EP 3 | สวรรค์เข้าข้าง

ไอโกะอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าเทพบุตรที่เคยช่วยเธอเมื่อช่วงบ่ายเดินตรงเข้ามาในบ้าน นี่เขาตกหลุมรักเธอถึงขนาดต้องตามหากันเลยเหรอแล้วเธอควรจะทำยังไงบอกกับป้าหอมไปเลยดีไหมว่าเธออยากจะแต่งงานกับเขาไม่อยากจะอยู่ที่บ้านหลังนี้แล้ว

น้ำปั่นมองหน้าทั้งคู่สลับกันเรดาร์อยากใส่ใจเรื่องชาวบ้านของเธอทำงานทันที ความรู้สึกมันบอกว่าทั้งคู่เคยรู้จักกันมาก่อน

“ทัพมาพอดีเลย มานี่สิลูก”

น้ำหอมเอ่ยเรียกลูกชายคนโตพลางระบายยิ้มบางๆ นำทัพพยักหน้ารับก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังโซฟาในขณะที่ไอโกะก็ยังคงมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ละสายตา

“นี่ไอโกะลูกสาวป้าอิ่มจ๊ะ น้องจะมาอยู่กับเราประมาณปีนึงนะลูก”

“ครับ”

นำทัพตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแม้ภายในใจเขาจะรู้สึกตื่นเต้นจนเจ้าตัวก็ยังแปลกใจ

“ไอโกะนี่พี่ทัพจ๊ะ ลูกชายคนโตของป้าเอง”

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากเด็กสาวทุกสายตาในห้องนั่งเล่นจึงหันไปมองเธอเป็นตาเดียว

“ไอโกะจ้ะ”

“...”

“ไอโกะ”

“ขา คะ ค่ะๆ ป้าหอมเรียกหนูใช่มั้ยคะ”

ไอโกะสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อมือเรียวของน้ำปั่นยื่นมาจับต้นแขนของเธอก่อนจะรีบตอบกลับไป

“มองเฮียตาค้างเลยวะ”

น้ำปั่นโน้มตัวไปทางพี่ชายของตัวเองก่อนจะเอ่ยแซวขำๆ ซึ่งสิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงสายตาดุดันของนำทัพเท่านั้น

“นี่พี่ทัพลูกชายป้าจ๊ะ”

“สวัสดีค่ะ”

ไอโกะรีบยกมือไหว้ตามมารยาทไทยที่ฝึกฝนมาพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานให้อีกฝ่าย ตั้งแต่ตัดสินใจบินมาเมืองไทยนี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอคิดว่าตัวเองคิดถูกมากๆ

นอกจากสวรรค์จะประทานเทพบุตรลงมาเจอกับเธอแล้ว ยังลิขิตให้เขาอยู่บ้านเดียวกันกับเธออีกด้วย

ท่าทางของคนตัวเล็กทำให้เขาเกือบจะหลุดยิ้มออกมา นำทัพจึงพยายามทำสีหน้าให้เรียบนิ่งเหมือนเดิมก่อนจะหาทางเลี่ยงออกจากสถานการณ์นี้ก่อนเพราะกลัวยัยแฝดปั่นประสาทที่นั่งจ้องหน้าเขาอยู่จะจับได้

“ผมไปเก็บชุดก่อนนะครับ”

“พี่! เอ่อ...ไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอคะ”

ไอโกะพูดขึ้นเสียงดังในคำแรกก่อนจะลดเสียงลงเมื่อรู้สึกถึงสายตาของทุกคนที่มองมาพลางเอ่ยถามเรื่องที่ตัวเองกำลังสงสัย

“ปกติพี่เค้าอยู่คอนโดลูก วันหยุดถึงจะกลับมานอนที่บ้านแต่ไม่ได้นอนในบ้านหรอก ไปนอนที่รถบ้านนู้นน~”

