Stop baby เธอขาอย่าดุ

@ห้างสรรพสินค้า

ร่างอรชรเจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยห้าสิบเจ็ดเซนติเมตรกำลังก้มๆ เงยๆ หากระเป๋าสตางค์ซึ่งไม่รู้ว่าเผลอไปทำหล่นไว้ที่ไหน สีหน้าแสดงความกังวลอย่างชัดเจนเท้าเพิ่งจะเหยียบแผ่นดินไทยได้ไม่ถึงหนึ่งวันเธอก็สร้างเรื่องเสียแล้ว

“カバンはどこへ行ったの？” (กระเป๋าหายไปไหนเนี้ย?)

เธอพึมพำกับตัวเองด้วยภาษาบ้านเกิด ดวงตากลมโตชวนมองตอนนี้เริ่มมีน้ำสีใสเอ่อล้นขึ้นมา

ไอโกะ ยามาโมโตะเด็กสาวลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นอายุสิบเก้าปี ใบหน้าหวานดวงตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อยรับกับแก้มป่องๆ ชวนให้คนพบเห็นตกหลุมรักได้ง่ายๆ ผิวกายขาวละเอียดราวกับหิมะบวกกับผมยาวสลวยดัดลอนคลายสีน้ำเงินไฮไลต์ปลายชมพูยิ่งทำให้เธอดูเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้

ร่างบางย่อตัวลงนั่งก่อนจะก้มลงหาใต้เก้าอี้สำหรับลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการซึ่งเป็นจุดแรกที่เธอนั่งเมื่อมาถึง

“เอ๊ะ!”

คนตัวเล็กอุทานเมื่อมีนิ้วแกร่งสะกิดตรงไหล่และเมื่อหันกลับมาก็เจอร่างสูงของใครบางคนกำลังยื่นกระเป๋าสตางค์มาให้เธอ

“หานี่?”

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อเห็นกระเป๋าสตางค์ของตัวเอง ริมฝีปากกระจับระบายยิ้มหวานด้วยความดีใจสุดขีด

“ありがとう” (ขอบคุณค่ะ) ไอโกะเอ่ยขอบคุณเป็นภาษาญี่ปุ่นก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังอยู่ในประเทศไทยจึงเอ่ยขอบคุณเป็นภาษาไทยอีกครั้ง “โอ๊ะ! ขอบคุณนะคะ”

มือเรียวรีบรับกระเป๋าสตางค์มาถือไว้ก่อนจะเงยมองบุคคลที่ย่อตัวลงนั่งข้างหน้าเธอ ฉับพลันดวงของเธอก็เป็นประกายแวววับมากขึ้นกว่าเดิม

“ลูกครึ่งเหรอ”

ไอโกะไม่ได้สนใจฟังคำถามเพราะความหล่อออร่าของเขามันพุ่งเข้ามากระแทกสายตาของเธอเต็มๆ

หล่อหยุดเวลา!

หล่อตาค้าง!

หล่อจนหูดับ!

นำทัพ สินธปกรณ์เจ้าของใบหน้าหล่อได้รูป คิ้วของเขาพาดเฉียงในองศาที่พอเหมาะ จมูกโด่งเป็นสันรับกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มดูคมคายแต่ถ้าให้เลือกส่วนที่เด่นที่สุดบนใบหน้าไอโกะคงเลือกริมฝีปากหนาได้รูปที่ทั้งสวยและน่าจูบ

ใช่! แม้สีหน้าของเขาจะถูกฉาบไว้ด้วยความดุดันแต่ถ้ามีการประกวดผู้ชายที่มีริมฝีปากน่าจูบมากที่สุดเขาคงจะได้รับรางวัลระดับโลก

ไม่ใช่เพียงแค่ไอโกะที่นิ่งค้างไปนำทัพเองก็ตกอยู่ในภวังค์ไม่ต่างกันทั้งใบหน้าสวยหวานและรอยยิ้มกว้างอย่างดีใจตอนได้กระเป๋าสตางค์คืนทำให้เขารู้สึกเหมือนเห็นดอกไม้นานาพันธุ์ผลิบานอยู่รอบตัวเธอ

