บทที่4 ใครจะจับใคร ไม่มี้

คำสั่งเลื่อนตำแหน่งพนักงานประจำปีเกิดขึ้นช่วงกลางเดือน ดีที่เลยไตรมาสแรกของปีมาแล้ว ทำให้คาริสาเคลียร์งานที่คั่งค้างอยู่ทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากประกาศฉบับนี้ถูกปิดบนบอร์ด และอีเมลจากส่วนกลางส่งตรงถึงทุกคนอย่างเป็นทางการ เพื่อนร่วมงานในแผนกล่ามส่วนใหญ่ต่างเข้ามาแสดงความยินดีกับคาริสาตามปกติ แต่หนิงกับกุ้งเพื่อนสาวที่สนิทกับเธอกลับตื่นเต้นแทนเจ้าตัวเป็นการใหญ่ เพราะศรุตเป็น CEO รูปหล่อ ขวัญใจสาว ๆ ทั้งในและนอกบริษัท อีกอย่างเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน พวกเธอสองคนดันพบเห็นคาริสานั่งกินข้าวกับศรุตในร้านอาหารบนห้างสรรพสินค้าดังเข้าโดยบังเอิญ จากเหตุการณ์นั้นสองสาวจึงตัดสินไปว่า การเลื่อนตำแหน่งหนนี้ของเพื่อนคนสวยต้องมีวาระซ่อนเร้นอย่างแน่นอน

ทว่าถึงจะคิดแบบนั้น หนิงกับกุ้งก็ไม่คิดเปิดโปงคาริสากับศรุตแต่ประการใด ทั้งยังลุ้นตัวโก่งให้พวกเขาลงเอยกันอีกต่างหาก

“ริสา หล่อนทำบุญด้วยอะไร” จู่ ๆ หนิงก็โพล่งออกมา ในระหว่างที่ช่วยคาริสาเก็บข้าวของบนโต๊ะลงกล่อง

“ดีจังเลยเนอะ ต่อไปแกจะได้เห็นหน้าเทพบุตรของพวกเราทุกวัน” กุ้งเงยหน้าขึ้น แล้วหันไปมองคาริสาด้วยแววตาซ่อนนัยบางอย่าง แต่พอเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเป๋อเหลอ ก็อดให้คำแนะนำเพิ่มเติมไม่ได้ “ริสา แกต้องแต่งตัวสวย ๆ มาทำงานทุกวันเลยนะยะ”

“แหม...ริสามันตื่นมาก็สวยเลยเหอะ ไม่ต้องทำอะไรเยอะก็งาม อีกอย่างถ้าคนเขาจะชอบ ยืนเฉย ๆ เขาก็ชอบ เนอะริสาเนอะ” พูดจบ หนิงก็หันมาทำท่าพยักพเยิดใส่คาริสา แต่เจ้าตัวยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบกลับ กุ้งก็พูดแทรกขึ้นมาอีกหน

“ฉันไม่ได้หมายความว่ายายริสาไม่สวย แต่คนที่ยื่นบัตรคิวสมัครเป็นคนรู้ใจของคุณศรุตมีน้อยซะเมื่อไหร่ หางแถวอยู่โน่น...ดาวอังคาร”

“ยื่นบัตรคิวแล้วไง คุณศรุตเขาสนเหรอ? เห็นอยู่ว่าผู้ชายเขาให้ความสำคัญกับใคร” หนิงยืนกราน คาริสาสวยและเหมาะสมกับศรุตอยู่แล้ว อีกอย่างสายตาของ CEO หนุ่มที่ตนเองเห็นในวันนั้น บ่งบอกชัดเจนว่าเพื่อนของเธอไม่จำเป็นต้องพยายามอะไรทั้งสิ้น ติดก็แต่แม่คุณที่ยังไม่รู้ตัวสักที

คาริสาอ้าปาก กะพริบตาปริบ ๆ มองหน้าหนิงกับกุ้งสลับกันไปมา เพราะบทสนทนาของทั้งคู่ ยิ่งพูด ยิ่งไปกันใหญ่ หากผู้หญิงที่หมายปองศรุตมาได้ยินเข้าละก็ เธอต้องถูกเกลียดขี้หน้าแน่ ๆ และก่อนที่เพื่อนสาวผู้หวังดีจะพูดอะไรที่แก้ไขไม่ได้ออกมา เธอต้องหยุดคนทั้งคู่

“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน ยายหนิง ยายกุ้ง ฉันได้เลื่อนตำแหน่งนะ ไม่ใช่กำลังจะไปจับผู้ชาย”