น้ำหอมอธิบายให้ไอโกะฟังแต่ไม่วายแอบประชดประชันลูกชายที่ไม่ยอมกลับเข้ามานอนในบ้าน

นำทัพหันกลับมามองเพียงเล็กน้อยก่อนจะก้าวขาเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเองทิ้งให้เด็กสาวนั่งมองตามตาละห้อย ซึ่งแน่นอนว่าพฤติกรรมของเธอหนีไม่พ้นสายตาของแฝดสาว

“ตายแล้ว! ป้าลืมไปเลยว่ายังไม่ได้เตรียมห้องนอนไว้ให้ไอโกะ”

น้ำหอมอุทานด้วยความตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้เตรียมห้องไว้ให้ไอโกะ แม้ในบ้านจะมีห้องนอนอยู่หลายห้องแต่ก็ยังไม่ได้ทำความสะอาดใหม่เธอจึงไม่มั่นใจถ้าจะให้ไอโกะเข้าไปนอนคืนนี้

“ไอโกะนอนห้องเดียวกับหวานก็ได้ค่ะหม่าม้า” น้ำหวานเสนอขึ้น

“ไม่ๆ ไอโกะไปนอนกับเจ่เจ้ดีกว่า ไปๆๆๆ”

น้ำปั่นพูดพร้อมกับรีบลุกขึ้นยืนโดยไม่ลืมที่จะคว้าข้อมือไอโกะให้เดินตามไปด้วยโดยที่เธอไม่ทันได้เอ่ยอะไร

น้ำหอมขมวดคิ้วเล็กน้อยกับท่าทางของลูกสาว เธอรู้สึกว่าน้ำปั่นจะต้องมีแผนการอะไรบางอย่างแน่นอนและเมื่อหันกลับมาสบตากับน้ำหวานก็มั่นใจว่าลูกสาวคนเล็กคิดเหมือนกันกับเธอ

หลังจากที่ต่างคนต่างอาบน้ำและจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองเสร็จน้ำปั่นก็รีบจับมือไอโกะมานั่งบนเตียงทันที

“ตอนนี้เธอเป็นน้องสาวของฉันแล้วนะ”

“ค่ะ ไอโกะเป็นน้องสาวของเจ่เจ้”

ไอโกะตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส เธอมองหน้าน้ำปั่นด้วยสายตาชื่นชมขนาดตอนนี้น้ำปั่นหน้าสดไม่มีเครื่องสำอางใดๆ แต่งแต้มอยู่เลยก็ยังสวย

“น้องสาวห้ามมีความลับกับเจ่เจ้เด็ดขาด”

“ความลับ? อ่อ ซีเคร็ท ไม่มีแน่นอนค่ะ”

ท่าทางของไอโกะทำให้น้ำปั่นรู้สึกเอ็นดู เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ดูร่าเริงสดใสอยู่ตลอดเวลาแถมยังดูไม่มีพิษไม่มีภัยกับใครอีกด้วย

“เธอชอบเฮียใช่มั้ย”

น้ำปั่นเอ่ยถามพลางจ้องตาไอโกะอย่างคาดคั้น เธอเชื่อในสายตาและสัญชาตญาณของตัวเองว่าเธอมองไม่ผิดแน่ๆ

“เหี้ย? เหี้ยคือใครคะ”

“เฮีย ไม่ใช่เหี้ย!”

ไอโกะมองน้ำปั่นที่ทิ้งตัวลงนอนพลางกลอกตามองบนด้วยความงุนงง เธอไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิดน้ำปั่นถึงได้มีสีหน้าผิดหวังขนาดนั้น

“เอาใหม่” น้ำปั่นเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอีกครั้งก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “เจ่เจ้ถามว่าเธอชอบพี่ทัพใช่มั้ย”

“เอ๊ะ! เจ่เจ้รู้ได้ยังไงคะ”

ไอโกะตาโตอ้าปากค้าง เธอแสดงท่าทางชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอน้ำปั่นถึงรู้ว่าเธอชอบพี่ชายของเขา

“แกนี่เก่งจริงๆ เลยไอ้ปั่น” เอ่ยชมตัวเองด้วยสีหน้าภาคภูมิใจสุดๆ “เอาเป็นว่าฉันรู้แล้วกัน เดี๋ยวเจ่เจ้คนนี้จะช่วยน้องสาวเอง”

“จริงเหรอคะ รักเจ่เจ้ที่สุด!”