“ระวังหน่อย ถ้าหายจริงๆ จะลำบาก”

นำทัพเป็นคนที่ตั้งสติได้ก่อนจึงพูดขึ้นอีกครั้งน้ำเสียงของเขาติดไปทางดุเล็กน้อย ก่อนที่คิ้วหนาจะขมวดเข้าหากันเมื่อคนตรงหน้าเอาแต่มองเขานิ่งจนเขาคิดว่าเธออาจจะไม่เข้าใจภาษาไทยจึงเลือกที่จะพูดด้วยภาษาอังกฤษแทนแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับ

“เธอ...โอเคหรือเปล่า”

ฝ่ามือใหญ่ยื่นไปวางบนศีรษะของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา แววตาของนำทัพเป็นประกายวิบวับเหมือนเด็กน้อยที่เจอขนมชิ้นโปรดโดยไม่รู้ตัว

“อ่ะ! โอเค โอเคค่ะ โอเคมากๆ”

ไอโกะสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ย่นคอหนี ใบหน้าสวยเห่อร้อนอัตโนมัติพร้อมกับสารพัดประโยคที่ผุดขึ้นมาในสมอง

ใครสั่งใครสอนให้ลูบหัวผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกแบบนี้!

ไอโกะจะไปแจ้งความ!

คุณตำรวจคะ เขาขโมยหัวใจของหนู~

นำทัพลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทำให้ไอโกะรีบลุกขึ้นยืนตามแต่ความสูงของเธอทำให้เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าเธอลุกขึ้นยืนแล้วจริงๆ หรือเปล่า

ดวงตากลมไล่มองร่างสูงตรงหน้าตั้งแต่รองเท้าผ้าใบแบรนด์ดังขึ้นมายังกางเกงยีนขาเดฟแต่งขาดตามสไตล์วัยรุ่นไทย ผ่านเสื้อยืดคอกลมสีขาวจนปะทะกับใบหน้าหล่อของเขาอีกครั้ง

นำทัพสูงจนเธอต้องแหงนหน้าขึ้นมอง

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

ไอโกะโค้งคำนับพลางเอ่ยขอบคุณด้วยภาษาไทยที่ฟังดูกระท่อนกระแท่นพอสมควรแต่ก็พอจะทำความเข้าใจได้

Rrrr Rrrr~

ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อโทรศัพท์มือถือยี่ห้อดังรุ่นใหม่ล่าสุดในกระเป๋ากางเกงยีนก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาเสียก่อน

นำทัพหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็ทำให้เขาถอนหายใจอัตโนมัติ

“อย่าทำหายอีกล่ะ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นก่อนจะหมุนตัวกลับไปทางเดิม

ไอโกะกัดริมฝีปากแน่นรู้สึกเสียดายที่ต้องแยกย้ายกันไปโดยที่เธอไม่ทันจะได้รู้จักชื่อหรืออะไรที่เกี่ยวกับตัวของเขาเลย

“今度、いつ会えますか？” (เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันอีกค่ะ) เสียงใสตะโกนไล่หลัง “とても好きだよ、あなたはハンサムです” (ฉันชอบคุณมากๆ เลยนะคุณสุดหล่อ)

ขาแกร่งหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเด็กสาวตะโกนตามหลังมาด้วยภาษาญี่ปุ่น นำทัพยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินต่อในเมื่อเธอคิดว่าเขาฟังไม่เข้าใจก็ให้คิดแบบนั้นไปแล้วกัน

คนตัวเล็กมองตามร่างสูงเดินออกไปจนสุดสายตาก่อนจะส่งเสียงกรีดร้องเบาๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเทพบุตรเมืองไทยจะหล่อขนาดนี้

ไอโกะก้มลงเปิดกระเป๋าสตางค์ของตัวเองเพื่อเช็กความเรียบร้อย โชคดีมากที่บัตรทุกอย่างยังอยู่ครบเหมือนเดิม แม้กระทั่งเงินสดที่เธอเพิ่งแลกเป็นเงินไทยก็ยังอยู่ครบทุกใบ

มือเรียวหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดเข้าแอปพลิเคชันเรียกรถโดยสารที่เพิ่งโหลดลงในเครื่องหมาดๆ ปักหมุดไปยังจุดหมายปลายทางที่แม่ของเธอย้ำนักย้ำหนา

@บ้านสินธปกรณ์

น้ำหอมเดินออกมาจากห้องครัวหลังเตรียมอาหารมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อย ใบหน้าสวยเก๋ยังคงดูอ่อนเยาว์อยู่เสมอแม้ปัจจุบันเธอจะอายุสี่สิบห้าปีแล้วก็ตาม

Rrrr Rrrr~

หย่อนตัวลงนั่งปุ๊บเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นปั๊บ น้ำหอมรีบหยิบขึ้นมาพร้อมกับพึมพำชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก่อนจะกดรับอย่างไม่ลังเล

“ว่าไงจ๊ะเพื่อนอิ่ม”

อิ่มเป็นเพื่อนสนิทที่น้ำหอมเป็นห่วงมากที่สุดเพราะกลัวว่าเพื่อนจะมุ่งสายธรรมะโดยไม่สนใจการมีครอบครัวแต่ใครจะไปคิดว่าธรรมะจะรังสรรค์สามีมาให้เธอถึงที่ เมื่ออิ่มได้พบรักกับซาโต้นักธุรกิจชาวญี่ปุ่นซึ่งมาร่วมทริปทำบุญด้วยกันโดยบังเอิญ

“ไอโกะไปถึงหรือยังหอม”

“ห๊ะ! ไอโกะจะมาวันนี้เหรอ”

น้ำหอมอุทานเสียงดังด้วยความตกใจจนแทนที่เพิ่งกลับมาจากบริษัทถึงกับรีบเดินเข้ามาดูภรรยาสุดที่รัก

“ทำไมอิ่มไม่โทรบอกก่อน ฉันจะได้ไปรับที่สนามบิน”

“ไอโกะบอกเราว่าแพทจะไปรับเพราะอยากกินข้าวด้วยกันก่อน แต่พอเราโทรหาแพทกลับไม่รู้เรื่องเลย”

อิ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ ไอโกะลูกสาวของเธอสนิทกับแพทพอสมควรเพราะว่าแพททำงานอยู่ฝ่ายการตลาดของคุณซาโต้จึงทำให้มีโอกาสบินไปหาเธอที่ญี่ปุ่นอยู่บ่อยๆ

ปีนี้ซาโต้ต้องการบุกตลาดฝั่งยุโรปจึงทำให้ทั้งคู่ตัดสินใจบินไปทำงานอยู่ที่นั่นและน่าจะใช้เวลาราวๆ หนึ่งปีแต่ไอโกะไม่อยากย้ายไปอยู่ที่นั่นด้วย น้ำหอมจึงเสนอให้ย้ายมาอยู่กับเธอชั่วคราว

แน่นอนว่าไอโกะตอบตกลงอย่างรวดเร็ว เธอชอบประเทศไทยมากกว่า อาหารไทยฝีมือคุณยายอร่อยมากๆ สมัยเด็กเธอได้บินมาเยี่ยมคุณยายทุกปีแต่เมื่อคุณยายเสียอิ่มก็ไม่ได้พาไอโกะบินกลับมาไทยอีกเลย

“มีอะไรหรือเปล่า”

เมื่อเห็นน้ำหอมมีสีหน้าไม่ค่อยดีนักแทนจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เขายื่นมือไปโอบเอวภรรยาสุดที่รักพลางลูบเบาๆ

“อิ่มโทรมาบอกว่าไอโกะจะมาวันนี้ค่ะ” เงยหน้าขึ้นไปตอบผู้เป็นสามีก่อนจะหันกลับมาสนใจคนในสายสนทนาอีกครั้ง “อิ่มมีไฟลท์บินของไอโกะหรือเปล่าเดี๋ยวฉันให้คนไปเช็กที่สนามบิน”

“ต้องลงเครื่องที่ไทยตั้งแต่บ่ายสองสี่สิบอ่ะ”

เสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นหน้าบ้านทำให้น้ำหอมชะงักไป สองสามีภรรยารีบเดินออกมาชะเง้อมองทันที

“ไอโกะ!”