EP 2 | สินธปกรณ์

“ไอโกะ!”

น้ำหอมเอ่ยขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นว่าเด็กสาวที่เธอกำลังเป็นห่วงยืนส่งยิ้มหวานอยู่หน้าประตูรั้ว แทนสั่งให้คนขับรถวิ่งไปเปิดประตูทันที

“เฮ้ออ~ ถึงแล้วใช่ไหม เราค่อยโล่งใจหน่อย”

ปลายสายถอนหายใจเสียงดังราวกับยกภูเขาออกจากอก อิ่มส่ายศีรษะด้วยความอ่อนใจลูกสาวของเธอคนนี้ดื้อเสียจนเธอสงสัยว่าไอโกะคือลูกสาวของเธอหรือลูกสาวของแพทที่อาศัยท้องของเธอมาเกิดกันแน่

“ไม่ต้องห่วงนะอิ่มเดี๋ยวฉันดูแลให้”

น้ำหอมตอบกลับปลายสายก่อนจะกดวาง เธอรีบเดินตรงเข้าไปหาเด็กสาวที่กำลังวิ่งเข้ามาในบ้านเช่นกัน

“ป้าหอมสวัสดีค่ะ”

ไอโกะหยุดยืนตรงหน้าน้ำหอมก่อนจะยกมือไหว้แล้วย่อตัวลงจนหัวเข่าแทบจะชนพื้น ถ้าเป็นผู้ใหญ่คนอื่นมาเห็นเข้าคงคิดว่าไอโกะต้องการประชดแต่เปล่าเลย เธอตั้งใจทำเพราะว่าอิ่มสอนเธอมาแบบนี้

“มายังไงลูก!ทำไมถึงไม่โทรบอกป้า ป้าจะได้ไปรับ”

น้ำหอมดึงไอโกะเข้ามากอดพลางโยกซ้ายโยกขวาด้วยความคิดถึง เธอเคยเจอไอโกะบ่อยๆ สมัยที่อิ่มพามาเมืองไทยแต่ช่วงหลังมานี้ไม่ได้เจอกันเลย

“ไอโกะเรียก...เรียกรถ ทางแอปพลิเคชันมาค่ะ”

ประโยคยาวๆ ของไอโกะมักจะตะกุกตะกักเพราะเธอต้องหยุดนึกถึงคลังคำศัพท์ที่มีอยู่ในสมอง แม้จะเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นแต่เธอกลับได้ใช้ภาษาไทยน้อยมาก

ซาโต้อยากให้คนในบ้านคุยกันด้วยภาษาญี่ปุ่นมากกว่าจะได้ไม่ต้องแปลกันไปมา ไอโกะฟังและพูดภาษาไทยในช่วงเด็กเพราะอิ่มสอนให้พูดกับคุณยายเมื่อโตมาเธอจึงไม่ค่อยได้พูด

“เข้าไปคุยกันในบ้านเถอะ”

ไอโกะหันไปมองตามเสียงเข้มที่เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นแทนยืนอยู่เธอจึงเอ่ยสวัสดีพร้อมทั้งยกมือไหว้และย่อตัวลงองศาเท่าเดิมเป๊ะ

“สวัสดีค่ะคุณลุง”

เด็กสาวมองชายวัยกลางคนอย่างพิจารณา แทนยังคงดูดีมากแม้เขาจะอายุสี่สิบเจ็ดปีแล้วก็ตาม ไอโกะดูจากเค้าโครงหน้าเธอก็เดาได้เลยว่าสมัยหนุ่มๆ แทนต้องหล่อมากแน่ๆ

แทนพยักหน้ารับนิ่งๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าบ้านไปทำให้ไอโกะหันไปมองน้ำหอมด้วยความกังวล

“คุณลุงเค้าหน้านิ่งๆ แบบนี้แหละลูก แต่เค้าไม่ดุหรอกนะคุณลุงใจดีมาก”

“ดุ?” ไอโกะแสดงสีหน้าสงสัยขึ้นมา เธอเคยได้ยินคำคำนี้จึงพยายามนึกถึงความหมายของมัน “อ่อ ดุเหมือนหมา ไอโกะไม่ได้คิดว่าคุณลุงเป็นหมาค่ะ”