ร่างบางพุ่งตัวเข้าไปกอดคนเจ้าแผนการโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังตกเป็นเหยื่อของน้ำปั่น

เช้าวันต่อมา...

ครอบครัวสินธปกรณ์นั่งกันอยู่ที่โต๊ะอาหารอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด ไอโกะที่ลงมาข้างล่างคนสุดท้ายรีบซอยเท้าเดินมายังห้องอาหารอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษที่ลงมาช้านะคะ”

ไอโกะรีบโค้งคำนับสามสี่ครั้งพลางเอ่ยขอโทษทันที ในประเทศญี่ปุ่นเรื่องเวลาเป็นสิ่งที่สำคัญมากการปล่อยให้ผู้ใหญ่รอถือว่าความผิดร้ายแรงในบ้านของเธอ

“ไม่เป็นไรจ้ะๆ มานั่งข้างป้ามา”

น้ำหอมเอ่ยเรียกพร้อมกับมือเรียวตีลงเบาๆ ตรงเก้าอี้ที่ว่างข้างๆ เธอ ร่างบางจึงรีบเดินเข้าไปนั่งทันทีและที่นั่งของเธอก็อยู่ฝั่งตรงข้ามกับนำทัพ

“ไอโกะจะกินอะไรดีลูก”

คำถามของน้ำหอมทำให้ไอโกะกวาดสายตามองอาหารเช้าของทุกคนบนโต๊ะ แทนนั่งอยู่ในตำแหน่งหัวโต๊ะมีเพียงแค่กาแฟดำวางอยู่หนึ่งแก้ว น้ำหอม น้ำปั่นและน้ำหวานเลือกที่จะทานโจ๊ก

จานอาหารเช้าของนำทัพมีไข่ดาวสองฟอง ขนมปังปิ้งและแก้วกาแฟ นิ้วเรียวจึงชี้ไปยังจานของคนพี่ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้น้ำหอม

“เอาแบบนี้ค่ะ แต่ไอโกะไม่กินกาแฟนะคะ”

“ได้จ้ะ”

น้ำปั่นเห็นท่าทางของไอโกะจึงมองเธอด้วยสายตาล้อเลียน ส่วนนำทัพกำลังนั่งมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างพิจารณา เขามีความรู้สึกว่าการวางสายตาไว้ที่เธอก็สบายตาดี

เด็กสาวเห็นว่าเขาเอาแต่จ้องหน้าเธอแถมสีหน้าของนำทัพยังเรียบนิ่งจนไอโกะเดาอารมณ์ไม่ถูกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ใบหน้าดุดันทำให้เธอรู้สึกเกร็งเด็กสาวจึงหันไปมองหน้าน้ำปั่นราวกับต้องการจะขอความช่วยเหลือก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้

“ไอโกะเก็บที่ดัดขนหมoยให้แล้วนะคะ”

ฟู่!

“แค่กๆๆ”

นำทัพพ่นกาแฟออกมาก่อนจะสำลักด้วยความตกใจ มือที่มีร่องรอยเหี่ยวย่นของแทนถือแก้วกาแฟค้างกลางอากาศซึ่งเขาเชื่อว่าถ้าเขายกดื่มไปเรียบร้อยแล้วคงจะสำลักไม่ต่างกับลูกชาย ช้อนกินข้าวของน้ำหวานหล่นลงกระทบจาน น้ำหอมหันกลับมามองหลานสาวคอแทบเคล็ด

ส่วนคนสอนคำศัพท์อย่างน้ำปั่นหัวเราะจนท้องแข็ง มือเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นตบโต๊ะเสียงดังในขณะที่มืออีกข้างกุมหน้าท้องของตัวเองเอาไว้

“ไอโกะพูดอะไรผิดเหรอคะ”