“แกไม่ได้ไปจับผู้ชาย แต่ผู้ชายเขาอาจจะอยากให้แกจับก็ได้” หนิงสวนทันควัน

“ไปกันใหญ่แล้ว ใครจะจับใคร ไม่มี้” หางเสียงที่ตวัดขึ้นสูงของคาริสา แลกมาด้วยการถูกหนิงกับกุ้งกลอกตาใส่สามตลบ

“จ้า…ไม่มีก็ไม่มี/ จ้า…ไม่มีก็ไม่มี” หนิงกับกุ้งพร้อมใจกันตอบอย่างกับนัดกันไว้ นี่ถ้าคนที่เห็นเหตุการณ์ไม่ใช่พวกเธอสองคน คาริสาคงถูกบรรดาสาว ๆ ที่กรี๊ดพ่อ CEO รูปหล่อ รุมทึ้งจนย่ำแย่ไปแล้ว

“ก็มันไม่มีอะไรจริง ๆ นี่” คาริสารู้สึกว่าต้องพูดย้ำอีกครั้ง เพราะเหมือนหนิงกับกุ้งจะไม่ได้เข้าใจตามที่พูดสักนิด

“ก็ไม่มีไง รีบ ๆ เก็บของให้เสร็จเถอะ” หนิงตัดบทเอาดื้อ ๆ

“อืม” คาริสากลับไปให้ความสนใจกับข้าวของส่วนตัวที่ต้องเก็บอีกครั้ง แม้จะยังสงสัยในท่าทีของเพื่อนสาวทั้งสองก็ตาม แต่ด้วยความสนิทสนม จึงรู้ว่าซักไซ้ไปก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี

ไม่นานนักสามสาวก็เก็บข้าวของทุกอย่างเรียบร้อย แล้วพากันขึ้นไปยังชั้นสามสิบเอ็ด หนิงกับกุ้งค่อนข้างตื่นเต้นอยู่บ้าง เพราะไม่เคยขึ้นมาถึงชั้นทำงานของผู้บริหารระดับสูงมาก่อน ทั้งสองสอดส่ายสายตาขณะเดินตามคาริสาไปยังปีกขวา พยายามจดจำรายละเอียดที่ไม่แน่ว่าชาตินี้จะได้มีโอกาสเห็นอีกครั้งหรือไม่ สุดท้ายแล้วก็ลงความเห็นกับสิ่งที่พบเพียงสี่พยางค์คือ เลิศ หรู ดูแพง

ในที่สุดสามสาวก็เดินไปถึงหน้าห้องของ CEO หนุ่ม คาริสาเดินนำหนิงกับกุ้งไปยังโต๊ะทำงานของนันทิยา เลขาคนปัจจุบันของศรุต แล้วกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะพี่นัท”

“สวัสดีจ้ะ ริสา” นันทิยาทักทายคาริสา แล้วหันไปทางหนิงกับกุ้ง “นี่คงเป็นเพื่อน ๆ ของน้องริสาสินะคะ อุตส่าห์ช่วยยกของมาให้ น่ารักจริง ๆ”

“สวัสดีค่ะ / สวัสดีค่ะ” หนิงกับกุ้งรีบยกมือไหว้ทักทาย เคยเห็นนันทิยาอยู่บ้าง แต่ไม่เคยสนทนากันเลย จึงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

“พี่จัดที่ไว้ให้แล้ว ระหว่างนี้เราสองคนคงต้องใช้โต๊ะตัวเดียวกันไปก่อน อาจจะรู้สึกคับแคบไปสักหน่อย แต่หลังจากฝึกงานเสร็จ ทั้งหมดนี่ก็จะเป็นของริสาจ้ะ” นันทิยาผายมือไปทางด้านหนึ่งของโต๊ะทำงานรูปตัว L ถึงแม้จะกล่าวว่าคับแคบ แต่ความเป็นจริงแล้วกว้างขวางนั่งสองคนได้สบาย ๆ

ก็นะ...จะเอาโต๊ะทำงานของแผนกล่ามมาเทียบโต๊ะทำงานของเลขา CEO ได้ยังไงเล่า

พอส่งคาริสาเสร็จ หนิงกับกุ้งก็ขอตัวกลับไปทำงาน ก่อนเดินจากไป คนทั้งสองไม่วายยกมือขึ้นชูสองนิ้ว ทำปากขมุบขมิบแต่ไร้เสียงว่า “สู้ ๆ” คาริสาเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมา แล้วยกมือขึ้นทำท่าเดียวกัน