“ฮ่าๆ ไม่ใช่ลูก ป้าไม่ได้หมายความแบบนั้น”

น้ำหอมหลุดหัวเราะออกมาทันที เธอคิดว่าโชคดีแค่ไหนที่แทนเดินเข้าบ้านไปเสียก่อน ไม่งั้นไอโกะคงจะได้เห็นว่าสีหน้าดุของจริงน่ะเป็นอย่างไร

“ไว้ป้าค่อยๆ สอนกันไปเนาะ”

น้ำหอมพาไอโกะเดินเข้าไปยังห้องรับประทานอาหารซึ่งตอนนี้แทนกำลังนั่งตรวจงานในโทรศัพท์รออยู่

เสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านทำให้น้ำหอมระบายยิ้มออกมา ลูกๆ ของเธอคงจะมาถึงแล้ว

“หิวมากกก~”

น้ำปั่น แฝดสาวคนพี่ส่งเสียงเข้ามาก่อนที่ร่างเพรียวระหงจะปรากฏตัว เด็กสาวอายุสิบเก้าปีใบหน้าของเธอมีเสน่ห์เย้ายวนชวนมอง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนผู้เป็นแม่มีขี้แมลงวันเล็กๆ โดดเด่นอยู่ใต้ดวงตาคงเป็นจุดเดียวที่ทำให้สามารถแยกเธอกับน้องสาวได้ เส้นสีดำของอายไลน์เนอร์ถูกกรีดตวัดขึ้นตรงหางตาบวกกับริมฝีปากกระจับสีแดงสดทำให้เธอดูเป็นสาวเซ็กซี่ขยี้ใจสุดๆ

“とてもセクシーです” (เซ็กซี่มาก)

ไอโกะพึมพำด้วยภาษาบ้านเกิดในขณะที่ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำปั่นเดินเข้ามาในห้องอาหาร

“ปะป๊าสวัสดีค่ะ หม่าม้าสวัสดีค่ะ”

น้ำหวาน แฝดสาวคนน้องเอ่ยทักทายแทนและน้ำหอมด้วยเสียงหวานสมชื่อ ถ้าไม่นับใบหน้าที่เหมือนกันราวกับแกะของแฝดสาวพวกเธอก็แทบจะไม่มีอะไรเหมือนกันเลย น้ำหวานแต่งหน้าอ่อนๆ ปัดบรัชออนสีพีช ทาลิปสติกสีชมพูบาร์บี้ทำให้เธอดูอ่อนโยนน่าทะนุถนอม

“เอ๊ะ? หน้าเหมือนกันเลย”

นิ้วเรียวชี้ไปยังแฝดสาวทั้งสองคน ไอโกะมองน้ำปั่นและน้ำหวานสลับกันไปมาด้วยความสงสัย แม้ว่าเธอจะเคยเจอกันตอนเด็กๆ แต่ก็เป็นความทรงจำที่เลือนรางไปมากแล้ว

"ยัยสายไหมนี่ใครอ่ะม้า”

น้ำปั่นเอ่ยถามพร้อมเดินเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับไอโกะพลางหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างสำรวจ

“ไอโกะลูกสาวป้าอิ่มใช่มั้ยคะหม่าม้า”

เดือนที่แล้วน้ำหอมบอกกับเธอว่าลูกสาวป้าอิ่มจะย้ายมาอยู่ด้วย น้ำหวานจึงเดาว่าน่าจะเป็นเด็กสาวตรงหน้า

“รู้จักไอโกะด้วยเหรอคะ ดีใจจัง”

ไอโกะส่งยิ้มให้น้ำหวานพลางยกมือขึ้นมาตบเบาๆ ด้วยความดีใจ ดวงตาเป็นประกายวาววับขึ้นมาทันที

“ทำไมไปเรียกน้องแบบนั้นล่ะปั่น”

น้ำหอมเอ็ดลูกสาวคนโตที่ดันเรียกไอโกะว่ายัยสายไหม ก่อนจะแนะนำสาวๆ ให้รู้จักกัน

“ไอโกะจ้ะนี่พี่น้ำปั่นและพี่น้ำหวานจ๊ะ อ่ะ! ไม่ใช่พี่สิทั้งสามคนอายุเท่ากันนะ”

