพื่อนสาวอีกสองคนที่มาถึงก่อนอย่างอลิสกับนุ่มนิ่ม ระหว่างนั้นพัดชาก็กระแซะเข้ามาแล้วกอดคาริสาแน่น โดยไม่รอให้คนอื่นทักทายกันเสียให้เสร็จก่อน

“แหม! ทำอย่างกับไม่เคยเจอกัน” คาริสาหัวเราะเบา ๆ ให้กับอาการเว่อร์วังของคนที่กอดตัวเองอยู่

“แกเอาแบบเดิมปะ” พัดชาไม่สนใจคำเหน็บแนมของคนตัวนุ่มที่ตนเองกำลังกอดอยู่ แต่กลับถามราวกับรู้ใจแทน แน่นอนว่าพอคาริสาพยักหน้าตอบรับ เธอก็สั่งเครื่องดื่มกับพนักงานอย่างมั่นใจ “ขอพิงค์เลดี้ให้เพื่อนคนสวยของพี่ที่หนึ่งจ้ะ”

“ได้เลยค่ะ” พนักงานรับคำด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วเดินจากไป

ไม่นานนักค็อกเทลสีชมพูหวานสมชื่อก็ถูกเสิร์ฟลงตรงหน้าคาริสา

“มากี่ทีก็กินแต่ไอ้นี่ ไม่คิดจะเปลี่ยนบ้างเลยหรือไงหล่อน” นุ่มนิ่มมองค็อกเทลสีหวานในแก้วของคาริสาแล้วเอ่ยแซว

“ยายริสาเป็นพวกรักแล้วรักเลยย่ะ” พัดชาชิงตอบ

“ถ้าแกกลัวอย่างอื่นไม่อร่อย ก็ลองชิมของฉันก่อนก็ได้ บางทีอาจจะติดใจจนลืมของเดิม” นุ่มนิ่มเลื่อนแก้วเนโกรนีของตัวเองไปทางคาริสา สีหน้าแววตาแฝงนัยบางอย่างที่ทุกคนมองก็รู้ได้

“เฮ้ย! แก ไม่ใช่หรอก” แม้ความจริงอลิสจะรู้สึกเหมือนนุ่มนิ่มอยู่บ้าง แต่ก็ยังช่วยค้าน

“ริสามันอาจจะไม่อยากมีผัวก็ได้ปะ” พัดชารู้สึกว่าเพื่อน ๆ ของเธอเหลวไหลมาก ใครจะไปจริงจังกับสัญญาเด็กเล่นแบบนั้น เดี๋ยวนี้ผู้หญิงสวยและเก่งหลาย ๆ คนก็เลือกจะโสดให้ผู้ชายเสียดาย

“นี่สิบปีเข้าไปแล้ว พวกแกยังไม่ลืมเรื่องนี้อีกเหรอ” คาริสาจิบเครื่องดื่มของตัวเองเบา ๆ สีหน้าไม่ทุกข์ร้อน เพราะโดนแซวบ่อยเหมือนเป็นธรรมเนียม แต่ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของเธอก็ยังคงเต้นผิดจังหวะ

ต้องไม่ใช่แน่ ๆ ริสา ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว เสียงในหัวของคาริสาดังขึ้นเหมือนเตือนตนเอง

“ก็มันน่าคิดนี่ยะ หล่อรวยแค่ไหนแกก็ไม่เอาสักคน” นุ่มนิ่มเอ่ย

“เป็นฉันนะ พี่ศรุตเสร็จไปนานแล้ว” อลิสรู้สึกว่าศรุตคือตัวเลือกที่เหมาะสม

“แคก ๆ นั่นพี่ชายฉันนะแก” คาริสาแทบสำลัก

“แบบพี่ศรุตอะ เขาเรียกพี่ชายร่วมโลก ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดสักหน่อย ดังนั้นกินได้แก...กินได้” อลิสย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจังสุด ๆ

“บ้า พี่ศรุตเขาไม่เคยจีบฉันสักหน่อย”

“แสดงว่าถ้าเขาจีบ ก็ไม่แน่ใช่ปะ” อลิสกระเซ้า

“ก็บอกว่าพี่เขาไม่ได้จีบไงเล่า” คาริสายู่ปาก บ่นพึมพำ