“สีผมไง” นิ้วเรียวชี้ไปยังศีรษะของไอโกะก่อนจะพูดต่อ “ไม่เหมือนสายไหมอยุธยาเหรอ”

ประโยคของน้ำปั่นทำให้น้ำหวานหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะเธอดันคิดว่ามันเหมือนสายไหมอยุธยาจริงๆ

“สายไหม? สายไหมคืออะไรเหรอคะ”

น้ำปั่นมองไอโกะด้วยแววตาที่ซ่อนความซุกซนเอาไว้ไม่มิด เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเจอของเล่นชิ้นใหม่

“เธอฟังภาษาไทยเข้าใจป่ะ”

“นิดหน่อยค่ะ บางคำก็ไม่เข้าใจ”

“เยี่ยม! เดี๋ยวเจ่เจ้คนนี้จะสอนเธอเอง”

“เย้! น้ำป่าใจดีจัง”

“ปั่น! ไม่ใช่ ป่า”

น้ำปั่นย้ำชื่อของตัวเองเสียงดัง อยู่ดีๆ ชื่อเธอก็กลายเป็นภัยพิบัติไปเสียอย่างนั้น

น้ำป่าไหลหลากงี้!

แทน น้ำหอมและน้ำหวานต่างก็หันไปมองแฝดพี่แสนซนด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ ไม่มีใครเชื่อว่าเธอจะมีน้ำใจสอนให้กับไอโกะ

“ทำไมมองหนูด้วยสายตาแบบนั้น” น้ำปั่นกวาดสายตามองทุกคน

“ให้หวานสอนให้ดีกว่ามั้ยคะ”

“นี่ทุกคนไม่ไว้ใจหนูเหรอ”

“ใช่!”

สามเสียงประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ยกเว้นแต่ไอโกะที่ยังนั่งทำหน้างงไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง

“ชิ! ไหนเธอเรียกฉันว่าเจ่เจ้ซิ”

น้ำปั่นเลือกที่จะไม่สนใจสายตาของคนในครอบครัว เธอหันกลับมามองหน้าไอโกะอีกครั้ง

“เจ่เจ้” ไอโกะพูดตามอย่างว่าง่าย

“ดีมากน้องสาวของเจ้ ฮ่าๆ”

แม้เสียงหัวเราะจะฟังดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นักแต่ด้วยความมองโลกในแง่ดีของเธอจึงทำให้ไอโกะไม่คิดระแวงน้ำปั่น

“กินข้าวกันเถอะ”

แทนเอ่ยตัดบท น้ำหอมจึงหันไปมองหน้าแม่บ้านเพื่อส่งสัญญาณให้เข้ามาจัดโต๊ะได้และบทสนทนาบนโต๊ะอาหารก็เปลี่ยนหัวข้อไปเป็นเรื่องอื่น

เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดแฝดสาวจึงกลับมานอนที่บ้านตามข้อตกลงที่สัญญากันเอาไว้ตอนขอย้ายออกไปอยู่คอนโดซึ่งใกล้กับมหาวิทยาลัยมากกว่า

น้ำปั่นและน้ำหวานเพิ่งได้ย้ายออกไปอยู่คอนโดเมื่อต้นเทอมขึ้นปีสอง ขอผู้เป็นพ่อว่ายากแล้วแต่ขอพี่ชายคนโตกลับยากกว่า ทั้งสองสาวต้องทำตามเงื่อนไขมากมายกว่าจะได้ออกไปใช้ชีวิตอย่างอิสระ

ภายในห้องนั่งเล่นเงียบลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน สามสาวรู้ดีว่าใครคือเจ้าของรถยกเว้นแต่ไอโกะที่กำลังชะเง้อชะแง้ออกไปดูด้วยความสงสัยใคร่รู้

นำทัพก้าวขาลงจากรถก่อนจะเดินตรงเข้ามาในบ้าน คิ้วหนาขยับชนกันเมื่อสายตาคมปะทะเข้ากับแขกคนใหม่ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในขณะที่ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นเทพบุตรเมื่อตอนกลางวันของเธอ

“あなたはハンサムです!” (คะ...คุณคนหล่อ)